Λιβύη: ανθρωπισμός και αριστερά

Σε συνέχεια από την προηγούμενη δημοσίευση, είδα αυτές τις μέρες πως σε κάποια ιστολόγια τέθηκε το ζήτημα της αλληλεγγύης. Κι όμως είναι αλληλεγγύη να επεμβαίνει ένα κράτος σε ένα άλλο;

Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι μία ιδεαλιστική φενάκη όταν προέρχεται από ένα κράτος που λειτουργεί βάσει συμφερόντων ή μετά από πρόσκληση ενός κόμματος-δορυφόρου. Αυτό κατά τη γνώμη μου αποτελεί γνήσια επέμβαση στα εσωτερικά κάποιου κράτους είτε προέρχεται από τον πάλαι ποτέ σοσιαλισμό είτε από τα αστικά συμφέροντα. Η διεθνιστική αλληλεγγύη στηρίζεται στη λαϊκή κινητοποίηση κι ουσιαστικά μένει εκεί (φιλελληνισμός, Ισπανικός Εμφύλιος κλπ).

Άρα όποιος θα ήθελε για λόγους αλληλεγγύης μία επέμβαση στη Λιβύη ας έπαιρνε τα όπλα κι ας πήγαινε ο ίδιος προσωπικά, όπως έγινε πολλάκις και στο παρελθόν. Η αλληλεγγύη δεν είναι όταν χτυπιούνται στρατιώτες ενός κακού καθεστώτος και διασώζεται η ηγέτης τους. Όταν ο πρόεδρος της χώρας δεν αποτελεί στόχο, αλλά οι οπαδοί και οι άμαχοι, πώς να ονομαστεί αυτή η επέμβαση;

Από την άλλη, κι εμένα με απασχολεί η καταφανής καθυστέρηση της ελληνικής αριστεράς. Και καλά στα ιστολόγια είναι εμφανής η αδυναμία να συγκρατηθούν. Από τη μια είδαν την παγκόσμια επανάσταση να ξεκινά στον αραβικό κόσμο και από την άλλη είδαν σε μία χώρα την επανάσταση να στηρίζεται από τα κακά ιμπεριαλιστικά όπλα. Βέβαια, όσοι εύκολα μιλούν κατά των κακών ιμπεριαλιστών, ξεχνούν ότι χάρη σε μία τέτοια επέμβαση το 1827 βρέθηκαν με ανεξάρτητο κράτος. Λησμονούν ότι η πρώτη "ανθρωπιστική επέμβαση" τέτοιου τύπου ήταν η δυτικοευρωπαϊκή συμμετοχή στη ναυμαχία του Ναυαρίνου κόντρα στην Πύλη και τον Ιμπραήμ. Το γεγονός ότι μας βολεύει αυτή η επέμβαση ή μάθαμε να την εκτιμούμε ως εθνική νίκη, δεν παύει να αποτελεί μία επέμβαση σε ξένη δύναμη. Το όρο απελευθερωτικό, εξάλλου, εμείς τον προσδίδουμε στον Αγώνα κι όχι οι Οθωμανοί.  Η επέμβαση και τότε και τώρα –με ηθική στήριξη το φιλελληνικό κίνημα- εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της ακμάζουσας δυτικοευρωπαϊκής αστικής τάξης. 

Ωστόσο, και πάλι προς η περίεργη αφωνία ή η ακόμη πιο περίεργη αλλοπρόσαλλη στάση των αριστερών; Για χρόνια όλοι αριστεροί εκπαιδευτήκαμε -ναι κι εγώ εκεί κάπου είμαι, απλά σκέφτομαι λίγο περισσότερο- να μισούμε οτιδήποτε είναι φιλοδυτικό και να αγαπάμε κάθε τι αντιδυτικό (αν και υιοθετούμε πλήρως το δυτικό τρόπο ζωής κι όχι κάποιο σοσιαλιστικό). Οι Έλληνες αριστεροί, λοιπόν λάτρεψαν το Ιράν του Χομεϊνί, εύκολα κατέκριναν τον Αραφάτ ως μειοδότη του παλαιστινιακού αγώνα, στήριζαν τον Καντάφι, ομοίως το Φιντέλ κλπ. Ποτέ δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν πώς διοικούνται εκείνες οι χώρες, ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν κλπ. Εξάλλου, για όλα έφταιγαν τα εμπάργκο (αν και αυτό είναι εν μέρει σωστό).

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζεται εδώ και περίπου μια δεκαετία είναι η αδυναμία της ελληνικής αριστεράς να παράγει σκέψη. Ενώ σε παραγωγή ιδεολογίας δεν τα πάει άσχημα, ωστόσο, συνεχώς βρίσκεται προ εκπλήξεων σε επίπεδο κυρίως γνωστικό. Για χρόνια πια οι αριστεροί χάνονται σε ρητορείες, αλλά απέχουν επιδεικτικά από σημαντικές έρευνες δικής τους έμπνευσης και παραγωγής. Το ΚΜΕ υπολειτουργεί, αντίστοιχες μονάδες ερευνητικές δεν υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ ή τον αναρχικό χώρο και το ΙΣΤΑΜΕ βυθίζεται στη δύνη της κυβερνητικής σιωπής. Τα αριστερά κόμματα δε μελετούν, απέχουν από την αξιοποίηση των δημοσιευμένων στη χώρα μας και το εξωτερικό στοιχείων ώστε να σχηματίσουν γνώση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για πάνω από 10 χρόνια η Αυγή και ο Ριζοσπάστης διαθέτουν μόνο γενικόλογα άρθρα χωρίς στοιχεία επί της ουσίας (πλην της οικονομίας). Ούτε κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, ούτε διεθνών σχέσεων, ούτε στοιχεία της ΕΕ.

Έτσι, όμως οι ψηφοφόροι και ο προοδευτικός κόσμος μένει έρμαιο της μιντιακής παραπληροφόρησης και του φανατισμού των ρητορειών. Στην περίπτωση αυτή, το πληρώνουμε με το μούδιασμα του καλού Καντάφι που ξαφνικά έγινε κακός δικτάτορας. Δεν προετοιμάστηκε το έδαφος από κανένα κόμμα καθώς μάλιστα αποπροσανατολιστικά και αδιαφορώντας για το παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι κλείνονται σε κάποιο εθνικό οδυρμό.