Ο ελληνικός αριστερισμός ως παιδική ασθένεια

η αριστερίστικη βία και
η επιβολή της επανάστασης
Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε μία ιδιαίτερη έξαρση της πολιτικής βίας. Βία που ως επί το πλείστον προέρχεται από το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η επίθεση κατά του Παναγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ, και του Κακλαμάνη, τέως Προέδρου της Βουλής, αποδείχθηκε ότι προήρθε από δράστες που δεν εντάσσονταν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ –που είχε αρχικά ενοχοποιηθεί. Την ίδια στιγμή, από αριστερίστικα χείλη και πληκτρολόγια διαβάζουμε επιθετικά κείμενα περί κατοχής, περί χούντας και αστυνομοκρατίας.
Ο ιδεολογικός αγώνας έχει πια αποκτήσει τη μορφή ταξικής επανάστασης (sic). Δεν είναι δε λίγες οι επιθέσεις κατά εκείνων που διατηρούν επιφυλάξεις ή/και διαφωνούν. Πρέπει να διαλέξεις σε ποιο στρατόπεδο είσαι, μ’ εμάς ή με τους άλλους… Προφανώς, έχει ξεσπάσει η πολυαναμενόμενη ταξική εξέγερση, αλλά εμείς οι "ξεπουλημένοι" δεν το αντιληφθήκαμε, είτε επειδή είμαστε ροζ κουλτουριάρηδες είτε επειδή φοράμε γυαλισμένα παπούτσια και δεν κυκλοφορούμε σε φτωχογειτονιές

Οι επιτυχίες της Τυνησίας και της Αιγύπτου, η ένταση και η εξαγωγή των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, γέννησαν μάλλον ελπίδες στους αριστεριστές. Η επιπόλαιη κι επιφανειακή εξέταση των ειδήσεων, δημιουργεί εκείνο το ψυχοπολιτικό υπόβαθρο ώστε να κρίνεται βέβαιη πια η αντικαπιταλιστική επανάσταση (sic). Την ίδια στιγμή, οι συγκρούσεις στην Κερατέα προσφέρουν το κατάλληλο πεδίο πολεμικής σύγκρουσης, ενώ το μνημόνιο, η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται και οι τόσο εύκολες ατάκες περί κατοχής δίνουν κι ένα εθνικό επιχείρημα.
Η στάση των αριστεριστών ενισχύεται ακόμα περισσότερο από τη γενική λαϊκή απέχθεια κατά των πολιτικών και τη σχετική αντίληψη για την πολιτική αυθαιρεσία και διαπλοκή της με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Η απάθεια των πολιτών και η απομάκρυνση από τον έλεγχο της πολιτικής σκηνής λειτουργεί ουσιαστικά ως αναβολικό για τον αριστερίστικο κι αναρχικό χώρο. Η μη συμμετοχή ουσιαστικά όχι μόνο επιτρέπει τη δράση των αυτόνομων αναρχικών κι αριστερίστικων ομάδων, αλλά την ενθαρρύνει κιόλας. Ειδικά οι νεότεροι μη βλέποντας κάποιο πολιτικό χώρο με επιθυμία να φιλοξενήσει την επαναστατικότητα και το ριζοσπαστισμό τους, εύκολα κατευθύνονται προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Παράλληλα, δε, η στάση συχνά των πολιτών φαίνεται να επικροτεί την αριστερίστικη δράση -μέχρι βέβαια να απειληθούν οι ίδιοι- καθώς μέσω αυτής "τιμωρεί" τους πολιτικούς.
Και οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν τελικά το έλλειμμα δημοκρατίας -που όλοι λίγο ή πολύ παραδεχόμαστε- ισοδυναμεί με επιβολή χούντας. Βέβαια, τούτη η χούντα επιτρέπει συνευρέσεις και κινητοποιήσεις, ελευθερία λόγου και διαφωνίας. Μπορεί η δημοκρατία να απέχει πολύ από τη δημοκρατία, αλλά ουδόλως φτάνει σε επίπεδα χούντας. Ακόμα και η αστυνομοκρατία της Κερατέας, σε τίποτα δε θυμίζει χούντες τους παρελθόντος.
Ο αριστερισμός όμως είναι μαθημένος να εκτοξεύει ανεύθυνους κι επιφανειακούς χαρακτηρισμούς (ακριβώς με την ίδια λαϊκίστικη τακτική των μίντια).
Φυσικά και κάνοντας λόγο για κατοχή λαϊκίζουν. Και τούτο διότι η Ελλάδα πάντα ήταν εξαρτημένη από το διεθνές κεφάλαιο και τις υπερεθνικές επιχειρήσεις. Ωστόσο, ο λόγος για κατοχική κυβέρνηση παραβλέπει συνειδητά το νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό που μας έδεσε στο ευρωπαϊκό άρμα, που συντηρούσε το συντεχνιασμό κι απαιτούσε ναρκισσιστικά παροχές χωρίς ένα ολοκληρωμένο οικονομικό σχεδιασμό.
Βέβαια, οι αριστεριστές δε φημίζονται για τις προτάσεις τους. Οι πολιτικές προτάσεις συνολικού σχεδιασμού και στοχοθέτησης στο κίνημα απουσιάζουν. Η βία και η άρνηση αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό τους. Καθώς ο αριστερισμός κινείται μεταξύ κοινοβουλευτικής αριστεράς και αναρχισμού και προκειμένου να διαφοροποιηθεί από την καθεστηκυία αριστερά, οδηγείται επιβεβλημένα σε ακραίες θέσεις άρνησης και στη βία.
Έτσι, συνειδητά προβαίνουν σε βίαιες εκδηλώσεις που ταυτίζουν με επαναστατικές πράξεις. Βία -λεκτική ή φυσική- κατά προσώπων, βία κατά αντικειμένων δημόσιας κι ατομικής περιουσίας. Ουσιαστικά, όμως πρόκειται για επιβολή της επανάστασης. Μέσα από την άσκηση βίας επιδιώκεται η αυτοπροβολή ενός φενάκη κινήματος, μιας αυτοεπιβαλλόμενης επανάστασης.
Η αριστερίστικη κι αναρχική όμως βία και η κατά Καστοριάδη φαντασιακή ένοπλη πάλη είναι απλά εκφάνσεις λαϊκισμού. Μένουν στην εκδικητική επιφάνεια μιας αβυσσαλέας κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης. Αδρομερώς προσπαθούν μέσα από την εκτόνωση να πολιτικολογήσουν. Οι ίδιες οι πράξεις δεν αναθεωρούν απόψεις, αλλά αντίθετα αφιονίζουν. Δεν εμβαθύνουν στα πραγματικά αίτια, αλλά ενοχοποιούν με περισσή ευκολία, συνήθως αθώους ή αμέτοχους[1].
Η λεγόμενη, όμως, ριζοσπαστική πολιτική βία λειτουργεί μακράν του λαού τον οποίο επικαλείται. Με σοφιστείες προπαγανδιστικής λογικής προσπαθεί να πείσει ότι όσοι δε μετέχουν αυτής, είναι ταξικά αλλοτριωμένοι και χειραγωγούμενοι, άρα και εχθροί. Αντίθετα, η γνήσια λαϊκή βία πηγάζει από τους ίδιους τους πολίτες. Στόχο έχει την ουσιαστική ανατροπή του συστήματος, των θεσμών. Και σε τούτη δε χωρά κανένας πατερναλισμός, καμία εκδικητική μανία, καμία διαφήμιση. Αποτελεί πηγαία αντίδραση της πολιτικής κατάπτωσης.
Ωστόσο, το αριστερίστικο κίνημα όχι μόνο λειτουργεί αδιάφορα προς το κίνημα, αλλά έρχεται να το διασύρει και να το προβοκάρει. Η πολιτική βία που ασκείται ουσιαστικά συντηρητικοποιεί την πλειοψηφία της μεσαίας και μικροαστικής, ενώ απλόχερα προσφέρει επιχειρήματα στα μέσα επικοινωνίας προκειμένου να συκοφαντήσουν την αριστερά και το κίνημα. Ταυτόχρονα, η ριζοσπαστική βία υπηρετεί κατ’ ουσία και ενισχύει την πρωτεύουσα βία την οποία υποτίθεται πως αντιμάχεται[2].
Καμιά αληθινά αντισυστημική πρόταση δεν μπορεί να στηρίζεται στη βία, διότι κάθε μορφή πολιτικής πολιτική βία είναι μια βαθύτατη συστημική επιβεβαίωση[3]. Και εδώ εδράζεται η άλλη λαϊκίστικη όψη της. Γιατί ουσιαστικά ενισχύει -παρά τα λόγια- το ίδιο το σύστημα. Υπηρετεί τις ανάγκες εκείνου που τάχα αντιπαλεύει. Άλλωστε, η βία δεν ήταν ποτέ επαναστατική. Είναι πάντα εξουσιαστική διότι αναιρεί το επιχείρημα και τον διάλογο και υποτάσσει την αντίπαλη άποψη με την εξουσία της βίας[4]. Η βία δεν είναι ποτέ αριστερή, αλλά η αποσαφήνιση της εξουσίας που έχει δικαίωμα στη ζωή και στον θάνατο του άλλου[5].

[2] Δήμος Χλωπτσιούδης, ό.π., σελ. 5
[4] Περικλής Κοροβέσης, Όχι βία στη βία, Ελευθεροτυπία (9/1/2009).
[5] Περικλής Κοροβέσης, Κράτος και βία, Ελευθεροτυπία (20/3/2009).

35 έκριναν :

Swell είπε...

Δήμο, όταν αυτό που ζεις το εισπράτεις ως βία του κράτους, είναι αναμενόμενο ομάδες του πληθυσμού να εξεγείρονται. Τώρα το με ποιό τρόπο το κάνουν αυτό, νομίζω ότι είναι θέμα άλλης (μεγάλης) συζήτησης, κοινωνιολογικής χροιάς.

αντίφωνο είπε...

και βέβαια παίζει το ρόλο του ο πολυετής λεκτικός μαξιμαλισμός, οι καταγγελίες επί παντός επιστητού και η τζάμπα ρητορεία

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

η αριστερά κι ακόμη περισσότερο μια πλατειά μετωπική λαϊκή συμπαράταξη, χρειάζεται να προβάλλει, με διλημματικό τρόπο, απέναντι στις επιλογές του δικομματισμού, το δικό της πρόγραμμα στήριξης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, δίκαιο, ριζοσπαστικό και υλοποιήσιμο. Κεντρικοί αρμοί μπορεί να είναι :
Η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους στα πλαίσια μιας αναδιαπραγμάτευσής του.
Η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικού – κρατικού τραπεζικού φορέα. Ο δημόσιος έλεγχος και η εθνικοποίηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.
Η κατάλυση του υπάρχοντος κρατικό – κομματικού τομέα της διαφθοράς. Η χρησιμοποίηση ενός νέου πραγματικού δημόσιου – κοινωνικού, συλλογικού, διαφανούς, ελεγχόμενου – ως κινητήρα για μια πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους και όλων των Δημόσιων Οικονομικών ώστε να προσδιορισθεί το μη αποδεκτό τμήμα του χρέους.
Η δημιουργία ενός Κοινωνικού Κράτους, ως δικαιώματος του κόσμου της εργασίας και ως βασικού εργαλείου για την αποκατάσταση της ζήτησης, για την αναζωογόνηση της οικονομίας.
Η προσαρμογή των δημόσιων οικονομικών - εσόδων και δαπανών – στις παραπάνω προτεραιότητες με διακριτά στοιχεία την μεγάλη μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς, την φορολογία του μεγάλου πλούτου, την απαγόρευση της ανώνυμης επιχειρηματικής δραστηριότητας μέσω offshore εταιριών. Την ουσιαστική φορολόγηση των χρηματιστηριακών και τραπεζικών συναλλαγών καθώς και της επιχειρηματικής εκκλησιαστικής δραστηριότητας.
Η αναγέννηση των δημοκρατικών θεσμών που έχουν ποδοπατηθεί από τις υπαγορεύσεις της τρόικα.
Η κοινωνική συμμετοχή στον έλεγχο και τον σχεδιασμό της οικονομίας, η συγκρότηση θεσμών και οργάνων λαϊκού και εργατικού ελέγχου.
Η συμμετοχή στις διαδικασίες ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας συνεργασίας όχι με όρους καταναγκασμού, όπως σήμερα αλλά με όρους δημοκρατίας, αλληλεγγύης, ισότητας, αλληλοσεβασμού.
ΟΙ διεθνείς συμμαχίες και πολιτικές τομές, αναγκαίες σε ένα πλαίσιο πολλαπλών και αντιφατικών γεωστρατηγικών αναδιατάξεων, όπως οι αυταρχικές μεταλλάξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ενίσχυση της ισχύος των ανεξέλεγκτων τοκογλυφικών αγορών, η άνοδος νέων κέντρων δύναμης στην Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, οι εξεγέρσεις στον μεσογειακό χώρο.


TO PASOK ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΥΕΙ ΤΟ ΛΑΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 23-2-11 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.

αθεόφοβος είπε...

Πολύ σωστή ανάλυση της σημερινής καθημερινής βίας στην κοινω΄νία μας.
Το τραγικώτερο από όλα δε είναι οτι αυτή έχει σαφώς σαν αποτέλεσμα αυτό που γράφεις:

Η πολιτική βία που ασκείται ουσιαστικά συντηρητικοποιεί την πλειοψηφία της μεσαίας και μικροαστικής, ενώ απλόχερα προσφέρει επιχειρήματα στα μέσα επικοινωνίας προκειμένου να συκοφαντήσουν την αριστερά και το κίνημα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

swell, θα συμφωνήσω με την κρατική βία. Και βία φυσικά δεν είναι μόνο η σωματική. Και φυσικά η αμφισβήτηση -ακόμα και των νόμων- και η ανυπακοή έχουν τη δική τους ριζοσπαστική κι ανατρεπτική μορφή. Το ζήτημα όμως είναι πότε ο αριστερισμός θα συναντηθεί με το ίδιο το κίνημα των πολιτών και θα εγκαταλείψει τις ελιτίστικες τακτικές του; Πότε ρεαλιστικά θα πολεμήσει μαζί με τους πολίτες, έστω και εξωθεσμικά; Το πρόβλημα βλέπεις είναι στην άρνησή του και στην προβολή της επανάστασης ως αυτοσκοπό.

Φυσικά, αντίφωνο. Και βέβαια παίζει ρόλο και το κράτος με τις τακτικές του και οι ιδεολογικές διαφορές. Αλλά ο μαξιμαλισμός έχει θεοποιηθεί στο χώρο του αριστερισμού.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Διόνυσε, δε διαφωνώ καθόλου. Αλλά αυτό το μανιφέστο -υπαρκτών προβλημάτων και ζητημάτων- τι σχέση με τον αριστερισμό; Άλλο η λαϊκή αριστερά (τόσο η επίσημη κοινοβουλευτική όσο και εκείνο ανεπίσημο το κομμάτι που μένει στο ΠΑΣΟΚ) κι άλλο οι αριστεριστές.

Η πολιτική βία, αθεόφοβε, συνδυάζεται πάντα με την ελιτίστικη στάση ότι εμείς θα κάνουμε την επανάσταση, εμείς γνωρίζουμε το σωστό για το λαό που κοιμάται, με την άρνηση και το μαξιμαλισμό.

Ανώνυμος είπε...

Ακόμα και η αστυνομοκρατία της Κερατέας, σε τίποτα δε θυμίζει χούντες τους παρελθόντος. (SIC)

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι πως τώρα οι μπάτσοι είναι πιο ευγενικοί από την Χούντα. Π.χ. Βρίζανε τώρα στην Κερατέα τις γυναίκες μέσα στα σπίτια τους (όπου έμπαιναν χωρίς ένταλμα) "πουτάνες" και προέτειναν το όπλο σε μικρά παιδιά αλλά είχε μια αύρα δημοκρατίας η βρισιά, και το πιστόλι δεν ήταν χουντικό είχε μια αρχοντιά. Και το ότο δεν είχαν ένταλμα το ξεχάσανε οι άνθρωποι τι να πρωτοσκεφτούν, να δείρουν, να τρομοκρατήσουν, να βρίσουν, ένα μυαλό είναι αυτό. Να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε.

Θανασης Ξ. είπε...

Προσυπογράφω μέχρι κεραίας. Κι όπως λες, το κυριώτερο είναι πως αυτές οι εκδηλώσεις κάνουν ζημιά τελικά...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Θανάση, η βία και η άρνηση, ο μαξιμαλισμός και η μισαλλοδοξία, πολύ απλά δίνουν επιχειρήματα κι αποθαρρύνουν το κίνημα. Και φυσικά ο ανώνυμος έρχεται πολύ απλά να το επιβεβαιώσει με τις γνωστές φρασεολογίες.

Zaphod είπε...

Χμμμ

Ολα θελκτικα και σωστα μου φαινονται αλλα ειναι και ...αυτο το '21 που κουβεντιαζαμε που ήταν βίαιο το ρημάδι!

Το οποιο νμζ πως το αναγνωρίζεις και εσύ:
"Αντίθετα, η γνήσια λαϊκή βία πηγάζει από τους ίδιους τους πολίτες. Στόχο έχει την ουσιαστική ανατροπή του συστήματος, των θεσμών. Και σε τούτη δε χωρά κανένας πατερναλισμός, καμία εκδικητική μανία, καμία διαφήμιση. "


Το ζήτημα ειναι πως ειναι δυσκολο να ξεχωριστουν μερικα πραγματα. Δεν χρειάζεται άραγες μια "πρωτοπορία" για να γίνει κάποιο μπαμ;
(χωρις να εξετάζω αν ειναι η ώρα του ή αν "ετουτοι" ειναι η κατάλληλη πρωτοπορία. Το βλέπω λίγο θεωρητικά το ζήτημα. Αν περιμενουμε παντως να μας πει η εξουσία "ΟΚ τωρα επαναστατήστε, μάλλον θα περιμενουμε πολύ καιρό)

Εννοείται πως ΔΕΝ ειμαι υπερ της καθαρα φασιζουσας νοοτροπιας μερικών, "αριστερων" με ή χωρίς εισαγωγικά. Την διαμονοποιηση της άλλης άποψης την έχω βαρεθεί, και ειδικά αν προέρχεται από τους και καλα "διαφωτισμένους" εκει και αν νευριάζω χειρότερα. Ναι ρε καραμήτρε ο άλλος ειναι μπατσος όργανο της εξουσιας. Εσύ τι δικαιολογία έχεις και καδρονιάζεις τον κόσμο;

thinks είπε...

Νομίζω όλοι συμφωνούν ότι οποιαδήποτε προσπάθεια στη ζωή, ατομική ή ομαδική, απαιτεί καθαρούς και ρεαλιστικούς στόχους αλλά και ειλικρινή και ακριβή ορολογία. Στη κορυφή της πυραμίδας των όρων/στόχων βρίσκεται η λέξη "επανάσταση" σε όλες τις κατά καιρούς και ιδεολογίες χρήση της. Αλλά αναρωτιέμαι μήπως μετά από πολύ έρευνα καταλήξει κανείς στο ότι "επανάσταση" σημαίνει απλά να γίνει μια ανακατάταξη κοινωνική ώστε οι αδύναμοι να γίνουν δυνατοί (και οι δυνατοί αδύναμοι), και, τι συμβαίνει στους επαναστάτες όταν πετύχουν τον σκοπό τους; έχοντας επιτύχει να επιβληθούν ίσως έχουν επίσης δημιουργήσει το στρώμα των ανθρώπων, από κάτω τους τώρα, που θα γίνουν οι επόμενοι επαναστάτες.

Η μόνη επανάσταση που ξέρω στην ιστορία η οποία έγινε με λάβαρο το οποίο με ειλικρίνεια και καθαρότητα όρασης παραδεχόταν άμεσα το χρηματικό κίνητρο ("δεν πληρώνουμε φόρους χωρίς αντιπροσώπευση στην βουλή") ήταν η Αμερικανική Επανάσταση, η οποία και γέννησε την επόμενη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία τόσοι λατρεύουν να μισούν.

Αυτές ήταν μερικές σκέψεις που μου έδωσε η ανάρτησή σου, Δήμο, την οποία την κατατάσσω ανάμεσα στις καλύτερές σου. Οι σκέψεις και όραση του κειμένου είναι, νομίζω, απόλυτα ρεαλιστικές και ακριβείς. Μου φαίνεται ότι σταματάς πριν εμπεδώσεις σε συμπεράσματα, αλλά πιστεύω ότι οποιαδήποτε συμπεράσματα βγουν από το παραπάνω κείμενο δεν μπορεί παρά να είναι εποικοδομητικά.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Zaphod, η πρωτοπορία αποδεικνύει γρήγορα αν ανταποκρίνεται στα λαϊκά και ιστορικά κριτήρια. Αλλά έτσι όπως το θέτεις είναι σαν να λες ότι ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι ήταν αριστεριστές. Κι όμως είχαν πριν αναλάβει τα όπλα δείξει τις πολιτικές τους θέσεις και είχαν συγχνοτιστεί με τη λαϊκή επιθυμία.

thinks, αφήνεις, μου φαίνεται, επίτηδες κατά μέρος και τη Γαλλική και τη Ρώσικη επανάσταση. Η επανάσταση έχει πάντα ως όραμα τη ριζική ανατροπή των οικονομικών και κοινωνικών δομών. Ωστόσο, η επανάσταση έχει όραμα. Όχι ένα θολό τοπίο αίματος, βίας και άρνησης, αλλά αντιπρότασης.

thinks είπε...

Δήμο, συμφωνούμε απόλυτα, και στο κείμενο και στην απάντησή σου ως προς το πως βλέπεις την επανάσταση (προσθέτω απλά ότι μετά την νίκη και λόγω αυτής, ο επαναστάτης μπορεί να δημιουργήσει άλλους επαναστάτες εναντίων του. Ο λόγος για τον οποίον δεν ανέφερα την Γαλλική και τη Ρωσική στην ίδια πρόταση με την Αμερικανική, είναι για το ότι η Γαλλική επανάσταση απλά ανέδειξε τον Βοναπάρτη, και χρειάστηκα μερικές επαναστασούλες ακόμα μεταξύ δημοκρατίας και αυτοκρατορίας, από τη μία, και από την άλλη, η Ρωσική δεν ήταν ποτέ μια επανάσταση πραγματικής λαϊκής βάσης αλλά μια ανατροπή καθεστώτος από μοναρχία σε δικτατορία που χρησιμοποίησε δημαγωγία και εκφοβισμό για να καταλήξει σε ένα αποτυχημένο πείραμα η μόνη κληρονομιά του οποίου είναι η δυστυχία τριών γενεών Ρώσων και άλλων. Η κακομοίρα η Αμερική που δεν κρυβόταν πίσω από ρομαντικές ιδεολογίες, ξεκίνησε και συνεχίζεται, άρα είναι κατά την γνώμη μου μήλα με πορτοκάλια και μπανάνες ως προς τις άλλες δύο που ανέφερες.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι όμως, Δημήτρη, βλέπεις με αρνητικό τρόπο το Ναπολέοντα. Ωστόσο, αυτός ήταν το κεντρικό πρόσωπο. Ο λαός τον αγαπούσε. Το μετά μιας επανάστασης και ο τρόπος που αυτή θα κινείται μέσα στην Ιστορία και θα μετασχηματίζεται, είναι εκείνο που θα την κρίνει συντηρητικό καθεστώς ή όχι. Σήμερα το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ είναι πιο συντηρητικό κι από της Λιβύης. Απλά εκεί το ξέρουν, ενώ στις ΗΠΑ ζουν στο καστοριαδικό φαντασιακό της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

thinks είπε...

Δήμο, ο Βοναπάρτης είναι ένας από τους ανθρώπους στην ιστορία που θαυμάζω, και πράγματι ήταν αγαπητός στον λαό, και νοιαζόταν για την Γαλλία, όπως και άλλοι μονάρχες στην ιστορία του κόσμου... αυτό όμως δεν αλλοιώνει ούτε αλλάζει ένα απλό γεγονός: η επανάσταση δεν έφερε δημοκρατία αλλά μια άλλη μοναρχία. Όσο για τις ΗΠΑ, και το αν έχουν το καθεστώς αυτό που λατρεύουν όλοι τόσοι εκτός νυμφώνος να νομίζουν ότι έχει, η δική μου γνώμη είναι βέβαια χρωματισμένη, μια που είμαι και Αμερικανός, έχω ζήσει εκεί και ψηφίζω εκεί, αλλά, να πω ένα πράγμα... οι Αμερικανοί δεν νομίζω να το βλέπουν το κράτος τους όπως το βλέπουν το δικό τους οι πολίτες της Λιβύης, και θα τολμούσα να πω ότι κάμποσοι Αμερικανοί είναι πιο μορφωμένοι από αρκετούς της Λιβύης, και όμως δεν βλέπουν αυτό το οποίο παρατηρείς...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δείμε, επειδή όλη μέρα σχεδόν κινούμε και ζω στα Εξάρχεια, γνωρίζω πολύ καλά τη νοοτροπία και τη "λογική" αυτών των ανθρώπων.
Φιλοδοξία τους είναι να προκαλέσουν συνθήκες εμφυλιακής σύγκρουσης.
Πιστεύουν πως αρχίσουν σε κάθε συνοικία οδομαχίες με τους ακροδεξιούς παρακρατικούς και την αστυνομία, ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, υποκύπτοντας στο δίλημα "ή μαζί μας ή με τους φασίστες", θα τους ακολουθήσει.
Το άγχος τους είναι να αποκτήσουν κάποιο αξιόλογο λαϊκό έρισμα, αδιαφορόντας για το κόστος και τις συνέπειες...

ellinaki είπε...

Δείμε θίγεις ένα σύνθετο ζήτημα αλλά ταυτόχρονα άκρως επίκαιρο και σημαντικό.

Έχει μαλλιάσει και η δική μου γλώσσα να το λέω: επανάσταση χωρίς όραμα (έστω και θολό), δεν γίνεται. Και όσο και αν ήθελαν στα όνειρά τους οι Αριστεριστές να βλέπουν τον κόσμο σε μαζικές πορείες για την ανατροπή του συστήματος, όλοι ξέρουμε πως τον τελευταίο χρόνο όσοι κατεβαίνουν στους δρόμους, το κάνουν επειδή μειώθηκε το εισόδημά τους. Και οι πορείες γίνονται πιο πολυπληθέστερες όχι επειδή αυξάνει η αγανάκτηση, αλλά επειδή συνεχώς θίγονται όλο και περισσότεροι επαγγελματικοί κλάδοι ή κοινωνικά στρώματα.

Και φυσικά αυτός είναι λόγος για ξεσηκωμό, αλλά εδώ γίνεται με καθαρά ατομικιστικά κριτήρια. Τα συνθήματα είναι σαφή: "Δεν πληρώνω" ή "να φύγει η κυβέρνηση" ή "δουλειά για όλους", χωρίς όμως κανείς να μας λέει τον τρόπο και τί γίνεται μετά.

Φυσικά το "πόπολο" δεν είναι αναγκασμένο να έχει συγκεκριμένο όραμα. Υπάρχουν "καθοδηγητές" για αυτή τη δουλειά. Αλλά στη συγκεκριμένη περίοδο ούτε αυτοί έχουν προτάσεις.

@ zaphod

Το '21 ήταν μεν κοινωνική επανάσταση αλλά είχε ήδη δημιουργηθεί ένα υπόβαθρο περί ανεξάρτητου έθνους από τους διανοούμενους της εποχής. Άρα το όραμα ήταν σαφές, άσχετα άμα πολλές κοινωνικές ομάδες ξεσηκώνονταν για καθαρά προσωπικούς λόγους.

kapetanios είπε...

δείμε, όλα καλά αλλά να μου βάλεις και δυο παραπομπές στον Κοροβέση δεν στο συγχωρώ!:)
Για τα υπόλοιπα[1]το ερώτημα είναι : κατά της πολιτικής βίας ή της πολιτικής της βίας?

υγ
Την άποψη σου ότι η βία είναι κακή όταν αυτή προέρχεται από αριστεριστές δεν την σχολιάζω :)))

[1]θα μπορούσα βέβαια να γράψω ότι η φωτο είναι όλα τα λεφτά ;)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήρη,(είπε ο Δείμος χαμογελαστά, καθώς έτρβε σκεπτικά το σαγόνι του) δεν επιμένω γιατί θα καταλήξουμε από 10 τραγούδια να συζητάμε για το σκυλάδικο...

Άσκαρ, φιλοδοξία ή όνειρό τους; Έτσι είναι πάντως είναι το όνειρό τους κάπου μεταξύ σεξ και μολότοφ, παίζοντας στην κιθάρα Άσιμο και Σιδηρόπουλο...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ελληνάκι,συμφωνούμε απολύτως. Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Πάντως λίγο η Αφρική, λίγο ο ΓΑΠ, λίγο η κρίση τους έχουν αποτρελάνει από τότε που έκοψα επαφές με την απόκτηση πτυχίου.

Καπετάνιε, έχω κι άλλες βιβλιογραφικές αναφορές για την πολιτική, αλλά μαζεύονταν αρκετές :) Ποια Φωτογραφία, ρε φίλε; ΤΙ ήπιες και δεν μπορώ να σε συνοδεύσω από την αντιβίωση;

Zaphod είπε...

@ελληνακι & δειμος

Χμμμφ δεν νμζ να ειναι απαραιτητο το οραμα. Στο '21 ειχαν...22 διαφορετικα οραματα γι αυτο και σφαχτηκαν μεταξυ τους το...1823 αλλα και μετα!

Θα συμφωνησω ομως με το Δειμο (παρ οτι δεν με καταλαβε. Δεν θελω να πω πως ο Κ. ηταν...αριστεριστης, αλλα οτι ηταν στην πρωτοπορία και να βρω τις διαφορες / ομοιοτητες) και να πω πως τελικα θα πρέπει να ισχυει το εξης:

"η πρωτοπορία αποδεικνύει γρήγορα αν ανταποκρίνεται στα λαϊκά και ιστορικά κριτήρια."


Ασε που η φορτιση των λεξεων ειναι χαζη. Δεν ειναι ολες οι αναμπουμπουλες επανασταση και δεν ειναι ολα τα καθεστωτα χουντες, δεσπότες κτλ. Δεν ειμαστε σε ασπρομαυρο κοσμο.


Α, αν επιτρεπεται:
@thinks
Διαφωνω οριζοντια, καθετα και διαγωνια.

Το τι θα φερει μια επανασταση δεν μπορει να το προϊδεασει κανενας. Μπαινουν πολλοί παράγοντες μεσα και το αποτέλεσμα ειναι μη προβλέψιμο .Δεν έχει σχέση κατ ανάγκη με τις αιτίες που την γέννησαν. Μια επανασταση μπορει να μηδενισει τα παντα (big bang) και αυτο που θα βγει μπορει να ειναι ολοτελα διαφορετικό από το "όραμα". Με αυτη την εννοια ολες οι επαναστασεις του κοσμου έχουν αποτύχει διότι πάντα "κάτι άλλο" έφεραν. Η επανάσταση της "ελευθερίας" στην αμερική κατάντησε να φτιάξει ένα θρησκόληπτο και πολεμοχαρές κράτος (ως επί το πλείστον, διοτι οι ΗΠΑ ειναι αχανείς)

Και όμως δεν ειναι ακριβως έτσι διοτι αμα μηδενίσεις το κοντέρ δεν επιστρέφεις εύκολα σε χειρότερες δομές. Η Γαλλία ήταν ΠΑΝΤΑ καλύτερα μετά την επανάσταση σε σχέση με πριν, ακόμα και όταν δεν είχαν να φάνε!

Στην δικιά μας επανάσταση πχ ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις της Ελλάδας ουδείς νοστάλγησε τα προηγούμενα (με εξαιρεση ενοείται ένα μικρό χρονικό διάστημα μετά την απελευθέρωση όπου βρέθηκαν πολλοί "νοσταλγοι" ή απλοι άνθρωποι με οξυμένο πρόβλημα επιβίωσης).

Α, και η ρώσικη σαφώς και ήταν γνήσια λαϊκή επανάσταση. Απλα και εκεί χρειάστηκε (όπως σχεδόν παντου) μια ...αστική πρωτοπορία.

ellinaki είπε...

Ζαφώδιε,

Λες: "Στην δικιά μας επανάσταση πχ ακόμα και στις χειρότερες καταστάσεις της Ελλάδας ουδείς νοστάλγησε τα προηγούμενα..."

Κι όμως. Η σημερινή αγανάκτηση (κατά τη γνώμη μου) εκφράζει τη νοσταλγία της Ελλάδας προ 2-3 ετών. Αυτή που το Δημόσιο ήταν ξέφραγκο αμπέλι, το χρήμα έρεε ζεστό από την ΕΕ και κουτσά-στραβά ο καθένας ξεζούμιζε το Κράτος με τον τρόπο του.

Γι' αυτό και δεν υπάρχει σαφές αίτημα γιατί κανείς δε μπορεί να βγει δημοσίως και να πει "Απαιτώ να βολέψω και το σόι μου στην Υπηρεσία μου" ή "Φέρτε πίσω το επίδομα "ανάγνωσης πρωινής εφημερίδας".

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι εγώ αυτό εννοούσα για τον Κολοκοτρώνη, Zaphod, ότι ήταν πρωτοπορία, αλλά είχε δείξει ότι είχε συγχροτιστεί με τις λακές απαιτήσεις (έστω και σε κάποιο βαθμό) και με κάποιες από εκείνες των κοτσαμπάσηδων. Στα άλλα συμφωνούμε.

Πάντως, ελληνάκι, ακριβώς αυτά τα αιτήματα είναι που διαφοροποιούν τον αριστερισμό από την πρόοδο και το ριζοσπαστισμό. Ο αριστερισμός δεν έχει αιτήματα/προτάσεις, αλλά όνειρα (μάλλον θερινής νυκτός).

Dyer είπε...

Θα συμφωνήσω με τα συμπεράσματα της ανάρτησης δείμε επειδή και γω έχω την άποψη ότι η βία δεν μπορεί να γεννήσει δημοκρατία, απλώς μεταλλάσσεται. Επίσης να προσθέσω ότι ακόμα και οι οργανωμένες επαναστάσεις έχουν κύριο συστατικό ένα στόχο, ένα όραμα, μια ιδεολογία τα οποία πάντα βρίσκονται στο χώρο του ιδεατού. Η πραγματικότητα όμως μετά την επανάσταση δεν είναι ένας μονόδρομος, δεν είναι ιδεολογία! Χρειάζεται η διαλεκτική για να λύσεις τα προβλήματα που θα ανακύψουν. Όμως πόσο διαλεκτικοί μπορεί να είναι οι βιαία εξεγερμένοι πολίτες;

thinks είπε...

Δήμο μου, όπως ξέρεις διαφωνώ με τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς όπως πχ. το σκυλάδικο τους οποίους προσπαθώ να μην φέρνω πρώτος σε συζητήσεις και με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο να μην επιμείνουμε :-) Πάντως επαναλαμβάνω ότι το κείμενό ήταν από τα καλύτερά σου.

@Zaphod:
Αυτό που προσπάθησα να εκφράσω δεν ήταν ότι "όλες οι επαναστάσεις του κόσμου έχουν αποτύχει" αλλά ότι η επανάσταση είναι μια οργανική και επαναλαμβανόμενη λειτουργία της κάθε κοινωνίας, και δεν περιορίζεται μόνο στις μορφές βίας ή ξεσηκωμού. Ότι, μια συγκεκριμένη επανάσταση δεν μπορεί να είναι διαρκής, αλλά η επαναστατική λειτουργία μιας κοινωνίας είναι συνεχής.

"...μια αστική πρωτοπορία" που δημαγώγησε τους αγρότες εξηγώντας τους τι πρέπει να πιστεύουν.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Dyer, χαίρομαι που συμφωνούμε. Βέβαια, προς το παρόν μιλάμε για επιβολή επανάστασης κι όχι για επανάσταση. Και ας μη ξεχνάμε ότι ο αριστερισμός απέχει πολύ στην πράξη από τη διαλεκτική.

Δημήτρη, πλάκα έκανα. Ουσιαστικά εννοούσα ότι θα ξεφεύγαμε τόσο πολύ ώστε θα χάνονταν η ουσία για τον αριστερισμό.

Caesar είπε...

Δείμε, κρατώ ότι "η επαναστατική λειτουργια μιας κοινωνίας είναι συνεχής" και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε. Κάθε κοινωνία έχει τη δυναμική της, που οφείλει να έχει κι άλλους τρόπους εκτός, αν εξακολουθεί να είναι η βία η μαμή της ιστορίας...

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν πολλοί σοβαροί λόγοι οι οποίοι θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν μια σειρά εξελίξεων. Πολλαπλές ανικοινωνικές και αντιδημοκρατικές επιθέσεις δέχονται οι κοινωνικές ομάδες που υπερβάινουν κάθε έννοια δικαίου και κοινής λογικής.

Είναι εμφανής η ανυπαρξία και αδυναμία μιας ρεαλιστικής πολιτικής ιδεολογίας, που θα είναι ικανή να αντιπροτείνει...
( με ένα ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο) τέτοιο που να μπορεί να πείσει, να αποτελέσει ανάχωμα σε όσα γίνονται.

Η αδυναμία ενισχύει τις σπασμωδικές αντιδράσεις και παρασύρουν σε αόριστες πολιτικές ιδεοληψίες και αναφορές που αλληλοαναιρούνται (

..αριστερίζουσες, όπως λες, Δείμο
(και όχι μόνο, βέβαια.)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καίσαρα, η βία είναι η μαμή της ιστορίας, αλλά μόνο όταν δ λειτουργεί ως αυτοσκοπός.

Σπίθα, συμφωνούμε ακόμα μία φορά.

Oblivion είπε...

Δείμο, η κριτική στους αριστερούς και τους αναρχικούς (τους μη-σοβαρούς) είναι πλέον εύκολη.Θεωρώ πως η ανάλυσή σου αφήνει αρκετά θέματα ανοιχτά και δεν εξαντλεί εντελώς ΓΙΑΤΙ είναι έτσι οι αριστεροί.Οι αναρχικοί είναι άλλη ιστορία, και παρόλο που πιθανότατα με τις τακτικές τους μπορεί να διαφωνώ,αποτελούν μια δυναμική μορφή πάλης.Το θέμα είναι ότι δεν έχει απορροφητικότητα,όπως το κίνημα "Δεν πληρώνω".Ας μην ξεχνάμε πως όταν είναι να ξεφύγει η κατάσταση σε κοινωνικό επίπεδο, αυτοί οι "αναρχικοί" θα είναι η πρώτη γραμμή,άσχετα με το αν το κάνουν περισσότερο για λόγους εκτόνωσης.Για την απάθεια της κοινωνίας δεν μπορούμε να ρίχνουμε λάσπη στον αναρχικό χώρο.
Η γεύση που αφήνεις στο τέλος είναι αντι-αριστερή και αντι-αναρχική,χωρίς να συνοδεύετε από μια πιο εκτενή ανάλυση στους λόγους, οι οποίοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν και τους ίδιους τους αριστερούς που διαβάζουν, να ξανασκεφτούν ορισμένα πράγματα.

Επίσης η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχει ολοκληρωμένη πρόταση τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό (βασικά σε οικονομικό, αφου οικονομικό>>πολιτικό πλέον).Και είναι και εφαρμόσιμη και έχει εφαρμοστεί και αρκετές φορές σε άλλες χώρες.

Επίσης συμφωνώ με αυτό που είχε πει ο Ζίζεκ,ότι δηλαδή η βία δεν είναι καταδικαστέα αλλά δεν είναι πάντα απαραίτητη.Μακάρι να είχαμε ριζική αναθέσμιση ΜΕ την μαζικότατη συμμετοχή των πολιτών, και μακάρι όπως έλεγε και η Αλέκα,να μην έσπαγε ούτε ένα τζάμι κατά την διάρκεια της επανάστασης.

Αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή είναι ένα πρόταγμα που θα μπορεί να τραβήξει τον κόσμο και να μετουσιώσει αυτήν την οργή "να καεί το μπουρδέλο η βουλή" σε κάτι το πολιτικό.Με την κανονική έννοια του όρου.Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατικό πρόταγμα.

Για την Χούντα,διαφωνώ με την θέση σου,χωρίς να αφηνιάζω βέβαια,και θα αφήσω τον κύριο Φωτόπουλο να τα πει καλύτερα απο εμένα.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_2_12.html

ο δείμος του πολίτη είπε...

Oblivion, θα δεχτώ την κριτική. Ουσιαστικά στρέφομαι κατά του αναρχικού χώρου (ούτως ή άλλως) -τουλάχιστον στην πολιτική του πρακτική, πέρα του χώρου της αναρχικής διανόησης. Ωστόσο, κάπου συγχέεις την αριστερά με τον αριστερισμό. Δε στρέφομαι, πάντως, κατά της αριστεράς συλλήβδην (ούτε των πολιτών που ανεξάρτητης κομματικής ταυτότητας αισθάνονται αριστεροί). Ωστόσο, θα δεχτώ την κριτική.

Oblivion είπε...

Αν έχεις σκοπό να αφιερώσεις ένα άρθρο όπου θα κριτικάρεις την αριστερά,τότε μετά χαράς το συζητάμε.Απλά ίσως σε κάποιον να δώσεις την εντύπωση πως στρέφεσαι ενάντια στον αριστερό χώρο,και το κακό δεν είναι αυτό,αλλά το ότι δεν είναι ανεπτυγμένη σε τέτοιο βαθμό η κριτική.Και για τον αναρχικό χώρο το ξεκαθάρισα πως και εγώ διαφωνώ με την πολιτική τους, αλλά...
Μπορείς να ψάξεις αν έχεις χρόνο και την πρόταση για έξοδο από ευρώ και τα υπόλοιπα που προτείνει η εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Και μια καλή κριτική για την αριστερά εδώ:

http://oikonomouyorgos.blogspot.com/2010/12/to-te.html

ο δείμος του πολίτη είπε...

Την αριστερά την κρίνω κατά καιρούς. Το ζήτημα του αριστερισμού μου προέκυψε λόγω επίθεσης που δέχτηκα.

Hades είπε...

Η πάγια θέση μου, Δείμε, είναι ότι ένας από τους λόγους που η χώρα περνάει εδώ και δεκαετίες όσα περνάει είναι η κυριολεκτική απουσία αριστεράς. Αυτό το κενό έπρεπε κάπως να συμπληρωθεί όμως κι έτσι έχουμε αυτά που περιγράφεις, των οποίων το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι είτε να προσπαθούν να δημιουργήσουν γεγονότα όπου δεν υπάρχουν, είτε να προσπαθούν να καπελώνουν όσα δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν.
Το ότι θα πέσει το ξύλο της αρκούδας κάποια στιγμή είναι γεγονός. Όλα τα "στοιχεία" προς αυτήν την κατεύθυνση δείχνουν. Το μόνο ερώτημα είναι το πότε. Και έχω την αίσθηση ότι και αυτοί θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα. Είναι άνθρωποι που απλά αδυνατούν να καταλάβουν ότι ο κόσμος τους έχει σιχαθεί και αυτούς.

ShareThis