πλειοδοσία πολέμου και αφοπλισμός

Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, βομβαρδισμοί ακόμα δεν άρχισαν στη Συρία από τους ανθρωπιστές του πολιτισμένου κόσμου. Ο εμφύλιος πόλεμος όμως στη Συρία εδώ και μήνες, μόνο θύματα καταμετρά. Μία αραβική άνοιξη που ξέσπασε σχεδόν ταυτόχρονα με τις άλλες κοινωνικές εξεγέρσεις, αλλά αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη βία από το καθεστώς, αλλά λίγο αργότερα "εμπλουτίστηκε" από ισλαμιστές και μέλη της Αλ Κάιντα υπό το θρησκευτικό μανδύα της δογματικής πλειονότητας των σουνιτών. Και μέχρι χτες περίπου -και με ευθύνη της αριστεράς που αδυνατούσε να παρακολουθήσει τις διεθνείς αναλύσεις- παρουσιάζονταν δημοσιογραφικά ταυτότητα ως εξέγερση της αντιπολίτευσης, δημιουργώντας ευνοϊκά συναισθήματα για τους εξεγερμένους. Τις ειδήσεις χιλιάδων θανάτων και εκατοντάδων μαχών συμπληρώνουν εικόνες καμένης σάρκας, πτωμάτων εγκαταλελειμμένων, ειδήσεις για θηριωδίες που αποδίδονται ή υπονοείται ότι πάντα είναι της κυβέρνησης.

Η ενημέρωση αυτή συμπληρώθηκε και από την επίθεση με χημικά αέρια σε αμάχους, μία κόκκινη γραμμή από πλευρά των ΗΠΑ. Ωστόσο, εύλογες είναι οι απορίες και οι αμφισβητήσεις της επιλογής να χρησιμοποιηθούν χημικά αέρια, δεδομένου ότι ερμηνεύεται ως αυτοκτονική στάση της κυβέρνησης ή για καθαρή αλαζονεία κι επίδειξη αδιαφορίας για τις ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Έθνη. Έτσι, δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται ότι πρόκειται για προβοκάτσια οποιουδήποτε έχει συμφέρον από μία διεθνή επέμβαση στη Συρία.

Οι αναλύσεις και οι “ειδικοί” ανθούν στη χώρα τούτη των πανεπιστημόνων και παντογνωστών. Ωστόσο, λίγοι έχουν αντιληφθεί ότι το να κάνεις αναλύσεις που στηρίζονται σε ειδήσεις ελεγχόμενες για έναν τόπο μακριά από το δικό σου, δεν μπορεί να προσφέρει στο δημόσιο διάλογο. Κάθε συζήτηση βάσει αναλύσεων, χωρίς την αμφισβήτηση των ειδήσεων ως πρωτεύουσα προϋπόθεση, ουσιαστικά οδηγεί στο αναπόφευκτο δίπολο μιας πιθανής επέμβασης. Προσπαθούν εδώ και μέρες να μας πείσουν να συνταχθούμε σε έναν πόλεμο στο πλευρό των ΗΠΑ. Ακόμα και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, με το γνωστό αλαζονικό ύφος, μας ενημέρωσε πριν αποφανθούν οι ειδικοί εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ ότι για τα χημικά ευθύνεται το συριακό καθεστώς και σαφώς τοποθετήθηκε υπέρ της ελληνικής -με όρους αποχής από τη μάχη- συμμετοχής στη σχεδιαζόμενη επίθεση.

Μόνοι πρόθυμοι υποστηρικτές των ΗΠΑ στέκονται η Γαλλία και η Τουρκία απέναντι στην οποία τείνει να πλειοδοτήσει η Ελλάδα, ως βασιλικότερη, ελπίζοντας σε διπλωματικά ψίχουλα των νικητών. Βέβαια, αποσιωπάται ότι οι 6 στους 10 Αμερικανούς τάσσονται κατά του πολέμου (ήδη βίωσαν δύο ταυτόχρονους πολέμους χιλιάδες μίλια μακριά από τη χώρα τους), ενώ παράλληλα αποκρύπτεται το γεγονός ότι η συριακή "αντιπολίτευση" κατά βάση απαρτίζεται από ισλαμιστές, τζιχαντιστές και υποστηρικτές ή μέλη της Αλ Κάιντα.

Ουσιαστικά δηλαδή καλούμαστε να υπερθεματίσουμε σε έναν πόλεμο υπέρ των τρομοκρατών. Βέβαια αυτό ήταν και το βασικό ζήτημα για την επιλογή των Βρετανών και του Αμερικάνικου Κογκρέσου. Μία επέμβαση υπέρ της Αλ Κάιντα; Μία επέμβαση που θα αναγεννήσει την ισλαμική τρομοκρατία; Μία επέμβαση που θα ενεργοποιήσει μία αραβική συσπείρωση, δεδομένης της αιγυπτιακής εύθραυστης κατάστασης; Ωστόσο, αυτά τα ζητήματα τίθενται πολύ λίγο από τα ελληνικά μίντια και ακόμα λιγότερο από κυβερνητικά στελέχη.

Το πρόσφατο παρελθόν και η ιστορική εμπειρία έχουν αποδείξει ότι κανένας πόλεμος στο όνομα του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας δεν έφερε ειρήνευση. Μία γενικευμένη σύρραξη έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο τα θύματα, ειδικά στις τάξεις των αμάχων, και τους πρόσφυγες. Μία πολεμική επιχείρηση στο Ιράν όχι μόνο κινδυνεύει να φέρει επέκταση των συγκρούσεων σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και γενικότερη ανάφλεξη, αλλά θεωρείται βέβαιο ότι θα πυροδοτήσει πολλαπλά πολιτικά ένστικτα και ισχυρή στροφή προς την τρομοκρατία (με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων και την πολύχρονη παραμονή δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων σε μια επικίνδυνη για την παγκόσμια ισορροπία περιοχή), δεδομένης και της επιθετικής στάσης από και προς το Ιράν.

Και πώς απαντάμε απέναντι σε ένα τόσο σκληρό καθεστώς (που ίσως αποδειχθεί ότι “χτύπησε” αμάχους με χημικά όπλα); Πώς απαντάμε σε τρομοκράτες που θέλουν να ρίξουν ένα απάνθρωπο δικτατορικό καθεστώς; 

Απέναντι σε ένα δίλημμα -φιλαίμακτο από κάθε άποψη- υποστήριξης ή μη στους αντικαθεστωτικούς, το κίνημα και η αριστερά οφείλουν να απαντήσουν αντιπολεμικά προτάσσοντας την ανάγκη για άμεση κατάπαυση του πυρός και ολικό αφοπλισμό των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Και σε αυτό το στόχο η λύση μπορεί να συμπλεύσει με μία ενεργητική στάση της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά όχι με την απαίτηση οικονομικών ή πολεμικών κυρώσεων όπως μέχρι τώρα απαιτούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.

Μόνη λύση απέναντι στο αίμα που χύνεται στη Συρία είναι η φιλανθρωπία (η αγάπη δηλαδή για τον Άνθρωπο και η υποστήριξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) και ο οικουμενισμός. Αρνούμαστε κάθε πόλεμο που σκοτώνει ανθρώπους -κυρίως αμάχους- και περιβάλλον. Αρνούμαστε κάθε πόλεμο που ξεριζώνει ανθρώπους από τα σπίτια τους. Καταδικάζουμε κάθε απολυταρχικό κι αυταρχικό καθεστώς (καθεστωτικών κι αντιπολιτευομένων).

δημοσιεύθηκε στο schooltime.gr, στο BEST ON