κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ αντικομμουνιστής και προβοκάτορας

Από πότε όμως το ΚΚΕ, άρχισε να παρεμβαίνει σε θέματα Τέχνης (παρά την καλή σχέση που έχουν πολλά μέλη του με αυτή); Αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ αντικομμουνιστής και προβοκάτορας, μάλλον είναι η νέα τακτική που το ΠΓ αποφάσισε να ακολουθήσει μετά τις εκλογές. Αν παρατηρήσει κάποιος γενικά τις επιλογές του ΚΚΕ τα τελευταία δύο -ίσως και λίγο περισσότερο- χρόνια θα προσέξει μία ιδιαίτερη αγάπη του προς τις κάμερες. Ποτέ βέβαια δεν έφτασε στο φτιασίδωμα του ΣΥΡΙΖΑ και το φλερτάρισμα του τελευταίο με τις κάμερες και τους δημοσιογράφους. Ωστόσο, αντιλήφθηκε ότι είναι και αυτό ένα ισχυρό μέσο και πως πρέπει να δοθεί έμφαση στην εικόνα του μέσα από τις κάμερες.

Για λόγους αρχής, αλλά και για λόγους που πρέπει να το διαφοροποιήσουν από την απλή εμφάνιση και τη σκόρπια αερολογία του ΣΥΡΙΖΑ, η τακτική του ΚΚΕ είναι καθαρά υπέρ της εικόνας εν δράσει. Έτσι, βέβαια, εξηγούνται καλύτερα και οι επιθέσεις στο Υπουργείο Εργασίας, και η προσπάθειά του να ελέγξει με τα συνδικαλιστικά του όργανα το λιμάνι του Πειραιά (και εκεί ουσιαστικά στόχευαν οι κινητοποιήσεις με το βουλευτή του κόμματος το Μαυρίκο των λιμενεργατών (στην τάχα πίεση συσπείρωσης των εργαζομένων στη θάλασσα). Έτσι εξηγείται και η επιθετική του πολιτική για το αυτονόητο θέμα πως κάθε σκηνοθέτης μπορεί να προβάλλει ό,τι επιθυμεί μέσα από μία μυθοπλασία, γιατί πολύ απλά δεν κάνει ντοκιμαντέρ ιστορίας.

Κι ίσως ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός να επιβάλλει ταινίες τεκμηρίωσης, αλλά κάποιοι επιμένουμε στην ανθρώπινη πλευρά της ψυχογραφίας, της εικόνας και της εναλλαγής τους με μία καλή μουσική επένδυση -ίσως- γύρω από ένα διάλογο. Γιατί πολύ απλά δε θέλουμε άλλη προπαγάνδα, ούτε άλλο κήρυγμα. Ας αφήσουμε τα πάθη του παρελθόντος, λοιπόν, σε όποιον τα αναζητά κι ας απολαύσουμε το αυτονόητο: μια ταινία ενός καλού σκηνοθέτη (ως εκεί, τίποτε άλλο, ψυχαγωγία αναζητώ κι όχι τεκμηρίωση).

Πρόγευση της σκληρής γραμμής είχε δώσει η Γ.Γ. μόλις τρεις ημέρες μετά την ορκωμοσία του νέου πρωθυπουργού και των υπουργών του, σπεύδοντας να εκφράσει την καθολική υποστήριξη του κόμματος στην απεργία των λιμενεργατών του Πειραιά. Στην ίδια λογική την περασμένη εβδομάδα και ο υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου, Μ. Μαΐλλης, σημείωνε  τη μοναδικότητα του ΚΚΕ στην απουσία χάριτος θέλοντας να τονίσει τη διαχωριστική γραμμή του από τα άλλα κόμματα.

Η μείωση των ποσοστών του κόμματος σίγουρα επαναφέρει τη γνωστή παιδαγωγική του τακτική: μέσα από αγώνες να αποδειχθεί ότι το ΠΑΣΟΚ -που του κλέβει ψήφους και συνειδήσεις- είναι το ίδιο κακό, αστικό και ξεπουλημένο κόμμα με τη ΝΔ. Τι κι αν επί ΝΔ (όπως είπε κι ο Πάγκαλος). Βέβαια, είναι και η λογική ότι έπρεπε οι νέοι Υπυοργοί να προέρχονται από τις εργατικές τάξεις και να είναι διαπεδαγωγημένοι με τις αρχές της επανάστασης... Είναι κι αυτή μία στάσις νιώθεται... Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε, τώρα;

Από την άλλη, για το ζήτημα του θρησκευτικού όρκου πολλά έχουν γραφεί είτε στο διαδίκτυο είτε σε εφημερίδες. Το θέμα πάντα ανακύπτει με οποιαδήποτε αφορμή (αυτή τη φορά ήταν η ορκομωσία της Βουλής). Οι προσωπικές μου θέσεις είναι γνωστές από την αρχή ακόμα της δημιουργίας αυτού του ιστολογίου[1]. Οι ανάγκες στην προσωπική μας ζωή μέχρι τώρα μας οδήγησαν στη - σχεδόν ακτιβιστική- άρνηση χρήσης θρησκευτικών συμβόλων (λεκτικά ή εικονικά) στο όνομα της ελευθερίας και της ανεξιθρησκίας (στο δημόσιο, στο ελεύθερο επάγγελμα της φροντιστηριακής παιδείας, στο στρατό).

Γιατί τάσσομαι κατά του όρκου; Πολύ απλά γιατί επιτρέπεται και γιατί έχω το δικαίωμα να διεκδικήσω μια υγιή κοινωνία.

---

[1] βλ. για το χριστιανικό φονταμεταλισμό, Ιστορία θρησκειών και αθεϊσμός και το δοκίμιό μου για τη θρησκεία .