Λιβύη: ανθρωπισμός και αριστερά

Σε συνέχεια από την προηγούμενη δημοσίευση, είδα αυτές τις μέρες πως σε κάποια ιστολόγια τέθηκε το ζήτημα της αλληλεγγύης. Κι όμως είναι αλληλεγγύη να επεμβαίνει ένα κράτος σε ένα άλλο;
Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι μία ιδεαλιστική φενάκη όταν προέρχεται από ένα κράτος που λειτουργεί βάσει συμφερόντων ή μετά από πρόσκληση ενός κόμματος-δορυφόρου. Αυτό κατά τη γνώμη μου αποτελεί γνήσια επέμβαση στα εσωτερικά κάποιου κράτους είτε προέρχεται από τον πάλαι ποτέ σοσιαλισμό είτε από τα αστικά συμφέροντα. Η διεθνιστική αλληλεγγύη στηρίζεται στη λαϊκή κινητοποίηση κι ουσιαστικά μένει εκεί (φιλελληνισμός, Ισπανικός Εμφύλιος κλπ).
Άρα όποιος θα ήθελε για λόγους αλληλεγγύης μία επέμβαση στη Λιβύη ας έπαιρνε τα όπλα κι ας πήγαινε ο ίδιος προσωπικά, όπως έγινε πολλάκις και στο παρελθόν. Η αλληλεγγύη δεν είναι όταν χτυπιούνται στρατιώτες ενός κακού καθεστώτος και διασώζεται η ηγέτης τους. Όταν ο πρόεδρος της χώρας δεν αποτελεί στόχο, αλλά οι οπαδοί και οι άμαχοι, πώς να ονομαστεί αυτή η επέμβαση;
Από την άλλη, κι εμένα με απασχολεί η καταφανής καθυστέρηση της ελληνικής αριστεράς. Και καλά στα ιστολόγια είναι εμφανής η αδυναμία να συγκρατηθούν. Από τη μια είδαν την παγκόσμια επανάσταση να ξεκινά στον αραβικό κόσμο και από την άλλη είδαν σε μία χώρα την επανάσταση να στηρίζεται από τα κακά ιμπεριαλιστικά όπλα. Βέβαια, όσοι εύκολα μιλούν κατά των κακών ιμπεριαλιστών, ξεχνούν ότι χάρη σε μία τέτοια επέμβαση το 1827 βρέθηκαν με ανεξάρτητο κράτος. Λησμονούν ότι η πρώτη "ανθρωπιστική επέμβαση" τέτοιου τύπου ήταν η δυτικοευρωπαϊκή συμμετοχή στη ναυμαχία του Ναυαρίνου κόντρα στην Πύλη και τον Ιμπραήμ. Το γεγονός ότι μας βολεύει αυτή η επέμβαση ή μάθαμε να την εκτιμούμε ως εθνική νίκη, δεν παύει να αποτελεί μία επέμβαση σε ξένη δύναμη. Το όρο απελευθερωτικό, εξάλλου, εμείς τον προσδίδουμε στον Αγώνα κι όχι οι Οθωμανοί.  Η επέμβαση και τότε και τώρα –με ηθική στήριξη το φιλελληνικό κίνημα- εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της ακμάζουσας δυτικοευρωπαϊκής αστικής τάξης. 
Ωστόσο, και πάλι προς η περίεργη αφωνία ή η ακόμη πιο περίεργη αλλοπρόσαλλη στάση των αριστερών; Για χρόνια όλοι αριστεροί εκπαιδευτήκαμε -ναι κι εγώ εκεί κάπου είμαι, απλά σκέφτομαι λίγο περισσότερο- να μισούμε οτιδήποτε είναι φιλοδυτικό και να αγαπάμε κάθε τι αντιδυτικό (αν και υιοθετούμε πλήρως το δυτικό τρόπο ζωής κι όχι κάποιο σοσιαλιστικό). Οι Έλληνες αριστεροί, λοιπόν λάτρεψαν το Ιράν του Χομεϊνί, εύκολα κατέκριναν τον Αραφάτ ως μειοδότη του παλαιστινιακού αγώνα, στήριζαν τον Καντάφι, ομοίως το Φιντέλ κλπ. Ποτέ δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν πώς διοικούνται εκείνες οι χώρες, ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν κλπ. Εξάλλου, για όλα έφταιγαν τα εμπάργκο (αν και αυτό είναι εν μέρει σωστό).
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζεται εδώ και περίπου μια δεκαετία είναι η αδυναμία της ελληνικής αριστεράς να παράγει σκέψη. Ενώ σε παραγωγή ιδεολογίας δεν τα πάει άσχημα, ωστόσο, συνεχώς βρίσκεται προ εκπλήξεων σε επίπεδο κυρίως γνωστικό. Για χρόνια πια οι αριστεροί χάνονται σε ρητορείες, αλλά απέχουν επιδεικτικά από σημαντικές έρευνες δικής τους έμπνευσης και παραγωγής. Το ΚΜΕ υπολειτουργεί, αντίστοιχες μονάδες ερευνητικές δεν υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ ή τον αναρχικό χώρο και το ΙΣΤΑΜΕ βυθίζεται στη δύνη της κυβερνητικής σιωπής. Τα αριστερά κόμματα δε μελετούν, απέχουν από την αξιοποίηση των δημοσιευμένων στη χώρα μας και το εξωτερικό στοιχείων ώστε να σχηματίσουν γνώση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για πάνω από 10 χρόνια η Αυγή και ο Ριζοσπάστης διαθέτουν μόνο γενικόλογα άρθρα χωρίς στοιχεία επί της ουσίας (πλην της οικονομίας). Ούτε κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, ούτε διεθνών σχέσεων, ούτε στοιχεία της ΕΕ.
Έτσι, όμως οι ψηφοφόροι και ο προοδευτικός κόσμος μένει έρμαιο της μιντιακής παραπληροφόρησης και του φανατισμού των ρητορειών. Στην περίπτωση αυτή, το πληρώνουμε με το μούδιασμα του καλού Καντάφι που ξαφνικά έγινε κακός δικτάτορας. Δεν προετοιμάστηκε το έδαφος από κανένα κόμμα καθώς μάλιστα αποπροσανατολιστικά και αδιαφορώντας για το παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι κλείνονται σε κάποιο εθνικό οδυρμό.

24 έκριναν :

αθεόφοβος είπε...

Το θέμα είναι ότι ανθρωπισμός επιλεκτικά δεν υπάρχει μόνο εκεί που μυρίζει πετρέλαιο.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντως το δίλημμα είναι μεγάλο άσχετα από πολιτική τοποθέτηση:ή καταδικάζεις την επίθεση σε ένα ξένο κράτος ή αφήνεις ένα δικτάτορα να μεκελέψει όσους σήκωσαν κεφάλι.
Πάντως η σύγκριση με το Ναυαρίνο είναι μάλλον ατυχής γιατί όλη η Ευρώπη τότε έβλεπε την Ελλάδα σαν συνεχιστή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ενώ αντίστοιχα η Τουρκία ήταν η υπερδύναμη που αν δεν την σταματούσαν στην Βιέννη θα είχε καταλάβει όλη την Ευρώπη.

Zaphod είπε...

Ωραιο αλλα...μικρό!

Πει αριστερας συμφωνουμε. Η ευκολη αντιδυτικη ρητορεια χωρις αναλυση, χωρις αντιπροτασεις η οποια μενει σε μια στειρα αρνηση εχει γινει ψωμοτυρι.

Εννοειται πως οι επεμβασεις των κρατων γινονται για το συμφερον τους, δεν περιμεναμε τωρα για να το πουμε. Αλλα το συμφερον αυτο δεν ειναι κατ αναγκη "κακο".

Συμφωνω απολυτα πως ηταν κοτσανα ολκης η "αρνηση" στοχοποιησης του Κανταφι εκ μερους των δυτικων.


@αθεοφοβος
Μοναδικη διαφωνια ειναι περι της δυναμης της τοτε παραπαιουσας ρωμαϊκης αυτοκρατοριας. Ο Ιμπραημ ηταν Αιγυπτιος και ειχε παρει πολλα ανταλλαγματα για να ερθει εδω. Οι δυτικοι για χρονια προσπαθουσαν να συντηρησουν την Ωθ. Αυτ. γιατι φοβοντουσαν το τι θα γινοταν αν επεφτε.

thinks είπε...

Ο καλλιτεχνικός κόσμος, παραδοσιακά αριστερότατων τάσεων πάντοτε καυτηρίασε την νοοτροπία της αριστεράς για συζήτηση επί νέων ιδεών, διαβούλευση, επιτροπές, ψηφίσματα, διάσπαση, αλληλοκριτική, και τέλος απραξία, από κωμωδίες, όπως η Ζωή του Μπράϊαν, μέχρι σοβαρά έπη όπως το Κόκκινοι, για τον Τζων Ρηντ με τον Γουώρεν Μπήτι. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η μόνιμη εικονογράφηση είναι αλήθεια σαν κανόνας, αλλά σίγουρα συμβαδίζει με το ύφος σου εδώ και δίνει λίγο διαφορετικό φως, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν τα κουσούρια της αριστεράς δεν είναι απλώς άλλου είδους από τα κουσούρια της δεξιάς και χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο αντί να προσπαθούμε να αναστήσουμε ένα πτώμα...

Δεν ξέρω αν είναι αδυναμία της αριστεράς το ότι δεν παράγεται σκέψη τα τελευταία 10-20 χρόνια, ή ένας γενικότερος δείκτης ενός παγκοσμίου ανθρώπινου προβλήματος σε αυτό το σημείο της εξέλιξης και της ιστορίας...

Για το Ναβαρίνο δεν θα συμφωνήσω με τον Αθεόφοβο. Βεγγάζη. Ο παραλληλισμός που κάνει ο Δήμος για μένα δεν είναι καθόλου άστοχος. Λιβύης = Ελλάδα Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Τουρκία Υπερδύναμη (τότε) = Γενικότερος Αραβικός κόσμος (σήμερα), Συμφέροντα σήμερα (πετρέλαιο) = Συμφέροντα τότε (στρατηγική θέση Ελλάδας/αποδυνάμωση Οθωμανικής αυτοκρατορίας). Και φυσικά, "ανθρωπισμός" σήμερα, "ανθρωπισμός" και τότε. Και η Βιέννη, 1529 και 1683, ήταν 292 και 138 χρόνια από το 1821.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αθεόφοβε, ουσιαστικά η αναφορά στο Ναυαρίνο έγινε επειδή εκείνη την επέμβαση την ξεχνάμε επειδή ακριβώς μας βολεύει εθνικά. Κι εκείνη πάντως ανθρωπιστική ήταν. Ένα συνδυασμός της ικανοποίησης των αστικών συμφερόντων της εποχής (ειδικά των Άγγλων τραπεζιτών και των Γάλλων εμποροπλοιάρχων) και της ικανοποίησης των φιλελληνικών αισθημάτων (αν και θες και ως απόρροια του φιλελληνικού κινήματος, αλλά με την ταυτόχρονη οικονομική ικανοποίησης της ακμάζουσας αστικής τάξης).

Zaphod, χαίρομαι που συμφωνούμε.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, δεν το σκέφτηκα με την ευρύτερη έννοια. Η δεξιά δεν είχε στην πολιτική σκέψη ιδιαιτέρως λαμπρά μυαλά ούτε παρήγαγε ιδεολογία. Όλες οι ιδέες ήταν σε επίπεδο οικονομικής θεωρίας, επικοινωνίας και διαχείρισης. Ωστόσο, ίσως έχεις δίκιο. Είμαστε ακόμα σε μία μεταβατική περίοδο κι ίσως εκεί να οφείλεται σημαντικό μέρος της αδυναμίας. Αλλά, αν στο διαδίκτυο ορισμένοι απλοί bloggers όπως η cynical κλπ παράγουν έρευνες και κρίσεις εμπεριστατωμένες ή έστω όπως εγώ, γιατί να μην μπορεί να κινηθεί σε ανάλογο δρόμο το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ; Μάλλον επειδή δίνουν μόνο σημασία στο συνδικαλισμό και την άκριτη και αποσπασματική ικανοποίηση αιτημάτων συντεχνιακών.

thinks είπε...

Υπάρχει και το εξής σκεπτικό που προτείνω, βάσει της απάντησής σου. Η δεξιά δεν παρήγαγε δική της ιδεολογία, υπ' αυτή την έννοια, γιατί ίσως η ιδεολογία της να είναι η φύση του ανθρώπου, με ένα συνδυασμό Δαρβινικής εξέλιξης και πλήρους ελευθερίας ατομικής σκέψης και συνεπαγόμενης πορείας, ενώ ο όρος ιδεολογίας που αποδίδεις στην αριστερά να είναι η ιδιαίτερη ικανότητα του ανθρώπου για φιλοσοφία, αλληλεγγύη, έννοιες ομαδικής συν-εξάρτησης και δίκαιης κατανομής των πιθανοτήτων επιβίωσης -με αυτούς τους προσδιορισμούς, μια που και τη φύση μας δεν μπορούμε να αρνηθούμε, και το δώρο της σκέψης πρέπει να χρησιμοποιούμε, ίσως τελικά η αριστερά και η δεξιά να χρειάζονται η μία την άλλη και να μην μπορεί να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη.

Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος του να νομίζουμε ότι τα παραπάνω θα πρότειναν το Κέντρο, γιατί το κέντρο δεν είναι παρά ένας φράχτης ανάμεσα στη δεξιά και αριστερά, και δεν μπορεί κανείς να κάθεται στον φράχτη, γιατί στο έλος θα κουραστεί και θα πέσει με το ένα πόδι στην αριστερά, το άλλο στη δεξιά, και την μπάρα του φράχτη στη μέση.

Άρα, αν ακολουθήσουμε την πρόταση της πρώτης μου παραγράφου, μια τέτοια κοινωνία είναι προοδευτική όταν υπάρχει επιρροή και από αριστερά προς δεξιά, αλλά και από δεξιά προς αριστερά, πράγμα το οποίο απαιτεί συζήτηση αντί άρνηση -ή τουλάχιστον την ικανότητα κατανόησης της θέσης του άλλου, πράγμα που σημαίνει ενότητα μέσα σε κάθε πλευρά. Στο τέλος επιστρέφουμε και στην δική σου αρχική κριτική, και στο ότι η φύση της αριστεράς συνεπάγεται την αναποφασιστικότητα και διένεξη που την κατατρέχει.

eparistera είπε...

Δείμε σε χαιρετώ.
Αν και κάποιες απόψεις μου γύρω από το ζήτημα των κρατικών επεμβάσεων σε άλλα κράτη τις έχεις δει και σε μια συζήτηση σε άλλο blog εκείνο που θα ήθελα να πω εδώ είναι πως δε μπορούμε να είμαστε απόλυτοι. Εκείνο που μπορούμε να πούμε για το τώρα είναι πως πράγματι οι επεμβάσεις των κρατών στις υποθέσεις άλλων κρατών και λαών γίνονται για ίδιο όφελος και ως τέτοιες είναι καταδικαστέες. Αυτό όμως δε μας επιτρέπει να εξάγουμε γενικά και διαχρονικά συμπεράσματα. Τίποτα δεν αποκλείει στο μέλλον την ύπαρξη κρατικών μορφωμάτων που θα δρουν και θα συμπεριφέρονται διαφορετικά. Μορφωμάτων δηλαδή που θα θεωρούν, και θα είναι, συμφέρον τους η πρόοδος κάθε λαού. Προς αυτή την κατεύθυνση αξίζει να δούμε την ευεργετική επίδραση στις κοινωνικές μεταβολές των ναπολεόντειων πολέμων. Το γεγονός πως τα κρατικά μορφώματα έχουν μια σχετική, μόνο, ανεξαρτησία από τις κοινωνίες μας επιτρέπει να δεχτούμε, κατ΄ αρχάς, την παραπάνω υπόθεση ως σωστή υπό την προϋπόθεση πως θα υπάρξουν κοινωνίες και οικονομικοί σχηματισμοί μη απαλλοτριωτικοί και κρατικές οντότητες που θα υποστηρίζονται από αυτές.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ, Δημήτρη. Τα δεξιά ιδεολογικά σχήματα τεχνηέντως "παίζουν" με την ελευθερία του ατόμου και της εξέλιξής του, αλλά ουσιαστικά είναι ιδεολογήματα προκειμένου να αποπροσανατολίσουν. Κύριο μέλημα της δεξιάς είναι η διαχείριση και η διατήρησή της στην εξουσία και λιγότερο η προετοιμασία.

Φυσικά και η δεξιά και η Αριστερά είναι όροι τεχνητοί προκειμένου να υπάρχει ένα συγκριτικό πλαίσιο ως προς το κέντρο του παρατηρητή/πολίτη. Ωστόσο, δεν είναι ένα φιλοσοφικό σχήμσ, ένα σχήμα, αλλά μία εικονική σχηματοποίηση της πολιτικής αντίληψης (ίσως και ανεξάρτητα από κόμματα, τουλάχιστον υπό την έννοια ότι υπ0άρχουν στο Κέντρο αριστεροί και στην Αριστερά συντηρητικοί διαχειριστές χωρίς όραμα).

Η Αριστερά όμως ουσιαστικά περιλαμβάνει το όραμα και την πίεση με προτάσεις για αλλαγές. Η διαχείριση είναι συντηρητική επειδή φοβάται την αλλαγή και κάθε τι νέο. Ωστόσο, αριστερά χωρίς νέα ιδεολογικά σχήματα και προτάσεις με επιστημονική τεκμηρίωση, είναι χαμένη στον εκλογικό λαβύρινθο μιας φενάκη δημοκρατίας που κατηγορεί κιόλας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

eparistera, σίγουρα σε αυτό που λες δεν έχω καμία διαφωνία. Απλά εγώ έγραψα για το παρόν. Το μέλλον εξαρτάται από τις δικές μας (γενικώς όλων των δυτικών πολιτών) προς τις εθνικές κυβερνήσεις. Προς το παρόν και η προϋπόθεση που βάζω και το αποτέλεσμα που ελπίζεις φαντάζουν ουτοπικά. Θεωρητικά μπορούν να υπάρξουν. Αυτό είναι το δικό μου όραμα και φαντάζομαι και το δικό σου.

Hades είπε...

Πολύ καλό: "...η καταφανής καθυστέρηση της ελληνικής αριστεράς..."

Υπάρχει ελληνική αριστερά, Δείμε; Είσαι σίγουρος; Διότι εκτιμώ ότι δεν μιλάς για τις ταμπέλες αλλά για την ουσία, έτσι δεν είναι;

thinks είπε...

Δεν έχω καμένα πρόβλημα με τον τρόπο που τα αναλύεις -άλλωστε, πράγματι μια κυβέρνηση έχει την φυσική τάση να κάνει οτιδήποτε να μείνει στην εξουσία, και θα με εξέπληττε πολύ αν όλες οι κυβερνήσεις δεν ήταν ένοχες αυτού, κι αν ακόμα ήταν αριστερές :-) Από την άλλη μεριά, ηγέτες ή/και κυβερνήσεις που έφεραν καινούργιες ιδέες και "ξύπνησαν" τον λαό, ανά τον κόσμο, με νέα ελπίδα, που και που, δεν περιορίζονται σε αριστερές..

Πάντως το σχόλιο του Hades στις 6:59 ρίχνει οπωσδήποτε και ένα καινούργιο φως -ή το επιζητά.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άδη, η αλήθεια είναι ότι αναφερόμουν στις ταμπέλες. Αριστεροί -με την έννοια του οραματιστή για τη συλλογικότητα και του προοδευτικού- υπάρχουν ανάμεσά μας που στηρίζουν διάφορα κόμματα.

Πράγματι, Δημήτρη, έχεις απόλυτο δίκιο και στα δύο σχόλιά σου.

VAD είπε...

-Φυσικά έτσι εγιναν τα πράγματα στο Ναβαρίνο,η μοναδική φορά στη νεότερη ιστορία μας όπου τα συμφέροντα των ξένων ταυτίστηκαν με τα δικά μας...
-Η προσπάθεια να ερμηνευθούν τα του αραβικού και αφρικανικού κόσμου με όρους Μαρξ ειναι εξ ορισμού καταδικασμενη,οι φυλές δεν κατεχουν από θεωρίες:),σ'εναν κόσμο όπου καθε χωριό αποτελει και μια φυλή,τι αριστερή αναλυση να κανετε,βρε αδέρφια;Ελάτε να δειτε τους ανθρώπους απο κοντά και τότε τα λεμε...
(αγαπητέ Δείμε,φυσικά το τελευταιο σχόλιο δεν εχει αποδεκτες εσένα και τους καλούς αναγνωστες σου:)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δε θα έλεγα, VAD, ότι ήταν η μόνη φορά, καθώς είχαμε και τη στήριξη μετά τον πόλεμο του 1897, τον Α΄ Παγκόσμιο (μέχρι το τέλος του πολέμου και 1-2 μετά) και τον Β΄ Παγκόσμιο.

Όντως πάντως η κλασσική ταξική ανάλυση στον αραβικό κόσμο των φυλών έχει πρόβλημα. Και τούτο διότι η σύγχρονη αραβική φυλετική πολιτική με ρίζες στο φυλογεννητικό σύστημα, την πατριά και τον περιβαλλοντικό παράγοντας, πολιτικά καθοδηγείται από μία αστική και πλήρως ταξικά διαστρωματωμένη κοινωνία.

teleytaios είπε...

Δήμο, παλεύω από χτες να αφήσω σχόλιο ανεπιτυχώς, αλλά ελπίζω αυτή τη φορά να τα καταφέρω.

Θα ήθελα να σταθώ περισσότερο σ' αυτό που γράφεις ότι η αριστερά τα τελευταία χρόνια είναι αδύναμη να παράγει σκέψη. Θα συμφωνήσω μαζί σου και θα τονίσω το γεγονός ότι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Διότι χωρίς σκέψη δεν μπορεί να έχει ουσιαστικό αντίλογο στις σκέψεις και τις πράξεις του κέντρου αλλά και της δεξιάς. Θα διαφωνήσω όμως στο σημείο που λες ότι από άποψη ιδεολογίας τα πάει καλά. Διαπιστώνω μια αγκύλωση ειδικά στο μεγαλύτερο αριστερό χώρο, αυτό του ΚΚΕ. Έχω την αίσθηση ότι έχει κολλήσει κάπου μεταξύ του Σταλινικού προτύπου και του σταλινικού προτύπου. Η δε υπόλοιπη αριστερά, προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να εκσυγχρονιστεί έχει χάσει την ταυτότητά της. Μοιάζει σαν να πλέει ακυβέρνητη στο πέλαγος.

Θα διαφωνήσω επίσης με το κομμάτι της τοποθέτησης του thinks περί κέντρου. Το κέντρο δεν είναι κατ' ανάγκη ο φράκτης, μπορεί να είναι ο συνδετικός κρίκος ή η πύλη αν θες που με την κατάλληλη διαχείριση μπορεί να συγκεράσει το αριστερό με το δεξί.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Με τη φράση ήθελα να σημειώσω ότι κάθε νέο γεγονός, πρόταση κλπ μπορεί πολύ εύκολα να τοποθετηθεί και να αναπτυχθεί ιδεολογικά από το ΚΚΕ. Αλλά η όλη φάση σταματάει εκεί. Μετά το άδικο χαμό του Θανάση του Παπαρήγα χάθηκε ο πολιτικός, ιδεολογικός κι ερευνητικός λόγος στην κοινωνική και την πολιτική ιστορία, όπως και η ΚΟΜΕΠ, τελευταίε. Δε νομίζω να διαφωνούμε ουσιαστικά.

Μαρία Μπάστα είπε...

Tι πρέπει λοιπόν να γίνει για να αλλάξει η αρτηριοσκληρωτική αριστερά Δήμο; Μία ανανέωση ιδεών και οραμάτων, η γνώμη μου. Εσύ τι λες;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Η Έλληνες "αριστερούληδες" είναι ικανοί να υιοθετήσουν και τη σαρία προκειμένου να ικανοποιήσουν τα αντι-δυτικά τους κόμπλεξ!

Dyer είπε...

Πολύ εύστοχη η ανάρτηση Δείμε.
Η αριστερά μοιάζει τα τελευταία χρόνια σαν να έχει χάσει την επαφή της με την πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν μπορεί να εμπνεύσει τον κόσμο μέσα στη συγκυρία που ζούμε. Ο κατ εξοχήν χώρος που θα έπρεπε να έχει την διαλεκτική σαν κύριο εργαλείο για την αντιμετώπιση του σήμερα, δυστυχώς λειτουργεί με ιδεολογίες και μάλιστα ξεπερασμένες.

Hades είπε...

Το πρόβλημα σε αυτό που λες, Δείμε, είναι ότι οι ταμπελιασμένοι είναι αυτοί που ακριβώς επειδή δηλώνουν τι είναι έχουν ρημάξει τα πάντα. Παράδειγμα ο πρόεδρος της Σοσιαληστρικής Διεθνούς για παράδειγμα. Κι αυτό αριστερός είναι αν το δεις από πλευράς ταμπέλας.
Από την άλλη μεριά όμως άνθρωποι σοβαροί που βρίσκονται ανάμεσά μας -όπως λες κι εσύ- συνήθως αποτελούν τους αποδιοπομπαίους τράγους ενός ολόκληρου συστήματος, αφού στο ενδιάμεσο έχουν στιγματιστεί είτε ως γραφικοί, είτε ως μισότρελοι, είτε δεν ξέρω κι εγω ως τι άλλο.
Μήπως πρέπει λοιπόν πρώτα να γίνει ένας ποιοτικός διαχωρισμός; Μήπως όμως για να γίνει και αυτό πρέπει πρώτα να βελτιώσουμε τα κριτήριά μας ως προς το πως βλέπουμε τους ανθρώπους;

Διότι αν το καλοσκεφτείς και την Λιβύη την αντιμετωπίζουμε όπως αντιμετωπίζουμε κι εμάς τους ίδιους.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Να αρχίσει, Μαρία, να μελετά και να παράγει θέσεις, να βγει από τη δογματική θέση για το υποκείμενο που κινεί την ιστορία (το προλεταριάτο) και να την προσαρμόση στα νέα δεδομένα.

Άσκαρ, δε διαφωνώ καθόλου, ξέρεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Dyer, σ' ευχαριστώ. Η αριστερά ξέρει να εμπνέει καλά με συνθήματα ανυπακοής και άρνησης πληρωμών. Αλλά σε επίπεδο παραγωγής πολιτικής κι επιστημονικής χάνεται. Για όλα φταίνε οι δυτικοί.

Άδη, διαχωρισμός γίνεται από το κοινό. Οι ταμπέλες πέφτουν στην πράξη, τις καταστρέφει ο ίδιος ο λαός. Το θέμα είναι να δείξουμε και τον άλλο δρόμο.

Unknown είπε...

Είναι θέμα θεωρίας/πράξης
Η αριστερά αναπτύσσει θεωρίες, αλλά δεν προτείνει πολιτικές για να γίνουν αυτές πράξη.
Οι υπόλοιποι χώροι αναπτύσσουν θεωρίες, προτείνουν πολιτικές που θα φέρουν τις θεωρίες αυτές σε πράξη (αν και έχουν μερικές φορές λογικά χάσματα) αλλά τελικά δεν προτείνουν και δεν εφαρμόζουν δράσεις που θα ικανοποιήσουν τις προτεινόμενες πολιτικές, αλλά απλά διατηρούν τις ίδιες δράσεις που υπήρχαν, απλά "μεταρρυθμισμένες"!
Χάος...
Δεν ξέρω αν τελικά το πρόβλημα είναι της αριστεράς ή γενικότερο... :/

ο δείμος του πολίτη είπε...

Darthiir the Abban, εδώ που τα λέμε έχεις δίκιο. Για το λόγο αυτό μιλάω κι εγώ για διαχειριστική συντηρητική λογική που στόχο έχει να διατηρήσει το κοινωνικό status quo. Αντίθετα, η αριστερά υιοθετεί άλλες διόδους προκειμένου να πείσει. Μεθόδους όμως που δε φροντίζουν να αναπτύξουν την πλήρη επιχειρηματολογία ούτε ακόμα να δείξουν τον άλλο δρόμο μέσα από μία συνολική προσέγγιση.

ShareThis