Ακροδεξιά τρομοκρατία, μία τρομοκρατία χαμηλά στην πολιτική ατζέντα

 γράφτηκε για τα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής
αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Αυγήςκαι στο left.gr,
 στο palo.gr, στο άραγμα,  στο ματιά στα νέα,και στον Αχόρταγο

Η υπόθεση της τρομοκρατίας που επανήλθε τις τελευταίες ημέρες, μας έφερε διάφορες μνήμες και γέννησε σκέψεις. Από τη μια ο ερασιτεχνισμός των τεσσάρων με τα επακόλουθα βασανιστήρια και από την άλλη η οργή, μας θυμίζουν ότι μιλάμε για εκσυγχρονισμό της τρομοκρατίας μακριά από την ιδεολογική κατάρτιση και τις ιδεολογικές συγκρούσεις της 17Ν, της 1ης Μάη και του ΕΛΑ. Δεν προκαλεί καμία εντύπωση φυσικά το νεαρό της ηλικίας. Οι τρομοκράτες πάντα ήταν νεαρής ηλικίας (τουλάχιστον στο ξεκίνημα). Εξάλλου, είναι η ηλικία με τη μεγαλύτερη οργή κατά του κράτους, η ηλικία με τις λιγότερες κοινωνικές αναστολές (χωρίς οικογένεια ή εξαρτημένα από αυτούς μέλη κλπ).

Η τρομοκρατία ποτέ δεν αποτέλεσε μία ορθόδοξη μέθοδο αγώνα. Ενώ στο ιδεολογικό της οπλοστάσιο τα επιχειρήματα είναι ορθά, ο τρόπος δράσης, η μεταχείριση της βίας και τα τελικά αποτελέσματα είναι όχι απλά κατακριτέα, αλλά και ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Το πρώτο θύμα της αντιεξουσιαστικής τρομοκρατίας είναι τα κοινωνικά κινήματα, η όποια κοινωνική αντιπολίτευση, το μαζικό κίνημα με τις επιμέρους και κατά τόπους εκφράσεις του.

Οι πολίτες δεν αφυπνίζονται με τρομοκρατικά χτυπήματα. Αντίθετα, η πλειονότητά τους “μαζεύεται” και απομακρύνεται περισσότερο από το κίνημα, λόγω ακριβώς του συντηρητισμού που κουβαλούν. Όπως πόλεμος με έναν δε γίνεται, έτσι και κίνημα δεν ξεπηδά από μια χούφτα ανταρτών (όπως θέλουν να αποκαλούνται). Και αυτό ακριβώς είναι το αρνητικό για το κίνημα, η συρρίκνωσή του. Και φυσικά σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η μιντιακή και πολιτική προπαγάνδα και η αλλοίωση των γεγονότων προκειμένου να τρομάξουν τους πολίτες και να διασύρουν εκείνους που αγωνίζονται μέσα στον κόσμο και στα κινήματα με προτάσεις και στόχους.

Ωστόσο, η συζήτηση για την αντιεξουσιαστική τρομοκρατία και η εμμονή των μίντια και της κυβέρνησης να την περιορίσει στα αριστερά του γραμμικού ιδεολογικοπολιτικού άξονα μας υποχρεώνει να θυμίσουμε ότι σήμερα μιλάμε πια και ακροδεξιά τρομοκρατία.

Δίπλα στην τρομοκρατία της εξουσίας, ξεδιπλώνεται και απλώνεται όλο και ταχύτερα η ακροδεξιά τρομοκρατία. Στόχος σε πρώτη φάση ήταν οι μετανάστες. Ακολούθησαν οι αριστεροί αντιφασίστες και κατά τόπους απεργοί. Επειδή όμως η ακροδεξιά τρομοκρατία δεν έχει όρια (το βιώσαμε πολλάκις στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν), αύριο θα έρθουν οι άλλες μειονότητες που εμποδίζουν την καθαρότητα του αίματος και της φυλής: οι ομοφυλόφιλοι, οι Ρομά, οι ανάπηροι...

Η ακροδεξιά τρομοκρατία έχει περισσότερα θύματα στην Ευρώπη από όλους μαζί τους αντιεξουσιαστικούς αιματηρούς στόχους. Τα θύματα της δολοφονικής βομβιστικής ενέργειας στο σταθμό της Μπολόνια το 1981 ήταν πολλαπλάσια των συνολικών θυμάτων των Ερυθρών Ταξιαρχιών, όπως και η πρόσφατη δολοφονία τόσων νέων στη Νορβηγία.

Η αναπτυσσόμενη ακροδεξιά τρομοκρατία αποτελεί το βασικό κίνδυνο για την κοινωνία. Με στόχους λιγότερο θεαματικούς, αλλά με εκατοντάδες θύματα, χτυπά την ίδια την κοινωνική συνοχή, οικονομία (όχι συμβολικούς στόχους) και έχει την ενεργή στήριξη διψήφιου ποσοστού του πληθυσμού. Και αυτός ακριβώς είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Μέσα από απροστάτευτα θύματα έχει καταφέρει να νομιμοποιηθεί και να εκπροσωπείται θεσμικά στο Κοινοβούλιο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κηρυχτεί παράνομη.

Για αυτή την τρομοκρατία όμως επισήμως δε γίνεται καμία αναφορά, δεν εξαπολύεται κανένα κυνήγι. Κανένας επίσημος φορέας δε μνημονεύει το Μιλάνο και τις στρατηγικές έντασης που επιχειρήθηκαν τότε. Απόλυτη σιωπή για τα πογκρόμ. Τα θύματα της ακροδεξιάς τρομοκρατίας δεν καλύπτονται από το δόγμα καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί τελικά η ρατσιστική βία, αποτελεί γνήσια μορφή πολιτικής τρομοκρατίας.

Οι ταγοί της Ενημέρωσης και της Εκτελεστικής Εξουσίας αγωνιούν για τη συγκρουσιακή βία του αναρχικού χώρου που μαζικοποιείται. Εθελοτυφλούν όμως μπροστά στα ακροδεξιά μορφώματα της τρομοκρατίας που ολοένα και θεριεύει και της δίνουν την ευκαιρία να μετατοπίσουν την ενέργειά τους σε άλλους κοινωνικούς στόχους μελλοντικά.

Και βέβαια η αντιεξουσιαστική τρομοκρατία τελικά δίνει πολλές ευκαιρίες και επιχειρήματα στο Κράτος να γίνει πιο αυταρχικό και να επιτεθεί εκ νέου στην αριστερά, η ακροδεξιά τρομοκρατία παραμένει χαμηλά στην πολιτική ατζέντα και το δημόσιο διάλογο επειδή ακριβώς λειτουργεί ως πολιτικό ανάχωμα για τους δυσαρεστημένους πολίτες. Ωστόσο, η εξουσία απέδειξε στο παρελθόν ότι ποτέ δεν έβλεπε τον κίνδυνο από τα δεξιά επειδή αποζητούσε πρόσκαιρες επιτυχίες.