σαράντα χρόνια μετά τα ίδια αιτήματα (συν ένα)

γράφτηκε για τον κλόουν

Το Πολυτεχνείο αποτελεί μια ξεχωριστή -άτυπη- εθνική γιορτή. Σύντομα πήρε διαστάσεις εθνικής επετείου, πολύ μεγαλύτερες από τη σχολική γιορτή που σχεδίαζε το Υπουργείο Παιδείας όταν τη θεσμοποίησε. Και τούτη η γιορτή στημένη στο πρότυπο των άλλων δύο εθνικών εορτών: γιορτάζεται η εξέγερση, η οργανωμένη άρνηση κι όχι η απελευθέρωση. Ως εθνική γιορτή όμως στο μεταμοντέρνο πολιτισμικό πνεύμα που μας περιβάλλει μάλλον είναι λογικό να μηδενίζεται, όπως το μεταμοντέρνο μηδενίζει τα πάντα. Με την εμμονή στο εύκολο και το επιφανειακό, το μεταμοντέρνο πείθει χωρίς λογική, αλλά με προπαδανδιστικά μέσα.

Έτσι και για το Πολυτεχνείο με αφορμή μια μειοψηφία που ηγήθηκε πολιτικά στη χώρα και εκμίσθωσε τους αγώνες της για δημοκρατία στις ελίτ, μηδενίζεται η προσπάθεια μιας ολόκληρης γενιάς να σταθεροποιήσουν τη χώρα και να την εξελίξουν πολιτικά και κοινωνικά. Είναι οι γονείς που πάλευαν δεκαετίες να ορθοποδήσουν, είναι οι πολίτες που συμμετείχαν σε δράσεις στα κοινά χωρίς αντίκρυσμα, είναι μια ολόκληρη γενιά που πάλευε κόντρα στη φτώχεια και τον αυταρχισμό του παρελθόντος βλέποντας το μέλλον με ελπίδα, ανδράποδα μιας δημοκρατίας που έχτιζαν ρανίδα τη ρανίδα του καθημερινού αγώνα και υποχείριοι απατηλών ελπίδων από τους πολιτικούς που στήριζαν και την ψευδαίσθηση της διαφοροποίησης των κυρίαρχων ιδεολογιών.

Και όποιος βλέπει το Πολυτεχνείο ως γιορτή, ως ένα περιστατικό του παρελθόντος, λειτουργεί ακριβώς μέσα στο ίδιο μεταμοντέρνο πλαίσιο. Σε μία εποχή που η κυβέρνηση λειτουργεί με τόσο αυταρχισμό (η ΕΛΑΣ στην υπηρεσία των ιδιωτών, τα ΜΑΤ για επιβολή αντιλαϊκών κι αντιδημοκρατικών και παράνομων αποφάσεων της κυβέρνησης, δεκάδες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ακροδεξιός αυταρχισμός στο δημόσιο διάλογο και μεταμφυλιακή ρητορεία με κύριους εμπνευστές τον Πρωθυπουργό και τον Κεδίκογλου και τον Γεωργιάδη) το σύνθημα για ελευθερία και δημοκρατία είναι τόσο επίκαιρο.

Στην εποχή που η Παιδεία υποβαθμίζεται σε αποσπασματική κατάρτιση και συνεχώς υψώνονται νέα ταξικά εμπόδια στη δημόσια εκπαίδευση, η επικαιρότητα γίνεται η βαθύτερη ουσία του Πολυτεχνείου. Σχολεία κλείνουν, τα λειτουργικά κενά στο όνομα των αριθμών δεν καλύπτονται, τα σχολικά κτίρια μετά βίας συντηρούνται. Η Παιδεία από επένδυση κρίθηκε δαπάνη και υποτάχθηκε στις περικοπές μαζί με κάθε κοινωνική δράση. Δίπλα της όμως θα προσθέσω την Υγεία. Κι ας μη λησμονούμε ότι το ψωμί, στην ανατέλλουσα εποχή των πλειστηριασμών, των φυλακίσεων για χρέη προς το δημόσιο εξαιτίας μιας εγκληματικής υπερφορολόγησης, γίνεται το πλέον επίκαιρο σύμβολο επιβίωσης.

Το νέο σύνθημα είναι μεγαλύτερο και πιο επιτακτικό: Ψωμί, Παιδεία, Υγεία, Δημοκρατία... Όλα ζητούμενα, τίποτα δεδομένο, όλα τους θύματα μιας αντιδημοκρατική πολιτικής. Όταν τα άρματα της μονόπλευρης λιτότητας επιτίθενται, το σαντάχρονο σύνθημα του Πολυτεχνείου μπορεί σήμερα να μετασχηματιστεί και σε Δουλειά, Υγεία, Παιδεία, Δημοκρατία.