Θολό το σπίτι των αναμνήσεων
μόνο το ντουλάπι των παιδικών
χρόνων
αραχνιασμένα παιχνίδια στη
σειρά
περιμένουν ακόμα τη χαμένη
αθωότητα
να ζωντανέψουν.
Πλασιέ ευτυχισμένων στιγμών
μας επισκέφτηκαν
και έφεραν νέα παιχνίδια,
αντάλλαγμα η ελευθερία.
Ένα Volvo αγόρασα με ford μηχανή
και γιαπωνέζικα ανταλλακτικά
κατασκευασμένα στην Κίνα
(σουηδικό αυτοκίνητο),
μεζονέτα αγόρασα στα ανατολικά
σε "καλές" συνοικίες
να κατοικώ,
το παιχνίδι απολάμβανα
κούκλα σύμβολο καταξίωσης
ήθελα να γίνω.
Καλώδια με δένουν
σε όνειρα αποφλοιωμένα
σε χωμάτινα γκρεμισμένα κάστρα
πάνινη κούκλα ιδιόχειρη
πια κρατώ
στην
κόρη μου να χαρίσω
.
9 έκριναν :
Τερμα τα μακιγιαρισμενα ονειρα τελος οι υποβολιμαιες επιθυμιες!Θα χτισω απ την αρχη τη ζωη μου με υλικα που θα διαλεξω εγω! ΒΑΣΩ
Ακριβώς έτσι, Βάσω. Αλλά μην παραβλέπεις ότι τα όνειρα εκείνα τελικά μας φτώχυναν τόσο ώστε μόνο πάνινη κούκλα μπορούμε να χαρίσουμε πια ιδιόχειρη. Τουλάχιστον αυτή θα είναι ειλικρινής...
Ας το δούμε ως "επιστροφή" κι όχι σαν "διάψευση", ώστε το σφίξιμο των δοντιών να μην μας ματώσει...
Ναι, Ευάγγελε, αλλά δυστυχώς η κόρη ακόμη βλέπει διαφημίσεις με την Barbie και λεφτά δεν υπάρχουν. Μόνο πάνινη ιδιόχειρη κούκλα μπορώ να προσφέρω πια...
(το α΄ ενικό του σχολίου ακολουθεί το πρωτοενικό πρόσωπο του ποιήματος, αν και ο σχολιάζων δεν απέχει τελικά πολύ από αυτή την εικόνα).
Καλημέρα Δείμο. Ολα πιστεύω ότι θα βρούν τη σωστή τους βάση απ' εδώ και στο εξής. Μαζί με τα μειωμένα/χαμένα εισοδήματα χρειάζεται να αναπροσαρμοσθούν και άλλοι καθημερινοί παράγοντες, τα νοίκια, τα τρόφιμα, οι τιμές να πέσουν. Τα όνειρα των παιδιών διαμορφώνονται απο εκτός πραγματικότητας διαφημίσεις, και η Barbie χρειάζεται να επαναδιαπραγματευτεί τη τιμή της ώστε να εξασφαλίσει θέσεις στη καρδιά του παιδιού.
Ως τότε όμως..καλά κρασιά!
Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω Barbie... Δε θέλω αυτό το μοντέλο που -πέραν τιμής- προβάλει το σύγχρονο παιχνίδι (σεξιστικά παιχνίδια, κούκλες μοντέλα με ακριβά ρούχα, αυτοκινητάκια κλπ).
Πρέπει να δείξουμε στα παιδιά μας ότι μπορούμε να χαρούμε κι άλλα παιχνίδια ειδικά αν είναι ιδιόχειρα, δικής μας κατασκευής (μαθαίνουν κιόλας). Αυτή είναι η αισιόδοξη οπτική, που κρύβω...
Οσο είναι μικρό το παιδί, μπορεί ο γονιός να του παίρνει εκπαιδευτικά παιχνίδια, συναρμολόγηση (πάζλ), ζωγραφική, δημιουργία. Ομως η Barbie θα έρθει ότι και να κάνεις, όλα τα πιτσιρίκια σε μία ορισμένη ηλικία περνάνε το σύνδρομό της. Το θέμα είναι πώς θα τη περάσουν..α) γρήγορα σαν αναγκαίο κακό και να τη ξεχάσουν ή β) αργά σαν λατρεία και να τη βάλουν στην άκρη ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ αφού ενσωματώσουν τα μηνύματα πίσω απο τη κάθε Μπάρμπι. Οι γονείς που προτιμούν το "α" δουλεύουν πρός όφελος του παιδιού απο μικρό.
Τα όνειρα γκρεμίζονται αλλά πάντα ξαναχτίζονται και κάθε φορά γίνονται καλύτερα κι ας στο παρόν πονάνε, δεν πειράζει.. Μαθαίνουμε, πάντα μαθαίνουμε.
Μαρίνα μου, καθόλου δε διαφωνούμε... Τα παιδιά με τέτοια παιχνίδια από μικρά γίνονται καταναλωτικά όντα και φταίμε κι εμείς...
Κουφετάριε, πόσο δίκιο έχεις...
Δημοσίευση σχολίου