για την ενδοοικογενειακή βία

    Είχα να εμφανιστώ σε φίλους-γείτονες του ιστοχωριού και στο δικό μου ίσως blog. Λίγο οι δουλειές που μου επέβαλαν μία ένταση και αναγκαστικά μου έφαγαν αρκετό χρόνο. Ωστόσο, δεν άφησα το  μπαλάκι που μου πέταξαν οι Leigh-Cheri -πρώτη και καλύτερη για να ακολουθήσουν- αύρα, πασιούρι, βαμπίρια, καπετάνιος, όταν πρότειναν να δούμε λίγο την ενδοοικογενειακή βία. Στην αρχή ήμουν διστακτικός επειδή θεωρούσα ότι τα ποσοστά που παρουσιάζονται είναι υπερβολικά. Έκανα μία προ-έρευνα (έλεγχος πηγών ονομάζεται) και έπαθα την πλάκα μου. Βέβαια, οι πηγές για τέτοια στοιχεία δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε ενδεικτικά ούτε και καλύπτουν το σύνολο των κατοίκων της χώρας -το στατιστικό λάθος κυμαίνεται σε διψήφιο αριθμό ποσοστού. Οι πηγές προέρχονται κυρίως από τις παθούσες που φτάνουν στα διάφορα κέντρα προστασίας ή συμβουλευτικής. Όλες οι άλλες έρευνες έχουν πολλά κενά.
    Με τον όρο ενδοοικογενειακή βία δεν μπορούμε να εννοούμε μόνο την ασκουμένη σε γυναίκες βία. Συνήθως μέσα στη γνωστή ματαιοδοξία και υπερβολή δημοσιογράφων και ΜΜΕ η ενδοοικογενειακές συγκρούσεις προσανατολίζονται μόνο στις γυναίκες. Ωστόσο, το όλο φαινόμενο καλύπτει και τους ηλικιωμένους ή άλλα μέλη των μη πυρηνικών οικογενειών και βέβαια τα ίδια τα παιδιά. Αλλά, ως βία δεν εννοείται μόνο η σωματική, η κακοποίηση που είναι εμφανής, αλλά και η ψυχολογική βία που ασκείται με τη μορφή καθημερινού ελέγχου, οι πιέσεις για την ανικανότητα της συζύγου συχνά και τόσες άλλες μορφές.
    Από όλο τον έλεγχο που έκανα συμπεραίνω -αυτό που λένε και άλλοι σε επετειακές παγκόσμιες ημέρες- ότι συχνότατα πρόκειται για άτομα υψηλού μορφωτικού επιπέδου, που ούτε καν έχουν τη συναίσθηση ότι ασκούν βία. Και όταν αυτή εμφανίζεται τότε ιδεολογικοποιείται στη λογική της συμμόρφωσης, του συνετισμού του σφάλλοντα (παιδιού ή συζύγου ή ηλικιωμένου). Μάλιστα έχει αποδειχθεί -και αυτό κάνει ακόμα πιο ισχυρό του κλονισμό μου- ότι το ποτό ή άλλες τοξικές ουσίες δε σχετίζονται άμεσα τη βιαιοπραγία. Αντίθετα, οι περισσότεροι καταγγελλόμενοι δράστες δεν είναι εθισμένοι στις ουσίες, αλλά απλά τις χρησιμοποιούν ως δικαιολογία και νομικό πειστήριο του τυχαίου συμβάντος. Σε μία δημοκρατική κοινωνία, ο ξυλοδαρμός των παιδιών αποτελεί απλά μία παρενέργεια; Όχι. Είναι άλλη μία όψη της ελληνικής παθογένειας, που στα χαρτιά και στα υψηλότερα μορφωτικά και ταξικά επίπεδα είναι δημοκρατική και γνωρίζει πώς να διαπαιδαγωγεί. Από την άλλη είναι ο σωρός των πολλών και χαμηλής μόρφωσης κατοίκων της χώρας που βλέπουν ακόμα το ξύλο ως μέσο τιμωρίας και σωφρονισμού.
    Ακόμα δεν κατέληξα σε τίποτα, δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να πιάσει ένα τόσο μεγάλο ζήτημα και να το παρουσιάσει χωρίς ελλείψεις.  Είναι ένα θέμα που πονάει και ματώνει την κοινωνία μας. Χωρίς να στέκομαι σε μεμονωμένα περιστατικά δεν ήταν λίγες οι φορές που ανατρίχιασα.
    Θα επανέλθω εν καιρώ.