εκτιμήσεις δύο βδομάδες προ των εκλογών

Οι ημερομηνίες τρέχουν και οι εκλογές απέχουν λιγότερο από δύο εβδομάδες. Οι Έλληνες όμως τούτη τη φορά δε φαίνονται διατεθειμένοι να επιλέξουν με τα παλαιότερα κριτήρια. Αντίθετα, μοιάζει να επιλέγουν πιο ριζικές εκλογικές λύσεις.

Το ότι ο δικομματισμός δοκιμάζεται και όλο το πολιτικό σύστημα -όπως το γνωρίσαμε από τη δεκαετία του ’50 και ιδίως από το ’80 και μετά- κλυδωνίζεται, είναι ηλίου φαεινότερα. Τα δύο κόμματα καταγράφουν τη χαμηλότερη συσπείρωση από ιδρύσεώς τους (το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ξεπέρασε το 20% και η ΝΔ μετά βίας αγγίζει το 25%). Και μάλιστα μέχρι τώρα αθροιστικά τα δύο κόμματα ουσιαστικά δεν κατορθώνουν να συγκεντρώσουν το ποσοστό που έλαβε το ΠΑΣΟΚ το 2009, αισθητά δηλαδή κάτω του 50% των ψηφοφόρων. Αν μάλιστα σε αυτό το ποσοστό συμπεριλάβουμε ως επιλογή και το λευκό ή το άκυρο ή και την αποχή, τότε θα πρέπει το ποσοστό επί του πληθυσμού να το μειώσουμε πολύ πιο κάτω.

Οι Έλληνες ψηφοφόροι φαίνεται να επιλέγουν την ευρωπαϊκή προοπτική και το ευρώ ως νόμισμα, αλλά διαφωνούν κάθετα με τη μνημονιακή  πολιτική που ακολουθείται. Αν και οι δύο αρχηγοί του δικομματισμού εμφάνισαν τελευταία αύξηση στη δημοτικότητά τους (κατά  5 ποσοστιαίες μονάδες περίπου ο καθένας), ωστόσο οι πολίτες σε ποσοστό 50% εξακολουθούν να επιλέγουν αντιμνημονιακά. Και τούτο εν μέρει επιβεβαιώνεται και από τη δημοτικότητα των αρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ (εκλαμβάνεται ως αντιμνημονιακό κόμμα) που παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα και για τους δύο.

 Ιδιαίτερα δε σημαντικό είναι το ποσοστό των αναποφάσιστων (περίπου 25%). Ωστόσο, τούτη τη φορά δεν είναι δυνατή μία απλή ποσοστιαία αναλογική αναγωγή στα κόμματα, επειδή υπάρχουν κι άλλα κριτήρια.

Είναι χαρακτηριστικό πώς το αντιμνημονιακό 50% των ψηφοφόρων (και μάλλον των Ελλήνων) απλώνεται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες με ισχυρότερα ποσοστά στις παραγωγικές ηλικίες των 35-55 ετών. Είναι βέβαια οι ηλικίες με τα περισσότερα προβλήματα (μακροχρόνια ανεργία, περισσότερες ευθύνες λόγω οικογενειακών βαρών, μεγαλύτερες μειώσεις μισθών ή προβλήματα στις επιχειρήσεις κλπ).

Είναι όμως και η πιο δυναμική πολιτική δημογραφικά ομάδα. Και τούτο επειδή ή μιλάμε για αρχηγούς οικογενειών (με ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές επιρροές στα παιδιά τους) είτε για ανεξάρτητους πια από την οικογενειακή κομματική παράδοση ανθρώπους. Δηλαδή είτε επηρεάζουν και διαμορφώνουν και την οικογενειακή ψήφο είτε τολμούν να κάνουν υπερβάσεις κομματικές.

Μία εκτίμηση που μπορούμε να κάνουμε και δεν τολμά να δημοσιεύσει ακόμα ο φιλελεύθερος τύπος είναι ότι η αντιμνημονιακή επιλογή δηλώνει την κατάρρευση των πολιτικών επιλογών του παρόντος κι όχι του παρελθόντος. Ο λαός δε φαίνεται να τιμωρεί το δικομματισμό για το παρελθόν και την πολιτική που μας έφερε εδώ, αλλά για τη μη διαπραγμάτευση των μνημονιακών όρων. Τούτο φαίνεται αφενός μεν από την κατρακύλα του ΛΑΟΣ, αλλά και από το γεγονός ότι η λογική της τιμωρίας δεν εμφανίζεται δημοσκοπικά πουθενά, αφού κριτήριο για τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων είναι η υπερψήφιση ή όχι από τα κόμματα του Μνημονίου ΙΙ

Και φυσικά ένα τέτοιο ποσοστό (50%) δείχνει ότι σίγουρα οι Έλληνες δεν πέφτουν θύματα λαϊκισμού, που τόσο εύκολα δημαγωγείται, εκτός κι αν ελιτίστικα κάποιος χαρακτηρίσει ηλίθιους τους άλλους πολίτες.