Το φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης μας και το σημαντικότερο στην Ελλάδα τελείωσε. Η καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, ταινία -εκτός διαγωνισμού- δε βραβεύτηκε, φυσικά. Ωστόσο, τα κρατικά βραβεία δόθηκαν σε πολύ καλές ταινίες που ο καθένας αξίζει να δει, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στις ταινίες τεκμηρίωσης –ντοκιμαντέρ.
Εντύπωση προκαλούν όμως τα χρηματικά ποσά που δίνονται στους βραβευθέντες κινηματογραφιστές. Δε φτάνω στο σημείο να θεωρήσω ότι δε χρειάζονται τα χρήματα αυτά αφού συχνά δεν υπάρχουν άλλοι πόροι για τους κινηματογραφιστές εκτός από τις αμοιβές των βραβείων. Σκέφτηκε όμως κανείς ότι τα χρήματα είναι προκλητικά για τον μέσο πολίτη πολλά; Με τον τρόπο αυτό είναι ολοφάνερο ότι ξοδεύονται πολλά χρήματα που θα μπορούσαν να δοθούν για νέες παραγωγές ή ακόμα και για περισσότερα βραβεία σε νέα είδη κινηματογραφικής δημιουργίας. Τα παραπάνω ισχύουν ιδιαιτέρως για τις ταινίες που θα φτάσουν στις αίθουσες. Για εκείνες που δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν, ίσως τα χρήματα να είναι και λίγα.
Και μέσα σε όλα αυτά μαθαίνουμε σήμερα ότι οι θάνατοι από ναρκωτικά στη Θεσσαλονίκη είναι 240% περισσότεροι από την Αθήνα (δεδομένου του πενταπλάσιου πληθυσμού της πρωτεύουσας). Και όλα αυτά όταν στο δήμο Σταυρούπολης -με τα κοινά του οποίου- ασχολούμαι έχει ένα σταθμό του ΟΚΑΝΑ και τη γύρω από αυτόν περιοχή ως κέντρο διακίνησης τοξικών ουσιών. Την ίδια στιγμή στη νεόδμητη περιοχή της Νικόπολης του δήμου μου γίνεται εμπορία μέρα-νύχτα.
ΥΓ Είναι μερικές φορές που η αγανάκτηση και οι ιδέες είναι τόσες πολλές που είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε τόσα πολλά, ώστε φίλοι να διαμαρτύρονται ότι είναι πολλά τα γεγραμμένα. Ο λόγος δε γίνεται για τις μελέτες που a priori είμαστε υποχρεωμένοι για το επιστημονικό είναι -αν και συχνά το φαίνεσθαι μετράει περισσότερο- να γράφουμε πολλά προκειμένου να είναι η μελέτη ή έρευνα πειστική. Πάντως για κάθε λόγο αυτή τη φορά μία δοκιμιακή ανάλυση της δημοκρατίας την παρουσιάζω επισυναπτόμενα σε τέσσερις ενότητες.
Σκέψεις περί δημοκρατίας ΙΙ (δυνάμεις καταστολής)
Σκέψεις περί δημοκρατίας ΙΙΙ (ενεργοποίηση των πολιτών)
Σκέψεις περί δημοκρατίας IV (η κοινωνική διάσταση της δημοκρατίας)
8 έκριναν :
Σου μεταφέρω από το link του Αγγελιοφόρου την αιτία :
"Η αύξηση αυτή οφείλεται κυρίως στην απουσία δικτυωμένης δομής θεραπευτικών προγραμμάτων και κέντρων βοήθειας, αλλά και στην απογοήτευση των χρηστών από τις μακρόχρονες λίστες αναμονής."
Ας καταλάβουμε πρώτα αυτό και μετά συζητάμε για τον ΟΚΑΝΑ.
Ο νοών νοείτω..
Και κάτι άλλο. Γιατί απαραιτήτως η Τέχνη πρέπει να συνδυάζεται και με τρύπια παντελόνια; Γιατί θεωρείς, εμμέσως μεν δεδομένο δε, ότι μια ταινία που πάει στις αίθουσες θα είναι και επιτυχημένη οικονομικά για τους συντελεστές της; Η Τέχνη γίνεται για την Τέχνη ή για την ευχαρίστηση των αισθήσεων και την Πλήρωση του Ανθρώπου (και ταυτόχρονα με οικονομικό όφελος σε αυτήν την καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε);
Ίσως δεν έγινε κατανοητός. Δε μίλησα ποτέ για δόγματα τύπου Όσκαρ Ουάιλντ. Η τέχνη αναφέρεται στο λαό και μόνο από αυτόν μπορεί να εκπορεύεται. Ούτε ξεκάθαρα είπα ότι οφείλουν να είναι φτωχοί. Ωστόσο, σε μία χώρα που περικόπτονται μισθοί και άλλα τα ποσά των βραβευθέντων σαφώς και προκαλούν με το ύψος τους. Ότι τα έχουν ανάγκη πολλοί είναι αλήθεια. Με τον τρόπο πάντως αυτό μου λες ότι οι παραγωγοί γίνοτναι επιχειρηματίες, τύπου ΗΠΑ. Τότε δεν κάνουμε ταινίες τέχνης, αλλά σκυλάδικο τύπου Χόλυγουντ. Γιατί η Τέχνη έχει και ορισμό και προϋποθέτει κουλτούρα, αποφεύγοντας την ισόγεια οροφής του τίποτα.
Για τον ΟΚΑΝΑ δεν πήρα θέση άμεσα. Απλά τον θύμησα. Το πρόβλημα μάλιστα κακώς εντοπίζεται στον ΟΚΑΝΑ ή στα θεραπευτικά προγράμματα μια και είναι ουσιαστικά πρόληψης και βεβαίως θέμα αρχών που διδάσκονται -όχι φυσικά με την παντοτινή απαγόρευση που καταντά διαφήμιση.
Διάβασα το δοκίμιο περί δημοκρατίας και οφείλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.
Δημοκρατία (σύμφωνα με τη δική μας γνώμη) είναι το πολιτικό σύστημα όπου κρατεί ο Δήμος, η αντίθετη πολιτική και κοινωνική παράταξη των αριστοκρατών.
Η λέξη, έχετε δίκιο, παραχαράχτηκε σε όλη τη διαδρομή της ιστορίας σχεδόν από όλους.
Χρωστάει τη φήμη της, από την αρχαιότητα ακόμα, στο γεγονός ότι τα περισσότερα αξιώματα δε δίδονταν μετά από αρχαιρεσίες, αλλά μετά από κλήρωση.
Αυτό σήμαινε ότι το πολίτευμα γινόταν ο βασικός μοχλός παίδευσης των πολιτών.
Εμείς, σήμερα, έχουμε μια κίβδηλη άποψη περί δημοκρατίας και αυτή προσπαθούμε να περάσουμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, συμφωνώ μαζί σας.
Η αλήθεια είναι ότι το πολίτευμα της δημοκρατίας δεν έχει σήμερα ελπίδα να επανεμφανιστεί παρά μόνο με τη βοήθεια του Μεγάλου Αδελφού.
Μεγάλη κουβέντα αυτή, όμως πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Όργουελ έκανε λάθος απαξιώνοντας το Μεγάλο Αδελφό και ότι καθοδήγησε όλον τον σκεπτόμενο κόσμο εναντίον του, αποκρύπτωντας (μάλλον αθέλητα) τις σημαντικές πιθανότητες με τη βοήθειά του να ξαναχτιστεί η δημοκρατία... όπως παλιά.
Υ.Σ. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ανακάλυψα αυτό το blog. Ίσως μπορέσω σε αυτό να συμμετάσχω σε πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις από στο δικό μου.
Το χρηματικό ύψος των βραβείων θα πρέπει να κριθεί λαμβάνοντας υπόψη (1) το ύψος αντίστοιχων βραβείων του εξωτερικού, και (2) το κόστος της κινηματογραφικής παραγωγής (το οποίο είναι ιδιαίτερα υψηλό. Τα ποσά αυτά δεν θα πρέπει να νοηθεί ότι μπαίνουν σε κάποιες τσέπες ιδιωτών. Σκοπό έχουν να ενισχύσουν την περαιτέρω πορεία της ταινίας (προώθηση-διανομή), ή τις μελλοντικές δουλειές των βραβευμένων δημιουργών. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη δεν θα συμφωνήσω καθόλου μαζί σου περί "προκλητικού ύψους" των βραβείων.
Θα πρέπει επίσης να διευκρινιστεί ότι είναι δυο διαφορετικά πράγματα (1) τα βραβεία του Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσ/νίκης (Χρυσός, Αργυρός Αλέξανδρος κλπ.) και (2) τα Κρατικά Βραβεία, τα οποία δίνονται σε ελληνικές ταινίες από το Υπουργείο Πολιτισμού. Όσον αφορά αυτά τα δεύτερα, ασκήθηκε φέτος έντονη κριτική (π.χ. από την ΠΕΚΚ)για τις διαδικασίες (άγνωστες στο ευρύ κοινό - και σε μένα) με τις οποίες δίνονται, καθώς επίσης και για την υπερβολικά σαρωτική βράβευση του "Eduart". Δεν έχω δει την ταινία, αλλά πολλοί (π.χ. το Βήμα) επέκριναν την βράβευση ως υπερβολική. Μια τελευταία διάσταση των βραβείων είναι αυτή της υποβοήθησης της εμπορικής πορείας της ταινίας. Να αυξήσει, δηλαδή, τα εισητήριά της ακριβώς λόγω της βράβευσης. Θα συμβεί κάτι τέτοιο; Δεν το νομίζω...
Ναυαγέ, χαίρομαι που έρχεσαι στην παρέα μας. Πράγματι η αρχαία δημοκρατία στηρίζονταν αποκλειστικά στην κλήρωση και όχι στην ψήφιση άμεσα ή σε έν συνδιασμό ψήφων και κλήρωσης μέρους των ψήφων.
Κοινή λογική, αλήθεια ασκήθηκε σκληρή κριτική περί ανώνυμων ψήφων και αδιαφανών διαδικασιών στην επιλογή των ταινιών. Και σαφώς δε διαφωνώ καθόλου σχετικά με την ίδια την επιλογή κάποιων ταινιών να χρηματοδοτούνται, αλλά όχι τόσες χιλιάδες και σε τόσες πολλές ταινίες. Μπορούν μικρότερα ποσά στο κάτω-κάτω να συντηρήσουν την παραγωγή. Εμένα περισσότερο μου φαίνεται ότι θέλουμε το Χόλυγουντ σε μία χώρα 10 εκ κατοίκων συν 50% ομιλούντων την ελληνική.
"Η τέχνη αναφέρεται στο λαό και μόνο από αυτόν μπορεί να εκπορεύεται". Σοσιαλιστικό ρεαλισμό μου θυμίζει.
Θεωρείς ως πρόκληση για το κοινό αίσθημα το ύψος των αμοιβών. Αυτό είναι η λογική του Καραμανλή και γενικότερα του νεοφιλελευθερισμού. Αφού η πλειοψηφία "πεινάει", πρέπει να "πεινάσουν" και οι υπόλοιποι. Από οικονομικής απόψεως είναι μια λάθος προσέγγιση.
Ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη και να ψυχαγωγηθεί και να διασκεδάσει και να προβληματιστεί μέσα από τους συμβολισμούς των έργων τέχνης. Με αυτήν την έννοια είναι αναγκαία και τα blockbusters, αλλά και οι χαμηλού κόστους παραγωγές. Το θέμα δεν είναι αν κάποιοι παραγωγοί γίνονται επιχειρηματίες (αλήθεια τι είναι οι παραγωγοί αν όχι επιχειρηματίες;), αλλά αν αυτό που παράγουν προσφέρει κάτι καινούριο στην πολιτιστική ή πολιτισμική μας ταυτότητα. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι μέσα από το Hollywood βγήκαν αριστουργήματα (Σκορτσέζε, Χίτσκοκ, κ.α.). Μην το υποτιμούμε και τόσο.
Γενικότερα ας είμαστε λίγο επιφυλακτικοί στην ελιτίστικη αντιμετώπιση της Τέχνης (αυτό σε σχέση με το ότι η Τέχνη προϋποθέτει κουλτούρα).
Μιχαλάκη,σου το θυμίζει. Δεν ισχύει η διαπίστωση, απλά τέχνη χωρίς λαό είναι μόνο για την Τέχνη. Και τουλάχιστον ο γράφων αντιτίθεται σχιζοφρενώς.
Σχετικά με το κύριο θέμα είναι πρόκληση, την ώρα κάποιοι καλλιτέχνες δεν έχουν καν να φάνε, ορισμένοι ξεπερνούν την επιειρηματική τους δραστηριότητα και τη συμπληρώνουν με μεγάλα ποσά. Δε λέω ότι κατέχω το ζήτημα, σινεφίλ είμαι απλά και μόνο. Ωστόσο, γιατί διαμαρτύρονται τόσοι και τόσοι κινηματογραφιστές;
Εμένα αντίθετα μου θυμίζει Βουλγαράκη να μιλάμε για γενναία στήριξη ότι την έχουμε ανάγκη για να έχουμε και blockbusters. Ελα, ντε που το σωματείο διαμαρτύρεται.
Δημοσίευση σχολίου