Φοβάμαι το δικό μου σημείωμα

Το βλέμμα του

έπεσε απάνω της

απορία και θλίψη…

την κοίταξε με βλέμμα περίεργο

«γιατί θες να σταματήσω;

Έχουμε πόλεμο,

Ακόμα δεν το κατάλαβες;

Οι εχθροί μας

με τόσο προσωπικό στη δούλεψή τους

δε σταματούν ούτε στιγμή

και θες εγώ να ξεκουραστώ;»

Παγωμένη αντίκριζε

τον ιδρώτα του...

Κόκκινη γραμμή

ζωγράφιζε το μέτωπό του,

γραμμές καμπύλες

στο πρόσωπό του.

Το χρώμα του πολέμου

ξέθαψε το τσεκούρι.

Το δωμάτιο πάλλεται

ιαχές σκίζουν την ησυχία

το γυάλινο κουτί

πάλι αποκοιμίζει.

Απλώνει αλυσίδες,

Ανθρώπινο το προσωπείο

μα σκληρό το ατσάλι

και δύσκολα σπάει

θέλει αίμα πολύ

τούτος ο πόλεμος.

εγκληματείς που αδρανείς
έγραφε ο στίχος του αυτόχειρα,

οι νέοι χωρίς μέλλον

κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα

έγραφε ο πρώτος επώνυμος νεκρός

και η γριούλα κλαίγοντας δήλωνε

βάρος για την οικογένειά της.

Δεν υπάρχει χειρότερο

από τη στέρηση

του ονείρου

από κλοπή

της ελπίδας

πώς ζητάς

να ξαποστάσω;

Φοβάμαι.

Φοβάμαι το δικό μου

σημείωμα,

τρέμω την ιδέα

μην αφήσω

με κόκκινο γραμμένο

δικό μου γράμμα

στα κορίτσια.

Μάιος 2012