Έμαθε την οδύσσεια...
Πάλεψε με Κύκλωπας, συνάντησε Λαιστρυγόνας,
διέσχισε τις Συμπληγάδες, πολέμησε τον άγριο Κύκλωπα.
Γνώριζε το ταξίδι για την Ιθάκη. Πόνεσε,
πάλεψε, κινδύνευσε.
Αλλά συνέχισε.
Θυμόταν
τις απειλές, τις βόμβες, το χαμό των δικών.
Η απόφαση έπρεπε να ληφθεί. Έφυγε.
- Μακριά, μακριά για να ζήσω.
Να ζήσω, έλεγε, και έζησε. Στο παγκάκι,
δίπλα στον πράσινο κάδο για το φαΐ
Να ζήσω, έλεγε, και έζησε. Αφανής,
οιονεί νεκρός
μέχρι να τον δουν και να αγανακτήσουν
οι ζωντανοί, να φωνάξουν.
Ξέπεσε στη χώρα των κανιβάλων. Εκεί
πολλοί κανίβαλοι έφυγαν μακριά,
φοβήθηκαν παλιά κι εκείνοι το χαμό,
τη φυλακή, τον πόνο.
Οι κανίβαλοι τρώνε τις σάρκες
όποιου διαφωνεί, όποιου διαφέρει.
Έφυγαν πολλοί. Γύρισαν χρόνια μετά.
Γύρισαν κι έγιναν κι εκείνοι κανίβαλοι.
Σήμερα τρώνε τις σάρκες όποιου διαφέρει.
Οι κανίβαλοι ωσάν αρπακτικά πεινασμένα αναζητούν
το Άλλο. Αποκτούν τις θεϊκές δυνάμεις του Μίσους,
κεντούν τις χαρές του Ξένου, πλέκουν
πάνω στη διαφορετικότητα του Οδυσσέα τούτου...
Οι κανίβαλοι ξεχνούν την Ιθάκη τους,
σάρκες τρώνε μόνο
για τις δυνάμεις τις θεϊκές του Μίσους.
Το κύμα τον έσυρε στη χώρα των Κανιβάλων,
εκεί τον έριξε η ζωή
κυνηγημένο.
Η Ιθάκη τον ξεγέλασε.
Πάλεψε με Κύκλωπας, συνάντησε Λαιστρυγόνας,
διέσχισε τις Συμπληγάδες, πολέμησε τον άγριο Κύκλωπα.
Γνώριζε το ταξίδι για την Ιθάκη. Πόνεσε,
πάλεψε, κινδύνευσε.
Αλλά συνέχισε.
Θυμόταν
τις απειλές, τις βόμβες, το χαμό των δικών.
Η απόφαση έπρεπε να ληφθεί. Έφυγε.
- Μακριά, μακριά για να ζήσω.
Να ζήσω, έλεγε, και έζησε. Στο παγκάκι,
δίπλα στον πράσινο κάδο για το φαΐ
Να ζήσω, έλεγε, και έζησε. Αφανής,
οιονεί νεκρός
μέχρι να τον δουν και να αγανακτήσουν
οι ζωντανοί, να φωνάξουν.
Ξέπεσε στη χώρα των κανιβάλων. Εκεί
πολλοί κανίβαλοι έφυγαν μακριά,
φοβήθηκαν παλιά κι εκείνοι το χαμό,
τη φυλακή, τον πόνο.
Οι κανίβαλοι τρώνε τις σάρκες
όποιου διαφωνεί, όποιου διαφέρει.
Έφυγαν πολλοί. Γύρισαν χρόνια μετά.
Γύρισαν κι έγιναν κι εκείνοι κανίβαλοι.
Σήμερα τρώνε τις σάρκες όποιου διαφέρει.
Οι κανίβαλοι ωσάν αρπακτικά πεινασμένα αναζητούν
το Άλλο. Αποκτούν τις θεϊκές δυνάμεις του Μίσους,
κεντούν τις χαρές του Ξένου, πλέκουν
πάνω στη διαφορετικότητα του Οδυσσέα τούτου...
Οι κανίβαλοι ξεχνούν την Ιθάκη τους,
σάρκες τρώνε μόνο
για τις δυνάμεις τις θεϊκές του Μίσους.
Το κύμα τον έσυρε στη χώρα των Κανιβάλων,
εκεί τον έριξε η ζωή
κυνηγημένο.
Η Ιθάκη τον ξεγέλασε.
19 έκριναν :
Στάσου εκεί.
Μη φύγεις, αλλού να πας.
Στάσου εκεί,
αυτός είσαι κι' αγαπάς.
Τάλλα, δεν τα μπορείς
στα μέτρα τους, εσύ να 'ρθείς.
Δεν χωράς εσύ σ' αυτά,
ούτε κι αυτά σ' εσένα.
Στάσου εκεί,
κοντά σ' εσένα.
Τρίτη, 03 Απριλίου 2007
"Στάσου εκεί",by Σπίθας
.............
Καλή σου μέρα, Δείμο...
Η Ιθάκη...ξεγελά.
Μόνο στην ψυχή μας
είναι η Ιθάκη, φίλε μου!..
Εκεί,
που σπαρταρούν οι αλήθειες μας, τα λάθη μας...
Μόνο εκεί..
Σε φιλώ!!!
Κάθε μέρα που περνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους πρόσφυγες, τους αλλοδαπούς... άραγε έχουμε καταλάβει ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη όσο τίποτε άλλο να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου;
Κι εμείς τι κάνουμε γι'αυτό; Τους κοιτάμε αμήχανα κι αυτοί μας κοιτάζουν ντροπιασμένοι. Και μας χωρίζει ένας κόσμος ολόκληρος-παρόλο που ζούμε δίπλα...
Τι υπέροχο ποίημα είναι αυτό, Σπίθα;
Προμυθέα, έχειδ απόλυτο δίκιο. Η Ιθάκη ξεγελά, σαν όνειρο απατηλό ξεγλιστρά.
Εμείς, Μετεωρίτη, αποφεύγουμε καν να τους κοιτάξουμε σαν να μην υπάρχουν. Κι αν κατά λάθος τους δούμε, φωνάχουμε γιατί τάχα ενοχλούμαστε...
Ένα μικρό δείγμα από τον "παλιό ποιητικό μου ταλέντο", Δείμο. που το θυμήθηκα, εξ αιτίας του καλοκαιρινού σου, οίστρου :))
ΕΛΕΙΨΑ ΚΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΨΧ. ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΧΑΣΑ ΑΔΕΡΦΕ...ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΑΣ ΘΑ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΒΩ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΝΟΤΗΤΑ: Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΟΛΟΤΟΦ-ΔΕΙΤΕ-ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΖΕΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΤΑΝ ΣΩΠΑΙΝΕΙ ΕΝΤΟΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ-ΤΟ ΚΑΣΕΤΟΦΩΝΟ ΧΩΡΙΣ ΚΕΡΑΙΑ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚ ΜΟΥ-ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΕ, ΜΟΝΟΝ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΓΕ Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ...
βλέπω, Σπίθα, ο θερινός οίστρος θεριεύει...
Αλήτη, καλώς επέστρεψες...
Ιθάκη για τον πρόσφυγα δεν υπάρχει φίλε μου εξ ορισμού γιατί με το που γίνει πρόσφυγας, Ιθάκη γίνεται το σπίτι του που ίσως ποτέ να μην το ξαναδεί και ξαναζήσει όπως το είχε...
glοbal Greek, εσύ ξέρεις καλύτερα απ'όλους...
Posted on 5:14 μ.μ. by Σπίθας
ΜΑΤΙΑ.
Λίγες θέλω τίς λέξεις μου,
μικρές τίς συλλαβές μου
σιγά, πολύ σιγά , να σου μιλώ
μήπως και..
δεν μ' α κ ο ύ σ ε ις .
Μικρά τα βήματα και αργά
ανάλαφρα να είναι,
πατημασιές να μη φανούν
Ισκιος..έχει περάσει .
Τα μάτια μου, μόνο να δείς
στο χρώμα τους να μπαίνεις
ε κ ε ί θα βρείς ,
οτι ζ η τ ά ς και αυτό
Μη...
μού το π α ί ρ ν ε ις.
(Σπίθας, 26/5/2002)
Πολύ οίστρος, Σπίθα. Δυναμικό σε πιάνει το καλοκαίρι...
Τι να κάνω;
-Έκλεισαν τα σχολεία και τα παιδαγωγικά μαθήματα (1)
- Η πολιτική μπήκε στο συρτάρι σου, μέχρι το φθινόπωρο.
- Το ποδόσφαιρο μου το "έκοψες", μαζί με το Μουντιαλ..
Θα αρχίσω τα έμμετρα ο έρμος..:)
Καλή εβδομάδα, Δείμο!
:))), καλή σου βδομάδα, Σπίθα. Αν και το ποδόσφαιρο δε στο έκοψα, εγώ απλά δεν ασχολούμαι...
Καλάα..:)
Θα σου "πετάξω" κανένα παιδαγωγικό ποίημα για να σε συνεφέρω..
Πατρίδα και Παιδεία
Posted on 11:57 π.μ. by Σπίθας
"Στο σχολειό μ' έστειλαν
να μάθω να διαβάζω,
μ' αυτοί μου τα ζαλίσανε
μ' ήθελαν παπαγάλο.
Αγάπη σ' οικογένεια
θρησκεία και πατρίδα
αυτά μου εσφύριξανε
δασκάλοι στα θρανία!
Μα ωω του μέγα θαύματος
ένώ εμελετούσα,
οι μάγκες τ'αρπάζανε
και όλους μας ξεγελούσαν.
Κάμπη και όμορφα βουνά
και λίμνη Βιστωνίδα
στα μουλωχτά τα πήρανε
μέσα σε μια παρτίδα!!
Εγώ, πιστός συνέχιζα
πρωτιές να κυνηγάω
μου δώσανε και με τιμή
σημαία να κρατάω.
Συνέχεια να κολυμπώ
θάααλασσες τα βιβλία,
με βάζανε και έγραφα
ενός "βλίτου ιστορία."
Την ύστερο... μελέτησα
και όλο το άλλο φύλλο
και γρήγορα καπάρωσα
γυναίκα όλο... μπρίο!
Παράτησα ποδόσφαιρο
κι' άφησα τη σχόλη
βρήκα και μια δουλειά
να ζούμε οι χαχόλοι!
Παιδί τζιμάνι βγάλαμε
κι'τόριξε στα ίδια
τώρα τι θέλεις, τι ζητάς
"ψάχνεται" κι αυτός
ανάμεσα σε... γίδια!
ΕΙς τη δουλειά μου
αρίστευσα,
Μπράβο μου' λέγαν όλοι,
μα τώρα με μουτζώνουνε
αφεντικά διαβόλοι!
Άφεντικά ξενόφερτα
το παίζουν μαστοράτζες,
την τύφλα τους δεν ξέρουνε
μας κάψανε τις φλάντζες!
Πατρίδα μου, σε κάψανε
σε βούλιαξαν στα έλη.
Εσένα σε ρημάξανε
για μένα τι σε μέλει!
Η κράνα μου ζαλίστηκε
σε αυτό το νταβαντούρι
πολύ με ενοχλήσατε
θα πάρω το κουμπούρι.
Τα χρόνια μας περάσανε
δεν πάει... παραπέρα,
Αυτοί 'ναι για τα σίδερα.
(Ας πάμε στην Σταυρούπολη
να μείνουμε εκεί, πούχει καλή παρέα)
Υ.Γ.
το τελευταίο δίστιχο, τώρα το κόλλησα!
Δυσοίωνο,
μου θυμίζει κάπως το "Δρόμο" του Κόρμακ Μακ Κάρθυ !
Caesar, μη με παρεξηγήσεις, αλλά δεν το γνωρίζω το ποίημα...
Ναί έχεις δίκιο έπρεπε να δώσω και κάποιες διευκρινήσεις. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο που περιγράφει ένα μελλοντολογικό θρίλερ για το ανθρώπινο είδος. Ο Κόρμακ Μ. Κάρθυ είναι επίσης ο συγγραφέας του "Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους" που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη απο τους αδερφούς Κοέν με πρωταγωνιστή τον Χαβιέ Μπαρδέμ!
Είχα γράψει κάποτε εδώ.
Caesar, θα το διαβάσω. Τώρα που το καλοκαίρι περιορίζονται οι δουλειές κι οι υποχρεώσεις θα έχω το χρόνο.
Δημοσίευση σχολίου