προεκλογικές σκέψεις μετεκλογικών καταστάσεων



Αρχίζει μια νέα εκλογική περίοδος, λοιπόν. Μόνο που για τούτες τις εκλογές οι φταίχτες είναι δύο: ο λαός και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώτος πρέπει να αλλάξει/διορθώσει την ψήφο του και ο δεύτερος να μην κυβερνήσει. Τι κι αν το προηγούμενο δεκαήμερο όλοι -μίντια και κόμματα- επιτίθονταν στον Τσίπρα που δεν ήθελε να κυβερνήσει. Τώρα δεν πρέπει να κυβερνήσει…
Το σύστημα είχε μάθει να κινείται γύρω από δύο κόμματα. Τα μέσα χειραγώγησης του λαού ήταν βέβαια ότι έπραξαν σωστά το σκοπό τους, οι τράπεζες ήταν βέβαιες για τη διαιώνιση του δικομματισμού (εξού και τα μεγάλα δάνεια), οι πολιτικοί των δύο κομμάτων ήταν σίγουροι για τις καρέκλες τους. Σαφώς η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ με τέτοια άνοδο και η δυναμική των ΑΝΕΛ στα δεξιά άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό. Κανείς δεν ήταν έτοιμος, αν και ο αόρατος θίασος έπαιζε από καιρό. Ο λαός για το οποίον αποδείχθηκαν ανάξιοι, τους εγκατέλειπε και δε το δέχτηκαν με θάρρος.
Ζήσαμε τις τραγελαφικές πιέσεις προς ένα κόμμα ώστε να συμμετάσχει σε μία κυβέρνηση, την οποία πολιτικά και ιδεολογικά δεν πίστευε. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε κεντρικό κομματικό στόχο ακριβώς επειδή όλοι οι προηγούμενοι (τράπεζες, κόμματα, μίντια) δείχνουν να φοβούνται αυτό που εκφράζει περισσότερο: το λαό.
Η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η εκλογική. Ήταν ότι κατάφερε να δείξει και να πείσει πολίτες για μία αλλαγή της οικονομικής πολιτικής. Εξέφρασε την ελπίδα των πολιτών και την άρνησή τους στη μονοδρόμηση που επέβαλε ο δικομματισμός, μία μονοδρόμηση που σήμερα κι εκείνοι αρνούνται -στα λόγια. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να φέρει μέρος του λαού στο προσκήνιο και να εκφράσει με αίσθημα ευθύνης εντολοδόχου τη θέση τους.
Το νέο επικοινωνιακό παιχνίδι ετοιμάζεται να στηθεί πάνω σε νέα διλήμματα, όπως εκείνα της ευθύνης και της άρνησης (Βενιζέλος), του ευρώ και της δραχμής (Σαμαράς). Κάποιοι επιλέγουν τη λογική του δημοψηφίσματος. Ίσως είναι η πιο αστεία επικοινωνιακή τακτική. Αφενός μεν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για δημοψήφισμα όταν διακυβεύεται η κυβέρνηση, η οικονομική πολιτική -με επιτελικό ρόλο ρύθμισης του κράτους- και η ζωή μας η ίδια. Η λογική του δημοψηφίσματος είναι άκρως πολωτική. Μία άλλη επικοινωνιακή προσέγγιση φέρνει διλήμματα εμφυλιακής λογικής και διχασμού. Στην ουσία είναι η προηγούμενη επιχειρηματολογία με άλλες λέξεις. Ποιος όμως θέλει τέτοια πόλωση; Ποιον τελικά συμφέρει η πόλωση;
Το παιχνίδι των διλημμάτων και της τρομοκράτησης του λαού ευελπιστείται να στρέψει τους μετανιωμένους πολίτες στη μεγάλη αγκαλιά του δικομματισμού, στην ασφάλεια που μόνο εκείνοι μπορούν να εγγυηθούν, που μόνο εκείνοι μπορούν να παρέχουν.
Ωστόσο, το κεντρικό δίλημμα παραμένει: υιοθετούμε μία νέα οικονομική πολιτική ή απλά αλλάζουμε ελαφρώς τις λέξεις στην πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας;  Και δίπλα σε αυτό, ας προσθέσω ακόμα ένα: Ποιος τελικά μας ρώτησε για την πολιτική που ακολούθησαν;
Κάποιοι ταύτισαν το μνημόνιο με τις μεταρρυθμίσεις και το υποστηρίζουν αναφανδόν κι επιθετικά. Μα αρνήθηκε κανείς τις μεταρρυθμίσεις; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα στραφεί κατά των μεταρρυθμίσεων; Αλλά ας δούμε κάτι και άλλο. Ποιος ευθύνεται για τη γραφειοκρατική δομή του κράτους σήμερα; Ποιος ευθύνεται για την ανυπαρξία εσωυπηρεσιακής επικοινωνίας; Ποιος ευθύνεται για την πολυνομία και τις χιλιάδες ερμηνευτικές και άλλες εγκυκλίους που απαιτούνται για κάθε νόμο; Σίγουρα όχι η αριστερά. Κι όμως εκείνοι που έκαναν αυτόν το γραφειοκρατικό ογκόλιθο, προπαγανδίζουν ότι η αριστερά θέλει την παραμονή του.
Η γραφειοκρατική δομή ευνοεί τις μειοψηφίες, τις ελίτ. Και όποιος θέλει μεταρρυθμίσεις, αλλά όχι ριζική αναδιαμόρφωση του δημόσιου τομέα, ουσιαστικά στηρίζει όχι απλά το σύστημα, αλλά τον ίδιο το δικομματισμό. Και είναι νομίζω ηλίου φαεινότερο ότι ο δικομματισμός, δεν μπορεί να αλλάξει το κράτος. Μπορεί μόνο να το διαλύσει σε βάρος των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, όχι να το αλλάξει. Μερικές αλλαγές θα κάνει. Θα απελευθερώσει ταξί και φαρμακεία και ίσως τα παραδώσει σε λίγες μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις αλλάζουν τη γραφειοκρατική δομή του κράτους, που στηρίζει τα οικονομικά συμφέροντα εγχώριων κι ευρωπαϊκών ελίτ;
Κάποιοι άλλοι ταύτισαν το μνημόνιο με την εξυγίανση της οικονομίας (και μάλιστα έχουν και νούμερα). Δεν κατάλαβαν ότι τελικά τα νούμερα είναι που μας χρεοκόπησαν. Δε βλέπουν -δε θέλουν να δουν- ότι η λιτότητα είναι μία άλλη κανιβαλιστική τακτική του συστήματος. Είναι όπως στη νευρική ανορεξία που όταν το σώμα δεν έχει λίπος να φάει, τρώει τα κύτταρά του κι ας πεθάνει.
Η μονόπλευρη πολιτική λιτότητας είναι ένας πόλεμος. Τα θύματα τα βλέπουμε στα παγκάκια στις πλατείες, στα συσσίτια των σχολείων που θεσμοθέτησε η ΜΚΟ «Υπουργείο Παιδείας», τα βλέπουμε στην αύξηση της αυτοκτονικότητας, στα λουκέτα που κρέμονται σε πόρτες καταστημάτων ή τις ταμπέλες «κλείνουμε». Δε χρειάζονται πάντα όπλα, ορισμένα μέτρα είναι αποτελεσματικότερα.
Η ύφεση και η κρίση είναι παγκόσμιες. Διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι και οικονομολόγοι διεθνούς εμβέλειας εκφράζουν την ανησυχία τους για τον κίνδυνο παγκόσμιας ύφεσης, την αβεβαιότητά για τις μεσοπρόθεσμες προβλέψεις. Η κρίση προχωρά και η λιτότητα απλά συγκρατεί τις τράπεζες. Οι τράπεζες έχουν όμως γίνει ο κεντρικός πόλος της δημοκρατίας. Και όμως τολμούν να μας τρομοκρατούν με χρεοκοπία, θέτουν αυτήν ως διακύβευμα. Έχουν το θράσος να μας θέσουν νέα διλήμματα, οικονομικά και υπαρξιακά. Αλλά, ο θεός απολείπειν δικομματισμόν.

15 έκριναν :

αθεόφοβος είπε...

Είναι απόλυτα θεμιτό για τον ΣΥΡΙΖΑ και για οποιοδήποτε άλλο κόμμα να θέλει να κυβερνήσει.
Απλά αυτό που χρειάζεται είναι να λέει την αλήθεια στο λαό στο τι σκοπεύει να κάνει και πως θα πετύχει αυτό.
Όταν λοιπόν ο Μητσοτάκης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλαβάνος, έγραψε τα παρακάτω το μόνο που είδα είδα να τον αντιμετωπίζουν με απαξίωση αλλά να μην απαντάει κανείς επί της ουσίας.

Υπάρχει η άποψη ότι αν η αριστερά πει στον κόσμο όλη την αλήθεια (ότι η έξοδος από το μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ, θα χάσει την επαφή της με την κοινωνία. Εδώ όμως διαχωρίζεται η αριστερά από τις άλλες δυνάμεις. Εκείνες παρασκήνια και κόλπα, αυτή αλήθεια και όλη την αλήθεια. Η αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος έξω από το μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική.

teleytaios είπε...

Φίλε Δήμο, ξέρεις τι με ξενίζει στο ΣΥΡΙΖΑ; Το γεγονός ότι οι συνιστώσες του δεν έχουν μια συνισταμένη! Το κάθε στέλεχος βγαίνει και λέει για το ίδιο ζήτημα διαφορετικά πράγματα. Πολύ φοβάμαι ότι αν βρεθούν στην κυβέρνηση θα παρατηρήσουμε φαινόμενα αντίστοιχα όπως στην κυβέρνηση Καραμανλή που ο κάθε υπουργός είχε χαράξει δικιά του πορεία! Με προβληματίζει επίσης πως η κύρια ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τι θα κάνει αλλά τι λάθη έκαναν οι άλλοι! Χαρακτηριστικές είναι και οι αφίσες που κυκλοφορούν. Δεν περνάνε κάποιο μήνυμα για το μέλλον μέσω του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αντίθετα λένε: Φόβισέ τους! Λάθος κατά τη γνώμη μου.

Κατά τα λοιπά, ο δικομματισμός ήρθε η ώρα να περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, για να χρησιμοποιήσω κι εγώ την περίφημη φράση. Απλώς στη δικιά μου οπτική δε βλέπω κάποιον πολιτικό σχηματισμό για να πάρει τα ηνία της χώρας και με αξιοπιστία να μας οδηγήσει στο μέλλον.

Καλό σου βράδυ.

Swell είπε...

Ωραίες ενδείξεις: Απόψε στο δελτίο του MEGA, o Κυριάκος δεν αντάλλαξε κουβέντα με τον Ευθυμίου. Και οι δύο την έπεφταν συνεχώς στον Μητρόπουλο. Με αρωγούς την τετράδυμο του καναλιού.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πάντως ο Τσίπρας το έκανε το θαύμα του: μέσα σε πέντε μέρες ένωσε τη Δεξιά και ανάστησε το Σαμαρά!
Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα...

teleytaios είπε...

@ Ασκαρδαμυκτί: Δεν έχεις κι άδικο! Σε λίγο θα κάνει το θαύμα του και με το ΠΑΣΟΚ. Και μετά λέμε γιατί δε φεύγει ο δικομματισμός από τη χώρα!

vasikos metoxos είπε...

Το θαύμα θα γίνει όταν αποδεχτούν την πρόταση του Μάνου και κατέβουν όλοι μαζί σαν ΕΝΑ κόμμα...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αθεόφοβε, δεν ξέρω αν είπε ψέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη μου έθεσε ένα προγραμματικό πλαίσιο με αριστερές αναφορές κι άκρως αντιφιλελεύθερο. Και τούτο είναι θεμιτό ιδεολογικά. Αυτό που ονομάζεις αλήθεια είναι κάτι σχετικό. Λέγαμε οι αριστεροί προεκλογικά ότι μία δυναμική στις εκλογές υπέρ μιας αριστερής κυβέρνησης θα έκανε τις αγορές και τις πολιτικές ελίτ της ΕΕ να τρέμουν.Και αυτό επαληθεύτηκε. Και αυτό γινόταν τη στιγμή που όλοι κορόιδευαν ότι δεν αλλάζει τίποτα και όλα είναι μονόδρομος. Ποιος λοιπόν έλεγε την αλήθεια και ποιος λοιδορούνταν προεκλογικά;

Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Όταν σήμερα όλοι οι δανειστές έχουν μετριάσει τη στάση τους, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι αριστεροί θα πρέπει να μετριάσουν την κριτική τους και τη στάση τους για να φαίνονται αληθινοί; Δε νομίζω.

Απέναντι στην τεχνητή πόλωση που εξυπηρετεί μικροκομματικά παιχνίδια και διαλύει την εθνική αγορά (Σαμαράς και Βενιζέλος), ποια θα είναι η αλήθεια; Η αριστερά στη χώρα μας λέει τη δική της οπτική για την αλήθεια (μαζί με τμήμα της δεξιάς). Και η αλήθεια είναι ότι εμείς πληρώνουμε τις ελληνικές τράπεζες και τους δανειστές για ένα χρέος που κανείς δε θέλει να εξεταστεί λογιστικά σε βάθος. Άρα για ποια αλήθεια μιλάμε;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κώστα, πράγματι αυτό με τις συνιστώσες είναι ένα ζήτημα. Δεν έχω καταλήξει αν είναι καλό ή κακό. Η πολυφωνία έχει τα υπέρ και τα κατά της. Εξάλλου, τέτοια πολυφωνία είχαμε τακτικά και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ (μην ξεχνάμε ότι άλλα έλεγε ένας υπουργός κι άλλα ο άλλος). Απλά δε συνηθίσαμε αριστερές θέσεις και βρίσκουν ευκαιρία τα μίντια κι επιτίθενται.

Σαφώς και συχνά βέβαια προκαλεί αμηχανία και σαφώς κάποιοι δε διάβασαν καν το πρόγραμμά τους. Οι πολλοί νόμιζαν ότι είναι αντιπολίτευση-4ο κόμμα. Τώρα θα συσπειρωθούν γύρω από το στόχο και θα κοπούν αυτά, εκτός αν συνεχίσουν τα μίντια να κάνουν την τρίχα τριχιά.

Μερικές φορές η πολυφωνία μου αρέσει, αρκεί αυτή να μη γίνεται χασμωδία. Και μέχρι τώρα δε φάνηκε κάτι τέτοιο. Περισσότερη φασαρία κάνουν ο Βενιζέλος κι ο Σαμαράς πιεζόμενοι ο ένας από τα ποσοστά του 1974 και ο άλλος από εκείνα σχεδόν της ΠΟΛΑΝ. Φασαρία και τεχνητή πόλωση για να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Άρα το ζητούμενο παραμένει το ίδιο: θέλουμε την κακοφωνία της ΝΔΣΟΚ (που πάει παρέα με τη διάλυση του κράτους, το νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα) ή μία άλλη πολιτική;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Για το δικομματισμό, Swell, ο εχθρός είναι κοινός...

Άσκαρ, δεν ξέρω αν αναστήθηκε ο Σαμαράς. Σίγουρα μπροστά στο φόβο μιας αριστερής κυβέρνησης που ακολουθήσει μία πολιτική που εξυπηρετεί την εγχώρια και την ευρωπαϊκή ελίτ, όλοι θα συσπειρωθούν επειδή απειλούνται. Άσε που απειλούνται και προσωπικά πια.

Πάντως, Κώστα, σίγουρα δε φταίει η αριστερά που δε φεύγει ο δικομματισμός. Αν έφταιγε η αριστερά δε θα ήταν αριστερά, αλλά αστικό κόμμα.

By the way, ο ΣΥΙΡΖΑ δε λέει φόβισέ τους, αυτό το λέει το ΚΚΕ. Οι εικόνες είναι κολάζ αριστερών -ανεξαρτήτου κόμματος- αφισών. Γιατί στην τελική όλα τα αριστερά κόμματα στην ίδια πορεία κινούνται, κι ας μη θέλουν να το παραδεχτούν.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βασικέ μέτοχε, άργησες, αλλά μας ήρθες, κερνώ καφέ...

Σίγουρα. Η πρόταση με ξάφνιασε, αλλά έδειξε την αγωνία όλου του αστικού κόσμου. Και αυτό ακριβώς μου δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι της αριστεράς (που δε συμμαχούν μαζί του) κινούνται στο σωστό δρόμο. Απλά χρειάζεται να τρέξουν λίγο περισσότερο.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Να ξεκαθαρισω 2 πραγματάκια που συσκοτίζουν τα κανάλια για το Σύριζα. Τα Μνημόνια θα καταγγελθούν, οι νόμοι τους σε κυβέρνηση με κορμό Σύριζα θα καταργηθούν και οι επιπτώσεις τους σταματούν. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος θα επαναδιαπραγματευτεί ωστε να μείνει χωρίς απεχθή σημεία γύρω στα 80-100 δις περι το 60% του ΑΕΠ.(Οπως περίπου ήθελε η Λαγκάρτ του ΔΝΤ για PSI 80%). Λογικά και όχι μπαταχτσίδικα. Η ξένη επικυριαρχία της τρόικας εκδιώκεται. Φεύγοντας οι κλέφτες και απατεώνες από την κυβέρνηση αρχίζει ριζικό νοικοκύρεμα και ισοσκελισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αυξάνουμε τον πλουτο της χώρας. Χτυπάμε τα παράσιτα του δημοσίου και τους παρτάκηδες φοροφυγάδες. Νέα φορολογική πολιτική ,και ανακατανομή των βαρών. Αυτά όλα θα συναντήσουν λυσσασμένη αντίδραση μέσα παρά έξω στην Ευρώπη, γιαυτό βάλντε πλάτη και βοηθείστε όλοι οι μενψίμοιροι, δείτε μπροστά ελεύθερα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλά, Διόνυσε, κράτα και λίγο μικρό καλάθι, δε θα έρθει και σοσιαλισμός. Ας μειωθούν τα βάρη στους Έλληνες και να περιοριστεί το έλλειμμα που άλλοι δημιούργησαν, ας πάμε κόντρα στο μηδενισμό του συνδικαλισμού και του κράτους πρόνοιας (που φταίνε για όλα τα δεινά -sic) και τις αριστεράς (sic-sic) και μετά συζητάμε για τα άλλα :)

nikos είπε...

"Κάποιοι ταύτισαν το μνημόνιο με τις μεταρρυθμίσεις και το υποστηρίζουν αναφανδόν κι επιθετικά. Μα αρνήθηκε κανείς τις μεταρρυθμίσεις; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα στραφεί κατά των μεταρρυθμίσεων;"
όχι όλοι είπαν ναι......... και ιδίως ο Τρίπρας. Μπροστάρης σε όλες τις μεταρρυθμίσεις!!!!!!
Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί κρύβουν τον ίδιο φόβο. Την μή εφαρμογή των αναγκαίων μεταρυθμίσεων που θα επιφέρουν ανακούφιση και αίσθημα δικαίου. Γιατί είναι και ψεύτες και δειλοί.Εσύ είσαι τυφλός;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Νίκο, προφανώς ούτε τον Τσίπρα άκουγες ούτε παρακάτω διάβασες το κείμενο...
Μεταρρυθμίσεις θέλουμε. Αλλά όχι μεταρρυθμίσεις που διαλύουν το κράτος, ούτε μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν έτι περαιτέρω τη γραφειοκρατική κι απάνθρωπη δομή. Μία δομή που ο δικομματισμός τόσων ετών έφτιαξε με την πολυνομία του.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δείμε μου μην παραμυθιάζεσαι.
Εκείνο που συσπειρώνει ξανά τον κόσμο στο δικομματισμό δεν είναι ο φόβος "μιας αριστερής κυβέρνησης" αλλά ο φόβος μιας "ψυχασθενούς κυβέρνησης"!

Μην με παρεξηγείς που μιλάω με όρους ιατρικούς κι όχι πολιτικούς.
Αλλά, πίστεψέ με, η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θέλει τον τρελογιατρό του...

ShareThis