Εκλογικές εκτιμήσεις: Η ακροδεξιά ιδεολογική επικράτηση στη ΝΔ

συνέχεια προηγούμενων άρθρων

για την προεκλογική παρουσία και το εκλογικό αποτέλεσμα

 του ΚΚΕ και των Οικολόγων-Πράσινων 

Η προεκλογική περίοδος αν και σε πολλούς φάνηκε υποτονική, ανέδειξε ορισμένες ενδιαφέρουσες πτυχές του εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Πρώτο και σημαντικότερο στοιχείο είναι η ακροδεξιά ρητορεία του Αντώνη Σαμαρά.

Ο προεκλογικός του λόγος ήταν βαθιά δεξιός με τάσεις ακροδεξιές. Αν και φάνηκε πως ήταν μόνο μία προσέγγιση ακροδεξιών ψηφοφόρων, μια προσεκτικότερη ανάλυση δείχνει τις ακραίες ρίζες των σαμαρικών δημηγοριών. 

Δεν είναι μόνο η επίθεση στην αριστερά, που την εμφάνισε ως κυρίαρχη ιδεολογικά και συνδικαλιστικά, και τούτο παρά το γεγονός ότι οι ιδεολογικοί φορείς μαζοποίησης είναι όλοι σχεδόν φιλελεύθεροι (ΜΜΕ, Εκκλησία κλπ), αλλά και τα σωματεία ελεγχόμενα μόνο από τις πλειοψηφίες της ΠΑΣΚΕ και τις ΔΑΚΕ. Κι ας σημειώσουμε μία ερμηνεία που επισημαίνει ότι στις ακροδεξιές προεκλογικές θέσεις, ήρθε η αντί-θεση στην υποστήριξη -από μέρος του κόσμου- στο ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, στο Σαμαρά ανήκει και η λεγόμενη θεωρία των άκρων. Η ακροδεξιά ρητορεία του ήρθε σε πλήρη ρήξη με τις κατακτήσεις εργαζομένων και με ευθείες απειλές κατά των κοινωνικών κινημάτων και των διεκδικήσεών τους.

Μια άλλη προσέγγιση, δείχνει ότι ο λόγος του δεν ήταν μόνο προεκλογικός. Η μεταφορά όλης της ατζέντας δεξιότερα από τις παραδοσιακές θέσεις του κόμματος με έντονο το νεοφιλελεύθερο στίγμα, αποτελεί μία ειδοποιά διαφορά της Νέας Δημοκρατίας, μία εμφανή μετατόπιση σε συντηρητικότερη γωνία. Και βέβαια τούτο διαμορφώνει σε σημαντικό βαθμό όλη την πολιτική ζωή του τόπου.

Βέβαια, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Όσοι παρακολουθούν τη Νέα Δημοκρατία και την ελληνική δεξιά δεν εντυπωσιάζονται ούτε από τη σαμαρική ρητορεία ούτε από τη συνεργασία με τους Βορίδη, Γεωργιάδη, Κρανιδιώτη. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί και η δράση του Δικτύου 21, γνωστή από χρόνια για τον εθνικιστικό κι ακροδεξιό ρόλο της, που από πολλούς έμμεσα χαρακτηρίστηκαν ως παράλληλο κράτος (Κ. Σημίτης) ή παρακράτος (ΤΟ ΒΗΜΑ)[1].

Κι ενώ το Δίκτυο από ένα σημείο και μετά ήταν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, ξαναβρήκε το δρόμο προς το προσκήνιο, έστω κι έμμεσα, έστω και μόνο ως ιδεολογικές αντιλήψεις. Στήριξαν τον Αντώνη Σαμαρά στην κούρα διαδοχής ως κοντινότερο ιδεολογικά σε αυτούς (συγκριτικά με την ευρωπαΐστρια και κοσμοπολίτισσα φιλελεύθερη Ντόρα) κι εκείνος στήριξε πρόσωπα του Δικτύου με την παραχώρηση κεντρικών λειτουργικών θέσεων στο κόμμα[2]. Άλλωστε, η πολεμική που είχε ασκηθεί κατά του Φαήλου Κρανιδιώτη προ ετών ανέδειξε την ιδεολογική διαμάχη στο εσωτερικό της ΝΔ. Οι Καραμανλικοί (πιο μετριοπαθείς και πιο κοντά στο κέντρο) που είχαν στηρίξει το Σαμαρά, ενοχλήθηκαν από την ακροδεξιά ρητορεία τόσου του Κρανιδιώτη όσο και την κάλυψη θέσεων από την πολιτική οργάνωση.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και η ενίσχυση του προσώπου του Σαμαρά δημοσκοπικά (μέχρι την κυβέρνηση Παπαδήμου) και η επιθυμία για κατάληψη της εξουσίας που ανέκυψε, επέτρεψε την ιδεολογική άλωση της ΝΔ από το Δίκτυο. Η ρητορική του Σαμαρά με τον καιρό γινόταν όλο και πιο δεξιά (όσο ήταν αντιμνημονιακός) και πατριωτική κάτι που θυμήθηκε ακόμα πιο δυναμικά στην προεκλογική περίοδο.

Οι εκλογές ανέδειξαν ως κυρίαρχο μοχλό της Νέας Δημοκρατίας την εθνικιστική και την ακροδεξιά της πτέρυγα. Μένει μόνο να δούμε πως θα κινηθεί.

Ουσιαστικά στην προεκλογική περίοδο ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε το πιο επαίσχυντο πρόσωπο της μεταπολιτευτικής δεξιάς. Άκρως συντηρητικός απέναντι στα κινήματα, νεοφιλελεύθερος επιθυμώντας μικρότερο κράτος και μειώσεις συντελεστών φορολόγησης σε βάρος των κρατικών εσόδων (και άρα παιδεία, υγείας κλπ), ακροδεξιός με εμμονές σε εθνικά ζητήματα. Άφησε μακράν την εικόνα του προοδευτικού προέδρου που ζήτησε την άμεση ετυμηγορία των μελών του κόμματος, εκείνου που μιλούσε απευθείας στον αγροτικό κόσμο και τους παραδοσιακούς λαϊκούς ψηφοφόρους.

Κάποτε έκρινε επικίνδυνο το προτεινόμενο δημοψήφισμα από το ΓΑΠ γιατί ο λαός μπορεί να αποφάσιζε λάθος. Δηλαδή εκείνος ελιτίστικα γνωρίζει μόνος το σωστό και δεν είχε καμία απολύτως εμπιστοσύνη προς τους πολίτες. Σήμερα δε στο ίδιο πνεύμα, κρίνει το διεθνή λογιστικό έλεγχο του χρέους ως ακραίο μέσο. Γιατί φοβάται τη διαφάνεια και την ενημέρωση των πολιτών; Μήπως τελικά πρέπει να αλλάξει το όνομα του κόμματος που ηγείται. Γιατί στην τελική εμπιστοσύνη στο λαό δεν έχει και προτιμά το σκοτάδι. Πόσο δημοκρατικό είναι αυτό; 

Η ΝΔ πια κινείται μεταξύ δεξιάς κι ακροδεξιάς με σαφή κλίση προς την τελευταία. Φοβάται τη λαϊκή ετυμηγορία, φοβάται τη διαφάνεια, τη γνώση του πολίτη και την κρίση του, φοβάται όσο ποτέ τα κοινωνικά κινήματα.

Παράλληλα, δε, αυτές τις μέρες μαθαίνουμε για κινήσεις του Σαμαρά προς τον τρικομματικό φιλελεύθερο χώρο στο όνομα της ευρωζώνης και της πατρίδας (βλ. εγχώριου κεφαλαίου) με ελαφριά αντιαριστερή ρητορεία. Προσπαθεί να σώσει το κόμμα του. Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο φιλελεύθερος χώρος να συνδεθεί με τον εθνικισμό και τις ακροδεξιές τάσεις του Σαμαρά και του Δικτύου 21. 

Σε παρόμοια λογική πρέπει να εξετάσουμε λίγο και το νέο σκεπτικό του κ. Σαμαρά που πιέζει για κυβέρνηση ανοχής-συνεργασίας -με το ΣΥΡΙΖΑ μέσα οπωσδήποτε- όταν ο ίδιος επέμενε πως η απουσία αυτοδυναμίας θα τον οδηγήσει σε νέες εκλογές. Και το σκεπτικό του αυτό ήταν όταν την επέστρεψε άρον άρον τη διερευνητική εντολή. Ο φόβος μήπως τσακιστεί κι άλλο το κόμμα του και φύγει ο ίδιος από την Προεδρεία του, τον κάνει να τρέμει και να ζητά μία κυβέρνηση. Τρέμει επίσης και την ιδέα μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προωθήσει τις (νεο)φιλελεύθερες πολιτικές που εκείνες υπηρέτησε με την αποδοχή της πολιτικής λιτότητας και δε διαλυθεί το κράτος. Και σε τούτο βέβαια το φόβο του έχει συμμάχους και το Βενιζέλο, και δεκάδες ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους και μίντια και εσχάτως όλους τους φιλελεύθερους (δεξιούς κι αριστερούς -βλ. μέλη της Δράσης, της ΔΗΜΑΡ κλπ).

Ωστόσο, η μεγαλύτερη φοβία του Σαμαρά, και αίτιο αποφυγής δημιουργίας κυβέρνησης, είναι η κινηματική ρίζα της αριστεράς. Φοβάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση με ενισχυμένο ρόλο κοινοβουλευτικά και με τόση επαφή με τις κοινωνικές ομάδες (που ενίσχυσε με την περιφορά της διερευνητικής) θα υπάρξει επικίνδυνε για τα σχέδια των ελίτ δύναμη.

Χρόνια στην πολυκατοικία με τον Καρατζαφέρη έμαθε σε κωλοτούμπες. Μάλιστα υπήρξε καλύτερος από το δάσκαλο, αλλά και ο λαός δεν είναι πάντα κολλημένος. Γιατί είπαμε: το μεγαλύτερο μήνυμα των εκλογών ήταν ότι ο λαός πια δεν ψηφίζει βάσει στερεοτύπων και παγιωμένων στάσεων.

---

[1] Το Δίκτυο 21 ιδρύθηκε το 1997, με σκοπούς την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων και για να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας. Μία οργάνωση που με το πρόσχημα της πατρίδας όριζε την ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής με εκδηλώσεις κατά της Τουρκίας και της πΓΔΜ ή την υπόθεση Οτσαλάν ή με επιθετικές δηλώσεις κατά του Κ. Καραμανλή για τις θετικές δηλώσεις στο θάνατο του Χ. Φλωράκη ζητώντας αποκατάσταση του κύρους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας ή απαιτώντας  παρεμβάσεις στο Χόλιγουντ για να αποφευχθεί η παραχάραξη της ιστορίας του Μ. Αλεξάνδρου (sic).

Από την άλλη, ενδιαφέρον είναι το στοιχείο ότι τα μέλη εμφανίζονταν ως η νέα Φιλική Εταιρεία. Μάλιστα η δομή της Φιλικής Εταιρείας (κλασσική μασονική, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που εύλογα το αποκρύπτουν) φαίνεται να επικαιροποιήθηκε στην οργάνωση του Δικτύου.

[2] Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης (ιδρυτικό στέλεχος), είναι σύμβουλος του Σαμαρά και εμφανίζεται με αυτή του την ιδιότητα και σε τηλεοπτικά πάνελ. Ο Διονύσης Καραχάλιος είναι επικεφαλής της Γραμματείας Σχέσεων Κόμματος-Κοινωνίας της Νέας Δημοκρατίας(πρ. αντιπρόεδρος του μορφώματος) .