Οι άλλοι κι εμείς (σκόρπιες σκέψεις)

Ποτέ μου δεν υπήρξα νεοφιλελεύθερος. Ποτέ μου δεν υπήρξα και λαϊκιστής. Έλεγα την αλήθεια -αυτή που πίστευα- και πάντα έκανα διάλογο για να βρω μία λύση. Αν δε μου άρεσαν οι προτάσεις κι οι αποφάσεις των άλλων, έφευγα. Είχα τη δύναμη να το κάνω και στο παρελθόν, μπορώ και τώρα…
Το ζήτημα όμως τελικά είναι κατά πόσο είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Πόσο πρέπει να κατηγορούμε τους πολιτικούς μας; Δεν είναι και οι πολιτικοί μέρος ενός συστήματος το οποίο κι εμείς διαμορφώνουμε αλληλεπιδραστικά; Ή μήπως σε μία κοινωνία φταίνε μόνο οι άλλοι; Δεν έχω τη δύναμη να απεργήσω. Συμμετέχω σε κινητοποιήσεις, όχι όμως με το σκεπτικό των σωματείων (δεν ανήκω σε κανένα), αλλά με το δικό μου, ενάντια σε μέτρα νεοφιλελεύθερα που δε μας επιτρέπουν να δούμε το φως. 
Το φως δε θέλω να είναι εκείνο που φαντασιακά επιζητούσαμε τόσες δεκαετίες. Θέλω απλά να φωτίζει ένα σχέδιο δράσης με αξιολόγηση, με χρονοδιαγράμματα, μακριά από λαϊκισμούς, αλλά και κατεξοχήν τεχνοκρατικές μεθοδεύσεις. Έχω εντοπίσει τέτοιες μεθόδους, έχω προτείνει τέτοια μέτρα.
Κι όμως σήμερα βλέπουμε να ανδρώνονται κινήματα και τάσεις καθαρά αντικοινωνικές. Εργαζόμενοι διεκδικούν το απατηλό φως του παρελθόντος, όπου το κράτος έρχεται να βολεύει κάθε έναν εντελώς αναξιοκρατικά, όπου η εκτελεστική εξουσία (ναι, και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι όργανά της) διεκδικούν ειδικά προνόμια, αδιαφορώντας όμως για τους άλλους. Διεκδικούν πριμ παραγωγικότητας χωρίς να αξιολογείται με κανένα επιστημονικά αποδεκτό τρόπο η παραγωγή και η παραγωγικότητα. Διεκδικούν όλα εκείνα τα προνόμια που ξεφεύγουν πέρα από κάθε μαθηματική προσέγγιση (ίσως τα κβαντικά μαθηματικά λύσουν μέρος του προβλήματος, ίσως και η θεωρία του χάους).
Όλοι μας ξέρουμε ότι το νόμισμα πλέον έχει ξεφύγει από τον κανόνα του χρυσού. Το χρήμα πια είναι ένα άυλο σύμβολο αξιολόγησης ενός αγαθού ή μιας υπηρεσίας. Κινείται σε τραπεζικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές με μαθητική απεικόνιση και σε χρηματιστήρια. Μα είναι άυλο και παγκοσμιοποιημένο. Πόσο εύκολο, λοιπόν,  είναι έχουμε πάντα αρνητικές μαθηματικές πράξεις;
Αλλά πάντοτε φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς. Δε θα λαϊκίσω μιλώντας για δωροδόκους, για τον ασθενή που φακελώνει το γιατρό, που λαδώνει σε μια υπηρεσία (αν και πρέπει να μην τα ξεχνάμε). Ούτε το ρουσφέτι που κρύβουμε ότι αποζητάμε θα θυμηθώ. Ούτε θα λαϊκίσω για το αντιδημοκρατικό σύστημα που μας οδηγεί συνέχεια στην επιλογή συγκεκριμένων μονίμως πολιτικών. Αλλά φυσικά πάντα οι άλλοι
Φωνάζουμε για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά πόσοι συμμετείχαμε στις πολιτικές διεργασίες; Πόσοι συμμετέχουν σε σωματεία, στα κοινά, στα κόμματα που υπερψηφίζουν; Αλλά για αυτά φταίνε οι άλλοι.
Μα ο διαχωρισμός αυτός είναι η βάση του ρατσισμού. Και, πράγματι, ζούμε σε μια κοινωνία μίσους και ρατσισμού. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο, όλοι μαζί τους μετανάστες, τους πολιτικούς συλλήβδην… Οι άλλοι, εκείνο το τσουβάλιασμα... Όχι εγώ, οι άλλοι. Οποία φιλαυτία, τι αλαζονεία και ύβρις.

12 έκριναν :

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Για να παίξω λίγο με το λογότυπό σου Δείμος και Φοβος οι δορυφόροι του Αρη, είναι η νυσταλαία μας πραγματικότητα, ο Δήμος ο ώριμος ακίζων και κτίζων δημιουργικός λαός που συμμετέχει και κάθε λογής Πνύκα είναι το ζητούμενο και το αντικείμενο αυτής της ανάρτησης.

Ανώνυμος είπε...

Δείμο, θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς το σημείο που ισχυρίζεσαι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι διεκδικούν ειδικά προνόμια. Το γενικεύεις πάρα πολύ και νομίζω ότι δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ίδιοι. Κάποιοι έχουν αυξημένες ευθύνες και πρέπει να αμείβονται ανάλογα. Κάποιοι ενδεχομένως κι όχι. Σε κάθε περίπτωση πάντως η φιλοσοφία του όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι δε με βρίσκει σύμφωνο.

Όσον αφορά στο ότι μονίμως κατηγορούμε τους άλλους θα συμφωνήσω. Σ' αυτήν την κατηγορία οφείλω να ομολογήσω ότι ανήκα κι εγώ μέχρι πριν μερικά χρόνια. Μέχρι που κατάλαβα ότι για να αλλάξει κάτι πρέπει να αλλάξω πρώτα εγώ, οπότε τώρα ο πρώτος που κατηγορώ είναι ο εαυτός μου.

thinks είπε...

Σωστά λέει ο τελευταίος ότι "για να αλλάξει κάτι πρέπει να αλλάξω πρώτα εγώ, οπότε τώρα ο πρώτος που κατηγορώ είναι ο εαυτός μου", και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι εαυτοί, συμπεριλαμβανομένων και του δικού μου εαυτού, και του δικού σου, Δήμο.

Έχοντας πει τα παραπάνω, και καταλαβαίνοντας ότι οι αναφορά σου στους "άλλους" είναι σχεδόν ειρωνική, εννοώντας, υποθέτω, ότι δεν πρέπει πάντα να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας ρίχνοντάς τες στους "άλλους", να έρθω κι εγώ να πω ότι συχνά στα "ντόπια" αισθάνομαι ξένος, γιατί έρχομαι από μια άλλη κοινωνία όπου δεν υπάρχουν "άλλοι", παρά υπάρχουμε εμείς όλοι με διαφορετικές γνώμες, και καμιά συζήτηση ποτέ δεν σταματά πριν συμφωνήσουμε όλοι εμείς (εννοώ την γνωστή κοινωνία που όσοι κοιτάν απ' έξω λατρεύουν να την μισούνε).

Το έχω πάρει απόφαση ότι όταν μιλάν Έλληνες μεταξύ τους μιλάνε οι άλλοι με τους άλλους, και κάθε άλλος ανήκει σε μια ομάδα ενός μέλλους. Η Ελληνική συζήτηση χρησιμοποιεί πάντα γενικολογίες και αοριστολογίες, και κουλτουριάρικους όρους που δεν σημαίνουν τίποτα, και η δομή της βασίζεται στο να πίσει ο ένας τον άλλο ότι έχει δίκιο, κι ο άλλος άδικο. Αντί να βασίζεται στη δομή του να ακούσουμε και να καταλάβουμε τις σκέψεις του άλλου και όλοι μαζί να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα, σεβόμενοι όλοι την γνώμη και του άλλου, αλλά και την δικιά μας μόνο ως μέρος ενός συνόλου.

Αν αυτά προσπαθείς να αποδώσεις στο σημερινό κείμενο, τότε βλέπεις ότι συμφωνούμε, και ο Τελευταίος για μένα είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Αν έκανα λάθος και εννοείς κάτι άλλο, τότε μπορούμε να το συζητήσουμε μέχρι να συμφωνήσουμε, ή μεχρι να διαφωνήσουμε :-)

αθεόφοβος είπε...

Είπε μια φορά ένας φίλος μου σε ένα τύπο που είχε στην δουλειά του και είχε κάνει μια μεγάλη βλακεία,αντί να τον κατσαδιάσει, να πάει την άλλη μέρα και αφού σκεφτεί να του πει ποιό θεωρεί ως το μεγαλύτερο ελαττωμα του.
Την άλλη μέρα ο τύπος πήγε και του είπε πως το μεγαλύτερο ελάττωμα του είναι πως είναι πολύ καλός και γι΄ αυτό τον ζηλεύουνε όλοι!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Διόνυσε, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Τελευταίε, ίσως έχεις δίκιο. Στην προσπάθειά μου να γίνω σύντομος γενίκευσα και σίγουρα τούτο δεν είναι αρμόζον. Συμφωνώ. Δεν ήθελα να θίξω τους πάντες πλην του σημείου που απαιτούμε χωρίς να συλλογιζόμαστε το γενικό σύνολο και να προχωρούμε με ανάλογες απαιτήσεις/διεκδικήσεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, συμφωνούμε. Καταλαβαίνω τι εννοείς. Συχνά κι εγώ ήμουν ο "άλλος" μέσα στην ίδια μου τη χώρα.

Αθεό, ο εγωισμός και η εγωπάθειά μας είναι τα μεγαλύτερα λάθη μας.

Dyer είπε...

«Ούτε θα λαϊκίσω για το αντιδημοκρατικό σύστημα που μας οδηγεί συνέχεια στην επιλογή συγκεκριμένων μονίμως πολιτικών»
Δεν αποτελεί λαϊκισμό η διαπίστωση ενός γεγονότος. Χειραγωγούνται οι σκέψεις, οι επιθυμίες, οι ανάγκες των πολιτών από μια κληρονομική κάστα εξουσίας. Οι ελεύθερες δημοκρατικές δυνατότητες είναι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.
Στην πραγματικότητα η αυτοβελτίωση μόνο σε ατομικό επίπεδο είναι επιτρεπτή από το σύστημα, είναι ακίνδυνη! Σε συλλογικό επίπεδο όμως, όπου θα θιγόταν η εξουσία τους, δεν είναι επιτρεπτή. Και έχουν τα μέσα να διαλύουν κάθε τέτοια προσπάθεια εν τω γεννάσθαι.
Το δίπολο εξουσιαστούν - εξουσιαζόμενου είναι ισχυρά πολωμένο.
Συμφέρον των εξουσιαστών είναι να δημιουργούν σύνδρομα συνενοχής στους εξουσιαζόμενους για τις δικές τους επιλογές.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Dyer, δε θα διαφωνήσω. Απλά το να μονολογούμε ή να διαπιστώνουμε μόνο τα αντιδημοκρατικά στοιχεία του συστήματος (που το έκανα και στη δημαγωγία της δημοκρατίας) από μόνο του είναι λαϊκίστικο με αριστερούς όρους.

Dyer είπε...

Είναι σημαντικό Δείμε, σε πρώτη φάση, να εντοπίσουμε τις αιτίες και να τις προβάλουμε, σε δεύτερη αποφασίζεις τι θα κάνεις. Αν δεν είναι ξεκάθαρη και κατανοητή η εκφώνηση του προβλήματος λύση δεν βρίσκεις.
Πιστεύεις ότι σήμερα, οι αιτίες των προβλημάτων της «δημοκρατίας» μας είναι γνωστά και κατανοητά σε όλους; Είναι δυνατόν ο τύραννος που κυβερνά τον τόπο να θεωρείται προϊόν ελευθέρων δημοκρατικών διαδικασιών;
Το δοκίμιο Δείμο δεν το διάβασα ακόμα.

gatodiakritikos είπε...

Εχει απολυτο δικιο ο Dyer. Οι περισσοτεροι δεν εχουμε καταλαβει. Το προβλημα. Και αν προσπαθησουμε να λυσουμε κατι χωρις προτιστως να το προσδιορισουμε, κανουμε μια τρυπα στο νερο. Ξεκιναμε απο την αρχη, χανουμε χρονο, και διαιωνιζοντας το προβλημα, το διογκωνουμε με το περσαμα του χρονου, και το χειροτερο για μενα ειναι οτι το μεταλαμπαδευουμε ως μορφη χιονοστοιβαδας κι στις επομενες γενιες, που, αν και μπορει να μην ευθυνονται, "μαθαινουν" να ζουν με αυτο και να το τρεφουν.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Dyer, δε διαφωνώ. Φυσικά και τα πολιτικά προβλήματα δεν μπορούν να εντοπιστούν απο όλους είτε για λόγους εξάρτησης και φανατισμού είτε δικής μας αδυναμίας. Εγώ απλά καταθέτω μερικές σκέψεις. Δεν αναζήτησα λύσεις.

Γατοδιάκριτε, δεν είναι χάσιμο χρόνου, γιατί προσεγγίζοντας ο καθένας χωριστά τα αίτια των προβλημάτων βρισκόμαστε στην επικοινωνία -ακόμα κι όταν δε συμφωνούμε. Επιταχύνουμε μετά. Το θέμα είναι αν πάντα θα κατηγορούμε τον Άλλο.

Unknown είπε...

Η μονάδα δείμο είναι η αναγκαία, αλλά όχι η ικανή συνθήκη. Συνεπώς κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει κάτι από αυτή, ανεξάρτητα με το αν θα (πρέπει να) την ωθεί προς το "ορθό".

ShareThis