Παγκόμια Ημέρα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων

Η 10η του Δεκέμβρη έχει καθιερωθεί να εορτάζεται ως παγκόσμια ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Διεθνούς Αμνηστίας. Και σήμερα ακόμα οι ταγοί του πνεύματος ερίζουν κατά πόσο μπορεί να υφίσταται μια τέτοια γιορτή. Διαφωνίες που εδράζονται κυρίως στο γεγονός ότι κάθε χώρα είναι σε θέση να προασπίσει τα δικαιώματα τούτα μόνο στα εθνικά εδαφικά της όρια. Μόνο ένα Παγκόσμιο Κράτος, λένε, θα μπορούσε να κάνει λόγο για ανθρώπινα δικαιώματα. Ωστόσο, τέτοιες διαφωνίες μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους.

Μας αφήνουν αδιάφορους τη στιγμή που οραματικά θέτουμε την αναγκαιότητα προάσπισης κάθε δικαιώματος που προστατεύει την σωματική μας ακεραιότητα (έμμεσα ή άμεσα). Γιατί σε όλο τον κόσμο έχουμε σωρεία παραβιάσεων. Τόσο στο λεγόμενο Τρίτο Κόσμο όσο και στις επονομαζόμενες δυτικές -προηγμένες (sic)- δημοκρατικές κοινωνίες. Από το άρθρο που είχαμε δημοσιεύσει στο ιστολόγιο αυτό το 2007 περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα εξακολουθούν να ακολουθούν την ίδια πορεία. Η ίδια η ύπαρξη νομοθετικά και η εφαρμογή της θανατικής ποινής αποτελεί μία τρανταχτή απόδειξη.

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι στην αξιοπρέπεια και στα δικαιώματα ζωής. Αυτό, άλλωστε, είναι και το 1ο άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης του ΟΗΕ (10/12/1948). στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του ΚΑ΄ αιώνα, το μεγάλο ζητούμενο είναι η αξιοπρεπής ζωή, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα -η διασφάλιση της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής, η ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στη διατροφή, στην υγειονομική περίθαλψη και την υγεία, στη στέγαση- είναι βαρύνουσας σημασίας. Όμως, ο χορός της καταπάτησης των δικαιωμάτων καλά κρατεί. Η φτώχεια, η πείνα, οι συρράξεις, η εκμετάλλευση και η εμπορία ανθρώπων είναι μία πραγματικότητα, που δεν αναστέλλεται, επειδή προτιμούμε μία απαθή και φιλήσυχη ζωή.

Στη χώρα μας την καταπάτηση τη βιώνουμε με την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Τη βιώνουμε ακόμη με τον όλεθρο της φτώχειας να απειλεί κάθε σπίτι, κάθε κοινότητα. Γιατί αν δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα η δυνατότητά μας να διατρεφόμαστε σωστά, να έχουμε τη δυνατότητα να προλαμβάνουμε ασθένειες, να θεραπευόμαστε από ασθένειες και να εκπαιδευόμαστε, τότε τι είναι;

Οι σημερινές πολιτικές επιλογές -σε όλη την ΕΕ- σε όσα θεωρούσαμε δεδομένα ουσιαστικά αποτελούν μία ακόμα δημοκρατική επίθεση στα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Όταν η Κοινωνική Πρόνοια περιορίζεται μόνο σε όσους έχουν χρήματα (για τους άλλους έχουμε πολύ απλά τριτοκοσμικά νοσοκομεία -που μπαίνεις όρθιος, αλλά δεν ξέρουμε πώς θα βγεις-), τότε απειλείται το ίδιο το δικαίωμα της ασφαλούς διαβίωσης και της ζωής μας ακόμα. Όταν η πρόληψη θεωρείται ακριβή, τότε απειλείται η υγεία μας. Όταν η ανάπτυξη επιδιώκεται σε βάρος της υγείας και της ποιότητας ζωής, τότε...

Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι στάση ζωής. Είναι τρόπος αλληλεπίδρασης ανθρώπων, κρατών και λαών. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση ειρήνης, ευημερίας και υγιούς ανάπτυξης της προσωπικότητας. Η ενεργοποίηση των πολιτών για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προϋποθέτει την ουσιαστική κατανόηση, αποδοχή και διάδοση των αξιών που αυτά πρεσβεύουν. Στην κατεύθυνση αυτή είναι σημαντικές όλες οι πρωτοβουλίες που σχετίζονται με την ενημέρωση-ευαισθητοποίηση των πολιτών, την εκπαίδευση και ενδυνάμωση επαγγελματιών που απασχολούνται με την μόρφωση και διαπαιδαγώγηση της Νέας Γενιάς.

Και φυσικά τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να ορώνται μακριά από τις αξίες του ανθρωπισμού που τείνουν να εξαλείψουν τα μετανεωτερικά ήθη, ο ατομισμός και ο ωχαδελφισμός. Γιατί τελικά ο αγώνας για την προστασία των δικαιωμάτων των άλλων, τελικά είναι αγώνας για τη δική μας ασφάλεια...