φάντασμα πλανιέται ή αυτοί βλέπουν φαντάσματα;

Van Gogh, Vincent cafe terrace at night

Οι πρόσφατες παρεμβάσεις των Ευρωπαίων παραγόντων δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν. Ήδη τους τελευταίους μήνες έχουμε συχνότατες τέτοιες ωμές παρεμβάσεις ακόμα και σε προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, πολύ εύκολα διακρίνεται μία αμηχανία κι ένας φόβος απέναντι στην αριστερή κυβερνητική προοπτική. Ένας φόβος που καταντά τρόμος παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις. Οι (νεο)φιλελεύθεροι βέβαια, με εύκολη την απάντηση και ταγμένοι από καιρό κατά της λαϊκίστικης αριστεράς θα μπορούσαν να αντιτείνουν ότι φοβούνται την κατάρρευση της ΕΕ, αλλά ξέρουν ότι ανάγουν το ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό μοχλό εξελίξεων -και είναι πολύ μικρός ακόμα για τέτοια στη μικρή Ελλάδα της συμμετοχής του 2%. Ωστόσο, δε δικαιολογούν επαρκώς το φόβο αυτό.

Για εμάς ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν κάνουμε λόγο για ένα αμιγώς αντισυστημικό κόμμα, αλλά για ένα αριστερό σοσιαλδημοκρατικό συνασπισμό δυνάμεων με ισχυρές ρίζες μέσα στο κίνημα. Βέβαια, το κόμμα αυτό έχει τα εχέγγυα να το φοβάται κάποιος δανειστής.

Η επιμονή στο λογιστικό έλεγχο του χρέους λογικό είναι να τρομάζει κάποιους. Έχουμε βάσιμες υπόνοιες ότι πολλές χώρες λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι βιομηχανιών τους προκειμένου η Ελλάδα να δανείζεται για να αγοράζει τα προϊόντα τους. Ίσως και το χρέος να αποδειχθεί ότι δεν είναι επαχθές. Τουλάχιστον, οι Έλληνες θα γνωρίζουμε με διεθνή έλεγχο πώς χρησιμοποιούνταν τα χρήματά μας (ας φοβούνται οι Έλληνες πολιτικοί).

Μήπως φοβούνται την καταγγελία την μνημονίου; Μα είναι πια ξεκάθαρο ότι το μνημόνιο δε θα καταγγελθεί άμεσα (με την κυριολεξία του όρου), αλλά μετά από διαπραγμάτευση με στόχο ένα moratorium λίγων ετών.

Μία άλλη λογική ερμηνεία είναι η υιοθέτηση μίας άλλης οικονομικής πολιτικής που να διαψεύδει το μονόδρομο της λιτότητας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και να οδηγεί στην ανάπτυξη.

Σίγουρα, βέβαια, οι Ευρωπαίοι δεν περίμεναν τον ΣΥΡΙΖΑ για να ανακαλύψουν την ύπαρξη εναλλακτικής πρότασης, πέρα της λιτότητας!! Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι αντιδράσεις άλλων ευρωπαϊκών λαών στα επαχθή μέτρα που αντιμετωπίζουν από τις Κυβερνήσεις τους. Ωστόσο, η επικράτηση στο κέντρο των εξελίξεων μίας άλλης πολιτικής θα θέσει σε πλήρη αμφισβήτηση τη δοκιμασμένη και βολική συνταγή.

Σε συνδυασμό με το προηγούμενο που έχει καθολική ισχύ, ενδεχομένως να φοβούνται ένα αριστερό πολιτικό ντόμινο σε όλο το νότο ή τη δημιουργία απρόβλεπτων καταστάσεων στην Ελλάδα εξαιτίας της σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με τα κοινωνικά κινήματα.

Από τη μια, φοβούνται ότι η δυναμική που γεννήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης Μάη θα συνεχίσει την ίδια ανοδική πορεία ενισχυμένο από την τάση των πρώτων εκλογών (bandwagon effect). Αυτό που παλαιότερα χρειάζονταν χρόνια για ν γίνει, σήμερα με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών και τις κοινωνικές επιπτώσεις της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής χρειάζεται μέρες, βδομάδες. Από την 7^η Μάη κι εξής ο πολιτικός χρόνος επιταχύνθηκε και σε 20 μέρες εμφανίζεται μία ταχύτητα που άλλοτε ήθελε δεκαετίες.

Οι ελπίδες, που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ στον ελληνικό λαό, είναι πολύ μεγάλες κι ενδέχεται μη μπορώντας να τις ικανοποιήσει, να προκαλέσει κινηματικές εξελίξεις εναντίον του ή να συρθεί από το κίνημα σε καταστάσεις που κι εκείνος δε θέλει. Ουσιαστικά, οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν είναι καθόλου βέβαιες ότι δε θα αποσυντεθεί ταχύτατα η λαϊκή/κινηματική στήριξη προς το ΣΥΡΙΖΑ -γύρω από την ενδεχόμενη αποκάλυψη ότι ήταν αυταπάτες όσα υπόσχονταν- και δε θα δρομολογηθεί εξαιτίας του μέσα από την οργή των λαϊκών μαζών, μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη με σημείο αναφοράς την ρήξη/ανατροπή. Φοβούνται, δηλαδή, την ενεργοποίηση βαθύτερων αριστερών κι αντιευρωπαϊκών ή αντικαπιταλιστικών κομμουνιστικών αντανακλαστικών σε συνδυασμό με την κοινωνική έκρηξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, συσπειρώνει τα πλέον δυναμικά κομμάτια του εκλογικού σώματος. Πρόκειται για ένα νέο κοινωνικό μπλοκ που διαμορφώνεται με κεντρικό πολιτικό μοχλό το αριστερό κόμμα. Η πλειοψηφία των πιο παραγωγικών τμημάτων της κοινωνίας στηρίζουν τις ελπίδες τους στην αριστερά. Η δε κοινωνική του επιρροή επικεντρώνεται στις πιο παραγωγικές ηλικίες[1].

Από την άλλη, και συνάρτηση με την αμφισβήτηση της κεντρικής επιλογής της πολιτικής λιτότητας, δίνεται το κακό παράδειγμα σε όλες τις χώρες του νότου.

Αν δηλαδή το πειραματόζωο αμφισβητήσει τη θεραπεία σοκ κι επίσημα, τότε ενδέχεται να η Ελλάδα να λειτουργήσει σαν το πρώτο ντόμινο μιας εξέλιξης που τούτη τη στιγμή αμφισβητεί όχι τον ίδιο τον καπιταλισμό, αλλά τον κεντρικό ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και βέβαια τη νεοφιλελεύθερη στροφή που ευνοεί τις βιομηχανικές ελίτ.

Αξίζει να προσθέσουμε σε τούτο πως ο φόβος αυτός συνδέεται άμεσα με την αυξημένη αμφισβήτηση που παρατηρείται σε όλη την ήπειρο για τους ίδιους λόγους που επέτρεψαν την ελληνική αριστερά να διεκδικεί την εξουσία. Οι πλατείες στην Ισπανία και την Πορτογαλία άρχισαν να γεμίζουν όπως και στη Ρώμη και τις άλλες ιταλικές πόλεις . Η λαϊκή αγανάκτηση κατά της λιτότητας έχει απλωθεί σε όλο το νότο. Κι αν κάποτε το πειραματόζωο δεν αντιδρούσε ήταν γιατί του επέβαλαν τη ρετσινιά του υπεύθυνου για όλα. Μόνο που ο υπόλοιπος νότο γνωρίζει πια την αλήθεια, τη βιώνει στον ίδιο βαθμό που βιώνουν την οργή και τον πόνο οι Έλληνες.

---

[1] Είναι πρώτο κόμμα στους μισθωτούς του Δημόσιου τομέα (22%), του ιδιωτικού (18%), στους ανέργους (22%) και στη νεολαία (20%) με κεντρική επιλογή του ηλικιακού φάσματος 35-55 ετών (28%). Σημαντική θέση κατέχει και στα μεσοαστικά επιχειρηματικά στρώματα (18%). Σημαντικό της επιρροής του είναι το γεγονός ότι χωρικά είναι ένα κατεξοχήν αστικό κόμμα, σε μία χώρα όπου τα μεγάλα αστικά κέντρα αποτελούν το μοχλό των πολιτικών εξελίξεων.