Εδώ και δεκαετίες εμφανίζονται ως κομήτες νέα κόμματα που ευελπιστούν να παίξουν κεντρικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου. Ωστόσο, σε κάθε σχεδόν περίπτωση βλέπαμε τον εκλογικό τους καταποντισμό αποδεικνύοντας τη μεγάλη τους αδυναμίας να πείσουν τα λαϊκά στρώματα.
Ωστόσο, η τελευταία χρονιά στρέφει την πολιτική σκηνή προς μια άλλη κατεύθυνση, προς μια πολυκομματική αλλαγή σκηνογραφίας. Οι αντιδράσεις των πολιτών -με την αποκάλυψη των σκανδάλων- και η εκλογική έκφρασή του υπέρ "'ανεξαρτήτων" ή πολυκομματικά στηριζόμενων υποψηφίων, αποκαλύπτει τις νέες επιθυμίες των Ελλήνων.
Ήδη η εγχώρια ελίτ είχε αντιληφθεί από χρόνια αυτή τη στροφή του εκλογικού σώματος. Περίμενε μόνο να διαμορφωθούν οι κατάλληλες υποκειμενικές συνθήκες. Τα τελευταία έτη έγινε φανερό ότι στον ευρωπαϊκό σχηματισμό και τις νέες οικονομικές κρίσεις, που διαδέχονται η μια την άλλη, η λογική του δικομματισμού είχε ξεπεραστεί. Τα σκάνδαλα -για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης- και η αδυναμία κυρίως των υπαρχόντων κομμάτων να αλλάξουν τον κρατικό χάρτη και την οικονομική πολιτική της χώρας συντέλεσαν στην άρση της αστικής εμπιστοσύνης.
Εξάλλου, δύο ισχυρά κόμματα έχουν υπερβολική δύναμη και σε κάποιο βαθμό μένουν ανεξέλεγκτα. Αντίθετα, ένα πολυδιασπασμένο κομματικά πολιτικό σύστημα ελέγχεται ευκολότερα. Κόβονται οι όποιες αντιστάσεις, αδυνατίζουν στη λαϊκή τους βάση και αυξάνουν (λόγω της αύξησης των κομμάτων) τις μεταξύ τους συγκρούσεις· αποπροσανατολίζουν ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους με τη φενάκη της δημοκρατικής απλής αναλογικής.
Το πιο οργανωμένο πείραμα έγινε με τον Καρατζαφέρη. Ο κομφορμιστικός και πατερναλιστικός λαϊκισμός και το μίσος του ΛΑΟΣ στο διαφορετικό, το Ξένο, συσπείρωσαν εκλογικά μεγάλο τμήμα της κοινωνικής ακροδεξιάς συντήρησης. Ωστόσο, είχε κι έχει αμέριστη τη στήριξη των δημοκρατών και των εκδοτικών ειδησεογραφικών συμφερόντων (δεν εξηγείται αλλιώς η τόσο τακτική φιλοξενία του Καρατζαφέρη στις ειδήσεις του Χατζηνικολάου ή σε άλλες εκπομπές τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα σε προσωπικές συνεντεύξεις). Το πείραμα πέτυχε και πλέον μπήκε σε εφαρμογή το πολυκομματικό σχέδιο με τις κατάλληλες πια υποκειμενικές συνθήκες.
Έχει όμως σημασία να τονιστεί και τούτο: η ελληνική αριστερά (κοινοβουλευτική ή εξωκοινοβουλευτική και όποιος ονομάζει εαυτόν ως κομμουνιστή) βλέποντας μόνο τη δική της διάσπαση και τη μείωση της εκλογικής της δύναμης, λαϊκίστικα τη μετέφραζε σε σχέδιο της πλουτοκρατίας για να την αδυνατίσουν. Μέσα στη μισαλλοδοξία του αυτοπροσδιορισμού και του πατερναλισμού της, ποτέ δεν είδε την ανάγκη της δημοκρατίας για ευρεία αλλαγή του εκλογικού και κομματικού με τη στήριξη ακόμα ακραίων κοινωνικών και κομματικών δυνάμεων, είτε αμιγώς νεοφιλελεύθερων (Μάνος, Μπακογιάννη κτλ) είτε ακροδεξιών.
σχετικά έχουν γράψει αρκετοί συν-ιστολόγοι.
Μνημονεύω το άρθρο από την παραπολιτική
23 έκριναν :
καλημέρα
η κρίση θα βγάλει περιστέρια...
ότι και να κάνουν όμως ο λόγος του Βγενόπουλου ΣΕ ΑΣΤΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ θα είναι μάλλον Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ....
Θα δούμε.... Οι μελετηροί παλαιοί και νέοι καπιταλιστές μελετούν... Θα γίνουν πολλά
akrat, να δούμε "θαύματα" πιστεύω, αλλά προς το παρόν είμαστε σε αναμονή. Για το άμεσο μέλλον δε βλέπω ΠΑΣΟΚική διάσπαση, αλλά θα το δούμε εν καιρώ και τούτο.
Πολλοί φέρνουν τις ΗΠΑ σαν το καλύτερο παράδειγμα ανεξέλεγκτης δύναμης δικομματισμού. Αλλά αγνοούν, ή διαλέγουν να αποσιωπούν, το γεγονός ότι κάθε μία από τις 50 Πολιτείες έχει δικό της ξεχωριστό κοινοβούλιο, δηλαδή, βουλή αντιπροσώπων, κάθε κομητεία μέσα σε κάθε πολιτεία έχει αυτόνομη κυβέρνηση και κάθε πόλη ή χωριό έχει δικούς του φόρους, ακόμη και δικό του σύστημα σχολείων. Αυτό μιλά στην πραγματικότητα της αλήθειας ότι δημοκρατική κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει μόνο όταν πηγάζει τοπικά, σε τοπικό επίπεδο -η δια βοής ψήφος, πχ, στην γενέτειρα της δημοκρατίας. Σημασία στη ζωή του πολίτη στην Αμερική φέρνει η ψήφος για τοπικούς και πολιτειακούς κοινωνικούς λειτουργούς. Η ψήφος για ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει αποτελέσματα που πιο ορατά είναι απ' έξω παρά από μέσα. Σε μια χώρα 11.000.000 ανθρώπων, το μέγεθος της πόλης, όχι της Πολιτείας αλλά της πόλης, της Νέας Υόρκης, μόλις με αυτές τις περασμένες εκλογές, και περισσότερο θεωρητικά παρά πρακτικά έκανε την εμφάνιση του αυτό το σκεπτικό. Πιστεύω ότι είναι παρασάγγας πιο σημαντικό να δημιουργήσουμε πραγματική τοπική αυτοκυβέρνηση ανεξάρτητη της συλλογικής στην Αθήνα, παρά, σε αυτό ακόμα το στάδιο να ψάχνουμε να έχουμε 30 κόμματα για 11.000.000 νοματαίους. Είτε έχουμε δύο κόμματα είτε τέσσερα δυνατά στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, πιστεύω, Δήμο, ότι πραγματική πρόοδος στην κατευθείαν θετική επιρροή στην καθημερινή ζωή του καθένα θα γίνει μόνο όταν ο λαός χειραφετηθεί αυτόνομα σε τοπικό επίπεδο. Μακριά ακόμα αυτό, αλλά ίσως όχι και τόσο...
Ένα άλλο ζητούμενο που προκύπτει είναι το γεγονός ότι υπάρχει ορατός ο κίνδυνος της ασυνεννοησίας μεταξύ των πολιτικών σχηματισμών που ενίοτε φτάνει στα άκρα και την αδιαλλαξία, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιθανή η ακυβερνησία στη χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι μεν θεμιτός ο πολυκομματισμός αλλά να υπάρξει και η κατάλληλη πολιτική παιδεία για να μην οδηγηθούμε σε άλλα, χειρότερα αποτελέσματα από αυτά του δικομματισμού.
Τα μικρά κόμματα τελικά δεν πετυχαίνουν τίποτα για τον απλό λόγο ότι για λόγους πολιτικής καθαρότητας δηλώνουν ότι δεν θέλουν να συνεργαστούν με κάποιο μεγάλο.Έτσι τα μεγάλα κόμματα τραβούν όλο αυτό τον κόσμο που δεν επιθυμεί ακυβερνησία και οι μικροί μένουν να είναι ικανοποιημένοι με το ποσοστό τους αν ξεπεράσει το 3%
Eνδιαφερουσα & πληρη αναλυση - παρουσιαση, οπως παντα & ακομη πιο ευστοχα τα σχολια.
Προφανως το πολιτικο μαρκετιγκ αγρυπνα για να πιασει τις τασεις του εκλογικου σωματος εγκαιρα.
Σημασία έχει να υπάρξει κοινωνικό όφελος για τους περισσότερους αν όχι για όλους μας.
thinks, φυσικά και δε βλέπω τη συγκεκριμένη πολυκομματικότητα ως κάτι θετικό. Τουλάχιστον όχι με τους όρους υπό της δράση των οποίων δημιουργήθηκαν.
Στο τοπικό επίπεδο έχουν αναφανεί και ιδιαίτερα άξιοι ανεξάρτητοι αιρετοί λειτουργοί και φυσικά το αντίθετο. Από την άλλη, όμως πάντα υπάρχουν οι τυχάρπαστοι που αναζητούν με κάθε τρόπο να συστήσουν ένα κόμμα προκειμένου να καταγραφούν στην πολιτική αρένα.
Τελευταίε, έχεις δίκιο. Το έθεσα πολύ αόριστα. Η μισαλλοδξία και η εξ ανάγκης διαφορποίηση και με συνεργασία σε συνδυασμό με το λαϊκισμό κτλ, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα. Σε μία πολυκομματική σκηνή, οι ηθοποιοί -μαριονέτες πια- πολιτικοί, θα συνεργάζονται υποχρεωτικά. Την ίδια βέβαια στιγμή ο λαός αποπροσανατολισμένος θα νομίζει ότι επιτέλους προχωράμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας :)
Αθεόφοβε, όπως φαίνεται αυτό ξεπεράστηκε και με τη Μπακογιάννη και με το ΛΑΟΣ και με τον Κουβέλη. Τα νέα κόμματα διαδίδουν ακριβώς το αντίθετο. Μόνη η αριστερή πολυκομματικότητα επιμένει σε κάποια ιδεολογική καθαρότητα.
Άβε, Καίσαρα. Το εννοείς κοινωνικό όφελος; Ποιο όφελος; Για ποιον;
Μάλιστα. Και αυτό που λέω προϋποθέτει σε τελική ανάλυση το πορτοφόλι να μεταφερθεί από το κέντρο της Αθήνας στα χέρια της κάθε τοπικής αυτοδιοίκησης. Να μπορεί ο λαός τοπικά και για την πόλη και το χωριό του να δημιουργεί αυτά που χρειάζεται χωρίς να πρέπει να περιμένει την έγκριση και εκταμίευση που θα αποφασιστεί, ή όχι, σε εφτά τέρμινα από μια ομάδα άσχετων στη μακρινή Αθήνα. Διότι, το πορτοφόλι είναι η αρχή και το τέλος των πάντων στην ανθρώπινη κοινωνία, δυστυχώς, και ο κρατών το πορτοφόλι έχει μεγάλη δύναμη. Όπως λέει η Αμερικανική παροιμία, "Εαν τους πιάσεις από τους όρχεις, οι καρδιές τους και τα μυαλά τους θα ακολουθήσουν". >Στην προκειμένη περίπτωση αυτό μεταφράζεται στο ότι είτε κυβέρνηση είναι η Αλέκα είτε ο Καρατζαφέρης, αλλαγή δεν θα δει ο καθημερινός άνθρωπος μέχρι να μπορεί να αποφασίζει ο ίδιος άμεσα και τοπικά για τους φόρους του, τα σχολεία του, τα πάντα. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με προικισμένα ή όχι άτομα όσο έχει να κάνει με νομική δομή και διάρθρωση.
qui bono ?
εννοώ φυσικά την κοινωνική ευημερία.
Εγω θα διαφωνησω θεωροντας την πολυκομματικοτητα κατι θετικο, αν και καταλαβαινω που το πας εδω:
"Αντίθετα, ένα πολυδιασπασμένο κομματικά πολιτικό σύστημα ελέγχεται ευκολότερα"
δηλαδη στο διαιρει και βασιλευε. Αλλα σε μας το προβλημα ειναι η ασυδοσια αυτων που εχουν συνεχεια την εξουσια και οχι τοσο η ποδηγετηση τους απο άλλους. Αν υπαρχει αλληλοελεχγος το πραμα πιθανον να βελτιουται
thniks, για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αρκετά βλέποντας ζώντας την από μέσα και απ' έξω, έχω συγκεκριμένες απόψεις. Σίγουρα αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι μία γενναία οικονομική αποκέντρωση. Χρειάζεται όμως και μία αυτοδιοίκηση που να μπορεί να λειτουργεί κινηματικά ώστε να λειτουργεί για την κοινωνική ανάπτυξη και την κοινοτική συνοχή σε συνεργασία με όλους τους τοπικούς φορείς κτλ κτλ.
Σίγουρα την αλλαγή δε θα τη φέρουν τα κόμματα, αλλά οι διαρκώς αναπτυσσόμενες πολιτικές τους. Και τα σημερινά κόμματα με τις αγκυλώσεις, τις φιλοδοξίες και το λαϊκισμό τους, δεν είναι σε θέσει να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι ακόμα ακούγονται φωνές διαμαρτυρίας, ακόμα και στο εσωτερικό τους.
Καίσαρα, (κατάλαβα) πώς όμως θα υπάρξει κοινωνικό όφελος όταν τα κόμματα αυτά με διάφορα προσχήματα και σχήματα αποκλείουν την άμεση λαϊκή συμμετοχή; Κοινωνική ανάπτυξη μέσα από τις πολιτικές δράσεις μπορέι να επέλθει μόνο μέσα από κινηματική δημοκρατία, που βρίσκεται σε στενή συνεργασία -απολογισμό & κοινό προγραμματισμό- με πολίτες και κοινωνικούς φορείς. Ποια κόμματα σήμερα είναι σε θέση να κάνουν κάτι τέτοιο;
Συμμετέχω σε δημοτική παράταξη για να σιγουρευτώ (με το δικό μου τρόπο, τις δικές μου αγκυλώσεις, προτάσεις και υποχωρήσεις) ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει για τη γειτονιά μου.
Zaphod, θα κρίνει το μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ κάτι πιο μεγάλο, αλλά πολυφωνικό που να μπορεί να δέχεται τις λαϊκές φωνές και κρίσεις στο εσωτερικό του. Ένα κόμμα μεσαίου μεγέθους δεν μπορεί να είναι τόσο ανοιχτό και πολυφωνικό χωρίς να αυτοκαταργηθεί και να αυτοδιασπαστεί.
Νομίζω πως στις παρούσες συνθήκες μία ειναι η λύση για την ανανέωση του πολιτικού μας συστήματος: διεξαγωγή εκλογών με ενιαία λίτσα υποψηφίων βουλευτών.
Κάθε κόμμα να προτείνει τους δικούς του υποψηφίους αλλά εμείς να έχουμε δικαίωμα να σταυρώσουμε βουλευτές διαφορετικών κομμάτων...
Άσκαρ, δεν είμαι υπέρ της ενιαίας λίστας, επειδή ένας κομματικός σχηματισμός, οργανωμένος και ιδεολογικά προσανατολισμένος, πάντα λειτουργεί καλύτερα από ένα μόνο του ανεξάρτητο βουλευτή. Είμαι βέβαια υπέρ των μικρών εκλογικών περιφερειών (σε επίπεδο καλλικρατικού δήμου).
"Κάθε κόμμα να προτείνει τους δικούς του υποψηφίους αλλά εμείς να έχουμε δικαίωμα να σταυρώσουμε βουλευτές διαφορετικών κομμάτων..."
Συμφωνω επι της αρχης. Καιρος ειναι να παμε σιγα σιγα προς διακριση εξουσιων. (το προχωραω δηλαδης. Αλλο η κυβερνηση κανονικά κι αλλο η νομοθετική εξουσία)
Αν μάλιστα, Zaphod, οι υπουργικές καρέκλες δε δίνονταν σε βουλευτές, τότε θα πετυχαίναμε τον απόλυτο διαχωρισμό νομοθετική-εκτελεστικής εξουσίας.
Εδω εγκειται το αγκαθι.... Μηπως να καναμε διπλες εκλογες
(βουλη - κυβερνηση) οπως αμερική;
Zaphod, δεν είναι μάκη ιδέα. Ίσως έτσι αποφύγουμε και πολλές άλλες παρενέργειες του πολιτικού μας συστήματος.
Και ο πολυκομματισμός όπου εφαρμόστηκε απέτυχε. Το πολιτικό σύστημα είναι που πρέπει να αλλάξει. Ο Καλλικράτης ήταν μια ακόμα ευκαιρία που χάθηκε. Ηνωμένο βασίλειο ΗΠΑ Ελβετία Γερμανία κλπ έχουν τοπικές κυβερνησεις και είναι στην ουσία ενωμένες περιφέρειες-κράτη γιατί όχι και Ηνωμένες Πολιτείες Ελλάδας;
Πάντως συμφωνώ στο να επιλέγουμε πρόσωπα και όχι κόμματα, είναι ένα κάποιο βήμα μικρό μεν αλλά προς τα εμπρός.
Κλείτωρ, πράγματι σε πολλές χώρες ο πολυκομματισμός αποδείχθηκε μία δημοκρατική φενάκη. Σίγουρα πρέπει να αλλάξει το ίδιο το πολιτικό σύστημα (το έχω ήδη θέσει στο δοκίμιο που εκδόθηκε πέρσι, στη δημαγωγία της δημοκρατίας).
Ο Καλλικράτης κι ένα αναμορφωμένο εκλογικό σύστημα που φέρνει πιο κοντά το βουλευτή στο λαό μπορεί να προσφέρει πολλά και να ανανεώσει την πολιτική σκηνή της χώρας μας.
Δεν χωρανε πολλα κομματα γιατι δεν εχουν να πουν κατι καινουριο...
Κι όμως, Ύποπτε, ο κόσμος δεν ασχολείται με αυτό. Αναζητά κάποιο φορέα για να κρατηθεί. Κάποιο κόμμα που θα μπορεί να οδηγήσει τις εξελίξεις. Την ίδια ώρα φυσικά έχουμε και την απογοητευμένη αποχή.
Δημοσίευση σχολίου