Φίλοι φιλελεύθεροι στην προσπάθειά τους να
αποδομήσουν τον αριστερό αντιμνημονιακό
ρόλο βρίσκουν αφορμή στον όρο νεοφιλελευθερισμός
τον οποίο και αρνούνται (θα το εξετάσουμε παρακάτω).
Την ίδια στιγμή, σε μια
περίεργη κι άκρως επιθετική ρητορική αφήγηση, διαμαρτύρονται για τον ελληνικό
φιλελευθερισμό (ως οικονομικό σύστημα τον εννοοούμε,
δηλαδή τον καπιταλισμό, το κατά Jameson μεταμοντέρνο ή όπως λέμε εμείς τη δημοκρατία) και λένε ότι δεν υπάρχει.
Δεν έχουμε φυσικά σοσιαλισμό/κομμουνισμό (άγνωστη η διαφορά των δύο όρων για τους
φιλελεύθερους φίλους) ούτε και μεσαιωνικές παραγωγικές σχέσεις. Αλλά έχουμε
σοβιετικού τύπου κράτος με κατοχή των μέσων παραγωγής και λίγο καπιταλισμό !!!
Μάλιστα. Η αποδόμηση του
αριστερού λόγου ξεκινά από την… ανυπαρξία καπιταλισμού στην Ελλάδα. Προφανώς,
ταυτίζουν τον καπιταλισμό με τις χώρες που διαθέτουν βαριά βιομηχανία και
μεγάλο προλεταριακό πληθυσμό. Ωστόσο, ο καπιταλισμός σε κάθε χώρα διαμορφώνεται
βάσει των ειδικών τοπικών συνθηκών. Και φυσικά παραβλέπουν -όσοι γνωρίζουν- τις
δημοκρατικές σχέσεις παραγωγής και
φυσικά ότι το ελληνικό δημόσιο δεν είναι ο μόνος κάτοχος μονάδων παραγωγής,
αφού η ατομική πρωτοβουλία βασιλεύει στη χώρα μας -και μάλιστα ανεξέλεγκτη.
Δε θα αναλύσουμε τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Αφορμή για το άρθρο μας είναι ο όρος νεοφιλελευθερισμός. Αυτός εμφανίζεται στο
προσκήνιο μέσα από την πολιτική του Ronald Reagan στις ΗΠΑ και της Margaret Thatcher στην Βρετανία. Σε αντίθεση με τον
φιλελευθερισμό, που ιστορικά αποτελεί την κύρια ιδεολογία της νεογέννητης
αστικής τάξης κατά την εποχή του Διαφωτισμού και προτάσσει την αποδέσμευση της
εκκλησίας από το κράτος, το τέλος της μοναρχίας, το αίτημα για δημοκρατία και
ελευθερία του ατόμου, ο Νεοφιλελευθερισμός σήμερα θέτει ως κεντρική του
επιδίωξη την οικονομική «ανάπτυξη» και «αποδοτικότητα», βάσει μιας «ορθολογικής»
κυριαρχίας ορώμενης όμως εντελώς εργαλειακά και
μηχανιστικά.
Βασικός στόχος του είναι το
ίδιο το κράτος -από τον επιτελικό και τον οικονομικό ρόλο που απέκτησε στο
φιλελευθερισμό.
Ουσιαστικά ο νεοφιλελευθερισμός προτείνει όχι μόνο ιδιωτικοποιήσεις/αποκρατικοποιήσεις, αλλά πλήρη αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Και την ίδια στιγμή σε οικονομικό επίπεδο, προτείνει χαμηλότερη φορολογία ως κίνητρο για επενδύσεις και απελευθέρωση των επιτοκίων, άρση νομικών περιορισμών στη δράση των ιδιωτών (δηλαδή το κράτος να μην έχει ούτε ελεγκτικό ρόλο).
Πιο συγκεκριμένα, προτείνει την αποσύνδεση από το
κράτος της παιδείας, της υγείας, των μεταφορών και των δημόσιων έργων, των
υποδομών και της ενέργειας κλπ. Σύμφωνα με το Friedman,
μόνο οι δυνάμεις καταστολής πρέπει να παραμείνουν στην άμεση σφαίρα επιρροής
του κράτους (sic). Και φυσικά
ό,τι φεύγει από το κράτος πάει σε ιδιώτες.
Μα τα περισσότερα από αυτά τα γενικά τα γνωρίζουμε στην Ελλάδα και όλο τον ευρωπαϊκό νότο. Ήδη από το 2011 ο ΓΑΠ κι αργότερα οι άλλοι πολιτικοί αυτά λένε, αυτά προτείνουν. Διάλυση του κράτους, απολύσεις, μείωση της δύναμης των μεσοαστών μέσω της υπέρμετρης φορολόγησης και αργότερα μείωσή της προς όφελος όποιων επιζήσουν…
Τα σχολεία κλείνουν (συγνώμη συγχωνεύονται), οι
ταξικοί φραγμοί εντείνονται στην υποβαθμισμένη
δημόσια εκπαίδευση, εκπαιδευτικοί δεν προσλαμβάνονται αφήνοντας κενά σε σχολεία
ή υποβαθμίζουν και καταργούν ειδικότητες με αφορμή ότι δεν υπάρχουν μαθητές (δε
ένω ότι αύξησαν τα όρια). Η νοσοκομειακή περίθαλψη
διαλύεται, όχι μόνο εξαιτίας των κενών θέσεων σε ιατρικό και νοσηλευτικό
προσωπικό, αλλά και μέσα από το δραματικό περιορισμό της φαρμακευτικής αγωγής (με
αποτέλεσμα να πληρώνουμε μόνοι μας τα φάρμακά μας). Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί
ήδη από την εποχή Καραμανλή έχουν καταργηθεί.
Και ακούμε προεκλογικά τους δύο αρχηγούς, Βενιζέλο και
Σαμαρά, να υποσχόνται ακριβώς εκείνα που προάγει ο
νεοφιλελευθερισμός. Αναδιάρθρωση όλου του ασφαλιστικού συστήματος (βλ μειώσεις
συντάξεων και αύξηση ετών εργασίας), κατάργηση της όποιας
προστασίας των εργαζομένων (βλ. δουλοπαροικιακή
εργασία σε ιδιώτες), παραχώρηση δημοσίων έργων σε ιδιώτες (βλ. διόδια
και διάφορα ΣΔΥΤ), εκποίηση κρατικής περιουσίας, 150.000
απολύσεις ως το 2014. Αργότερα έρχεται και το φορολογικό.
Μα αν πάψει να υφίσταται το κράτος, θα περιορίσουμε το
δημοσιονομικό έλλειμμα…
Και μετά μου λέτε δεν έχουμε πόλεμο και δεν μας επιτίθενται νεοφιλελεύθερες δυνάμεις... Πόλεμο έχουμε με χιλιάδες νεκρούς, περιθωριοποιημένους, ανέργους, απαξιωμένους ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους.
19 έκριναν :
Προφανώς, ταυτίζουν τον καπιταλισμό με τις χώρες που διαθέτουν βαριά βιομηχανία και μεγάλο προλεταριακό πληθυσμό. Ωστόσο, ο καπιταλισμός σε κάθε χώρα διαμορφώνεται βάσει των ειδικών τοπικών συνθηκών.
Προσθέτω και ότι στον καπιταλισμό του 21ου αιώνα, δεν υφίστανται πια σχέσεις παραγωγής (ούτε καν παραγωγή) στις "αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες". Η παραγωγή και οι σχέσεις που δημιουργούνται και οργανώνουν το πλέγμα τους, βρίσκονται στις "αναπτυσσόμενες" -καπιταλιστικά- χώρες. Στις πρώτες το διαμεσολαβητικό μέσο, το χρήμα, είναι πια το ιδανικό εμπόρευμα. Άρα και στην Ελλάδα, αφού αφήσαμε πίσω μας την ιστορικά πια, ισχνή παραγωγή μας, περάσαμε στο "ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού- απεμπολώντας και τα τελευταία καταφύγια που θα μπορούσαν να μας στηρίξουν στις -εγγενείς στο σύστημα0 κρίσεις.
Με λίγα λόγια, στον καπιταλισμό γεννηθήκαμε και ζούμε. Φοβάμαι πως και στον καπιταλισμό θα πεθάνουμε. Η ανάγκη των νεοφιλελεύθερων φασιστών να παραποιήσουν την ιστορία της χώρας για να δώσουν άλλοθι στον καπιταλισμό, είναι για ανυποψίαστους και για πρόθυμους να ενταχθούν στο σύστημα, για βιοποριστικούς λόγους.
ΥΓ Για τον Friedman (και φυσικά τον "δάσκαλο" Hayek) το κράτος είναι καλό όταν επιβαρύνεται με τα κόστη της ασφάλειας (τους) αλλά και άλλων μη αποδοτικών -σε κέρδος γι' αυτούς- δραστηριοτήτων, με την προϋπόθεση ότι πάντα θα παίρνουν οι ιδιώτες το όφελος. Παράδειγμα αποτελεί και η Ελλάδα, που πλήρωνε το κόστος της εκπαίδευσης -στο μέτρο που πλήρωνε- για να καταρτίσει επιστήμονες οι οποίοι μετά, παρήγαγαν για ιδιώτες.
Πολύ σωστές, Sky, οι επισημάνσεις σου. Ένας λόγος που η παιδεία δεν ιδιωτικοποιείται πλήρως είναι ακριβώς το μεγάλο κόστος της. Τα ιδιωτικά σχολεία ή τα δημόσια πλούσιων περιοχών (που συντηρούνται με αυξημένα αυτοδιοικητικά τέλη, και μόνο πλουσιότερα στρώματα μπορούν να τα πληρώνουν) συγκριτικά με εκείνα των υποβαθμισμένων περιοχών στις χώρες που κυριαρχεί η ελεύθερη αγορά, το αποδεικνύει.
ο νεοφιλελευθερισμός ωστόσο δεν είναι "φασισμός" γιατί τότε ο φασισμός τι είναι???
@akrat
Το όλον. Όπως Τζήμερος-Μάνος-Ντόρα-Σαμαράς και Καρατζαφέρης-Μιχαλολιάκος αλληλοσυμπληρώνονται. Τα ζευγάρια είναι immitation Νεοφιλελεύθεροι με immitation "Φασίστες". Όλοι όμως φτιάχνουν τον Φασισμό, τον Ολοκληρωτισμό, όπως μπορεί κανείς να αποκαλέσει το τέρας αυτό
@Νίκος Σίμος
Ξέχασες τον Βενιζέλο που βγάζει φίδια από το στόμα, όπως έγραψε κι ένας οξυδερκέστατος παρατηρητής
Akrat, αν ως φασισμό εννοήσουμε την πολιτική πρακτική του μεσοπολέμου, δεν είναι ίδιος, αν και είναι πιο ακραίος στο οικονομικό του τμήμα. Ωστόσο, ο "κλασσικός" νεοφιλελευθερισμός δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική εκπροσώπηση.
Βέβαια, και θα συμφωνήσει πιστεύω και ο Νίκος και ο sky, σήμερα στον ΚΑ΄ αιώνα ο νεοφιλελευθερισμός προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη λαϊκή οργή με αντιδημοκρατικά μέσα. Επιστρατεύει τη λογική των τεχνοκρατών αντί αιρετών κυβερνήσεων, σε επίπεδο υπερεθνικό ενισχύει μη αιρετά ή ολιγομελή όργανα αντί των κυβερνήσεων και των νόμιμων εκπροσώπων των λαών (βλ. διμερείς συμφωνίες Γαλλίας-Γερμανίας αντί των Επιτροπών ή του Ευρωκοινοβουλίου ή την τρόικα αντί κάποιας Επιτροπής που δίνει λόγο στους λαούς κλπ).
Πολύ ενδιαφέρον θέμα και βέβαια αρκετές οι ενστάσεις μου.
1)Ο όρος νεο-φιλελευθερισμός,συναντάται στον von Mises ("Liberalism",1927)και θεμελιώνεται στην αποδοχή της φυσικής ανισότητας των ανθρώπων σε αντιδιαστολή με την αντίληψη του κλασσικού φιλελευθερισμού ο'τι "οι άνθρωποι έχουν πλαστεί ίσοι από το Δημιουργό τους".Ουσιαστικά αποτελεί τη μεταμοντέρνα (μη θεολογική) έκφραση της φιλελεύθερης ιδέας.
2)Ο νεοφιλελευθερισμός δεν προτείνει την αποδόμηση του κράτους.Ο Hayek, στο "Road to serfdom" και ο Friedman στο "Free to chose" αποδέχονται τομείς της οικονομικής ζωής στους οποίους ο ρόλος του κράτους είναι απαραίτητος (π.χ σώματα ασφαλείας,στρατός,κατασκευή δρόμων).Το ίδιο ισχύει και για τον Adam Smith στο "Wealth of Nations".
Αυτό στο οποίο ενεντιώνονται οι φιλελεύθεροι είναι ο μονοπωλιακός ρόλος του κράτους ή του ιδιώτη στην οικονομία (βλ.π.χ το ενεργειακό μονοπώλιο της ΔΕΗ ή παλιότερα το μονοπώλιο ενημέρωσης της ΕΡΤ)
3)Η αντίθεση των φιλελεύθερων στα μονο-ή ολιγο-πώλια,οφείλεται στην πεποίθησή τους πως οι συνθήκες ανταγωνισμού -σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας-προάγουν τόσο τον πλούτο όσο και τις πολιτικές ελευθερίες.
4)Η συγχώνευση σχολικών συγκροτημάτων και η κατάρρευση του ΕΟΠΥΥ,οφείλεται στην έλλειψη χρηματοδότησής τους.Αυτό συμβαίνει επειδή ο μέχρι τώρα χρηματοδότης-το ελληνικό κράτος- δυστυχώς χρεοκόπησε.Δεν οφείλεται σε καμία νεοφιλελεύθερη πολιτική.
5)Ο φασισμός του μεσοπολέμου ακολούθησε πολιτική οικονομικού κορπορατισμού (επιδοτούμενες επαγγελματικές συντεχνίες,εμπορικός προστατευτισμός)και φυσικά κατάργησε τα κοινοβούλια.Καμία σχέση με το φιλελευθερισμό ούτε σε οικονομικό ,ούτε σε πολιτικό επίπεδο.Άλλωστε,την εποχή που Χίτλερ και Στάλιν ήταν σύμμαχοι,η μόνη χώρα που αντιτάχθηκε στο ναζισμό ήταν η παραδοσιακά φιλελεύθερη Αγγλία...
Βαγγέλη, το πρώτο δεν το ήξερα, ομολογώ.
Στο δεύτερο συμφωνώ επί της ουσίας κι απαντήθηκε με την παρέμβαση άλλων σχολιαστών παραπάνω. Τα κράτος το θέλουν προκειμένου να αναλάβει δραστηριότητες που οι ιδιώτες κρίνουν ασύμφορες (πχ εκπαίδευση).
Το τρίτο είναι μία ιδεολογική αντίληψη που στην ουσία οδηγεί στην πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και άρα σε συνθήκες κανιβαλισμού που φυσικά ευνοούν μόνο τους ισχυρούς.
Στο τέταρτο έχω τις ισχυρότερες ενστάσεις. Ενστάσεις με την έννοια ότι η διάλυση της υγείας και της παιδείας (του κράτους πρόνοιας) είναι τα πρώτα που χτυπά ο νεοφιλελευθερισμός επειδή οι αριθμοί εξετάζονται όχι από την ανθρωποκεντρική/κοινωνιοκεντρική αντίληψη, αλλά ως αυτοσκοπός και στο πλαίσιο μετατροπής του κράτους σε ένα μικρό σχηματισμό υλοποίησης πολιτικών για τους λίγους.
Από τη στιγμή που ο νεοφιλελευθερισμός διεκδικεί τη λιγότερο δυνατή φορολόγηση, η παιδεία και η υγεία ως κρατικές επενδύσεις (από τις πιο κοστοβόρες υπό την έννοια ότι το αποτέλεσμα της επένδυσης αναδεικνύεται πολλά χρόνια αργότερα και δεν είναι άμεσα μετρήσιμο) χτυπιούνται πρώτα.
Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο ότι όλη η πολιτική λιτότητας που επέβαλε ο γερμανικός εθνικισμός αυτή την διετία σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία κλπ χτυπά πρώτα αυτά τα δύο (αν και τυπικά άλλα προβλήματα έχει κάθε χώρα). Ούτε είναι τυχαίο ότι πρώτα αυτά χτυπά το ΔΝΤ όπου κι αν πήγε.
Δείμο,προφανώς εκτιμούμε διαφορετικά τις επιπτώσεις του εμπορικού ανταγωνισμού στην κοινωνία.Για να μην καταχρώμαι το χώρο,επίτρεψέ μου να σε παραπέμψω εδώ http://nikorestis.blogspot.gr/2012/05/blog-post_02.html
Κάθε σχόλιο φυσικά ευπρόσδεκτο!
Εχω βαρεθεί να ακίζομαι με αντιλήψεις του στυλ η απελευθέρωση των ταξί ή των φορτηγών θα σώζαν την οικονομία της χώρας, όταν την ίδια ώρα τα ταξί είναι σε υπερπληθώρα και πολλά παράνομα κυκλοφορούντα και λειτουργούντα από ανθρώπους της εξουσίας και τα φορτηγά είναι τα βαποράκια αθρόων εισαγωγών ανέλεκτων εμπορευμάτων εν πολλοίς αφορολόγητων γιατί το ευρωσύστημα του Μάαστριχ μας επέβαλε "ελευθερα" μεταφορά εμπορευμάτων για να κερδίζουν οι εισαγωγείς και να μένει ελειμματικό το εμπορικό ισοζύγιο και να αυξάνει το χρέος;
Δείμο το εισαγωγικό σου κείμενο είναι δημιουργικό και εισαγωγικό στην εφαρμογή του αργόσυρτου δόγματος του σοκ ...και στη χώρα μας.Αντισταθείτε στο φασισμό των φοροφυγάδων τραπεζιτών!
Διόνυσε, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ακόμη και χτες άκουγα βουλευτή της ΝΔ να μιλά για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και να το κρίνει "σοβιετικό". Αν το λέει ένας βουλευτής (που δίνει και "γραμμή") στην τηλεόραση, ο άσχετος, ο αμαθής πώς να το κρίνει;
Επιτέλους ένας διάλογος ουσιάς, πέρα από το ποδοσφαιρικό δίλημμα "ιδιωτικό-δημόσιο", που κακώς ταυτίζεται με διλήμματα, όπως "κερδοσκοπικό-μη κερδοσκοπικό" ή "καπιταλισμός-σοσιαλισμός"
Πολύ σωστά ο Δείμος αναφέρει ότι στον νεοφιλελευθερισμό οι καπιταλιστές "αφήνουν" στο κράτος όλες τις δραστηριότητες που θεωρούν ασύμφορες. Στο άρθρο μου: «Ο αστικός μύθος του υδροκέφαλου ελληνικού κράτους (yannistsironis.blogspot.com)» αναφέρω το παράδειγμα των αστικών συγκοινωνιών της Αττικής: Ο Καραμανλής τις χαρίζει το 53 στους λεωφορειούχους καταργώντας το τραμ, αλλά ο ίδιος ιδρύει το 61 την κρατική ΑΣΠΑ για να καλύψει τις διαδρομές που δεν άφηναν κέρδος στους ιδιώτες. Αργότερα ο ίδιος το 77 κρατικοποιεί όλα τα ΚΤΕΛ, γιατί οι ιδιώτες πελάτες τους είχαν έρθει σε οικονομική δυσπραγία.
Τα ίδια συνέβησαν πολύ πιο πρόσφατα με τους συντηρητικούς να ιδιωτικοποιούν τα τρένα στην Βρετανία και να οδηγούν σε ένα φιάσκο με ατυχήματα, εκτίναξη των τιμών και κόστη για το δημόσιο πολύ μεγαλύτερα από την εποχή που οι σιδηρόδρομοι ήταν κρατικοί.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό:
Υπάρχει ένας ανυπολόγιστος φυσικός πόρος, μονοπωλιακού χαρακτήρα, που κανένας επενδυτής δεν έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει ή να αγοράσει:
• Δεν μπορούν οι ιδιώτες να φέρουν στο σπίτι μας 10 διαφορετικά δίκτυα ύδρευσης για να διαλέγουμε το φθηνότερο:
• Ποιος επενδυτής μπορεί να κάνει στοές μετρό;
• Ποιος επενδυτής θα μπορούσε να αγοράσει γη και να δημιουργήσει δίκτυα ηλεκτρισμού στην Ελλάδα;
• Ποιος επενδυτής, θα μπορούσε να αγοράσει γη για να φτιάξει δίκτυο ύδρευσης, ή σιδηροδρομικό δίκτυο;
Βλέπουμε ότι ακόμα και σε συμβάσεις ιδιωτικοποίησης, όπως στην επαπειλούμενη της ΕΥΔΑΠ, τα κόστη πάγιου εξοπλισμού μένουν στο κράτος, δηλαδή στους φορολογούμενους. Δηλαδή ο ιδιώτης δεν θα έχει κανένα συμφέρον να συντηρεί τον εξοπλισμό, για να μην καταστρέφεται, αλλά θα προτιμά να τον αφήνει να χαλάει για να αντικαθίσταται από το δημόσιο. ΑΛΛΙΩΣ Η ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ.
Σε όλες αυτές τις επενδύσεις υπάρχει ένας μονοπωλιακό πόρος, που το κράτος εκχωρεί με σκανδαλώδη τρόπο σε ιδιώτες. Και λέω σκανδαλώδη γιατί το κόστος κατασκευής ή απαλλοτρίωσης αυτού του πόρου δεν θα μπορούσε να το πληρώσει κανένας ιδιώτης. Τον έχουν πληρώσει επί δεκαετίες οι φορολογούμενοι και «χαρίζεται» στον ιδιώτη. Ακόμα και τα ιδιωτικά ΚΤΕΛ, έχουν ένα μονοπώλιο και οι λεωφορειούχοι δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους και χρησιμοποιούν δημόσιο δρόμο!
Αν ο νεοφιλελευθερισμός ήταν μία γνήσια καπιταλιστική δραστηριότητα θα δεχόμουν δίπλα στον χρεοκοπημένο ΟΣΕ να αγοράσει κάποιος γη και να φτιάξει ένα σοβαρό ιδιωτικό δίκτυο. Ή δίπλα στην κακορίζικη αγορά του Αμαρουσίου να αγοράσει κάποιος ένα οικόπεδο και να χτίσει ένα MALL. Δεν είναι όμως υγιής καπιταλισμός, ο μικρός καταστηματάρχης να πληρώνει για το μαγαζί του και στον ιδιοκτήτη του MALL να χαρίζεται το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης, χτισμένο σε δημόσια γη.
Δεν δέχομαι από την τεράστια περιουσία του ΟΣΕ να πωλείται το φιλέτο «παραλιακός σταθμός Πάτρας» που καταστρέφει κάθε προοπτική μελλοντικής ανάπτυξης σιδηροδρόμου. Αν κάποιος ιδιώτης έχει τα κότσια, ας αγοράσει με αντικειμενικές αξίες όλο το δίκτυο! Ή ας αγοράσει σε αντικειμενικές αξίες την γη και το δίκτυο της ΔΕΗ, που ξεπερνούν μερικές χιλιάδες φορές την χρηματιστική αξία της ΔΕΗ.
Όπως αναφέρει και ο Χατζηστεφάνου στην Καταστρόικα, ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να αναμασά την καραμέλα του μικρού κράτους, στηρίχθηκε όμως σε πολύ αντιδημοκρατικά, διεφθαρμένα και σκληρά κράτη: Χιλή, Ρωσία κ.λπ. Δεν θα τον συναντήσουμε σε σοβαρές δημοκρατίες, όπως η Νορβηγία, η Σουηδία, η Ελβετία κ.λπ.
Δήμο, όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και στην πολιτική πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Σίγουρα κάποια πράγματα πρέπει να τα κάνει το κράτος και κάποια άλλα πρέπει να γίνονται από ιδιώτες. Το μυστικό είναι, όπως υπαινίσσεσαι κι εσύ, να υπάρχει ένας έλεγχος σε όλους και σε όλα. Δες ας πούμε στην Αμερική που τόσο κατηγορείς, την επιτροπή κεφαλαιαγοράς που κυριολεκτικά παίρνει κεφάλια! Ενώ εμείς είχαμε το σκάνδαλο του αιώνα στο χρηματιστήριο επί Σημίτη και δεν άνοιξε ρουθούνι! Αλλά, καλό θα ήταν να ρίξουμε και μια ματιά στα αριστερά καθεστώτα. Εκεί υπήρχε έλεγχος μόνο στους αδύναμους διότι οι ισχυροί έτρωγαν, κυριολεκτικά, με χρυσά κουτάλια!
Η αριστερά ως ιδεολογία είναι, στη θεωρητική της μορφή τουλάχιστον, ότι καλύτερο για τον άνθρωπο. Από την άλλη όμως δεν προάγει ούτε την ανταγωνιστικότητα ούτε την πρόοδο, τουλάχιστον σε επιστημονικό - τεχνολογικό επίπεδο. Οπότε, μοιραία καταλήγουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Γι' αυτό θα πω ξανά ότι το καλύτερο πράγμα είναι το μέτρο!
Την καλησπέρα μου.
ουφ
ο νεοφιλελευθερισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
φασιμός είναι άλλο πράγμα αδέλφια...
και οι δικτατορίες δεν είναι φαστιστικές....
φασισμός είναι η ενεργή δράση ΛΑΙΚΩΝ μαζών κάτω από ένα πρόγραμμα ΑΣΤΙΚΟ κάτω απο την πολιτική κυριαρχία ενός πολιτικού επιτελείου
είναι ένα νέο καθεστώς που δοκιμάστηκε σε τρεις χώρες (δεν ήταν φασιστικό το καθεστώς της 4ης Αυγούστου)
άλλο φασισμός άλλο δικτατορίες άλλο φιλελευθερισμός, κλπ κλπ κλπ
άλλο σοσιαλδημοκρατία άλλο σταλινισμός άλλο μαοική εκδοχή αναρχισμός τροτσκισμός κρατικοκαπιταλισμός κλπ κλπ
αυτά γεννά η κενενία η άδικη και η πλανεύτρα....
όχι αχταρμά όχι στο ίδιο τσουβάλι
Γιάννη, πράγματι θέτεις μερικές ιδιοτροπίες. Βέβαια, ανάλογα παραδείγματα εκχώρησης δημόσιας μονοπωλιακής περιουσίας ή υπηρεσιών σε ιδιώτες είχαμε σε πολλές περιοχές του κόσμου.
Μέρος της περιουσίας μένει στο κράτος ακριβώς για να αποφεύγονται οι μεγάλες επενδύσεις (σιδηροδρομικό δίκτυο στις ΗΠΑ, ηλεκτρικό δίκτυο σε πολλές πολιτείες ως επένδυση είναι κρατική και μόνο η ενέργεια όπως στην Ελλάδα ανήκει σε ιδιώτες -βλ. αέρας- και το ίδιο σε πολλές άλλες περιοχές).
Ειδικά στο τελευταίο σου σχόλιο, συμφωνούμε απόλυτα.
Κώστα, δεν είμαι κατά του ιδιωτικού οικονοικού τομέα. Είμαι όμως εντελώς αντίθετος στη διάλυση του κράτους και μεταφορά των οικονομικών και κοινωνικών του δραστηριοτήτων σε ιδιώτες. Θέλω ένα κράτος ισχυρό οικονομικό παράγοντα και ελεγκτή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Σαφώς και συμφωνώ με το παράδειγμά σου. Το πώς ορίζεται η ανταγωνιστικότητα και η αριστερή ιδεολογία, είναι ένα θέμα άλλο. Προσωπικά, δέχομαι τον ανταγωνισμό όταν υπάρχουν κριτήρια ώστε να μην έρθει σε βάρος των πιο αδύναμων. Στη δημοκρατία όμως παντού βλέπουμε τον ανταγωνισμό να λειτουργεί ως οικονομικός και κοινωνικός δαρβινισμός, σε βάρος των αδύναμων οικονομικών στρωμάτων.
Akrat, ξέρεις ότι είμαι από εκείνους που αρνούνται ότι σήμερα έχουμε χούντα ή Κατοχή. Βέβαια, σήμερα η δημοκρατία οικειοποιείται όπλο και περισσότερα αντιδημοκρατικές και ολοκληρωτικές μεθόδους (βλ. κυβερνήσεις ή εξωθεσμικά μη αιρετά, μιντιακή χειραγώγηση, μη νομιμοποιημένες πολιτικές ακόμα κι αστικοδημοκρατικά κλπ).
Για όσους πιστεύουν ότι το καθεστώς που προσπαθούν να επιβάλουν είναι έστω ο ορθόδοξος νεοφιλελευθερισμός θα κάνω μια παρατήρηση.
Ένα από τα σημαντικά στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού είναι η παντελής έλλειψη προστατευτισμού στις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Σε θεωρητικό επίπεδο με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται ένα είδος αυτοκάθαρσης ώστε να παραμείνουν οι ισχυροί. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες, οι δανειστές γενικά, που εμπορεύονται το χρήμα θα πρέπει να γράφουν ζημιά όταν κάνουν λανθασμένες επιλογές. Άντ’ αυτού βλέπουμε να απαιτούν κρατική συνδρομή και βοήθεια για να μη καταστραφούν. Και το κράτος δυστυχώς επιτίθεται στη μεσαία τάξη και στις κοινωνικές παροχές για να προσφέρει προστασία και ζωή στους δανειστές.
Αυτός ο ρόλος του κράτους που εξαθλιώνει το λαό για να προστατεύσει τις τράπεζες σε ποιο σύστημα προβλέπεται;
Όλες οι θεωρίες του νεοφιλελευθερισμού για υγιή ανταγωνισμό αποδεικνύονται υποκριτικές και το πραγματικό πρόσωπο που βιώνουμε είναι η χρήση του κράτους για την επιβίωση των ανίκανων κερδοσκοπικών τραπεζών.
Αυτό το κράτος λοιπόν Δείμο του πολίτη, το έχουν κάνει κύριο σύμμαχο για την επιβίωση των τραπεζών, και το σύστημα που βιώνουμε τραπεζοκρατία.
Dyer, δε διαφωνώ. Πράγματι σε όλο τον κόσμο οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις δεν προσπαθούν μόνο να θεοποιήσουν τους ιδιώτες και να τους παραδώσουν τις κρατικές λειτουργίες, αλλά ακόμα και να απομυζούν το λαό υπέρ των τραπεζών.
Δημοσίευση σχολίου