Εκλογικές εκτιμήσεις: ΚΚΕ & Οικολόγοι

Το άρθρο εντάσσεται σε μία μικρή ενότητα κειμένων για την προεκλογική παρουσία και το εκλογικό αποτέλεσμα. 

Στην ίδια ενότητα μπορούμε να εντάξουμε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις

αγορές vs λαός: 1-1 και μία πρώτη αποτίμηση των εκλογών

Ένα βασικό ζήτημα που τίθεται μετά το αποτέλεσμα των εκλογών είναι γιατί το ΚΚΕ και οι Οικολόγοι δεν κατόρθωσαν να κερδίσουν από τη στάση των ψηφοφόρων ενάντια στη λιτότητα.

Το κυριότερο αίτιο κατά τη γνώμη μας βρίσκεται στην απομάκρυνση από το κίνημα. Το ΚΚΕ όσο και στηρίζει τους εργατικούς αγώνες και να συμμετέχει δυναμικά στις εργατικές και συνδιακλιστικές ενώσεις με γνώμονα το εργατικό συμφέρον, εξαιτίας της αγκίστρωσης στην πρωτοπορία και τη μοναδικότητα του ΠΑΜΕ (μία εντελώς σεχταριστική τακτική) απομακρύνθηκε όσο ποτέ από τα κοινωνικά κινήματα. Πρόκειται για μία πάγια τακτική το κόμμα να συμμετέχει μόνο σε θεσμικά κινήματα (συνδικαλισμός). Παράλληλα, έριξε όλες τις δυνάμεις του σε συγκεκριμένους μόνο τομείς εργατικής πάλης, παραβλέποντας όλα τα άλλα ή αδυνατώντας ιδεολογικά και σε έμψυχο υλικό να τα ακολουθήσει.

Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι το ΚΚΕ θέλει μόνο το προλεταριάτο. Οι "αγανακτισμένοι" και η "πατάτα", όπως και τα διόδια κι άλλα μικρά κινήματα δεν ήταν αμιγώς ταξικά (εργατικά), αλλά διαστρωματικά με κυριότερη τη μεσοαστική παρουσία και δυναμική. Εδώ όμως γεννάται  ένα ιδεολογικό ζήτημα για το ΚΚΕ που το απέτρεπε από τη συμμετοχή. Φυσικά η επικράτηση του απολιτίκ αποθάρρυνε ακόμα περισσότερο το κόμμα να συμμετάσχει (που θα το έδιωχναν ούτως ή άλλως οι συγκεντρωμένοι). Σχετικά δε με το ΠΑΜΕ είναι γνωστή η σεχταριστική λογική του.

Σε περιοχές με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, εμφανίστηκαν κινήματα για το περιβάλλον, τη δημόσια χρήση ελεύθερης γης , χωματερές κλπ. Σε αυτά τα μικρά κινήματα το ΚΚΕ δεν απάντησε. Και όταν απαντούσε το έκανε τόσο οργανωμένα και σφιχτά που απλά ήταν μία διαφημιστική προβολή, μία άλλη πτυχή πολιτικής επικοινωνίας, κι όχι ουσιαστική. Ήταν σπασμωδική κι όχι συνεχής (αντίθετα με το ΣΥΡΙΖΑ ή τους Οικολόγους). Και στη σφιχτή οργάνωσή του, ας προσθέσουμε και την αδυναμία έκφρασης ενός λόγου πολιτικού που να μιλά στην ψυχή του πολίτη (ο γνωστός ξύλινος λόγος συχνά αποθαρρύνει όσο και να μιλά σωστά).

Ένα άλλο ζήτημα, είναι για εμάς τους ανένταχτους αριστερούς, η μονοδιάσταση πολεμική κατά του ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζοντας την επίθεση κατά του ΝΔΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.  Πράγματι, για το προοδευτικό πολίτη που συνδέεται συναισθηματικά με την αριστερά (ακόμα κι όταν στήριζε ΠΑΣΟΚ ή κάτι άλλο στο ευρύτερο χώρο) η στάση του ΚΚΕ ενόχλησε πολύ. Διαφάνηκε μία επιλογή περιχαράκωσης στην καθαρότητα. Ακόμα και οι ιδεολογικώς καταρτισμένοι και κοντά στο κόμμα και το κίνημα είδαν με σχετική ενόχληση αν όχι αποστροφή αυτή την απόφαση της ΚΕ.

Φυσικά σε τούτο θα βάλουμε και όλη τη λάσπη που δέχεται συνολικώς η αριστερά. Μία λάσπη που όμως δεν περιορίζεται μόνο στο ΚΚΕ, αλλά απλώνεται και στο ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η τελευταία στα τοπικά κινήματα όμως διατήρησε βαθιές ρίζες και συνεχή παρουσία. Αυτό ακριβώς της επέτρεψε να αυξήσει σημαντικά τις δυνάμεις της. Ωστόσο, δεν έτυχε της προβολής του ΣΥΡΙΖΑ (ούτε στο κίνημα, ούτε στις νέες τεχνολογίες) ώστε να μπορέσει να δείξει καλύτερα τις θέσεις της. Σε αυτό το πλέγμα ας σημειώσουμε και κάτι άλλο: οι μεσοαστοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι κι οι επιχειρηματίες (στην πλειονότητά τους) αρνούνται μία κομμουνιστική προοπτική, αλλά επιθυμούν μία φιλελεύθερη οικονομία, όχι όμως το νεοφιλελευθερισμό της λιτότητας που βιώνουμε.

Ως εκ τούτου και με αδυναμίες σημαντικές το ΚΚΕ στα κοινωνικά κινήματα, παρά την πρωτοπορία στο εργατικό κίνημα (με όλο το σεχταρισμό βέβαια του ΠΑΜΕ) δεν μπορούν να περάσουν την ιδεολογική τους κατεύθυνση κι επιλέγουν μόνο την ψήφο διαμαρτυρίας.

Η κινηματική αδυναμία από την άλλη αποτελεί και το βασικό μειονέκτημα των Οικολόγων-Πράσινων. Ουσιαστικά οι Οικολόγοι σύρθηκαν στη λογική λειτουργίας κι επικοινωνίας των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Το σημαντικότερο αίτιο είναι μη ισχυρή παρουσία στο οικολογικό κίνημα, πλην περιπτώσεων και αυτών λίγων. Ουσιαστικά απεμπόλησαν το κίνημα που τους γέννησε. Δεν έγιναν κομμάτι του (όπως έκανε τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ με τα κοινωνικά κινήματα και τώρα εκείνη την κοινωνική ακτινοβολία την κέρδισε σε ψήφους). Γιατί στην τελική εκείνο που μένει δεν είναι οι ψήφοι, αλλά ο αγώνας και το κίνημα.

Έτσι, δεν κατάφεραν ποτέ να σταθεροποιήσουν ένα πυρηνικό ποσοστό συσπείρωσης. Ουσιαστικά είναι ποσοστό αντι-δικομματικό, αμφισβήτησης. Και τούτο δεν το έκαναν συμπαγές και μόνιμο (σε πρόσωπα). 

Και σε αυτό φταίει η απουσία προβολής θέσεων για άλλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Γιατί άλλο η οικολογική κινηματική θέση κι άλλο η προβολή πολιτικών θέσεων μέσα στο κίνημα. Ειδικά στην επικοινωνία τους παρατηρούμε τρομακτικά προβλήματα στη διάχυση των ιδεών και των θέσεών τους. Μας μοιάζουν σαν εξαφανισμένοι που έρχονται μόνο όταν τους θυμούνται τα κανάλια. Δεν προκαλούν γεγονότα, δε γεννούν μικρά τοπικά κινήματα σε όλη τη χώρα.

Δε θέλουμε να μηδενίζουμε τη δράση τους. Γεννούν καταστάσεις και εμφανίζονται σε πολλά κινήματα, αλλά όχι όσο πρέπει να φτάσουν ένα συμπαγές 5%. Ακόμα και η κινηματική δράση και η πρόκληση γεγονότων περιβαλλοντικού χαρακτήρα είναι μία μορφή επικοινωνίας. Από την άλλη, μοιάζει να υστερούν ακόμα κι από το ΚΚΕ στις νέες τεχνολογίες (facebook, blogs). και παράλληλα, δεν εντοπίσαμε μεγάλες ομαδικές περιοδείες, ούτε καν ατομικές σε σημεία με περιβαλλοντικά ζητήματα.
Και αυτά ίσως συνδέονται με την βαθύτερη αδυναμία που παρατηρούμε σε πολιτική και ιδεολογική βάση. Μας φαίνεται πως οι Οικολόγοι-Πράσινοι μοιάζουν να μην ξέρουν πού να σταθούν. Φιλελεύθερα; Ή αριστερά σοσιαλδημοκρατικά; Το ένα φέρνει άμεση σύγκρουση με την ανάγκη περιβαλλοντικής προστασίας και το άλλο κίνδυνο ταύτισης με υπάρχοντα κόμματα. Το επιχείρημα ότι ο κόσμος κινήθηκε αριστερά δεν πιάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε απλά αριστερής προοπτικής ψήφο ή άρνησης του δικομματισμού. Πήρε ό,τι πήρε επειδή ήταν γνώριμος μέσα στο κίνημα με πλήρεις θέσεις για όλα (άσχετο αν συμφωνούμε ή όχι). Στους Οικολόγους συχνά υποψήφιοι ήταν κοντύτερα στο Μάνο παρά στην Οικολογία (ως πολιτικό κίνημα) και αν το θέλετε πιο αντιαριστεροί από όσο πρέπει. Γιατί στην τελική η δεξαμενή των Οικολόγων είναι το Κέντρο και η Αριστερά, όχι η δεξιά.