Απολογισμός 25ης Μαρτίου

Τελείωσε και τούτη η Εθνική Γιορτή. Με όπλα, χημικά υπό μάλης κι ασπίδες γιορτάσαμε και φέτος τον Αγώνα και την Ελευθερία (sic). Θα μου πείτε τώρα πια Ελευθερία γιορτάσαμε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Σε όλη τη χώρα είχαμε αντιδράσεις. Η 25^η Μάρτη έγινε στάθηκε μία αφορμή για εκδήλωση όχι απλά διαφωνιών, αλλά οργής και πόνου κατά της ακολουθούμενης πολιτικής. Από βδομάδες τώρα τα μίντια και η πολιτική ηγεσία του τόπου προσπαθούσαν να φοβίσουν όσους σκέφτονταν να κινηθούν πιο επιθετικά. Από τη μια είχαμε τις συνεχείς ειδήσεις για τον τρόπο που θα φρουρούνταν η Αθήνα και άλλες πόλεις με ολοφάνερο στόχο τελικά να τρομάξουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Πολλοί δεν πήγαν καν στις παρελάσεις είτε γιατί με τόση αστυνομική δύναμη ήταν πια άνευ ουσίας είτε γιατί φοβήθηκαν επεισόδια.

Την ίδια στιγμή τα μίντια φρόντισαν με ποικίλες εκπομπές να αναπαραγάγουν συνεχώς τις ειδήσεις διαφθοράς και κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος, στοχεύοντας όπως έλεγε και η Γώγου στο μυαλό. Δεν υπήρχε λόγος να πυροβολήσουν οι μπάτσοι. Πυροβόλησαν απευθείας στο μυαλό προκειμένου να καταστούμε όλοι συνένοχοι στο έγκλημα που διαπράττεται.

Και φυσικά στο ίδιο κλίμα εντάσσεται και η επανάληψη των σεναρίων και των ημερομηνιών για εκλογές. Ούτε κόμματα να προλάβουν να οργανώσουν εκδηλώσεις ή να φοβηθούν πολιτικό κόστος και πιθανή χρέωση επεισοδίων (ΣΥΡΙΖΑ) ή να γίνουν ακόμα συντηρητικότερα καταδικάζοντας κάθε αντίδραση (ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ). Το μπαλάκι των ημερομηνιών αμέσως μεταφέρονταν σε σχόλια του τύπου τώρα που έρχονται οι εκλογές, τώρα ας τους πολεμήσουμε, όχι στην εθνική γιορτή, στη δημοκρατία μόνο η ψήφος υπάρχει κλπ δημοκρατικές ιδέες και θέσεις.

Αποδείχθηκε, όμως, τελικά ότι οι πολιτικοί ταγοί του κράτους φοβούνται τους πολίτες τους. Και αυτό κρίνεται θετικό. Το πολιτικό σύστημα απέδειξε ότι δεν αντέχει την λαϊκή οργή. Πολλοί πολιτικοί βίωσαν το αίσθημα του λαού και πόσο ανεπιθύμητοι είναι πια. Εξάλλου, τούτο αποδεικνύεται και από τόσους βουλευτές που πια δεν τολμούν καν να κατέβουν σε εκλογές (Πάγκαλος, Ξυνίδης, Ξενογιαννακοπούλου, Παπανδρέου κλπ).

Ο φόβος είχε φανεί νωρίτερα με την αγωνία για να προστατεύσουν τις εθνικές εκδηλώσεις τιμής. Ωστόσο, δεν περιμέναμε να κρυφτούν τόσοι πολιτικοί και να μην παραβρεθούν σε εκδηλώσεις εθνικού χαρακτήρα ούτε και περιμέναμε δήμαρχοι να φανούν βασιλικότεροι και να μην επιτρέψουν παρελάσεις ή τοποθέτηση εξέδρων. Και σε τούτο πρέπει να προσθέσουμε και το ρεζιλίκι της πολιτικής ηγεσίας. Ο απόλυτος εξευτελισμός των κάγκελων, των παρατεταγμένων διμοιριών, του κλαδέματος δέντρων και μαζέματος νερατζιών ή γιαουρτιών, λαχανικών κλπ. Κινήσεις που απέδειξαν όχι μόνο γελοιότητα και φόβο, αλλά κανονικό πανικό.

Μέρος του λαού -οργανωμένο προφανώς- δε φοβήθηκε να αντιδράσει με ποικίλους τρόπους. Η αστυνομία περιόρισε τις αντιδράσεις, αλλά τούτες δεν εκμηδενίστηκαν. Και σε πολλά σημεία είδαμε και πολίτες να χειροκροτούν όσους φώναζαν, όσους αντιδρούσαν ή σιωπηλά να το αποδέχονται. Αποδείχθηκε ότι δε φοβήθηκαν.

Τα μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να περιορίσουν την οργή και την αγανάκτηση. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Απέκρυψαν το βαθύτερο συμβολισμό της χτεσινής μέρας, όπως εξελίχθηκε. Ήταν μία μέρα που μόνο μνήμη και τιμή δεν απέδωσε, όπως διατράνωναν. Περισσότερο προσβολή ήταν για τους ήρωες και του αγωνιστές, παρά τιμή.