η δημοκρατία απειλεί το νεοφιλελευθερισμό

γράφτηκε για το tvxs.gr

Την ώρα που η δικομματική Κυβέρνηση πιέζεται πανταχόθεν και ήδη δείχνει ανεπαίσθητες -επικοινωνιακές- ρωγμές στην εσωτερική συνοχή της, βρίσκει διέξοδο στον αυταρχισμό και την επιβολή δια αυτού των πολιτικών της επιλογών. Ας μην παραβλέπουμε, ούτε τούτη η Κυβέρνηση έχει απεμπολήσει προ καιρού κάτι φιλελεύθερο και φιλολαϊκό που είχε κάποτε.

Και αυταρχισμός δεν είναι μόνο η αστυνομική βία. Είναι και οι συνεχείς συλλήψεις, η μη αρχειοθέτηση από τον εισαγγελέα των μηνύσεων της Χρυσής Αυγής σε αντιφασίστες. Αυταρχισμός είναι και το φιλοκυβερνητικό δημοσιογραφικό bulling καθώς και η μονόπλευρη ενημέρωση μέσα στο γυαλιστερό περιτύλιγμα της πολυφωνίας και της κριτικής (ξεχνώντας βέβαια τη διαπλοκή και τις εξαρτήσεις).

Αυταρχισμός ακροδεξιάς κοπής είναι και η ανόρθωση εμποδίων στις δημοκρατικές διαδικασίες. Οι πολίτες ολοένα και περισσότερο αποθαρρύνονται να εκφράζουν τις απόψεις τους. Μόνο μέσο να εκφραστούν -πλην του διαδικτύου- είναι πλέον οι δημοσκοπήσεις, με τον περίεργο τρόπο που διατυπώνονται τα ερωτήματα και τον ακόμα πιο περίεργο τρόπο με τον οποίο ερμηνεύονται και παρουσιάζονται. Στην ουσία πλέον η φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, καθίσταται δημοσκοπική καταγραφή.

Η πραγματική δράση του πολίτη παρεμποδίζεται. Και όταν μέσα σε έναν γενικευμένο πόλεμο υπερασπίζεται τη ζωή του, τιμωρείται και συλλαμβάνεται. Ο πολίτης από ον πολιτικό καταντά εγκληματίας, τρομοκράτης, προδότης της εθνικής συνοχής και σωτηρίας. Γίνεται ένας αριθμός στην κομφορμιστική διαπίστωση που χρησιμοποιούν όσοι προσπαθούν να τον ελέγξουν.

Την ίδια όμως περίοδο, στην Ελλάδα συζητείται ο προϋπολογισμός του 2014. Κι όμως ακόμα κι αν υπερψηφιστεί ως έχει τον τελικό λόγο βάσει συμβάσεων και Συμφώνου Σταθερότητας τον έχουν οι Βρυξέλλες/τρόικα. Οι αναθεωρήσεις στον ψηφισμένο/αποφασισμένο προϋπολογισμό όχι μόνο θα είναι υποχρεωτικές, αλλά θα αποφασίζονται σε άλλα μέρη αντί του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αντέχει τις δημοκρατικές διαδικασίες, ακόμα κι αυτές που θέσπισε ο φιλελευθερισμός. Η πολιτική μεταφέρεται -με την πλήρη συμφωνία της κυβέρνησης- μακριά από τους εκπροσώπους του λαού καταστρατηγώντας ακόμα και το αστικοδημοκρατικό αντιπροσωπευτικό πολίτευμα και το Σύνταγμα. Και ο προϋπολογισμός δεν αποφασίζεται με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά βάσει των οικονομικών συμφερόντων κάτω από την προτεσταντική ηθική των βορειοευρωπαϊκών χωρών.

Η πλεονασματική πολιτική της Γερμανίας και η επέκταση των εμπορικών της σχέσεων προς ανατολάς ως αντιστάθμισμα για τις χαμένες νοτιοευρωπαϊκές αγορές, ουσιαστικά ενισχύει τα ελλείμματα μέσα στην ευρωζώνη. Εκτός από προϊόντα όμως εξάγει και χρεοκοπία και ανεργία σε άλλες χώρες. Την ίδια ώρα το ισχυρό ευρώ, στηριζόμενο στο γερμανικό πλεόνασμα, οδηγεί σε περιδίνηση την ευρωμεσογειακή κρίση χωρίς να της επιτρέπει να ανταγωνιστεί το Βορρά και να φτάσει σε ισόρροπη ανάπτυξη. Αντιθέτως, ως στόχος ορίστηκε η ανταγωνιστικότητα προς τρίτες χώρες, αλλά όχι ως αγοραστές εξαγωγών της Γερμανίας.

Και ο αυταρχισμός του νεοφιλελευθερισμού αποκαλύπτεται όχι μόνο από τις διαδικασίες, αλλά ακόμα και από το αποτέλεσμα. Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Παιδιού αίρονται από την επιβολή μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής. Βασανιστήρια σε όποιον αντιδρά, συλλήψεις αθώων ανθρώπων και φυλάκισή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρεμπόδιση της απρόσκοπτης εκπαίδευσης σε παιδιά, πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου με ευθύνη κεντρικών αποφάσεων... Την ίδια στιγμή, οι αποφάσεις που λαμβάνονται ουσιαστικά στέκουν εμπόδιο στο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής εργασίας και προστασίας της ζωής.

Ο αυταρχισμός της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σκέψης διακρίνεται και στην αντίληψη και τις κατηγορίες περί λαϊκισμού. Οποιαδήποτε αντίθετη άποψη κατατίθεται που καταδεικνύει τις μαύρες σελίδες της θανάσιμης πολιτικής που ακολουθείται, αυτομάτως χαρακτηρίζεται λαϊκισμός. Με μία ελιτίστικη στάση κατακρίνεται οτιδήποτε διαφωνεί ως κακό, ως προϊόν φαντασίας, ως υποβιβασμός του πολιτικού διαλόγου, λες και γίνεται ουσιαστικός πολιτικός διάλογος σήμερα.

Λαϊκισμός θεωρείται και το να αφουγκράζεται η αριστερά τα αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων. Η πίεση να επιβληθούν στις αντιδρώσες μάζες δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν καν ότι ρόλος της αριστεράς είναι να υπερασπιστεί τις λαϊκές μάζες ως κεντρικά υποκείμενα της σωτηρίας και ως βασικά πληττόμενα αντικείμενα των μέτρων μονόπλευρης λιτότητας και υπερφορολόγησης. Και να το δουν, όταν η πιο δεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση χτυπά με κάθε μέσο κοινωνικά και τοπικά κινήματα, τα αποκαλεί τρομοκρατικές ή εγκληματικές οργανώσεις που καταστρέφουν τη χώρα.

Κι όμως τελικά ο μεγαλύτερος λαϊκισμός είναι η αφήγηση της Κυβέρνησης ότι για όλα ευθύνονται οι άλλοι. Ακόμα και όταν φιλελεύθεροι αναλυτές αποδεικνύουν ότι η ακολουθούμενη πολιτική δε βγαίνει, προτιμά να κατηγορεί τους άλλους και παντού να βλέπει με γλώσσα Μακάρθι αριστερό δάκτυλο.

Ας μη λησμονούμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός απειλείται από τα πολιτικά όντα, φοβάται τον πολιτικοποιημένο πολίτη.. για αυτό είναι αναγκαίο όσο ποτέ η αντισυστημική αριστερά να αναδείξει την ανάγκη για άπλωμα των συμμετοχικών διαδικασιών και τη διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών. Στην ουσία η ίδια η πρόταση για συμμετοχή του πολίτη με δικαίωμα συναπόφασης, λειτουργεί ενάντια στο σύστημα, τουλάχιστον σε αυτή τη χρονική στιγμή. Παράλληλα, όμως δείχνει έναν άλλο δρόμο στους πολίτες και τους φέρνει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στο προσκήνιο.