Τη δημοσιονομική κρίση και η επικοινωνιακή τακτική του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να δικαιολογήσει την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του, λογικό ήταν να φέρει στην επιφάνεια βοηθούντων και των ΜΜΕ, μία άρνηση και αρνητική κριτική των επιλογών του πολιτικού παρελθόντος. Σε τούτη την άρνηση βρέθηκαν να συμμετέχουν με τρόπο μηδενιστικό όχι μόνο νεοφιλελεύθεροι (πχ ΣΚΑΪ, ΔΗ.ΣΥ.) ή εξαρτημένοι δημοσιογράφοι προσκείμενοι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και νέα κόμματα (πχ ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ κλπ).
Ουσιαστικά όλες οι κατακτήσεις του παρελθόντος σήμερα πια στο δημόσιο διάλογο παρουσιάζονται ως αίτια της κατάστασης. Οι επιλογές των κυβερνήσεων της δεκαετίας του ’80, ακόμα και του ’90 -αν και απεχθάνομαι το Σημίτη- βρίσκονται σε μία διαρκή αρνητική κριτική, αλλά όχι ως προς τις φιλελεύθερες πρακτικές τους. Ουσιαστικά συνεχώς μηδενίζονται αποκλειστικά οι φιλολαϊκές αποφάσεις, η στήριξη στη μεσαία τάξη. Στο όνομα της υποταγής στο συντεχνιασμό, στη λογική του πελατειακού κράτους μηδενίζονται όλες οι κατακτήσεις των λαϊκών και κυρίως των μεσαίων στρωμάτων ως μόνες υπεύθυνες.
Και βέβαια, τούτο όσον αφορά τη δεξιά προπαγάνδα που μη έχοντας δικό της άλλο ιδεολογικό οπλοστάσιο, αναγκαστικά στρέφεται στην μεταμοντέρνας τακτικής μηδενιστική άρνηση. Όταν όμως αυτές οι κρίσεις και ο μηδενισμός του παρελθόντος προέρχονται από ανθρώπους -δεν ξέρω τις επίσημες θέσεις, αλλά μόνο όσες βλέπω στο διαδίκτυο- της ΔΗΜ.ΑΡ, τότε μου προξενεί άσχημη εντύπωση. Σαφώς και είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ το πελατειακό κράτος και το συντεχνιασμό. Πολλές φορές έχω γράψει για αυτά, επίσημα κι ανεπίσημα. Τούτο όμως δε σημαίνει πως θα αρνηθώ τις κατακτήσεις του παρελθόντος, για τις οποίες χύθηκε τόσο αίμα και ιδρώτας.
Ωστόσο, μία τέτοια κριτική όχι μόνο στέκει επιθετικά απέναντι στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων τμημάτων του πληθυσμού, αλλά και κρύβει ακραίες φιλελεύθερες στάσεις. Η άρνηση των παλαιότερων πολιτικών επιλογών στο όνομα της παρούσης κατάστασης όχι μόνο αποσιωπά τις ευθύνες του συστήματος -που μάλιστα το στηρίζει με λογικές οπορτουνιστικές και τυχάρπαστες- αλλά και τη μετανεωτερική στόχευση για τη διάλυση της μεσαίας τάξης. Ο μηδενισμός του παρελθόντος, απλά ενισχύει τις επιλογές του παρόντος, αποπροσανατολίζει και εμφανίζει το νεοφιλελευθερισμό ως μόνη επιλογή.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν λαϊκιστής και υπεύθυνος για τις σημερινές δυσκολίες, μια και αυτός όρισε τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Στήριξε για να ανέλθει στην εξουσία το συντεχνιασμό και ίδρυσε το πελατειακό κράτος. Μερικές μόνο κατηγορίες (για να μη θυμηθώ την πλέον αστεία κατηγορία ότι ο τέως πρωθυπουργός ευθύνεται επειδή δε μετέφραζε Θουκυδίδη σαν το Βενιζέλο, αλλά πήγαινε στη Ρίτα -sic- από δημοσιογράφο –λέμε τώρα- του ΣΚΑΪ)…
Φυσικά κανείς δεν αναφέρει στο ότι ο Παπανδρέου και ο Σημίτης ενίσχυσαν και βοήθησαν την εγχώρια αστική τάξη να θησαυρίσει μέσα από τη στήριξη της μεσαίας τάξης και των χαμηλότερων στρωμάτων. Φυσικά κανείς δεν προχωρά σε αναλύσεις αριθμητικές προκειμένου να δούμε πώς επιμερίζονταν τα κέρδη σε ταξικό επίπεδο και τα έσοδα σε πληθυσμιακό επίπεδο. Φυσικά κανείς δεν μετράει την αύξηση του ΑΕΠ -που όσο και να είναι ένα πηλίκο χωρίς πληθυσμιακό οικονομικό αντίκρυσμα- αποκαλύπτει την οικονομική βελτίωση και την ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου.
Όχι, κύριοι, δεν μπορώ να δεχτώ στην ψηφοθηρική λογική υφαρπαγής της ψήφου από απογοητευμένους ΠΑΣΟΚους τέτοια κριτική. Ούτε θα δεχτώ ποτέ την άρνηση όσων επιλογών βοήθησαν το λαό να ζήσει έστω και θολά το όνειρο που τους πουλούσατε ως κεντρώοι, ως δεξιοί, ως αριστεροί ή ως μεταρρυθμιστές και δημοκράτες. Γιατί η άρνηση των κατακτήσεων του παρελθόντος (μόρφωση, αύξηση των νοσοκομείων/ΕΣΥ, πολιτισμός, εργασία για το 95% του πληθυσμού κλπ) δεν είναι δημοκρατική κριτική, αλλά δημοκρατικός μηδενισμός. Δε θα τα δεχτώ όχι επειδή υποκρύπτουν μόνο ψηφοθηρικές τακτικές.
Πρωτίστως αρνούμαι να δεχτώ τέτοιες στάσεις επειδή αποκοιμίζουν το λαό από τα πραγματικά αίτια. Η κρίση είναι το επικοινωνιακό στήριγμα της έλευσης του μεταμορντέρνου. Μιας δημοκρατίας που λειτουργεί αυταρχικά. Μιας δημοκρατίας που επιδιώκει εδώ και χρόνια της διάλυση της μεσαίας τάξης.
20 έκριναν :
Αυτή η "δημοκρατία" τα περνά όλα αυτά γιατί βρίσκεται σε μόνιμη αργία η Δικαιοσύνη...
Πάντοτε νομίζω υπήρχε η λογική της υφαρπαγής ψήφου, από κάθε κομματική στρατηγική.
Swell, η δικαιοσύνη είναι μία μορφή εξουσίας στη δημοκρατία. Δεν περιμένω κάτι διαφορετικό από ένα ταξικών συμφερόντων δίκαιο και τα σώματα απονομής του.
Καίσαρά, δε διαφωνώ. Αλλά όταν έχουμε στο όνομά μας τον όρο "αριστερά" τότε έχουμε μάλλον πλήρη εξαπάτηση.
Ουσιαστικά όλες οι κατακτήσεις του παρελθόντος σήμερα πια στο δημόσιο διάλογο παρουσιάζονται ως αίτια της κατάστασης.
Αν οι κατακτήσεις βασίζονταν σε δανεικά λεφτά αυτό που ενδιαφέρει τους δανειστές είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους και σκασίλα τους για τις κατακτήσεις!
Αθεόφοβε, οι δανειστές λειτουργούν με τρόπο κανιβαλιστικό, όπως και η δημοκρατία. Στόχος της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και των δανειστών (τρόικα) δεν είναι η επιστροφή των δανεικών, αλλά η εκ θεμελίων αλλαγή των παραγωγικών και οικονομικών σχέσεων στη χώρα. Είναι αυτό που ονομάζω, διάλυση της μεσαίας τάξης.
Υπερβάλλεις και διαβάζεις μονοσήμαντα τα κείμενα. Εϊναι λάθος να ταυτίζεις την μεσαία τάξη της εποχής του ευδαιμονισμού και του άκρατου καταναλωτισμού με τις κατακτήσεις του κινήματος (οι οποίες δεν έχουν μόνο ένα πρόσημο). Και ναι είναι αναγκαία η αλλαγή των παραγωγικών και οικονομικών σχέσεων στη χώρα. Αν θες λεπτομέρειες μπορούμε να τα πούμε. Η ΔΗΜΑΡ δεν μηδενίζει τίποτα. Τα βάζει όλα στο τραπέζι του διαλόγου.
Δήμο. θα έλεγα ότι η έκφραση "κατακτήσεις" σαν γενικοποίηση, παντού, σημαίνει αυτά που άλλαξαν στον εργασιακό χώρο όταν η υιοθέτησή τους έγινε για μερικούς (όχι τους εργαζόμενους) πιο κερδοφόρα από την άρνηση αυτών. ΠΧ, μετά το εμφύλιο, το 1865, οι πρώην ιδιοκτήτες σκλάβων τους διπλάρωσαν για να πάρουν την ψήφο τους, μέχρι που τελικά τους την αφαίρεσαν δέκα χρόνια μετά με την δικαιολογία της αγραμματοσύνης (που έπρεπε οι μαύροι να αποδείξουν ότι μπορούν να διαβάζουν και να κατανοούν τι διάβασαν για να μπορούν να ψηφίσουν αφού τους είχαν και ψήφιζαν χωρίς πρόβλημα επί 10 χρόνια -και έκανε μέχρι το 1960 να αλλάξει η κατάσταση).
Έπειτα μιλάς για μεσαία τάξη, αλλά ξεχνάμε ότι ενώ στην Δύση υπήρχε κάποια μεσαία τάξη από τα 1950, στην Ελλάδα η μεσαία τάξη πιθήκιζε την δυτική μεσαία τάξη, χρωστώντας 80% του σπιτιού τους και ζώντας με δάνεια, διακοποδάνεια, γαμοδάνεια και γαμώ τα δάνεια, πιστωτικές κάρτες και μαύρα χρήματα. Οι μαύροι μετά το 1865 τουλάχιστον ξέρανε ότι για να ευημερήσουνε έπρεπε να κάνουν οικονομίες για μια-δυό γενεές μετατρέποντας τις οικονομίες σε ακίνητα που να τους ανήκαν τελείως.
Η γνώμη μου είναι ότι το παρελθόν (τα τελευταία 30 χρόνια) δεν μηδενίζονται για να δικαιολογήσουν το σήμερα, αλλά επειδή το σήμερα στο οποίο κατέληξαν *είναι* μηδέν. Με το δεύτερο γκρι κουτί σου συμφωνώ κατά λέξη. Εκτός ίσως από την λέξη "ταξική": δίνεις πολύ δικαιολογία στον Έλληνα: από κει που το βλέπω δεν ήταν ταξική αλλά απλά κάνανε το δικό τους οι επιτήδειοι και τις τάξεις τις γράφανε.
Τέλος, μιλάς για ψήφο και ψηφοθηρία... και ακόμα κανείς δεν με έχει βοηθήσει να καταλάβω πως και γιατί έχει οποιονδήποτε πραγματικό, εφικτό λόγο Έλληνας να πατήσει πια σε εκλογικό τμήμα... Να ψηφίσει ποιόν που θα έχει την δυνατότητα να κάνει τι (τώρα που δεν θα μπορεί πλέον να μοιράζει λεφτά;
Αντώνη, για τη μεσαία τάξη έχω γράψει πολλάκις. Δεν ταυτίζω τίποτα, αλλά καταθέτω ολοκληρωμένη θέση -υπό διαμόρφωση σε ορισμένα σημεία, ακόμα. Οι κατακτήσεις δεν είχαν όλες θετικό πρόσημο, αλίμονο. Ωστόσο, εγώ διαβάζω για πλήρη μηδενισμό στο όνομα του συντεχνιασμού και του ρουσφετιού. Εξάλλου, τόνισα ότι δε γνωρίζω τις επίσημες θέσεις της ΔΗΜ.ΑΡ. Οι θέσεις εκφράζονται ποικιλοτρόπως από τα προπαγανδιστικά ατομικά και συλλογικά fora και blogs. Πουθενά δεν έχω δει κάποια πρόταση για αλλαγή των σχέσεων παραγωγής. Μόνο μία αγωνία για εκλογική επιβίωση κι αύξηση δυνάμεων.
Δημήτρη, καμία γενίκευση δεν έγινε για μερικούς. Κάθε κλάδος αγωνίζονταν για τα δικά του προβλήματα. Αυτό έφερε κατακτήσεις κι αύξηση εσόδων και άλλοτε οδήγησε σε συντεχνιασμό, άδικο για την υπόλοιπη κοινωνία ή έστω σε αντιδιαστολή με αυτήν.
Άλλο όμως να βλέπουμε ανά περίπτωση το συντεχνιασμό κι άλλο να βλέπουμε τα πάντα ως συντεχνιασμό ή να μιλάμε μόνο για αυτόν. Η μονοδιάστατη τοποθέτηση κατά αυτού, κατά του πελατειακού κράτους κλπ κλπ, οδηγεί στο μηδενισμό.
Στη δε Ελλάδα η μεσαία τάξη είχε άλλα χαρακτηριστικά λόγω των οικονομικών προβλημάτων της χώρας (γενική ένδεια, πολιτικός έλεγχος δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμένη ανάπτυξη και βιοτεχνική δραστηριότητα). Η ανάπτυξή της (έχω γράψει παλαιότερα και δε θα επεκταθώ εδώ) ήρθε με στόχο τη βελτίωση του επιπέδου της χώρας που εμπόδιζε η πολιτική κατάσταση του παρελθόντος.
Στο τελευταίο ζήτημα που θέτεις, δε θα διαφωνήσω εν τέλει και πολύ. Έτσι, όπως τα έκαναν...
Μήπως οι «κατακτήσεις του παρελθόντος» περιλαμβάνουν τα «αργύρια» του πελατειακού κράτους;
Αυθαιρετείς. Δεν υπάρχει καμία λογική αλληλουχία που να αποδεικνυει ότι η μονοδιάστατη τοποθέτηση εναντίον του πελατειακού κράτους οδηγεί στον μηδενισμό. Αν και για ποιά μονοδιάστατη τοποθέτηση μιλάς; Το πελατειακό κράτος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρόσεξε κανείς δεν λέει ότι όλο το κράτος είναι πελατειακό. Υπάρχει συντεχνιασμός, φαρισαϊσμός και βόλεμα ημετέρων; Υπάρχει. Αυτό είναι το πελατειακο κράτος και όχι ο υπάλληλος που μπήκε με την όποια αξιοκρατική διαδικασία. Για να δούμε όμως και ποιές ήταν οι κατακτήσεις του κινήματος όπως λες. Η επιδοματική πολιτική στην γεωργία, τα δίμηνα, τρίμηνα και εξάμηνα στους δήμους, τα stage, οι προνομιακές μεταχειρίσεις ταμείων και οργανισμών, τα προνόμια των συνδικαλιστών (και δεν αναφέρομαι σε όλους αλλά στην πλειοψηφία), οι πληρωμένες απεργιακές κινητοποιήσεις στον δημόσιο τομέα, η πρόωρη συνταξιοδότηση την οποία εκμεταλλεύτηκαν και αριστεροί που τώρα κυκλοφορούν με το αριστερόμετρο, τα ήδη χρεωκοπημένα εργοστάσια που τα χρεοκοπούσαμε και δεύτερη φορά κάνοντας απεργία και απαγορεύοντας όσους ήθελαν να εργαστούν να μπουν μέσα, η ΒΙΠΕΘ που έχει εργοστάσια που δουλεύουν στα δάκτυλα του ενός χεριού και το ΠΑΜΕ αποκλείει την πρόσβαση σε όλη τη βιομηχανική; Αυτές είναι οι κατακτήσεις του κινήματος, γιατί τις άλλες δεν μπορούμε να τις πούμε. Την μηδαμινή αποζημίωση του απολυμένου ημερομίσθιου εργαζόμενου, την τεράστια ανισότητα στην αντιμετώπιση των μητέρων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την ανασφάλεια στον ιδιωτικό τομέα, την μη πληρωμή υπερωριών (σε αντίθεση με τους ΟΤΑ όπου η καταχραστική καταγραφή υπερωριών είναι νόμος - του εργάτη;), την άδεια αιμοδοσίας που δικαιούται ο δημόσιος αλλά όχι ο ιδιωτικός υπάλληλος κ.α. πολλά τα έχουμε κρυμμένα. Τις περισσότερερς φορές τα παρουσιάζουμε ως άλλοθι. Εγώ έχω καταλάβει ένα πράγμα. Σε αυτή τη στιγμή που βρισκόμαστε η ερώτηση πρέπει να είναι μία: η όποια πρόταση κάνουμε, η όποια νομοθετική ρύθμιση ψηφίζουμε ποιον βοηθάει, ποιόν εξυπηρετεί. Βοηθάει τους πολλούς; Μέσα! Βοηθάει τις νομεκλατούρες; Έξω.
Αυτά. Ελπίζω να μην σε στεναχώρησα. Και για την μεσαία τάξη έχω άποψη αλλά εσύ έχεις γράψει βιβλίο. Ενώ εγώ τίποτα. Να 'σαι καλά.
Σωστός Δείμε!!!!
(το άλλο αστείο ειναι πως...παλια λεει (χουντα καιτς) δεν είχαμε χρεος (αρα τι καλα που ηταν ο....Βασιλιας, ο Μεταξας, οι χουνταιοι κτλ).... Ρε σεις τοτε δεν είχαμε ούτε κράτος πως να είχαμε χρέος;;;)
Υ.Γ.
Ο ταδες του Σκαι μου κάνει λιγο προς Πορτοσαλτε..
Αντώνη, δεν κατάλαβα τον ψόγο για το βιβλίο. Δε θυμάμαι να περηφανεύτηκα για το βιβλίο σε κανένα σχολιαστή. Το να λέω ότι έχω γράφει πολλάκις, δεν είναι αλαζονεία. Αλλά, εκφράζει την άποψη ότι δεν είναι δυνατόν όσα έγραψα στο παρελθόν σε τόσα posts να τα θέσω ξανά σε ένα ή δύο σχόλια. Αν θέλεις να βρεις αφορμή να αφήσεις το διάλογο, είναι άλλο θέμα.
δεν αυθαιρετώ καθόλου. Όταν διαβάζω δεκάδες status ή θέσεις που κρίνουν μονοδιάστατα το πελατειακό κράτος, το λαϊκισμός του Α.Παπανδρέου, τη σύνδεση του ΠΑΣΟΚ του '90 με το συντεχνιασμό και καμία άλλη θετική κριτική, από μέλη και στελέχη κόμματος που χαίρεται με τις δημοσκοπήσεις (μου θυμίζει την αλαζονεία της πρώτης εποχής Τσίπρα), τότε όλα οδηγούν στο μηδενισμό.
Βλέπεις η στήριξη/ανάδειξη της μεσαίας τάξης δεν έγινε μόνο με τους διορισμούς. Όσοι μένουν εκεί -στο λαίκισμό- τότε απλά προπαγανδίζουν. Παραβλέπεις το φορολογικό σύστημα που έμενε ανοιχτό προκειμένου να κλέβουν τα χρήματα και μετά να τα επενδύουν αλλού, επιτρέποντας την κίνηση της οικονομίας κλπ.
Κατάκτησηήταν και είναι η ευχέρεια να επενδύσει κάποιος σε ακίνητο και να έχει κάτι να κληροδοτήσει. Κατάκτηση είναι ο μισθός να επιτρέπει να ξεφεύγεις από το όριο της φτώχειας, όπως και τα επιδόματα σε αδύναμες ομάδες. Κατάκτηση είναι η υγεία και το ΕΣΥ. Κατάκτηση είναι η παιδεία και η σχεδόν ελεύθερη είσοδος στα ΑΕΙ -ακόμα κι αν οδηγούσαν σε ανεργία επί του πτυχίου/ειδικότητας ((λόγω άλλων αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας). Κατάκτηση είναι η κοινωνική ασφάλιση. Θα μπορούσαμε να πούμε τόσα ακόμα.
Οι μισθολογικές ασκήσεις, τα επιδόματα κλπ, το κράτος πρόνοιας, δεν ευθύνεται για την οικονομική κρίση. Οι ατασθαλίες και οι παρανομίες γύρω από την πρόνοια κλπ, δεν σημαίνει ότι αποτελούσαν τον κανόνα, ώστε να προπαγανδίζουμε εμμένοντας σε αυτές.
Το θέμα για σένα είναι νομοθετικό και αν βοηθάει το λαό. Για μένα το θέμα κατά πόσο βοηθάει το λαό. Η λιτότητα τελικά πώς βοηθάει; Κι εκείνοι που υπερασπίζονται από το κόμμα σου τη διορισμένη κυβέρνηση ή αγωνιούν να ενταχθούν σε αυτήν, πώς δικαιολογούν τη στάση τους;
Άσκαρ, σίγουρα κάπου ανακατεύεται και το πελατειακό κράτος και ο λαϊκισμός... Αλλά δεν είναι το μόνο που θα κατηγορώ. Βλέπεις όταν δεν αναφέρουμε τον κανόνα και μένουμε στην εξαίρεση, τσουβαλιάζουμε τα πάντα με τρόπο προπαγανδιστικό.Zaphod, αν θυμάμαι καλά το σχόλιο το έκανε ο νεαρός δημοσιογράφος με την Αντωνοπούλου, το μεσημέρι.
Zaphod, αν θυμάμαι καλά το σχόλιο το έκανε ο νεαρός δημοσιογράφος με την Αντωνοπούλου, το μεσημέρι.
καλησπέρα
κάθε μεταρύθμιση από την δεκαετία του 1910 αποτελεί θνησιγενή εξέλιξη...
στην εποχή του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου... οι εξελίξεις είναι κάθε 15-15 χρόνια... Μην μπερδευόμαστε που καθήκον ήταν μετά το 1940 Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΜΠΛΟΓΚ και έτσι άφηναν καλοθρεμένους τους αμερικάνους και τους ευρωπαίους...
πάνε δαύτα...
επιστροφή στις κλασσικές κυκλικές κρίσεις...
Δήμο προς στιγμήν μόνο ένα σχόλιο. Την ερώτησή σου περί υπερασπιστών της διορισμένης κυβέρνησης να την κάνεις εκεί που πρέπει και όχι σε μένα. Δεν είμαι από αυτούς που παραδίδουν τιμές χάριν εθνοσωτήριας - τι ηλίθιος όρος - διακυβέρνησης. Μην ξαναρχίζεις πάλι αυτό την χαζή επιχειρηματολογία περί αλαζονείας. Που την είδες; Στα κείμενα της ΔΗΜΑΡ; Στις δηλώσεις των στελεχών και του Κουβέλη; Στη στάση τη δική μου; Εκτός κι αν θεωρείς το fb - με όλο το ελαφρύ φορτίο του - ως κυριο εκφραστή πολιτικών.
Σε καμί απερίπτωση δεν αποφέυγω τον διάλογο. Ποτέ δεν την κάνω. Επιφυλάσσομαι για τα επόμενα αύριο.
Αντώνη, ξέρεις καλά ότι σημαντικά στελέχη ήθελαν συμμετοχή στην κυβέρνηση ή δήλωση στήριξής της. Δεν ξέρω τι θέση πήρες/έχεις (μάλλον υποθέτω). Τα δε περί αλαζονείας τα βλέπω καθημερινά σε θέσεις στελεχών. Αν το facebook είναι ελαφρύ, τότε δεν έχει σημασία τι λένε τα στελέχη εδώ ή εκεί, αλλά μόνο η ΚΕ; Δεν είναι έτσι. Μάλλον όλα παίζουν το δικό τους ρόλο στο επικοινωνιακό πλάνο.
Η πλάκα είναι ότι από εκείνους που έπρεπε, κανείς δεν απάντησε. Ή γιατί είμαι γραφικός ή...
Akrat, δεν ξέρω αν οι κρίσεις θα είναι κυκλικές. Εξάλλου, είπαμε. Ακόμα δεν πέρασε τούτη η κρίση και περιμένουμε την επόμενη.
Δήμο, θα συμφωνήσω με το πνεύμα της ανάρτησής σου, ειδικά δε επειδή όπως λες αποπροσανατολίζεται ο κόσμος από τα πραγματικά του προβλήματα.
Πάντως, πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας ότι η κάθε πολιτική παράταξη που δεν έχει κάτι να πει ή να κάνει, στρέφεται στην εύκολη λύση της λάσπης στον ανεμιστήρα. Κι έτσι αντί να παράγεται πολιτική αναπαράγεται η ανικανότητα.
Τελευταίε, σίγουρα έχεις δίκιο. Αυτό που με ανησυχεί ότι είδα αρκετούς απογοητευμένους δίπλα σε τυχοδιώκτες να ανακατεύονται σε ένα συμφερτό με την ελπίδα άλλοι να βοηθήσουν τη χώρα (Κουβέλης, ο Μιχαλάκης παραπάνω κλπ) κι άλλοι να βρουν αποκούμπι από ένα ΠΑΣΟΚ που τους πούλησε ιδεολογικά, πολιτικά και προσωπικά.
Πάντως όλος αυτός ο αντισυνδικαλιστικός παροξυσμός (βλ. και το άρθρο του Σχιακαντάρη στο protagon, έχει πλάκα όταν μιλάνε οι δημοκράτες απολογητές για συνδικαλισμό χρησιμοποιούν το παράδειγμα του Φωτόπουλου, ξεχνώντας ότι εκφράζει ένα ολόκληρο κίνημα και χιλιάδες ψηφοφόρους. Ξεχνάμε επίσης ότι αυτός ο συνδικαλισμός έδωσε αξιοπρέπεια και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Επειδή ουσιαστικά το συνδικαλιστικό κίνημα που σημειώνει κάνει την εμφάνισή του του 1974 με την άρση παρανομίας της αριστεράς. Χωρίς αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα με μία χώρα έρμαιο των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, θα ήμασταν ακόμα στη δεκαετία του '60 ή του '70.
Το άρθρο ισοπεδώνει το συνδικαλισμό, επειδή ουσιαστικά δε βλέπει/καταγράφει καμία θετική συνέπεια για την κοινωνία. Παράλληλα, είναι εντελώς αποπροσανατολιστικό να θεωρείται ως υπαίτιος της σημερινής κατάστασης -μία κρίση που δεν ήταν κοινωνική, αλλά μόνο οικονομική με στόχο να μετατρέψουν τον ευρωπαϊκό νότο σε μεσαιωνικό εργασιακό παράδεισο για τις βορειοευρωπαϊκές κι εγχώριες μεγάλες επιχειρήσεις. Δεν ευθύνεται ο συνδικαλισμός και κανένας εκτός από ρητορείες δε στήριξε κάτι τέτοιο με αριθμούς. Αντίθετα, για το παρόν ευθύνεται η ευρωπαϊκή κι η εθνική πολιτική ομάδα διαχείρισης, ο καπιταλιστικός κανιβαλισμός (βλ. παγκόσμιες τράπεζες κλπ) και η άποψη ότι η μεσαία τάξη -πέραν της σταδιακής ριζοσπαστικοποίησής της- κατάντησε "αντιπαραγωγική" (βλ. αντικαταναλωτική).
Δημοσίευση σχολίου