φάντασμα πλανιέται ή αυτοί βλέπουν φαντάσματα;


Van Gogh, Vincent cafe terrace at night
Οι πρόσφατες παρεμβάσεις των Ευρωπαίων παραγόντων δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν. Ήδη τους τελευταίους μήνες έχουμε συχνότατες τέτοιες ωμές παρεμβάσεις ακόμα και σε προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, πολύ εύκολα διακρίνεται μία αμηχανία κι ένας φόβος απέναντι στην αριστερή κυβερνητική προοπτική. Ένας φόβος που καταντά τρόμος παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις. Οι (νεο)φιλελεύθεροι βέβαια, με εύκολη την απάντηση και ταγμένοι από καιρό κατά της λαϊκίστικης αριστεράς θα μπορούσαν να αντιτείνουν ότι φοβούνται την κατάρρευση της ΕΕ, αλλά ξέρουν ότι ανάγουν το ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό μοχλό εξελίξεων -και είναι πολύ μικρός ακόμα για τέτοια στη μικρή Ελλάδα της συμμετοχής του 2%. Ωστόσο, δε δικαιολογούν επαρκώς το φόβο αυτό.
Για εμάς ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν κάνουμε λόγο για ένα αμιγώς αντισυστημικό κόμμα, αλλά για ένα αριστερό σοσιαλδημοκρατικό συνασπισμό δυνάμεων με ισχυρές ρίζες μέσα στο κίνημα. Βέβαια, το κόμμα αυτό έχει τα εχέγγυα να το φοβάται κάποιος δανειστής.
Η επιμονή στο λογιστικό έλεγχο του χρέους λογικό είναι να τρομάζει κάποιους. Έχουμε βάσιμες υπόνοιες ότι πολλές χώρες λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι βιομηχανιών τους προκειμένου η Ελλάδα να δανείζεται για να αγοράζει τα προϊόντα τους. Ίσως και το χρέος να αποδειχθεί ότι δεν είναι επαχθές. Τουλάχιστον, οι Έλληνες θα γνωρίζουμε με διεθνή έλεγχο πώς χρησιμοποιούνταν τα χρήματά μας (ας φοβούνται οι Έλληνες πολιτικοί).
Μήπως φοβούνται την καταγγελία την μνημονίου; Μα είναι πια ξεκάθαρο ότι το μνημόνιο δε θα καταγγελθεί άμεσα (με την κυριολεξία του όρου), αλλά μετά από διαπραγμάτευση με στόχο ένα moratorium λίγων ετών.
Μία άλλη λογική ερμηνεία είναι η υιοθέτηση μίας άλλης οικονομικής πολιτικής που να διαψεύδει το μονόδρομο της λιτότητας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και να οδηγεί στην ανάπτυξη.
Σίγουρα, βέβαια, οι Ευρωπαίοι δεν περίμεναν τον ΣΥΡΙΖΑ για να ανακαλύψουν την ύπαρξη εναλλακτικής πρότασης, πέρα της λιτότητας!! Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι αντιδράσεις άλλων ευρωπαϊκών λαών στα επαχθή μέτρα που αντιμετωπίζουν από τις Κυβερνήσεις τους. Ωστόσο, η επικράτηση στο κέντρο των εξελίξεων μίας άλλης πολιτικής θα θέσει σε πλήρη αμφισβήτηση τη δοκιμασμένη και βολική συνταγή.
Σε συνδυασμό με το προηγούμενο που έχει καθολική ισχύ, ενδεχομένως να φοβούνται ένα αριστερό πολιτικό ντόμινο σε όλο το νότο ή τη δημιουργία απρόβλεπτων καταστάσεων στην Ελλάδα εξαιτίας της σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με τα κοινωνικά κινήματα.
Από τη μια, φοβούνται ότι η δυναμική που γεννήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη θα συνεχίσει την ίδια ανοδική πορεία ενισχυμένο από την τάση των πρώτων εκλογών (bandwagon effect). Αυτό που παλαιότερα χρειάζονταν χρόνια για ν γίνει, σήμερα με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών και τις κοινωνικές επιπτώσεις της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής χρειάζεται μέρες, βδομάδες. Από την 7η Μάη κι εξής ο πολιτικός χρόνος επιταχύνθηκε και σε 20 μέρες εμφανίζεται μία ταχύτητα που άλλοτε ήθελε δεκαετίες.
Οι ελπίδες, που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ στον ελληνικό λαό, είναι πολύ μεγάλες κι ενδέχεται μη μπορώντας να τις ικανοποιήσει, να προκαλέσει κινηματικές εξελίξεις εναντίον του ή να συρθεί από το κίνημα σε καταστάσεις που κι εκείνος δε θέλει. Ουσιαστικά, οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν είναι καθόλου βέβαιες ότι δε θα αποσυντεθεί ταχύτατα η λαϊκή/κινηματική στήριξη προς το ΣΥΡΙΖΑ -γύρω από την ενδεχόμενη αποκάλυψη ότι ήταν αυταπάτες όσα υπόσχονταν- και δε θα δρομολογηθεί εξαιτίας του μέσα από την οργή των λαϊκών μαζών, μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη με σημείο αναφοράς την ρήξη/ανατροπή. Φοβούνται, δηλαδή, την ενεργοποίηση βαθύτερων αριστερών κι αντιευρωπαϊκών ή αντικαπιταλιστικών κομμουνιστικών αντανακλαστικών σε συνδυασμό με την κοινωνική έκρηξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, συσπειρώνει τα πλέον δυναμικά κομμάτια του εκλογικού σώματος. Πρόκειται για ένα νέο κοινωνικό μπλοκ που διαμορφώνεται με κεντρικό πολιτικό μοχλό το αριστερό κόμμα. Η πλειοψηφία των πιο παραγωγικών τμημάτων της κοινωνίας στηρίζουν τις ελπίδες τους στην αριστερά. Η δε κοινωνική του επιρροή επικεντρώνεται στις πιο παραγωγικές ηλικίες[1].
Από την άλλη, και συνάρτηση με την αμφισβήτηση της κεντρικής επιλογής της πολιτικής λιτότητας, δίνεται το κακό παράδειγμα σε όλες τις χώρες του νότου.
Αν δηλαδή το πειραματόζωο αμφισβητήσει τη θεραπεία σοκ κι επίσημα, τότε ενδέχεται να η Ελλάδα να λειτουργήσει σαν το πρώτο ντόμινο μιας εξέλιξης που τούτη τη στιγμή αμφισβητεί όχι τον ίδιο τον καπιταλισμό, αλλά τον κεντρικό ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και βέβαια τη νεοφιλελεύθερη στροφή που ευνοεί τις βιομηχανικές ελίτ.
Αξίζει να προσθέσουμε σε τούτο πως ο φόβος αυτός συνδέεται άμεσα με την αυξημένη αμφισβήτηση που παρατηρείται σε όλη την ήπειρο για τους ίδιους λόγους που επέτρεψαν την ελληνική αριστερά να διεκδικεί την εξουσία. Οι πλατείες στην Ισπανία και την Πορτογαλία άρχισαν να γεμίζουν όπως και στη Ρώμη και τις άλλες ιταλικές πόλεις . Η λαϊκή αγανάκτηση κατά της λιτότητας έχει απλωθεί σε όλο το νότο. Κι αν κάποτε το πειραματόζωο δεν αντιδρούσε ήταν γιατί του επέβαλαν τη ρετσινιά του υπεύθυνου για όλα. Μόνο που ο υπόλοιπος νότο γνωρίζει πια την αλήθεια, τη βιώνει στον ίδιο βαθμό που βιώνουν την οργή και τον πόνο οι Έλληνες.

[1] Είναι πρώτο κόμμα στους μισθωτούς του Δημόσιου τομέα (22%), του ιδιωτικού (18%), στους ανέργους (22%) και στη νεολαία (20%) με κεντρική επιλογή του ηλικιακού φάσματος 35-55 ετών (28%). Σημαντική θέση κατέχει και στα μεσοαστικά επιχειρηματικά στρώματα (18%). Σημαντικό της επιρροής του είναι το γεγονός ότι χωρικά είναι ένα κατεξοχήν αστικό κόμμα, σε μία χώρα όπου τα μεγάλα αστικά κέντρα αποτελούν το μοχλό των πολιτικών εξελίξεων.

16 έκριναν :

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Χρησιμοποιείς βλέπω πολύ τη λέξη "φοβούνται"!
Και μου θυμίζεις τον ποντικό που βλέπει στη σκιά του στον τοίχο και νομίζει πως είναι λιοντάρι...

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

" Οι πλατείες στην Ισπανία και την Πορτογαλία άρχισαν να γεμίζουν όπως και στη Ρώμη και τις άλλες ιταλικές πόλεις . Η λαϊκή αγανάκτηση κατά της λιτότητας έχει απλωθεί σε όλο το νότο.

Κι αν κάποτε το πειραματόζωο δεν αντιδρούσε ήταν γιατί του επέβαλαν τη ρετσινιά του υπεύθυνου για όλα.

Μόνο που ο υπόλοιπος νότο γνωρίζει πια την αλήθεια, τη βιώνει στον ίδιο βαθμό που βιώνουν την οργή και τον πόνο οι Έλληνες."

Δείμο, ίχα διαβάσει, αυτό..

«Η Ελλάδα ήταν σπυρί, η Πορτογαλία είναι πληγή και η Ισπανία όγκος»

Γκρος μέσω του λογαριασμού της Pimco στο twitter.

Μάλιστα, ο Γκρος δεν παρέλειψε να επικρίνει την πολιτική της ευρωζώνης στην κρίση χρέους.."

τότε σκέφτηκα τον Ρίφκιν,

είχε πει ότι φταίει ο Αγγλοσαξωνικός τρόπος σκέψης που κυριαρχεί, πια.

αθεόφοβος είπε...

Ο Ασκαρ έχει δίκιο και μου θύμισε το κλασσικό ανέκδοτο με τον λαγό που περηφανευόταν πως θα πηδήξει το λιοντάρι οπότε όταν τον είδε το λιοντάρι τον ρώτησε τι είναι αυτά που λέει και αυτός του απάντησε μαζεμένος:
Ε, λέμε και και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν ξέρω για σπυριά και καρκίνους, αλλά σίγουρα έρχεται μεγάλη θύελλα. Για αυτό και ζητούν ανάπτυξη, Σπίθα.

Άσκαρ, δεν υπάρχουν πολλά συνώνυμα. Αλλά όταν στην Ελλάδα μιλάνε για το θέμα λίγοι πολιτικοί (και μόνο προεκλογικά) και στο εξωτερικό όλοι δίνουν 'συμβουλές' στους Έλληνες να στηρίξουν μνημονιακά κόμματα (και δεν είναι λίγοι όσοι μίλησαν επί τούτου), τότε κάτι τρέχει. Το θέμα δεν είναι αν χρησιμοποιώ πολύ το ρήμα φοβούνται, αλλά αν όντως φοβούνται και τι φοβούνται.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αθεό, δέχομαι τη φιλολογικής φύσης κριτική, αλλά όπου βαρούν πολλά νταούλια... Ή όπου υπάρχουν φωνές γίνεται τρανός καβγάς, ξέρεις...

Swell είπε...

Βλέπω πάντως, Δείμε, ότι φοβάσαι κι εσύ μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ικανοποιήσει τις ελπίδες που καλλιέργησε. Ή ότι θα συρθεί από το κόσμο του σε αποφάσεις που δεν θέλει.

Δεν θυμάμαι ποιός είχε πει το "είμαι ο ηγέτης τους, πρέπει να τους ακολουθήσω".

ο δείμος του πολίτη είπε...

Swell, δεν είμαι ούτε φανατισμένος ούτε βέβαιος για τίποτα. Κάθε κόμμα που ελέγχει την εξουσία είναι επίφοβο για μετασχηματισμό σε συστημικό ή για ανυπακοή στη λαϊκή εντολή.

Και με αφορμή αυτό που θέτεις στο τέλος, δεν είμαι υπέρ της άποψης ότι ηγέτης σωστός είναι εκείνος που αντιτίθεται στο λαό και τις απαιτήσεις του. Αντίθετα, ο ηγέτης πρέπει να ταυτίζει την πολιτική του με τα συμφέροντα εκείνων που τον νομιμοποίησαν.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Ανεξάρτητα από τις αντίθετες απόψεις, έστω και ειρωνικά εκφραζόμενες, δεν παύει να είναι αλήθεια οτι έστω και κατά 10% να γίνουν αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ λέει, το αποτέλεσμα θα είναι 10 φορές καλύτερο από αυτό στο οποίο μας έχουν οδηγήσει τα άβουλα τσιράκια. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τους λαγούς και τα ποντίκια.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@δείμε είδα το τόπικ. Ακριβώς έτσι!

teleytaios είπε...

Δήμο, η δικιά μου άποψη είναι πως πράγματι οι Έλληνες ήθελαν (δια του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο) να στείλουν ένα μήνυμα πως τα μέτρα που ελήφθησαν είναι ιδιαιτέρως επαχθή και βεβαίως πως σε καμία περίπτωση δεν οδηγούν στην ανάπτυξη. Από το σημείο όμως αυτό και πέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ διαφάνηκε πως δεν μπόρεσε ούτε ο ίδιος να διαχειριστεί καλά καλά τη δύναμη που του παρείχε ο λαός. Είδαμε τις συνιστώσες να εκφράζονται κατά το δοκούν κι έξω από την επίσημη κομματική τοποθέτηση, είδαμε πισωγυρίσματα αλλά κυρίως είδαμε μεγάλη ασυνεννοησία μεταξύ των μελών του. Κι όλο αυτό έχω την εντύπωση πως θα δράσει τελικά εναντίων του. Πέρα από αυτό όμως, τίθεται και το ζήτημα της ικανότητας για διακυβέρνηση, καθόσον κανείς δεν ξέρει ποιο ρόλο τελικά θα διαδραματίσουν οι συνιστώσες του και τι απαιτήσεις αυτές θα εγείρουν. Θέλω δηλαδή να πω, πως τα πράγματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σαφώς ορισμένα και μια ενδεχόμενη άνοδός του στην εξουσία ίσως ξυπνήσει τις δυνάμεις που το απαρτίζουν και δούμε τίποτα ιλαροτραγωδίες στο τέλος, οι οποίες ενδεχομένως να αποβούν κι επικίνδυνες για τον τόπο. Πρέπει κατά τη γνώμη μου να μπει σε μια τάξη πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά να βγει προς τα έξω. Καλή η πολυφωνία και ο πλουραλισμός των απόψεων, αλλά όταν κυβερνάει κάποιος πρέπει να έχει ξεκάθαρες γραμμές από τη μια και συγκροτημένο και σταθερό πυρήνα στο εσωτερικό του.

Την καλημέρα μου.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άθλιε, συμφωνώ απολύτως. Και μάλλον τελικά αυτό φοβούνται, ειδικά όταν έχουν βάλει στόχο να διαλύσουν τη μεσοαστική τάξη. Οι διαφορετικές φωνές δε με φοβίζουν. Οι παρεμβάσεις από τους ξένους που τρέμουν την ιδέα ενός ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με τρομάζουν. Δημιουργούν καταστάσεις σχεδόν προδικτατορικές με τη συνευθύνη του Σαμαρά και του φιλελεύθερου διακομματικού μπλοκ.

Κώστα, δε διαφωνώ εν πολλοίς. Ωστόσο, αυτά που λες δε δικαιολογούν το φόβο των Ευρωπαίων. Κι εγώ έχω τις ενστάσεις μου ή τις αγωνίες μου το ΣΥΡΙΖΑ. Δε φοβάμαι την πολυχρωμία των θέσεών του (τέτοιες έχουν όλα τα κόμματα, ακόμα και το ΚΚΕ). Εξάλλου, είπαμε, φέρνει νέα ήθη (τα οποία ακόμα δε μάθαμε κι εμείς καλά καλά) στο πολιτικό προσκήνιο.

pølsemannen είπε...

Αν το ΝΔΣΟΚ είχε πάρει 40-45% δεν θα είχε ανοίξει ρουθούνι και το ανεφάρμοστο Μνημόνιο ΙΙ θα προχωρούσε μέχρι την επόμενη χρεοκοπία μας σε 1-2 χρόνια το πολύ.

Τώρα με το ταρακούνημα του εκλογικού αποτελέσματος, υπάρχει μια πιθανότητα να χαλαρώσει λίγο η κατάσταση.

teleytaios είπε...

Ίσως να έχεις δίκιο. Από την άλλη, αν αυτός με τον οποίο καλείσαι να συνδιαλλαγείς δεν έχει ένα σαφές και κατασταλαγμένο σχέδιο πολιτικής, πως να μην αισθάνεσαι φόβο; Εγώ πάντως δεν ξέρω πως θα συμπεριφερόμουν απέναντι σε κάποιον που η γραμμή που ακολουθεί δεν είναι ξεκάθαρη!

ο δείμος του πολίτη είπε...

pølsemannen, έχεις δίκιο, μόνο που δε βλέπω πιθανότητα, αλλά βεβαιότητα ότι θα χαλαρώσει. Το θέμα είναι να το ξεχειλώσουμε. Και αυτό μπορεί σε κάθε περίπτωση μόνο με το κίνημα.

Κώστα, δέχομαι την αυστηρή διατύπωση που εκφράζεται. Και την κρίνω λογική, γιατί αν από τώρα έλεγαν κάτι πιο ήπιο, θα τους έπαιρναν στο κυνήγι όλα τα κόμματα. Ωστόσο, η ένταση της διατύπωσης και οι ωμές παρεμβάσεις και οι απειλές σε προεκλογική περίοδο, είναι ενδεικτικές ότι κάτι άλλο τρέχει από πίσω. Κάτι που τρέμουν, αλλά δεν το εντοπίσαμε αρκετά ώστε να το εκμεταλλευτούμε (οι αριστεροί και οι προοδευτικοί).

akrat είπε...

καλησπέρα

δεν φοβούνται την αριστερά...

φοβούνται και την δεξιά τύπου Ουγγαρίας και το κέντρο και τα πλάγια και τους ορεινούς

τους πάντες εκτός από τους πρόθυμους...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ουσιαστικά δεν έχεις άδικο, akrat. Δεν είναι αναγκαίο να είναι η αριστερά αυτό που φοβούνται, αλλά όποιον δεν είναι πρόθυμος...

ShareThis