Η τυμβωρυχία του "δημοκρατικού" δανεισμού

Τα τελευταία χρόνια οι μεταρρυθμίσεις παρουσιάζονται στο δημόσιο διάλογο ως αναγκαίο συστατικό για τον εξορθολογισμό της ελληνικής κοινωνίας. Κρίνουμε, πως κάθε σώφρων άνθρωπος αποδέχεται σήμερα την αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του δημόσιου μηχανισμού, του παραγωγικού ιστού της χώρας και των προσφερόμενων προς τον πολίτη υπηρεσιών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Ωστόσο, οι μεταρρυθμίσεις δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Και στο κάτω κάτω κάθε φορά οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να ελέγχονται από το στόχο που εξυπηρετούν και ποιος θα κερδίσει τελικά από αυτές. Παρόλα αυτά όμως σήμερα βιώνουμε μια μοναδική στην ιστορία άμεση επέμβαση όχι μόνο στην κατεύθυνση μεταρρυθμίσεων, αλλά και ελέγχου της ίδιας της δημοκρατίας.

Θα μπορούσαμε ίσως να αποδεχτούμε μία λογική επιβολής μεταρρυθμίσεων από ένα εξωεθνικό σύστημα πιέσεων -πολιτικών και κοινωνικών (κάτι ανάλογο είναι οι οδηγίες της ΕΕ και οι μαζικές διαμαρτυρίες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Ωστόσο, από στρατηγική άποψη η νέα δανειακή συμφωνία εξασφαλίζει την αναβάθμιση και τη διεύρυνση του ελέγχου της χώρας όχι μόνο επί των οικονομικών θεμάτων (λογικό θα λέγαμε), αλλά κι επί των πολιτικών και πολιτειακών διαδικασιών.

Σε μία δίχως άλλη κανιβαλιστική λογική, οι δανειστές απαιτούν άμεση αλλαγή του Συντάγματος ώστε να θεσμοθετηθεί η προτεραιότητα ροής χρημάτων για την αποπληρωμή του χρέους ακόμα και σε βάρος της κοινωνικής πρόνοιας. Ουσιαστικά, η απαιτούμενη ρύθμιση δεν είναι τίποτα άλλο από άλλη μία νεοφιλελεύθερη τυμβωρυχία.

Καθιερώνεται, με άλλα λόγια, και συνταγματικά η κρατική αδιαφορία για τους μαθητές μιας διαλυμένης εκπαίδευσης με ταξικά κριτήρια στην κοινωνική και γεωγραφική προέλευση των πολιτών, για τους ασθενείς του υπό μαρασμό συστήματος υγείας, τους λιπόσαρκους άστεγους και τις μειονότητες ή τους νησιωτικούς πληθυσμούς, προκειμένου να αποπληρωθεί το χρέος.

Επιβάλλεται, δηλαδή, ο νεοσυντηρητισμός και ως συνταγματική διάταξη. Διασφαλίζονται οι δανειστές με συνταγματικά κατοχυρωμένες διατάξεις ότι το εισόδημα και το προϊόν εργασίας χιλιάδων Ελλήνων θα δεσμεύονται προκειμένου να αποπληρωθεί το χρέος, θα περικόπτεται κάθε κονδύλι για το καλό της… πατρίδας και των δανειστών. Στην ουσία η στάση πληρωμών ξεκίνησε…

Τι κι αν η μεσαία τάξη στη χώρα μας έχει μαραζώσει. Τι κι αν τόσες χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν κάθε τόσο. Τι κι αν το 2020 θα έχουμε το ίδιο ποσοστό χρέους, αλλά 30% ή 40% ανεργία. Αυτά είναι "λαϊκισμός της ανεύθυνης αριστεράς". Η αποδοχή της συνταγματικής τροποποίησης και η άφιξη Γερμανών εφοριακών, δεν αποτελούν υποτακτικότητα. Εμείς είμαστε λαϊκιστές και καιροσκόποι.

Αντί να δεχτούν οι υποστηρικτές του δανεισμού ότι οι όροι και η ύφεση αποδεικνύουν το δημοκρατικό κανιβαλισμό, προτιμούν τη συκοφάντηση κάθε διαφορετικής, αριστερής άποψης. Αντί να δουν την κοινωνική αλήθεια χωρίς τα μυωπικά γυαλιά της αστρολογικής λογικής της Οικονομίας, προτιμούν να συσπειρώσουν το εκλογικό τους κοινό και να το απομακρύνουν από τους ανεύθυνους και τους λαϊκιστές που θα καταστρέψουν την πατρίδα τους.

Και μέχρι σήμερα, βέβαια, η δημοκρατία μας είχε συνηθίσει στην εξωτερική επιβολή όρων. Ωστόσο, αυτή η ευθεία παρέμβαση σε κυρίαρχο κράτος -μη ηττημένο σε πόλεμο, αλλά μέλος πολλών συμμαχικών θεσμών- είναι ιστορικά πρωτοφανής. Κοντολογίς είναι ένας ταπεινωτικός όρος πλήρους ελέγχου της χώρας και του εθνικού πολιτικού συστήματος που έχασε την εμπιστοσύνη των βορειοευρωπαϊκών ελίτ.

Με μια αριστερά να εναντιώνεται όλο και πιο δυναμικά και τα δημοσκοπικά ευρήματα των αρνητών του δανεισμού να κυριαρχούν σε επίπεδο κοινωνικής επιρροής και να αυξάνουν τα εκλογικά τους ποσοστά, οι κυρίαρχες νεοσυντηρητικές δυνάμεις της ΕΕ προσπαθούν να ελέγξουν τη χώρα. Η συγκυβέρνηση επετεύχθη, αλλά οι μάζες ακόμα είναι ανυπάκουες. Σε μία τέτοια διαβεβαίωση αποσκοπούσε και η θέση του Λοδέρδου υπέρ μιας δεύτερης ΝΔΣΟΚ κυβέρνησης μετά τις εκλογές με πρωθυπουργό το Σαμαρά.

Εξάλλου, ακόμα και οι ίδιες οι συμβάσεις που κυρώνει η σημερινή Βουλή είναι αμφίβολης νομιμοποίησης και σίγουρα καμίας δημοκρατικής διαδικασίας. Η ίδια η κυβέρνηση απέχει μακράν από τη λαϊκή αποδοχή, ενώ και οι εκπρόσωποι των πολιτών εξελέγησαν με άλλες δεσμεύσεις και κατά συνέπεια δεν απολαμβάνουν καμίας δημοκρατικής εξουσιοδότησης για να διορίσουν μια τέτοια κυβέρνηση ή να επικυρώσουν τέτοιες συμβάσεις. Πέντε Συνταγματολόγοι επισημαίνουν αντιδημοκρατικότητα των διαδικασιών[1]

Ίσως, βέβαια, και οι Γάλλοι διανοούμενοι είναι λαϊκιστικές. Ποιος ξέρει;

Αλλά, τελικά, πόσο δημοκρατική μπορεί να είναι μία σύμβαση η οποία υπογράφεται υπό καθεστώς απειλών; Πόσο δημοκράτες είναι εκείνοι που απαιτούν να εκδημοκρατίσουμε την ελληνική οικονομία και πολιτική ζωή, όταν εκβιάζουν το λαό και δεν αφήνουν σε ένα κυρίαρχο λαό δικαίωμα επιλογής της πολιτικής του;

διαβάστε και τη διαπραγμάτευση της χρεοκοπίας 

και το άρθρο μας όχι, κύριοι δε θα χαρώ για το καλό της πατρίδας σας… 

και τον κορεσμό λαϊκισμού

---

[1] Συγκεκριμένα οι Γ. Κασιμάτης, Α. Δημητρόπουλος, Γ. Κατρούγκαλος, Η. Νικολόπουλος, Κ. Χρυσόγονος σημειώνουν πως η παρούσα Βουλή εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις και η λαϊκή εντολή προς αυτή, κατά την έννοια του άρθρου 41 του Συντάγματος, ήταν διαμετρικά αντίθετη από όσα προβλέπει τώρα το κατατεθειμένο κείμενο. Λείπει η δημοκρατική νομιμοποίηση για την ψήφισή του. Το περιεχόμενο του κειμένου είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969).