ανθρωποθυσίες εξαρτημένων ΙI

Επανένταξη

Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι πολυπαραγοντικό και πολυδιάστατο. Σήμερα μιλάμε για πολυτοξικομανία με έμφαση στα συνθετικά ναρκωτικά και για νόμιμες ψυχοδραστικές ουσίες. Το φαινόμενο είναι πολυκύμαντο και χωρίς σύνορα. Δεν αντιμετωπίζεται με ιδεολογικές προκαταλήψεις. Εξάλλου, τα νούμερα μέσα σην ψυχρότητά τους αποκαλύπτουν πολλά.

Στο ζήτημα της απεξάρτησης και της επανένταξης ιδιαίτερης σημασίας είναι ο ρόλος των κοινοτήτων. Οι κοινότητες αποτελούν το κύριο μέσο θεραπείας των ουσιοεξαρτημένων. Μόνο αυτές μπορούν να παρέχουν την κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη, μια και αυτή αποτελεί τον κυριότερο τρόπο αντιμετώπισης. Βέβαια, αυτή η στήριξη και η ανάμειξη της κοινότητας στην απεξάρτηση σχετίζεται άμεσα με την επαγγελματική αποκατάσταση των ασθενών και ακολούθως με το στιγματισμό και την περιθωριοποίηση.

Και δε νομίζω να υπάρχει κανένας που να θεωρεί ασήμαντο το ρόλο της κοινότητας για την επανένταξη –που ουσιαστικά αποτελεί συνώνυμο της απεξάρτησης. Τι γίνεται όμως όταν τους ψυχοσωματικά ασθενείς ακολουθούν πολλαπλής φύσης και δράσης εγκληματικά στοιχεία; Και ο λόγος δε γίνεται για τους ίδιους του ουσιοεξαρτημένους, αλλά για εμπόρους και άλλους.

Βέβαια το ερώτημα που ανακύπτει αποκαλύπτοντας την τροχοπέδη είναι κατά πόσο μπορεί ένας εργοδότης να προσλάβει έναν αποθεραπευμένο ή κατά πόσο θέλει. Από έρευνα[13] φαίνεται ότι μόνο το 35% εκείνων που βρίσκονταν στη φάση της κοινωνικής επανένταξης βρήκαν εργασία, ενώ περισσότερο από το 1/3 πιστεύει ότι υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος του από εργοδότες. Εξάλλου, το 50% των απεξαρτημένων έμεινε άνεργο και μόνο το 25% είχε βρει εργασία. Παράλληλα, τις δυσκολίες επανένταξης και εύρεσης εργασίας αποδέχονται και οι ίδιοι οι εργοδότες καθώς κατά 92% δηλώνουν ότι δεν θα προσλάμβαναν έναν απεξαρτημένο (με διάφορες προφάσεις –κατά 79,5% το φόβο και την ανασφάλεια).

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι το ίδιο το Κράτος δε βοηθά σε μία τέτοια κατεύθυνση. Τόση είναι η δυσκολία και η σχετική γραφειοκρατία που μόνο μία μονάδα επανένταξης έχει κατορθώσει να προσλάβει πρώην χρήστες –παρακάμπτοντας τη νομοθεσία, κυνηγώντας βουλευτές και υπουργούς[14]. Και μιλάμε για μόλις 8 άτομα. Προβλήματα παρουσιάζονταν από το ΑΣΕΠ, από το βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο κτλ.

Βέβαια, όλα αυτά δηλώνουν απερίφραστα όχι μόνο τον κοινωνικό ρατσισμό και την περιθωριοποίηση, αλλά κυρίως ότι η σωματική απεξάρτηση είναι απλά ένα μικρό βήμα στη θεραπεία. Αν το βήμα αυτό δε συνεχιστεί και βεβαίως αν δεν ενσωματωθούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο οι ασθενείς, τότε δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να κατορθώσουν να θεραπευτούν.

Πρόληψη

Οι εξαρτημένοι έχουν δικαίωμα να λαμβάνουν τη σωστή πληροφόρηση και έχουν την υποχρέωση για πλήρη υγειονομική περίθαλψη. Χρειάζεται ένα ασφαλές και φιλικό περιβάλλον, καθώς και ένας χώρος ξεκούρασης και δραστηριότητας με στόχο την απεξάρτηση. Συχνά τα άτομα αυτά έχουν ιδιαίτερη έλλειψη τροφής, στέγης, χώρου υγιεινής, ενώ άλλοτε παρατηρείται η απουσία συγγενών ή φιλικών προσώπων λόγω του κοινωνικού στιγματισμού σε συνδυασμό με το βεβαρυμμένο ιστορικό παραβατικότητας.

Ωστόσο, πριν φτάσουμε σε τέτοια κατάσταση και στα στατιστικά χρήσης και θανάτων πρέπει να λάβουμε μέριμνα για την πρόληψη. Είναι ο κυριότερος τομέας στο οποίο η πολιτεία οφείλει να δώσει έμφαση. Μέχρι τώρα η πρόληψη κυρίως εμφανίζεται -τελείως σπασμωδικά και χωρίς οργάνωση του ΥΠΕΠΘ- στο σχολικό περιβάλλον. Και μάλιστα όπου και όταν συμβαίνει είναι φανερό ότι οφείλεται στην προσωπική προσπάθεια εκπαιδευτικών ή υπαλλήλων του ΟΚΑΝΑ.

Έτσι, βέβαια απομονώνεται η όλη προσπάθεια σε ένα μόνο μέρος δράσης. Η πρόληψη δεν μπορεί να εγκλωβίζεται μόνο στο σχολείο, αφήνοντας έξω τους εργαζόμενους νέους, το στρατό, τους φοιτητές, όσους εγκαταλείπουν το σχολείο. Εγκαταλείπονται οι χώροι διασκέδασης (βασικό κέντρο διακίνησης τοξικών ουσιών) και οι φυλακές (ας τονίσουμε ότι το 49% των κρατουμένων βρίσκονται εκεί για του νόμου περί ναρκωτικών). Χρειάζεται λοιπόν ειδικός σχεδιασμός και ειδική εκπαίδευση για την ιδιαίτερη προσέγγιση όλων των κατηγοριών και όλων των τόπων συνάθροισης νέων (αλλά και πρεσβυτέρων).

Σε μία λογική πρόληψης και ελέγχου του προσωπικού τους πολλές επιχειρήσεις στις ΗΠΑ διενεργούν προληπτικούς τοξικολογικούς ελέγχους. Το 2001 το 67% των εργοδοτών διενεργούσαν τοξικολογικό έλεγχο, έναντι 81% το 1996[15]. Τα ποσοστά θετικών ευρημάτων κυμαίνονται από 13,6% (1988) έως και 4,4% (για το 2002). Οι πιο συχνές ουσίες ήταν η κάνναβις (55%), η κοκαΐνη 13,8% (το 2003) και 15,8% (το 1999) και οι αμφεταμίνες 4,3% (το 1999) με 9% (το 2003)[16]. Ο τοξικολογικός έλεγχος στις αμερικάνικες επιχειρήσεις κατά 39% γίνεται πριν από την πρόσληψη, κατά 30% με εύλογη υποψία ή μετά από ατύχημα (29%). Ένα 25% των ελέγχων ήταν τυχαίοι και ξαφνικοί[17].

Βέβαια, το εύλογο ερώτημα είναι κατά πόσο τέτοιες πρακτικές μπορούν να θεωρηθούν προληπτικές. Συχνά οι εργοδότες αντιμετώπιζαν άρνηση στην υποχρεωτική θεραπεία, ενώ η εθελούσια είχε πιο αυξημένα ποσοστά. Το 1996 η υποχρεωτική θεραπεία είχε ως αποτέλεσμα, μετά από 6 μήνες 74% μείωση των θετικών αποτελεσμάτων έναντι 78% επί εθελούσιας θεραπείας[18].

Η πρόληψη χρειάζεται σχεδιασμό και καθημερινή πρακτική. Ο σχεδιασμός διαφέρει όμως ανά έτος και ανά τόπο. Κάθε χρόνο χρειάζεται νέος. Σ’ αυτήν χρειάζονται άτομα που πλαισιώνουν και μαθητές και ενήλικες. Χρειάζονται προστατευτικοί μηχανισμοί (Τοπική Αυτοδιοίκηση, γονείς, εκπαιδευτικοί, επιχειρηματίες κτλ) σε κάθε υγιή χώρο για την προληπτική δράση και την αποφυγή κατάχρησης ουσιών, όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί η ίδια η χρήση.




[13] Από το φυλλάδιο δράσης του ΟΚΑΝΑ, σελ. 18, Αθήνα 2006.

[14] Χρήστος Ρογκότης, Διευθυντής ΕΣΥ, ΕΣ ΟΚΑΝΑ.

[15] American Management Association, 2001 AMA Survey on Workplace Testing: Medical Testing, Summary of Key Findings.

[16] Quest Diagnostics, Increased Use of Amphetamines Linked to Rising Workplace Drug Use, According to Quest Diagnostics’ 2003 Drug Testing Index, July 2004

[17] Substance Abuse and Mental Health Services Administration, Worker Drug Use and Workplace Policies and Programs: Results from the 1994 and 1997 National Household Survey on Drug Abuse, September 1999.

[18] Drug Strategies, Millennium Hangover: Keeping Score on Alcohol, 1999.

33 έκριναν :

βοιωτός είπε...

Είμαι υπέρ του δόγματος της μηδενικής ανοχής.
Οι ίδιοι οι ψυχίατροι υποστηρίζουν την άποψη ότι πρέπει κάποιος να φτάσει στο κατώτατο δυνατό σημείο ακόμη κι αν κινδυνεύει η ζωή του.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βοιωτέ, δεν το βλέπω τόσο σκληρά. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ουσιοεξαρτημένων που νωρίς στράφηκαν στις προσπάθειες απεξάρτησης. Το πρόβλημα έγκειται κυρίως στο ότι οι λίστες δε βλέπουν αυτούς που είναι νωρίς να γλιτώσουν, αλλά όσους κινδυνεύουν άμεσα. Από την άλλη, η μηδενική ανοχή στις τοξικές ουσίες πρέπει να γίνει σημαία την κοινωνίας μας παράλληλα με την αποδοχή των ασθενών.

Ανώνυμος είπε...

Η τοξικοεξάρτηση όπως και κάθε άλλη διατάραξη της Υγείας του ανθρώπου, αποτελεί ένα βιολογικό και ψυχοκοινωνικό φαινόμενο και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αυτό έχει να κάνει μεταξύ άλλων και με το γεγονός ότι η φύση των προβλημάτων υγείας έχει αλλάξει, κυρίως στον δυτικό κόσμο.
Η υγεία σήμερα απειλείται από διαταραχές και νόσους που στην εμφάνιση και την εξέλιξή τους, σημαντικό ρόλο παίζει η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής του ίδιου του ατόμου, της οικογένειας, της κοινότητας.
Άρα η πρόληψη στην ουσία της, είναι η προσπάθεια για την συνολική βελτίωση της ποιότητας ζωής σε ένα χώρο.
Η προσπάθεια αυτή θα έχει αποτελέσματα όσο οι κάτοικοι αυτού του χώρου θα εμπλέκονται πιό ενεργά (εδώ οι ειδικοί έχουν συντονιστικό ρόλο).
Από την άλλη να αρνείται κανείς την επικεντρωμένη και μεθοδευμένη παρέμβαση σε συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού, όπως τους φυλακισμένους που ανέφερες.
Όμως το δεύτερο πρέπει να υποστηρίζεται από το πρώτο για να έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα.

Ανώνυμος είπε...

"Από την άλλη να αρνείται κανείς "
διορθώστε:
"Από την άλλη δεν αρνείται κανείς .."

ο δείμος του πολίτη είπε...

σουκνίδαΤ μου, οι απόψεις σου πραγματικά θα ήταν χρησιμότατες σε αυτό ειδικά το κεφάλαιο. Τα προβλήματα τα ξέρεις πολύ καλά και η παρουσίαση της θέσης σου κρίνεται αναγκαία. Θα προέτρεπα σε ένα αναλυτικό κείμενό σου που να μπορέσουμε με link να το ενσωματώσουμε στο ήδη δημοσιευμένο δικό μου.

βοιωτός είπε...

Επιτρέψτε μου. Είναι όμορφα τα αριστερά, αλλά εδώ μιλάμε για ζωές.


Ο,τι αποδίδει είναι σωστό.
Επαμαλαμβάνω μιλάμε για ζωές. Και έχω μια ευαισθησία.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ναι, αλλά, βοιωτέ, σε κάθε περίπτωση δεν μπορείς να αρνηθείς ότι ακόμα και μακριά από το βάθος πολλοί ζήτησαν βοήθεια. Δεν είναι όλοι στα Κέντρα αποτοξίνωσης τόσο χρόνιοι χρήστες. Εξάλλου, το λέει μερίδα ψυχιάτρων. Δεν το υποστηρίζουν όλοι. Η πλειοψηφία το αντίθετο υποστηρίζει. Και ήμουν σε ψυχιάτρους αρκετές ώρες.

ΤΑΣΟΣ είπε...

Χαρούμενες γιορτές

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλά να περάσεις, Τάσο.

βοιωτός είπε...

Δείμε,
δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια (χαμόγελο).

Λέω, αφού έχεις και ένα τόσο δημοφιλές μπλογκ: ανοίγεις ένα πέι ρολ να δημιουργήσουμε εμείς οι πολίτες μια πρότυπη φυλακή για τους τοξικομανείς.
Οι άλλοι φοβούνται. εμείς τι έχουμε να φοβηθούμε;

βοιωτός είπε...

Α, και να σας πλροφορήσω για το εξής:
Η Ελλάδα ζει από τα ναρκωτικά. Πολλά τα λεφτά Αρη όπω ςέλεγε και ο άλλος. Βρείτε νύξεις στην Χαδιεδοτυπία.
Επίσης ανωνύμως (χαμόγελο) μπορώ να πω το εξής: Οταν έψαξα το θέμα μου είπαν το εκπληκτικό: θα πάθεις πλάκα για το ποιοι εμπορεύονται. Οντως έπαθα πλάκα και σταμάτησα. Ομ

ο δείμος του πολίτη είπε...

Με μπέρδεψε η αφαιρετική σου σκέψη. Τι πέι ρολ να ανοίξω; Πώς θα δημιουργηθεί η φυλακή; Δεν σε κατάλαβα.

Πάντως -χωρίς παρεξήγηση- δεν είμαι εγώ αυτός που μιλάει για δημοφιλές ιστολόγιο. Αντίθετα, εγώ μένω χαμηλά και ακολουθώ το δρόμο που ακολούθησα πριν από λίγους μόλις μήνες με την ίδια ακριβώς ειλικρίνεια στα λόγια και τις πράξεις μου.

Εμένα μου αρέσουν τα πολλά λόγια :} Αλλά αλήθεια δεν σε εννόησα.

βοιωτός είπε...

Εχεις δίκιο. Προσπαθώ να κάνω οικονομία ακόμη και στις λέξει. Πρόκειται για εκ φύσεως τεμπελιά.

Στην ουσία: υπάρχει ένα κόλπο στο δίκτυο όπου μπορείς να πληρώνεσαι για χ λόγους. Εγώ σου έχω εμπιστοσύνη και θα έστεκνα 200 ευρώ για να δημιουργήσεις μαι φυλακή για εξαρτημένους.
Σκέψου το.


Οσο για το μπλογκ, Δεν είνσι δημοφιλές επειδή εσύ το θέλησες. Π.χ. εγώ παρότι διαφωνώ καθέτως έμπαινα και πολύ πριν με ανακαλύψεις εσύ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εν τω μεταξύ έχασα το ένα σχόλιό σου. Δεν θα διαφωνήσω με το ότι τα λεφτά είναι πολλά. Εξάλλου, την εποχή των συνθετικών ουσιών είναι λάθος να νομίζουμε ότι όλα είναι φούντα και ηρωίνη. Απλά στα κέντρα χορήγησης πηγάινουν ως επί το πλείστον ηρωινομανείς.

Τώρα για τη φυλακή. Ποτέ δε ζήτησα φυλακές και απομόνωση των ουσιοεξαρτημένων. Ειδικά στο συγκεκριμένο post μιλάω περίτρανα για κοινωνική επανένταξη σε βαθμό που δε θα αφήνει στιγματισμό (δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, πίστεψέ με). Βεβαίως και η φυλακή δεν θα βοηθήσει σε τίποτα. Μόνο θα φέρει επανάπαυση σε κατοίκους, χωρίς καμία βοήθεια στους ασθενείς.

Από την άλλη, άσε τις τάχα τεμπελιές και να μπαίνεις συχνότερα με σχόλια, επειδή ακριβώς θέλω τα σχόλια ακόμα και εκείνα που διαφωνούν με τις θέσεις μου. Εξάλλου, από τη διαφωνία μαθαίνουμε και πλησιάζουμε την αλήθεια.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Δήμο μου έχεις ανοίξει τελικά μεγάλο θέμα. Επειδή όμως δήλωσες την αντίθεσή σου στα προγράμματα υποκατάστατων, και τελικά ανοίγεις την κουβέντα παρά την αντίθετη πρόθεση σου, θα μου επιτραπεί να αναφέρω μερικά πράγματα.

Τι έχουν τα προγράμματα υποκατάστασης που δεν έχουν τα στεγνά προγράμματα;

Α)Υψηλό ποσοστό προσέλκυσης ακόμη και δύσκολων πληθυσμών (πχ εξαρτημένοι που έχουν αποτύχει σε άλλα προγράμματα)

Β) Υψηλό ποσοστό συγκράτησης στην θεραπευτική διαδικασία (βελτίωση της σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας του ανθρώπου)

Γ) Μείωση της χρήσης παράνομων ουσιών, και αλλαγή του τρόπου χρήσης

Δ)Βελτίωση της υγείας των χρηστών και προστασία της δημόσιας υγείας από μεταδοτικά νοσήματα

Ε) Μείωση της εγκληματικότητας, βελτίωση κοινωνικών σχέσεων, μείωση της περιθωριοποίησης.

ΣΤ) Τα αποτελέσματα είναι σε ευθεία συνάρτηση με το χρόνο παραμονής στο πρόγραμμα

Τα ποσοστά απεξάρτησης από τη χρήση ουσιών μέσω των προγραμμάτων υποκατάστασης ανέρχεται στο 10%. Σε απόλυτους αριθμούς αυτό είναι πολύ μεγάλο μέγεθος, αναλογιζόμενοι πάντα τις δυνατότητες μαζικοποίησης των προγραμμάτων.

Η απεξάρτηση είναι μια διαδικασία σύνθετη και επίμονη. Προϋποθέτει κίνητρο, αίτημα αλλά και συνειδητή συνεργασία του εξαρτημένου. Πρέπει δηλαδή να το θέλει πραγματικά και συνειδητά. Στην πράξη η απεξάρτηση αποτελεί αίτημα, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ενός πολύ μικρού ποσοστού χρηστών.

Δεν είναι σωστό να εμμένουμε στην απεξάρτηση ως μοναδική επιλογή για τη μείωση του προβλήματος των ναρκωτικών. Ουσιαστικά μιλάμε για πλουραλιστική αντιναρκωτική πολιτική (στεγνά, υποκαταστάτες, μείωση της βλάβης).

Οι ευθύνες της πολιτείας γνωστές. Αλλά δεν είναι σωστό να πολεμούμε θεραπευτικές πρακτικές.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τώρα αν πω, Αντώνη, για ότι σένα το έγραψα, μη με παρεξηγήσεις :) Γνωρίζω τη θέση σου πολύ καλά.

α) Η αυξανόμενη προσέλκυση εξαρτημένων οφείλεται στην έλλειψη οποιουδήποτε άλλου σοβαρού μέσου και στη διαφήμιση. Ποτέ όμως κανείς δεν προσπάθησε να εξετάσει άλλη λύση ή να φέριε άλλη ιδέα από το εξωτερικό. Επελέγη αυτή η λύση πυο στηρίζει οικονομικά μόνο φαρμακευτικές εταιρείες.

β) Το ποσοστό συγκράτησης είναι πλασματικό στατιστικά επειδή ακριβώς δεν έχει άλλο μέσο σύγκρισης (ειδικά όταν το στεγνό πρόγραμμα στο σπίτι δεν είναι αξιολογημένο σωστά ή όταν δεν μπορεί να πηγαίνει ένας ουσιοεξαρτημένος στο νοσοκομείο της γειτονιάς του). Απλά έχει αποτελέσματα. Μιλάμε όμως ότι θέλουμε καλύτερα αποτελέσματα. Δεν μας αρκούν τα ποσοστά αλλά οι καθαροί αριθμοί.

γ) Η μείωση θα παρατηρούνταν ούτως ή άλλως στους προς θεραπεία. Ωστόσο, κοινωνικά εμφανίζεται μεγαλύτερη αύξηση και ήδη το απέδειξα.

δ) Η βελτίωση της υγείας δεν οφείλεται στη δια βίου κρατική μαστούρα, αλλά στην αποθεραπεία και τις εξετάσεις. Ωστόσο, όταν μεταφερθεί στην α΄ βάθμια νοσοκομειακή περίθαλψη είναι βέβαιο ότι η υγεία τους θα βελτιωθεί κι άλλο.

ε) Για την εγκληματικότητα, ας μην κάνουμε λόγο. Τα νοσήματα δεν περιορίζονται χάρει στη μεθαδόνη. Είναι άλλο φρούτο το ένα και άλλο το ναρκωτικό. Το ίδιο αποτέλεσμα είχε και ο Στόχος με τη χορήγηση καθαρών βελόνων σε κάθε ασθενή.

στ) Η σωματική απεξάρτηση μπορεί να είναι από 48 ώρες μέχρι 1 μήνα (σταδιακά). Η πραγματική δεν εμφανίζεται με τη μεθαδόνη, αλλά με την επανένταξη.

Η απεξάρτηση είναι μεγαλύτερη βέβαια. Συνδέεται άμεσα με την επαγγελματική απασχόληση και την επανένταξη του ασθενούς, αλλά τα ποσοστά μένουν μικρά λόγω του υπερβολικού κόστους και των ποσών που δαπανά η πολιτεία.

Όταν ανοιχτούν πολλά ΣΕ ΚΡΑΤΙΚΟΎΣ ΦΟΡΕΊΣ της υγείας, τότε θα αυξηθούν και οι προς θεραπεία.

Ανώνυμος είπε...

Δείμε πάρε τώρα αυτό:

http://www.kpfaros.gr/arthra_synergaton.html

Στο ημέιλ σου, σου στέλνω ένα συλλογικό κείμενο και μετά το Πάσχα και άλλα

Ανώνυμος είπε...

Μα εδώ έχουν γεμίσει οι φυλακές από χρήστες! Απλά και μόνο γιατί είναι χρήστες και όχι γιατί έχουν υποπέσει σε παραβατικότητα!
Πότε επιτέλους θα αποποινικοποιηθούν οι χρήστες?

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μαραμένα σύκα, η αποποινικοποίηση των χρηστών είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Συνήθως δέχονται μικρές ποινές εξαγοράσιμες (αλλά μη έχοντας εργασία ή πλούσιους γονείς δεν μπορούν). Αλλά γενικά το δικαστικό σύστημα τα τελευταία 5-10 χρόνια είναι πιο ευαίσθητο. Όσοι μιλάνε για φυλάκιση χρηστών ή κάνουν προπαγάνδα ή δεν έχουν ιδέα (δεν αναφέρομαι σε εσένα, αλλά σε συγκεκριμένους πολιτικούς και δημοσιογράφους). Όσοι φυλακίζονται είναι είτε επειδή έκλεψαν για να βρουν χρήματα για δόση ή έκαναν κάτι άλλο. Πρόβλημα είναι στο ζήτημα αυτό ότι φυλακίζονται όχι οι χρήστες, αλλά τα βαποράκια που είναι χρήστες. Και νομικά το ζήτημα τίθεται στον ορισμό του βαποριού (πόσα γραμμάρια είναι η χρήση, πόσα ο χρήστης που εμπορεύεται για να βρει τη δόση του;).

Τσουκνίδα, θα το δω και θα επανέλθω.

Ανώνυμος είπε...

θυμαμαι το '81 φτιαχνομασταν με ντατουρες και ψαχναμε να βρουμε καμμια εγχωρια φουντα, ενω οι πιο χλιδατοι καλλιεργουσαν τα πενταφυλλα τους σε τενεκεδες στην αυλη κανενος εγκαταλελειμμενου παληοσπιτου. Αμα εσκαγε μυτη κανενας απο την Ινδια και εφερνε κανενα νεπαλεζικο, γινοταν ανασταση. Τοτε αρχισε να κυκλοφορει λιγο μαυρο κι σε μια φαση εξαφανιστηκε απο την μαρκετπλεις και ξαφνικα εσκασε αποτομα η πρεζα. Σου ζητουσαν πρεζα μερα-μεσημερι στο Ντορε. Εγινε ο πανικος και πολλοι κολλησαν στο λουκι απο τοτε.Μερικοι φιλοι συγχωρεθηκαν απο νωρις.
τζινκο
http://tzinko.blogspot.com

ο δείμος του πολίτη είπε...

Είμαι αρκετά μικρότερος, τζίνκο. Σαφώς και μετά το '80 η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια.

Ανώνυμος είπε...

1. Μια τεχνική παρατήρηση, κατ' αρχήν: οι αριθμητικές σου παραπομπές δεν βγάζουν πουθενά (The requested URL was not found on this server. Please visit the Blogger homepage or the Blogger Knowledge Base for further assistance, λέει το μαραφέτι).
2. Άσχετο (αλλά διάβαζα ένα σχόλιο σου σε άλλο μπλογκ): άρχισα να διαβάζω (διαγωνίως) το "δοκίμιο για τη θρησκεία" και είναι πολύ καλό.
3. Σχετικό: α)Συμφωνώντας πως το σημαντικότερο είναι η επανένταξη, θα συμφωνήσω με αυτό που αναφέρει ο Μιχαλάκης "για πλουραλιστική αντιναρκωτική πολιτική (στεγνά, υποκαταστάτες, μείωση της βλάβης)", επειδή μιλάμε για ζωές και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.
β) Σε αυτό το πλαίσιο, είμαι υπέρ της αποποινικοποίησης θεωρώντας πως πρέπει να στερήσουμε από την αγορά το καύσιμό της: το χρήμα και την εξουσία που συνεπάγεται. Όσο οι ουσίες είναι παράνομες (που λέει ο λόγος, αφού όποιος θέλει βρίσκει όπου θέλει), τόσο αυξάνονται τα κέρδη, η διαφθορά και, κυρίως, η οικονομική ισχύς αυτών που ελέγχουν, σε κάθε χώρα και διεθνώς, το κύκλωμα της δρόγας και με τα χρήματά της μπαίνουν στη νόμιμη αγορά αποκτώντας και ευρύτερη εξουσία που επηρεάζει την πολιτική.
γ) Αυτό που ονομάζουμε πρόληψη, θεωρώ, τέλος, ότι είναι κάτι πολύ ευρύτερο από κάποιους σχεδιασμούς που θα αφορούν ουσίες (ποιές ουσίες, αν ο άλλος θέλει να φτιαχτεί, θα μυρίζει βενζίνη, θα καπνίζει ασπιρίνη, θα εφευρίσκει τρόπους). Το πρόβλημα είναι να ωθήσεις, δια της παιδείας, σε αλλαγή κοινωνικών αξιών ώστε να αντιμετωπίσεις τις αυτοκαταστροφικές και μηδενιστικές τάσεις των πιτσιρικάδων, την αρνητική αντίληψη για τη ζωή. Ακόμη και χρήστες που είχαν (ή απέκτησαν) θετική στάση, γλύτωσαν και επανεντάχθηκαν πολύ καλύτερα -δεν μπορώ να στο αποδείξω στατιστικά αλλά, στο πλαίσιο μαις ανταλλαγής απόψεων, επικαλούμαι την εμπειρική παρατήρηση. Ως τότε, όμως, κάτι πρέπει να κάνουμε με τα παιδιά που πέφτουν στη λούμπα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

1. Οι παραπομπές είναι βιβλιογραφικές από κάτω (αλλά θα το ελέγξω).

3. α) Ούτε εγώ διαφωνώ με το Μιχαλάκη στον πλουραλισμό (διαφωνώ στα υτποκατάστατα. Στο εξωτερικό όμως βλέπουμε ότι υπάρχουν λύσεις. Για μεσοδιάστημα είναι δεκτή λύση η χορήγηση υποκατάστατων, αλλά πρέπει νομίζω σταδιακά να μειωθεί και να πάμε είτε σε ξερά προγράμματα είτε σε κάτι νέο. Ορισμένα υποκατάστατα είναι σαφώς καλύτερα από τη μεθαδόνη και τα αποδέχομαι ιατρικά. Ωστόσο, ηθικά πάντα κάποιοι θα είναι μαστουρωμένμοι.

3.β) Είμαι υπέρ της αποποινικοποίησης του χρήστη. Δεν μπορώ να δεχτώ νόμιμες ουσίες. Εξάλλου, βλέπουμε ότι δεν αυξάνονται μόνο οι χρήστες ναρκωτικών (αδόκιμος πια όρος) αλλά υπάρχει αύξηση άνω του 200% των εξαρτημένων από νόμιμες ουσίες. Απλά ο αριθμός είναι μικρός. Τι να την κάνω λοιπόν τη μαστούρα αν είναι νόμιμη ή παράνομη; Πρέπει, οφέιλουμε να τη σταματήσουμε. Όχι να τη νομιμοποιήσουμε.

Τα κέρδη είναι πολλά, αλλά σκοπός μας δεν είναι τα κέρδη αυτά καθεαυτά, αλλά έτσι περιορίζονται οι χρήστες (δες π.χ. με τα τσιγάρα τι γίνεται που είναι νόμιμα και όμως αυξάνονται οι καπνιστές και μειώνεται η ηλικία τους).

3.γ) Στην πρόληψη συμφωνώ απολύτως.

2. Ευχαριστώ πολύ. Το δοκίμιο βέβαια βλέπει την κατάσταση όχι από πλευράς κριτικής στο Χριστιανισμό, αλλά φιλοσοφικά σε γενική βάση όλες τις θρησκείες. Θεωρεί ίσως ορισμένα δεδομένα, αλλά δεν παύει να είναι δοκίμιο και όχι πραγματεία.

patsiouri είπε...

Δέ νομίζω πως θα γίνει ποτέ τίποτα...λυπάμαι που το λέω..οι περισσότεροι άνθρωποι, όχι υπεύθυνοι, είναι εντελώς μα εντελώς αναίσθητοι όσον αφορά στα παιδιά αυτά.
Άν δέν απαιτήσει η πολιτεία μία ώριμη αντιμετώπιση, αυτή δέν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ...και όμως,στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι Έλλαηνες είναι υπέρ των σύγχρονων Καιάδων όπου θα πρέπει να ρίχνονται τα κοινωνικά αυτά "απόβλητα" για να μήν τους ενοχλούν με την παρουσία τους και ό πρόβλημά τους..δυστυχώς.

Δέν πάει παραπέρα το μυαλό τους, το "μακριά από μάς κι ας είναι όπου θέλει " είναι το μότο της πλειοψηφίας για το συγκεκριμένο θέμα.

Και ναί, είναι άπειρα τα λεφτά.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Θα συμφωνήσω, Πατσιούρη μου. Όσο και να συμφωνούμε, πάντα μέσα μας τ φοβόμαστε. Ένα μέσο, ένας τρόπος θα ήταν να χαρακτηριστούν αυτομάτως όλοι ΑΜΕΑ (Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες) τουλάχιστον για μια διετία-τριετία και μέσω του χαρακτηρισμού να προβλεφθεί επιδότηση για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και να έχουν μία σχετική ποσόστωση στους δήμους και τις νομαρχίες. Έτσι, καθώς θα εξασφαλιστεί η επαγγελματική τους αποκατάσταση θα μπορούν να ελέγχονται και αυστηρότερα. Ας απολύονται αν πιαστούν σε κατάστασης μέθης. Παράλληλα, όσοι εργάζονται κοντά τους θα δουν αν αξίζει να φοβούνται ή όχι και το κλίμα θα μεταφερθεί σε όλο τον κόσμο. Χρόνο θέλει και πολιτική βούληση και κίνητρα.

Ανώνυμος είπε...

1. Γράφεις: "δες π.χ. με τα τσιγάρα τι γίνεται που είναι νόμιμα και όμως αυξάνονται οι καπνιστές και μειώνεται η ηλικία τους". Έχεις δίκαιο. Η μείωση δεν θα έρθει με την αποποινικοποίηση (ίσα ίσα που αρχικά μπορεί να έχεις μικρή αύξηση) αλλά με τις αλλαγές αξιών και τις κοινωνικές αλλαγές.
Επειδή, όμως, υπάρχει το "ως τότε", σκέφτομαι την αποποινικοποίηση ως μέθοδο αφαίρεσης του "μαύρου χρήματος" που ξεπλένεται και χρηματοδοτεί τις νόμιμες δουλειές που δίνουν εξουσία (και ευρύτερα πολιτική) σε αυτούς που δεν θέλουν τις αλλαγές αξιών, τις αλλαγές της κοινωνίας. Δεν λέω ότι είναι απλό (άλλωστε, για να έχει κάποια τύχη θα έπρεπε να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα, π.χ. σε επίπεδο ΕΕ) αλλά θεωρώ πως πρέπει να αποτελεί πολιτικό στόχο.
2. Το περί θρησκείας δοκίμιο το διαβάζω ακριβώς ως ένα κείμενο που βλέπει τα πράγματα φιλοσοφικά και γενικά -και υπ' αυτη την έννοια είναι που το θεώρησα πολύ καλό.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Φίλε μου Δήμο

Γιατί την αυξανόμενη προσέλκυση εξαρτημένων την στηρίζεις μόνο στη διαφήμιση και όχι στην επιλογή του εξαρτημένου και των οικείων του ή στη δυναμικότητα του προγράμματος; Τα προγράμματα υποκαταστατών ήρθαν από το εξωτερικό το 1996, ενώ εκεί υπήρχαν από πολύ παλιότερα (Ισπανία 1972, Δανία 1967, Ιταλία 1975, Γερμανία 1987, Σουηδία 1965, Ολλανδία 1969). Εάν υπάρχει κάτι καινούριο τότε να πιέσουμε να ενταχθεί κι αυτό στην αντιναρκωτική πολιτική. Το μοναδικό που γνωρίζω είναι για άλλα υποκατάστατα (LAAM, βουπρενορφίνη,ναλτρεξόνη).

Γράφεις επίσης πολύ συχνά για τη κρατική μαστούρα. Εύκολος αφορισμός όταν δεν είσαι στο παιχνίδι. Περίμενα μεγαλύτερη προσοχή στα λόγια σου, ειδικά από εσένα.

Τα προγράμματα χορήγησης υποκαταστάτων δεν είναι προγράμματα απεξάρτησης. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Το κακό είναι ότι μόλις ενταχθήκαν αυτά τα προγράμματα στην αντιναρκωτική πολιτική χαρακτηρίστηκαν ως η λύση για όλα τα προβλήματα. Προφανώς και δεν είναι έτσι. Ούτε οι ίδιοι οι επιστήμονες που συμμετέχουν σε αυτά δεν υποστηρίζουν κάτι τέτοιο.

Κόστος. Μιλάς για υπερβολικό κόστος. Σε σχέση με τι; Το Εθνικό Ινστιτούτο Ουσιοεξάρτησης των ΗΠΑ υπολόγισε το 1991 (παλιά μεν αλλά αναλογικά δε) ότι το ετήσιο κόστος για την συντήρηση εξαρτημένου από οπιούχα ήταν:
- Σε περίπτωση μη συμμετοχής σε θεραπευτικό πρόγραμμα 43000 $
- Σε περίπτωση φυλάκισης επίσης 43000$
- Σε θεραπευτικό πρόγραμμα εσωτερικής νοσηλείας 11000$
- Σε θεραπεία υποκατάστασης 2500$.

Υπολογίσθηκε επίσης από τη βρετανική NTORS ότι για κάθε μία αγγλική λίρα που ξοδεύεται για θεραπεία υποκατάστασης, εξοικονομούνται τρεις. Αυτή η εξοικονόμηση προέρχεται από τη μείωση της παραβατικότητας, από τον έλεγχο της συνοσηρότητας και από τη μείωση των απαιτήσεων στο ποινικό και σωφρονιστικό σύστημα.

Επίσης αυτό το "ηθικά πάντα κάποιοι θα είναι μαστουρωμένοι" αξίζει τον κόπο να σου πω το εξής
Κατά τη διάρκεια θεραπείας ανταγωνιστών επέρχεται η εξάλειψη της επιθυμίας για περαιτέρω χρήση. Δεν υπάρχει πλέον ανατροφοδότηση του φαύλου κύκλου χρήσης-ανταμοιβής.
Η μακρόχρονη συμμετοχή στο πρόγραμμα (4 χρονια) είναι αποτελεσματικότερη από τη σύντομη. Η διάρκεια της θεραπείας ορίζει και το αποτέλεσμα.

Τα προγράμματα υποκατάστασης συζητούνται σήμερα περισσότερο για τις μεγάλες λίστες αναμονής ή για τα προβλήματα που δημιουργούν στους περίοικους παρά για την αποτελεσματικότητά τους που στην Ελλάδα δεν φαίνεται λόγω της μακράς αντιπαράθεσης μεταξύ υποστηρικτών και πολέμιων.

Εάν εσύ έχεις δίκιο τότε όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι επιστήμονες έχουν άδικο. Ή μήπως κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ακόμη μία συνωμοσιολογίά του στυλ "οι φαρμακοβιομηχανίες ελέγχουν τις κυβερνήσεις";

Θέλω να μου εξηγήσεις όταν αναφέρεσαι στη σύνδεση της θεραπείας με την πρωτοβάθμια νοσοκομειακή περίθαλψη (κάτι που δεν διαφωνώ) τι ακριβώς θα γίνεται; Μήπως θα δίνουν τα νοσοκομεία υποκαταστάτες (κάτι που συμφωνώ); Τότε αυτοαναιρείσαι.

Ο μηδενισμός δεν είναι σωστός και μάλιστα στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος όπου το απόλυτο δεν είναι εφικτό.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λάμπρο, ακόμα και στο μεσοδιάστημα διαφωνώ με την αποποινικοποίηση. Δεν είναι δυνατόν να νομιμοποιήσεις εκατό και κάτι νόμιμα σκευάσματα που οδηγούν σε εξάρτηση. Η εξάρτηση σήμερα είπαμε γίνεται και με νόμιμες ουσίες. Απλά μεγαλώνεις τη νόμιμη γκάμα επιλογής των ουσιοεξαρτημένων. Να μου πεις να γινόταν μέσω ειδικών συνταγών (κοινώς παροχή από τα ταμεία καθαρής ηρωίνης), θα το συζητήσουμε. Αλλά όχι αποποινικοποίηση. Εξάλλου, όπου υπάρχει μερική ή ολική αποποινικοποίηση δεν έχει φανεί ότι η αγορά ελέγχεται και αυτό οδηγεί σε μείωση, αλλά σταθερά είναι ανοδική. Βλέπε για παράδειγμα την Ολλανδία και το πείραμα στο πάρκο της Γενεύης (σταμάτησε προ ετών).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αντώνη, η χορήγηση μεθαδόνης εφαρμόζεται μετά το '90. Είναι μέχρι τώρα το παλαιότερο ισχυρό όπλο σε μορφή υποκατάστατου. Τα παλαιότερα έμειναν σε προσπάθειες επειδή ακριβώς δεν είχαν αποτελέσματα. Νέο;

Μα δεν είμαι εγώ ρε συ που υπερασπίζομαι τα προγράμματα αυτά. Αυτή τη στιγμή είναι το μόνο μέσο. Τα στεγνά δεν ενισχύονται όπως πρέπει από το κράτος (δεν αφήνουν λεφτά σε εταιρίες βλέπεις), τα νοσοκομεία δε δέχονται ως ασθενείς τους τοξικομανείς και να τους έχουν κλεισμένους για 48 ώρες (είναι μία λύση βίαιων προγραμμάτων απεξάρτησης σωματικής) και μετά κανονικά. Ούτε οργανώνεται η θεραπεία στο σπίτι. Το στεγνό πρόγραμμα δεν είναι μία λύση, αλλά αυτή τη στιγμή (χωρίς τα εκκλησιαστικά προγράμματα) είναι πάνω από 1ο διαφορετικοί τρόποι.

Τα νούμερά σου είναι λάθος. Δες στο προηγούμενο άρθρο τα στοιχεία και το κόστος. Βέβαια η φυλακή παραμένει ακριβότερη από ένα πρόγραμμα απεξάρτησης.

Για τον ανταγωνισμό των φαρμάκων απλά θα πω ότι στη συνείδηση του χρήστη μία ουσία -όποια κι τύχει- είναι αναγκαία. Και λυπάμαι, αλλά δεν το λέω εγώ. Ψυχίατροι μίλησαν για την ανάγκη αυτή και έθεσαν τη δική τους σκέψη.

Επιπλέον, είναι τόσο μακροπρόθεσμη η πρακτική αυτή απεξάρτησης που είναι υπερβολικά εύκολο κάποιος να παρασυρθεί και να ξανακυλήσει (χάνοντας όλη την προηγούμενη προσπάθεια). Τα 4 χρόνια είναι μισός αιώνας κοντά.

Και μη μου λες ρε εμένα για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (μη σου δαγκώσω το αυτί και κοιτάει ο μικρός περίεργα το μπαμπά του). Φαίνομαι να μιλάω χωρίς στοιχεία ή απλά να λέω μλκ για να σου πάω κόντρα; Δεν είναι όλες. Το ότι εφαρμόζεται δε σημαίνει ότι όλοι συμφωνούν. Απλά είναι στη λογική του πλουραλισμού (που εδώ έγινε το μόνο μέσο). Η στάση μου είναι τελείως διαλεκτική και πραγματιστική. Δε διαφωνώ με το μέτρο κατ' αρχήν, αλλά στην πράξη και την εφαρμογή του. Στο εξωτερικό καλύπτει λιγότερο από το 40% των μέσων θεραπείας (και μιλάμε για τη Δυτική Ευρώπη) και όχι το 98% όπως εδώ. Διαφωνώ και προτείνω.

Έπειτα ποιος μηδενίζει; Εγώ αυτοαναίρεσα τον εαυτό μου όταν μίλησα για μεσοδιάστημα (μέχρι δηλαδή να γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα και από άλλες μεθόδους) χορήγησης υποκατάστατων. Στη λογική αυτή συμφωνώ και με τα νοσοκομεία βεβαίως. Κατά τα άλλα τα νοσοκομεία χρειάζονται για καλύτερο έλεγχο στους επιμέρους νομούς και διασπορά των ασθενών μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα (όπου είναι πιο έντονη η εμπορία λόγω πληθυσμού). Πολλοί εξάλλου είναι εκείνοι που συγκεντρώνονται μόνο και μόνο για ενταχθούν σταδιακά σε λίστες (αφού δηλώνουν και κατοικίες κοντά στο κέντρο θεραπείας).

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Χρόνια πολλά και καλή ανάσταση παλιόφιλε!
Να ξέρεις πως σε διαβάζω τακτικά κι ας μην το ... δείχνω!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Χρόνια πολλά. Ό,τι επιθυμείς να σου ερθει με την Ανάστασή Του.

paraxeno είπε...

δεν μπορώ να καταλάβω βρε παιδιά, πως η αντεξάρτηση θεωρείται θεραπεία, συγχωρείστε μου τη νοητική δυσπραγία, αλλά πως θεραπεύεται ένας εξαρτημένος όταν το μόνο που κάνεις είναι να του αλλάζεις την ουσία της εξάρτησης?

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα κι εγώ συμφωνώ μαζί σου, παράξενο .

ShareThis