Το ακροδεξιό κλίμα γεννά τα Τάγματα Ασφαλείας και θεριεύει τη Χρυσή Αυγή

Σε σημαντικό βαθμό τις τελευταίες εβδομάδες κυριαρχεί στο διαδικτυακό έντυπο δημόσιο διάλογο η ανησυχία της ένταξης της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Φυσικά, δεν πρόκειται για μία χαρμόσυνη είδηση ούτε όμως και για μία είδηση μακριά από αυτά που περιμένουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι η Χρυσή Αυγή έχει εισέλθει επίσημα στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηνών και έχει εκπρόσωπός της έναν δήμαρχο (με στήριξη συντηρητικών τυχάρπαστων πολιτικών δυνάμεων του Πειραιά). Τι λοιπόν, είναι αυτό που μας ανησυχεί τόσο πια;

Ένα πολίτευμα που απέχει τόσο πολύ από την ουσιαστική λαϊκή εξουσία (ακόμα και την αντιπροσωπευτική) λογικό είναι να επιτρέψει την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού προς το συντηρητικότερο. Ένα πολίτευμα που μένει μόνο σε νομότυπες θεσμικές λύσεις, που αναιρεί τους ίδιους του τους νόμους και σκοινοβατεί στις γραμμές του Συντάγματος είναι λογικό να καλλιεργεί ανησυχία. Ένα πολίτευμα που καρκινοβατεί ανάμεσα στη λαϊκή αποδοχή και το φόβο της ενίσχυσης των αριστερών δυνάμεων εκτρέπει κάθε δημοκρατική έννοια.

Η υποθετική εκλογική της επιτυχία αντικατοπτρίζει την ίδια την κατάντια της δημοκρατίας. Ήδη είχαμε τα προεόρτια με την είσοδο του ΛΑΟΣ στην Κυβέρνηση. Ήδη η κοινωνική κρίση έχει απλωθεί σε κάθε σπίτι. Ήδη η πολιτική συζήτηση γίνεται με συνθήματα και διλήμματα. Ήδη χιλιάδες πολίτες αναζητούν από γείτονα την ευθύνη για όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Η υποθετική είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή είναι το σύμπτωμα μιας παραπαίουσας κοινωνίας εν βρασμώ που αναζητά από κάπου να πιαστεί πέφτοντας εδώ και δύο χρόνια στο βούρκο. Ήδη από χρόνια καλλιεργείται ένα ακροδεξιό κλίμα (είτε με τον εθνοχαρδαβελισμό των πετρελαίων, είτε με τον υπερτονισμό της εγκληματικότητας, είτε με δράσεις κατά μεταναστών ή το φοβικό κλίμα κατά της αριστεράς). Και η Χρυσή Αυγή κινούνταν πάνω σε τούτο το κλίμα, αδράττοντας τις ευκαιρίες που τα επίσημα ΜΜΕ πρόσφεραν σε κάθε ακροδεξιό πολιτικό στοιχείο.

Οι φωνές προοδευτικών κι αριστερών πολιτών έπεφταν στο κενό. Μακρινό όνειρο θεωρούνταν μία Κοινοβουλευτική Ομάδα της Χρυσής Αυγής. Κάποιοι αντίθετα φρόντιζαν να υπερπροβάλουν τον Καρατζαφέρη τονώνοντας έτσι το ακροδεξιό κλίμα και τα φοβικά συμπλέγματα ενός λαού που δεν μπορεί να βρει αποκούμπι.

Οι ακραίες πολιτικές ομάδες και οι θρησκείες είναι τα συνηθέστερα αποκούμπια. Και αν οι ακραίοι αριστεροί είναι περιορισμένοι και χάνονται σε ιδεολογικές έριδες, περιθωριοποιημένοι από διαμορφωτές συνειδήσεων, οι ακροδεξιές αντιλήψεις πάντα κατείχαν τη μερίδα του λέοντος στο τηλεοπτικό κι έντυπο ρεπερτόριο, είτε ως αντιμεταναστευτικές κορώνες είτε ως εθνικισμός είτε ως γνήσιες ακροδεξιές τάσεις.

Στο ίδιο αυτό κλίμα εντάσσονται και τα Τάγματα Ασφαλείας ή αλλιώς οι διάφορες ομάδες Πολιτοφυλακής. Μάλιστα αυτά είναι ακόμα πιο ανησυχητικά επειδή δεν έχουν κομματική ταυτότητα και λειτουργούν ως κοινωνική ασπίδα. Στο όνομα της εγκληματικότητας (ως απόρροια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης) εμφανίζονται για να… υπερασπιστούν τους απλούς νομοταγείς πολίτες.

Και μόνο η λογική μιας Πολιτοφυλακής είναι από μόνη της ακροδεξιά και ως εξωθεσμική λύση επικίνδυνη κι αντιδημοκρατική. Βέβαια, το κλίμα καλλιεργείται καιρό τώρα πια. Η ίδια η πρόταση Καρατζαφέρη για απελευθέρωση της αγοράς όπλων για άμυνα (sic) εντάσσεται στο ίδιο φοβικό κλίμα που καλλιεργεί ακροδεξιές τάσεις. Το βασικό αίτιο δεν είναι η εγκληματικότητα ούτε ο φόβος. Είναι η καλλιέργεια ενός κλίματος φοβικού προς το λαό.

Πέρα από όσα ωραία αναφέρονται σε διακηρύξεις τους, διαβάζουμε ότι σκοπός τους είναι η ομαλότητα της τάξης, των εθνικών εκδηλώσεων και η προάσπιση της χώρας από το χάος μιας χρεοκοπίας. Και λογικό είναι να ανησυχούν οι αρμόδιες αρχές για φαινόμενα τύπου far west. Και τούτο επειδή στην ουσία κανείς δεν εγγυάται (ακόμα και στις καλύτερες των προθέσεων, λέμε τώρα) το πώς θα δράσει κάποιος όταν εμφανιστεί ο παραβάτης. Εδώ αστυνομικοί σκοτώνουν μικρά παιδιά επειδή σε κάτι διαφέρουν, ένας πολίτης τι θα κάνει; Δε θα δράσει ενστικτωδώς;

σε πνεύμα ανάλογο διαβάστε

και το εξαιρετικό κείμενο του Αντίφωνου.