ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική του ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία. Σαφώς και απέχει πολύ τόσο στη μορφή όσο και στη σκηνοθεσία από το ντοκιμαντέρ -στην πρώτη της ματιά είναι κλασσική ταινία- αλλά τα θέματα που αγγίζει εντάσσονται στη λογική του ντοκιμαντέρ -έστω και με ηθοποιούς.Ενώ ο τίτλος παραπέμπει άμεσα σε μία ταινία με θέμα τις διατροφικές συνήθειες των αμερικανών, ο σεναριογράφος μέσα από την πλοκή που αναπτύσσει καταφέρνει και δημιουργεί συνθήκες κριτικής στο προβλήματα που καθημερινά εντοπίζονται στην αμερικανική κοινωνία. Με ευρωπαϊκές σκηνοθετικές τεχνικές ο δημιουργός ασκεί κριτική στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της εκμετάλλευσης που υφίστανται οι Μεξικανοί, οι οποίοι αν και ανειδίκευτοι εργάζονται σε σφαγεία ή άλλες επικίνδυνες εργασίες, στο ριζοσπαστισμό των ορισμένων νέων που οδηγεί κάποιους στον ακτιβισμό, τους μεσήλικες που ξεπουλάνε τις ιδέες τους -αλλά φευ κάποιοι ακόμα υπερασπίζονται και συνηγορούν τις νεανικές τους τρέλες- και βέβαια στην ίδια την παραγωγή των burgers.
Ουσιαστικά η ταινία χωρίς να σπονδυλωτή διακρίνει σε τρία παράλληλα μέρη τους πρωταγωνιστές: ένα διευθυντής διαφήμισης και πωλήσεων μιας εταιρείας fast food,Mickey’ s που εργάζεται ο πρώτος. Η ταινία έχει πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν όλα τα στάδια της βιομηχανίας fast food: τους ανηλίκους που δουλεύουν, αυτούς που δουλεύουν στη συσκευασία κρέατος, στα αγροκτήματα όπως και τους διευθυντές των εστιατορίων, αλλά και την άποψη των μεγάλων εταιρειών. μία μικρή ομάδα Μεξικανών λαθρομεταναστών και μία νεαρή μαθήτρια του Κολοράντο που επιθυμεί να φύγει από την πόλη της. Όλοι οι παραπάνω συνδέονται με την εταιρεία
Ο διευθυντής είναι φαινομενικά ο κύριος πρωταγωνιστής με δευτερεύοντες χαρακτήρες δύο Μεξικανές αδελφές και οι άνδρες τους, η νεαρή μαθήτρια και η οικογένειά της. Κανένας απ’ ήρωες δεν είναι σύμβολο αλλά είναι όλοι τους είναι αληθινά, ζωντανά ανθρώπινα όντα.
Ωστόσο, ο αληθινός πρωταγωνιστής παραμένει καθόλη τη διάρκεια του έργου ο τρόπος σκέψης των Αμερικανών και η σύγχρονη πολιτική κατάσταση (με κυρίαρχο τον Αντιτρομοκρατικό Νόμο). Η ταινία μπορεί να ειδωθεί από μια πολιτική σκοπιά -όμως οι χαρακτήρες της ταινίας δεν σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Εξάλλου, δεν ήταν στόχος να δημιουργηθεί μια έντονη πολιτική δήλωση.
Στο τέλος, η ελπίδα καταλαγιάζει. Δεν υπάρχει happy end, επειδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Οι περισσότεροι συμβιβάζονται και υποκύπτουν στην κατάσταση παρά τις προσπάθειές τους να ξεφύγουν, εκτός από τη νεαρή μαθήτρια. Ο θυμός δίνει ζωή στους ανθρώπους και μπορεί να προκαλέσει αλλαγές, η ελπίδα όμως γεννά την απάθεια. Πολλοί άνθρωποι κάθονται και ελπίζουν και γι’ αυτό υπάρχει όλη αυτή η μεγάλη απάθεια στον κόσμο.
II. Διαχωρισμός των σχολικών τάξεων σε "προχωρημένους" και "αρχάριους"
9 έκριναν :
Πολύ καλό και πλήρες το σχόλιο που κανείς για τη ταινία.. θα τη δω οπωσδήποτε.. ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον.
Καλή σου μέρα Δάσκαλε.
Καλή σου μέρα, shades. Μάλιστα την προτείνω και σε μαθητές μου.
Νομίζω θα ήταν μια πολύ ωραία ιδέα να πάμε όλοι οι Έλληνες να δούμε την ταινία, όλο το παϊδάκι - nation.
Θα βρούμε πολλές ομοιότητες σίγουρα.
Είναι βέβαιο, και με τόσους ανειδίκευτος λαθρομετανάστες να γαμιούνται σε βαρέα και ανθυγιεινά. Είναι βέβαιο, ότι έχει πολλές ομοιότητες, αλλά στο τέλος σου μένει η εντύπωση ότι η Ελλαδίτσα είναι παράδεισος.
Xάρηκα που σε βρήκα.
Η ώρα έφτασε.
Εμπρός για τα παραμύθια μας.
Την ταινία έχω προγραμματίσει για την άλλη εβδομάδα.
Ως γνήσιος κινηματογραφόφιλος είδα αυτή την εβδομάδα και συνιστώ τις ταινίες Οι ζωές των ανθρώπων,Κλίματα αγάπης, η βασίλισσα, και C.R.A.Z.Y.
Παίζονται σε αίθουσες σταθερά ή μιλάς για έργα ταινιοθήκης-λέσχης;
Παίζονται τώρα στην Αθήνα.
Από ότι βλέπω στην Θεσ/νικη μόνο το Οι ζωές των άλλων παιζεται στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
Τα άλλα 2 η παίχτηκαν η δεν έχουν έρθει ακόμα.
Καλό επίσης είναι και το Paris je t'aime στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ
Στη Θεσσαλονίκη παίζεται στο Ολύμπιον 2 το Παρίσι, και στο Ολύμπιον 1 το αναγραφόμεο έργο.
Δημοσίευση σχολίου