Το παρελθόν επί του μέλλοντος

Μετά τις εκλογές αναζητάται το μέλλον, το αύριο. Τα διλήμματα γνωστά και οι παρεμβάσεις και οι εκβιασμοί με τις απειλές από εξωτερικούς θεσμικούς και μη παράγοντες επίσης γνωστοί. Η πίεση στις πλάτες των Ελλήνων ψηφοφόρων αφόρητη. Λες και όλο το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα στηρίζονταν στις ελληνικές εκλογές !

Οι Έλληνες κλήθηκαν να ψηφίσουν υπό το καθεστώς της οικονομικής και κοινωνικής σύνθλιψης που υφίστανται με τη μαζική ανεργία, τη φτωχοποίηση και την επισφάλεια στην εργασία, την καταστροφή του κοινωνικού κράτους που στήθηκε μετά τη Μεταπολίτευση και ήδη βρίσκεται σε διαδικασία μεταφοράς σε ιδιωτικά χέρια, παράλληλα, με την αντιστροφή των κοινωνικών κατακτήσεων.

Φέτος για πρώτη φορά είχαμε στις εκλογές και τα παιδιά του 2008 που βίωσαν τη συστημική και εκπαιδευτική καταπίεση να μεταφέρεται συμβολικά με τη σφαίρα ενός αστυνομικού· τα παιδιά εκείνα που αναποδογύριζαν αυτοκίνητα ή κατέστρεφαν βιτρίνες και τράπεζες ή πρόσφεραν λουλούδια σε αστυνομικούς.

Είναι τα ίδια άτομα που σήμερα είτε έχουν αποφοιτήσει και έχουν ενταχθεί στο επαγγελματικό περιθώριο είτε βιώνουν την κόλαση της ανεργίας, των αποκλεισμών και των κλειστών προοπτικών.  Είναι τα παιδιά που ωρίμασαν απότομα βλέποντας τα όνειρά τους να φυλακίζονται πίσω από το σώσιμο της χώρας και αντικρίζουν τη μαυρίλα ενός αόρατου και βωβού μέλλοντος.

Και δίπλα σε αυτά η Τρίτη Γενιά. Οι συνταξιούχοι που απείχαν μαζικά -όπως έδειξαν τα ποιοτικά στοιχεία των exit polls της 6^ης Μάη- μη μπορώντας να αλλάξουν τον παραδοσιακό κομματισμό σχηματισμό τους. Παρενθετικά ας σημειώσουμε ότι τον Ιούνιο η αποχή αυξήθηκε, κάτι μάλλον ρίχνει το βάρος της ευθύνης σε νεώτερους. Η αποχή ευνόησε σημαντικά τη Νέα Δημοκρατία, καθώς συνήθως για ημερήσια μπάνια δραπετεύουν κάτοικοι των αστικών κάτω των 50 ετών, που στατιστικά στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ.

Αν το μέλλον όμως ανήκει στα παιδιά τότε λογικό ήταν που οι μεσοαστοί και οι παραγωγικές με τις νεανικές ηλικίες όρισαν με τέτοιο τρόπο το αποτέλεσμα των εκλογών. Αυτές οι παραγωγικές ηλικίες της μεσαίας τάξης έδειξαν πως η τήρηση του μνημονίου σημαίνει επιβολή του παρελθόντος επί του μέλλοντος. Οι εκλογές του Ιούνη έκριναν πως για το δυναμικό κοινό κάτω των 50 ετών αυτοί που ευθύνονται για τη λιτότητα και τα μνημόνια δεν είναι οι κατάλληλοι.

Γιατί με την ψήφο τους -και παρά τα επιμέρους κομματικά αποτελέσματα το Μάη και τον Ιούνη- έδειξαν ότι είναι παρόντες πολιτικά, όσο κι αν ήθελαν να τους υποσκελίσουν με διορισμένες κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα υπερψηφίσεις μνημονίων για τα οποία ποτέ δεν ενημερώθηκε ο κυρίαρχος λαός, κόντρα στη μαζική προπαγάνδα των μιντιακών χειραγωγών, ελληνικών και ξένων μέσων.

Οι μεσοαστοί δέχτηκαν το ισχυρότερο πλήγμα σε τούτο τον πόλεμο. Κατηγορήθηκαν ότι επιδιώκουν να επιστρέψουν στο πελατειακό παρελθόν και πως τάχα δε θέλουν να σωθεί η χώρα και να γίνουν απορρυθμίσεις (μεταρρυθμίσεις τις ονομάζουν όσοι υπέκυψαν στο μεταμοντέρνο πνεύμα της εποχής). Κι όμως έδειξαν ότι το μέλλον για εκείνους δεν είναι στη λιτότητα, αλλά στην αξιοπρεπή επιβίωση και τη μετεξέλιξη του συστήματος.

Έδειξαν ότι θέλουν διαφορετικές προσεγγίσεις και νέα οράματα μακριά από τους χειρισμούς εκείνων που τον πρόδωσαν είτε με τις παλιές πρακτικές είτε με τις υπογραφές τους στην ταξική επίθεση που βίωσε. Ακόμα μία φορά οι λαοί έδειξαν ότι επενδύουν στο μέλλον. Στο μέλλον της δική τους ανάπτυξης κι όχι της εξασφάλισης των τραπεζικών αποθεμάτων. Στο μέλλον του κράτους πρόνοιας κι όχι στο διαλυμένο κράτος που θέλει το νεοφιλελεύθερο δόγμα να τους επιβάλει.

Το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα είναι διφορούμενο, παρά τη μεγάλη ικανοποίηση των μίντια και την αισιοδοξία που προσπαθούσαν να σκορπίσουν. Μία εύθραυστη πλειοψηφία με ένα ισχυρό κοινωνικό ρεύμα κατά της μονομερούς λιτότητας και της κρατικής απορρύθμισης. Τα κοινοβουλευτικά αντιμνημονιακά κόμματα ουσιαστικά αγγίζουν το 45,82%, ενώ τα κόμματα που υποστήριζουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική αθροιστικά συγκεντρώνουν 48,2% (συμπεριλαμβανομένης της ΔΗΜΑΡ, που φέρεται να συμμετάσχει στη συγκυβέρνηση). 

Αν σε τούτα τα ποσοστά λάβουμε υπόψη ότι το διακύβευμα για πολλούς ψηφοφόρους δεν ήταν το μνημόνιο, αλλά το ευρώ και η ελπίδα ότι μετά το Μάη τα κόμματα θα στραφούν προς την ανάπτυξη, τότε υπάρχει ένα έτοιμο κοινωνικό ρεύμα που στήριξε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ξεσπάσει, αν ακολουθηθεί η ίδια πολιτική. Ωστόσο, ο Σαμαράς ήδη δήλωσε προς εσωτερικούς κι εξωτερικούς αποδέκτες ότι θα τιμήσει την υπογραφή του για΄τι το κράτος έχει συνέχεια.