Τι μέλλει γενέσθαι;

Διαβάζω ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς τα περιστατικά επιληπτικών κρίσεων σε παιδιά που παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια ή μετά από πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης. Στο θέμα αναφέρομαι και αλλού, αλλά εδώ αξίζει να δούμε ακροθιγώς μερικές πτυχές του.

Τα πορίσματα της ιατρικής επιστήμης δεν τα γνωρίζω αρκούντως. Ωστόσο, μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι το φαινόμενο δεν το ακούω για πρώτη φορά. Θυμάμαι ότι και παλαιότερα διάβασα κάτι ανάλογο για περιστατικά στην Ιαπωνία και τη Γερμανία.

Πρέπει όμως να τονίσουμε ότι τα αίτια και η ίδια η λύση στο πρόβλημα είναι άκρως κοινωνικά. Οι σύγχρονοι γονείς τρέχοντας για τις δουλειές τους -όσοι ευτυχούν να εργάζονται και δε μένουν άνεργοι- εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στο σπίτι συχνά μόνο τους ή υπό την επίβλεψη μιας γιαγιάς -περιορισμένου συνήθως μορφωτικού επιπέδου- που εκτελεί και χρέη νοικοκυράς παράλληλα. Τα τέκνα, ωστόσο, χωρίς γονική επίβλεψη και ακόμα πιο συχνά υπό τον γονικό παραδειγματισμό περνούν την ώρα τους μπροστά από μία οθόνη ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή τηλεόρασης. Πώς λοιπόν να μην αναπτύξουν σύνδρομα επιληψίας από το παλλόμενο φωτεινό σήμα ή τις γρήγορες εναλλαγές εικόνων;

Το ζήτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τους ίδιους τους γονείς και την παιδεία. Είναι ανάγκη μέσα από μία βιωματική σχέση να παραδειγματίσουμε τα παιδιά ώστε αυτά να απομακρυνθούν από τις οθόνες και να μάθουν να σπαταλούν διαφορετικά τον ελεύθερο χρόνο τους. Δε μιλάω για διάβασμα –αν κι εκπαιδευτικός. Κάνω λόγο για οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι τηλεόραση ή βιντεοπαιχνίδια.

Δεν είναι δυνατόν μη αντέχοντας τη φασαρία του παιδιού μέσα στο σπίτι να το σπρώχνουμε σε βιντεοπαιχνίδια. Δεν μπορούμε να τα αφήνουμε ολομόναχα στο σπίτι. Είναι επιτακτική ανάγκη –για την ίδια την υγεία τους- να στρέψουμε κάπου αλλού την προσοχή τους. Βέβαια, η τηλεόραση είναι η εύκολη λύση. Και για τους ίδιους τους γονείς, αλλά αυτοί δεν πρόκειται να πάθουν επιληπτικές κρίσεις κι ούτε πρόκειται να διαμορφώσουν μία νέα συμπεριφορά.

Είναι γνωστό και κοινά αποδεκτό από κοινωνιολόγους ότι τα βιντεοπαιχνίδια και η τηλεόραση ευθύνονται σε σημαντικό βαθμό για τη βίαιη συμπεριφορά των παιδιών. Ακόμα και η απότομη εναλλαγή χρωμάτων και φωτεινότητας ευθύνονται για πολλούς ειδήμονες για τη βίαιη συμπεριφορά των παιδιών.

Μαύρο σύννεφο κάλυψε τη Δυτική Θεσσαλονίκη τις προηγούμενες μέρες. Νέφος, λοιπόν, πάνω από την πόλη που όσο προχωράει ο καιρός τόσο πλησιάζει τα αθηναϊκά πρότυπα. Και ενώ βέβαια μπορούμε ακόμα να ελέγξουμε την κατάσταση, τίποτα δε φαίνεται να γίνεται. Ευθύνονται βεβαίως οι βιομηχανίες, ευθύνονται όμως και τα αυτοκίνητα. Όλη η περιοχή μετατράπηκε σε θάλαμο αερίων με την ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική. Οι συνέπειες από τέτοια εισπνεόμενα αέρια είναι γνωστές. Τι γίνεται όμως; Τι κάνει η τοπική αυτοδιοίκηση;

Και καλά ο Ψωμιάδης πάει σε πανηγύρια για να πάρει ψήφους για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση (ως τι θα κατέβει θα δούμε), αλλά οι άλλοι; Ο κάθε Δήμος, δυστυχώς, περιορίζεται απλά και μόνο σε μέτρα και ψευτοπροσπάθειες που απλά περιορίζονται στη επικράτειά του. Δεν έχουμε ακόμη δει καμία προσπάθεια υπερδημοτικού διαμετρήματος για μία ολιστική αντιμετώπιση του θέματος. Οι δήμοι δε συνεργάζονται μεταξύ τους για μικροκομματικούς λόγους και όταν γίνονται προσπάθειες μένουν απλά στα λόγια γιατί κανείς δε θέλει να συγκρουστεί με τους γειτονικούς οικονομικούς παράγοντες.

Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένας φορέας που θα συγκροτείται από τους δήμους όλου του πολεοδομικού συγκροτήματος και πρωτίστως της δυτικής πόλης. Ένας τέτοιος φορέας θα ελέγχει τον ατμοσφαιρικό αέρα σε συνεργασία με το ΑΠΘ (όπως ισχύει στον κεντρικό δήμο) και θα μπορεί να επιβάλλει πρόστιμα στις επιχειρήσεις και τις βιομηχανίες που θα μολύνουν πάνω από τα όρια τον αέρα και το έδαφος. Βέβαια, τα όρια είναι πολύ ελαστικά, αλλά ας λειτουργήσουμε με αυτά. Και αν το νομικό πλαίσιο είναι ίσως περιορισμένο σε μερικά σημεία, ανάλογα το περιστατικό ας προσφύγουν ομαδικά οι δήμοι στη δικαιοσύνη.

Στο παρελθόν έρευνα ιατρού του ΑΧΕΠΑ έδειξε ότι τα κρούσματα καρκίνου στη Δυτική Θεσσαλονίκη είναι υπερδιπλάσια από εκείνα της Ανατολικής πόλης. Ως πότε θα αρκούμαστε σε στατιστικές; Πότε επιτέλους θα προχωρήσουμε σε σημαντικά βήματα;