ενδοιοικογενειακή βία (αριθμοί)

Απογοητευτικά αντί-εισαγωγής

Πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων ή διαβάζουμε σε εφημερίδες για κακοποίηση παιδιών από γονείς και συζύγων -συνήθως γυναικών. Το τελευταία διάστημα μέσα στον εκδημοκρατισμένο της ελληνικής κοινωνίας τα θέματα αυτά λόγω της ιδιαίτερης ευαισθησίας τους καλύπτουν όλο και περισσότερο την ειδησεογραφία συν βέβαια το γεγονός της παράλληλης έλλειψης άλλων δημοσιογραφικών αξίας θεμάτων. Ο λόγος για την ενδοοικογενειακή, λοιπόν, βία σε κάθε περίπτωση μας απασχολεί όλο και περισσότερο. Συχνά όμως οι αποσπασματικές ανακοινώσεις δημιουργούν μύθους που τελικά οδηγούν σε παρανοήσεις.

Πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι οι στατιστικές που συχνά ακούγονται δεν αποτελούν σαφή ένδειξη ή δε στοιχειοθετούν μεταστροφή της κοινωνίας προς την βία στο εσωτερικό των οικογενειών. Και τούτο επειδή τα στοιχεία όλα πηγάζουν από τα κέντρα αποκατάστασης, προστασίας ή συμβουλευτικής με βάση τις όποιες καταγγελίες γίνονται εκεί. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση προκαλούν την ευαισθησία μας. Από πολλούς θεωρείται ότι υπάρχει αύξηση της βίας. Ωστόσο, εδώ ανακύπτει το ερώτημα μήπως απλά τώρα το συνειδητοποιούμε λόγω του ενισχυμένου μορφωτικού επιπέδου και των επακόλουθων πιο δημοκρατικών σχέσεων

Η βία όμως έχει πολλές μορφές. Είναι λάθος στον 21ο αιώνα να την περιορίζουμε μόνο στη σωματική κακοποίηση. Ασφαλώς, η πιο φανερή είναι η σωματική. Παρόλα αυτά έτσι χαρακτηρίζεται και η ψυχολογική. Περιπτώσεις τέτοιες μπορούν να είναι ο έλεγχος των κινήσεων του/της συζύγου και των συναπτόμενων σχέσεων και επαφών με άλλους ανθρώπους, η απομόνωση από φίλους και συγγενείς υπό την πίεση του/της συζύγου, η συστηματική ταπείνωση και υποτίμηση της αξίας ως ανθρώπου και ισότιμου μέλους της οικογένειας, οι απειλές διαζυγίου και η διαβεβαίωση της τάχα ανικανότητας να ανταπεξέλθει οικονομικά και κοινωνικά στις απαιτήσεις της ζωής. Παράλληλα, ο απόλυτος έλεγχος των οικονομικών -εσόδων και εξόδων- ενός/μιας συζύγου, η τάχα ανικανότητά της/του να διαχειρίζεται τα έσοδα που οδηγούν στην οικονομική εξάρτηση.

Η σωματική βία φτάνει έως το βιασμό και τη σεξουαλική κακοποίηση, σε ορισμένες περιπτώσεις και το φόνο. Στην Ελλάδα, μία στις δύο γυναίκες που δολοφονούνται κάθε χρόνο είναι θύματα τωρινού ή πρώην συντρόφου τους. Διαβάζουμε επίσης ότι μία στις πέντε γυναίκες υπήρξε θύμα ξυλοδαρμού, τουλάχιστον μια φορά, από τον άνδρα της. Η βία κατά των γυναικών εκδηλώνεται, κάθε φορά, με πολλές και διαφορετικής βαρύτητας εγκληματικές πράξεις. Δυστυχώς, αν αυτές οι πράξεις συνέβαιναν έξω από το σπίτι θα τιμωρούνταν από τον νόμο και θα καταδικάζονταν από το κοινωνικό σύνολο χωρίς ενδοιασμούς.

Είναι φανερό από τις προηγούμενες διατυπώσεις ότι η ενδοοικογενειακή βία δεν έχει φύλο. Συχνά κάνουμε λόγω για άνδρες, αλλά αυτό σχετίζεται άμεσα με τη μορφή της εξουσίας που η κοινωνία παραδίδει στο ανδρικό φύλο. Η εξουσία αυτή -αν και φαλλοκρατικής καταγωγής- όταν μεταφέρεται στη γυναίκα, εκείνη φέρεται ακριβώς το ίδιο και μία φανερή μορφή της είναι η κακοποίηση των παιδιών.

Και για τα παιδιά όμως είναι πάλι λάθος να προσανατολίζεται η βία μόνο στη σωματική τους κακοποίηση. Δεκάδες άλλες μορφές συνιστούν μία άνευ προηγουμένου βία. Η ψυχολογική πίεση για ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό -ειδικά σε σπίτια που κανείς δεν ασχολείται με το ίδιο το παιδί και το διάβασμά του-, οι τιμωρίες για τις κακές επιδόσεις (είτε στο σχολείο είτε εξωσχολικά). Στο ίδιο κλίμα και οι φωνές. Γίνεται φανερό ότι κάθε τι που δε στηρίζεται στο διάλογο στα πλαίσια της διαπαιδαγώγησης αποτελεί μορφή βίας, η οποία στο κάτω κάτω της γραφής ενισχύει την ήδη αυξανόμενη κοινωνική βία που βιώνει ένα παιδί.

Η στατιστική εικόνα...

σαφώς μας απογοητεύει πολύ. Σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες που πραγματοποιήθηκαν ανά χώρα για κακοποιημένες γυναίκες, η Ελλάδα κατέχει την ενδέκατη θέση με ποσοστό περίπου 6% των γυναικών να ομολογούν πως έχουν υποστεί κάποιου είδους κακοποίηση[1].

Από καταγγελίες[2] έχει φανεί ότι το 16% των γυναικών είναι αλλοδαπές. Ας σημειώσουμε ότι από το σύνολο των αλλοδαπών γυναικών-θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, κατά προσέγγιση, 4 από τις 10 αλλοδαπές προέρχονται από τα Βαλκάνια. Παράλληλα, το 67% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση στην Αθήνα και τον Πειραιά είναι έγγαμες. Άξιο προσοχής είναι το γεγονός ότι το 21% είναι διαζευγμένες ή σε διάσταση, δηλαδή ενώ έχουν ήδη απομακρυνθεί από το δράστη δέχτηκαν κακοποίηση ή άλλη μορφή βίας.

Δράστης για το 82% των καταγγελιών είναι ο σύζυγος του θύματος, ενώ κατά 12% ο σύντροφος. Σε μικρότερα ποσοστά, παρατηρούνται και περιπτώσεις κακοποίησης της γυναίκας από άτομο του οικογενειακού ή κοινωνικού της περίγυρου (πατέρας, αδελφός, τέκνο, άλλο). Φαίνεται, επιπλέον, ότι το 35% των γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας παντρεύτηκε το δράστη, παρά το ότι είχε ενδείξεις και στοιχεία βίαιης συμπεριφοράς του συζύγου από πριν. Ωστόσο αυτά τα δείγματα βίαιης συμπεριφοράς δεν αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα για την απόφασή της αυτή. Αξιοπρόσεκτο είναι και το ότι 2 στα 3 θύματα βρίσκονται σε αυτήν τη σχέση περισσότερο από 10 έτη μέχρι τουλάχιστον να το καταγγείλει. Αυτό επιβεβαιώνει ότι η κακοποίηση και η ενδοοικογενειακή βία είναι συνήθως μακροχρόνιες, ενώ αναφανδόν σχετίζεται με την κοινωνική ανοχή στη βία, που οδηγεί στο στιγματισμό και την ενοχοποίηση του θύματος και αναγκάζει τις γυναίκες στην αποδοχή της κατάστασής τους.

Οι διεργασίες που γίνονται μέσα σε μια τραυματισμένη ψυχή είναι απρόβλεπτες ενώ μερικές φορές μπορούν να αποβούν μοιραίες. Συχνά θύματα θέλησαν να βάλουν τέρμα στη ζωή τους, πέφτουν σε βαθιά περισυλλογή και έρχονται σε απόγνωση. Καμιά φορά παρατηρούμε γυναίκες - θύματα βίας να ασκούν και οι ίδιες βία στα παιδιά τους. Είναι μια περίεργη ψυχολογική κατάσταση, στην οποία μπορεί να βλέπουμε έναν ήρεμο άνθρωπο για τριάντα μέρες ο οποίος ξαφνικά να κάνει ένα ξέσπασμα και να βγάλει μια μορφή σχιζοφρένειας. Όπως μια μάνα που απορρίπτει τα παιδιά της.



[1] Στις πρώτες θέσεις βρίσκονται η Ιαπωνία (77%) και η Τουρκία (60%), ενώ στο σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μία στις πέντε γυναίκες υφίσταται, στη διάρκεια της ζωής της βιαιότητες που ασκούνται από τον σύζυγο ή τον σύντροφό της.

[2] Σε Συμβουλευτικά Κέντρα κατά την περίοδο 01/01/2002 έως 31/10/2006.


31 έκριναν :

Ανώνυμος είπε...

Δείμο

Χωρίς να προσπερνώ τα σημαντικά στοιχεία που παρουσιάζεις,
ψυχολογική βία και κακοποίηση υπάρχουν συχνά μέσα στις οικογένειες (και σε άλλους χώρους που ζούμε καθημερινά) όχι μόνο από ενήλικες προς παιδιά, αλλά και ανάμεσα σε ενήλικες.
Και αυτού του είδους η κακοποίση μπορεί να ειδωθεί ως ενισχυτικός παράγοντας σε ένα σωρό ψυχικές ή ψυχοσωματικές νόσους (εξαρτήσεις, κατάθλιψη, καρδιακά επισόδια..).
Είναι ένα άλλο ένα στοιχείο που συνηγορεί ότι στο κοινωνικό πλαίσιο που ζούμε είναι πλέον απαραίτητη η εκπαίδευση νέων και ενηλίκων στο συναισθηματικό πεδίο.

αλκιμήδη είπε...

Τα πραγματικά ποσοστά είναι βέβαια πολύ μεγαλύτερα
Και όπως πολύ σωστά λέτε, δεν είναι μόνο η σωματική βία, αλλά και η ψυχολογική, που δυστυχώς αυτή δε μπορεί να μετρηθεί ή να καταγραφεί, και οι συνέπειες της εξίσου τρομαχτικές.

Κύκλος είναι η βία, και δύσκολο να σπάσει, η συναισθηματική επιμόρφωση που προτείνει το καπιταλιστικό κουμούνι(μα τι όνομα κι αυτό αγαπητέ μου, νοιώθω πως σας βρίζω και συγνώμη κιόλας)
ίσως να μπορούσε να βοηθήσει.

Εγώ πιστεύω ότι ο κύκλος της βίας γεννιέται μέσα στην οικογένεια, τα παιδιά θύματα μαθαίνουν μόνο αυτόν τον τρόπο να ζουν και κατά συνέπεια το κουβαλάνε και μετά στην ενηλικίωση τους. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε σα κοινωνία, αλλά και σα μεμονομένοι πολίτες είναι να προστατεύσουμε όπου μπορούμε όλα τα παιδιά. Λένε να μην ανακατεύεσαι στα οικογενειακά των άλλων. Μέγα λάθος για μένα. Δυστυχώς οφείλουμε να ανακατευόμαστε και να μη στρέφουμε το βλέμμα αλλού. Στις περιπτώσεις σωματικής βίας είναι εύκολο, έχουμε το νόμο να μας στηρίξει σε αυτή την προσπάθεια. Στη περίπτωση της ψυχολογικής βίας, είναι σχεδόν αδύνατο. Πως μπορώ εγώ, να βγω και να πω ότι ξέρω καλύτερα, όταν πιθανότατα και η ίδια ασκώ βία στο δικό μου παιδί χωρίς να το καταλαβαίνω. Μπορούμε όμως να προσφέρουμε αντιστάθμισμα, στήριξη, ένα άλλο πρότυπο. Με εγρήγορση και και αυτοκριτική, συνεχή παρατήρηση και όσο μπορούμε διόρθωση των σφαλμάτων μας, να προστατέψουμε όσο μπορούμε τα παιδιά. Από εμάς εξαρτάται σε τελική ανάλυση να σπάσει ο κύκλος.

melomenos είπε...

πολύ ωραία ανάλυση κι εγώ πιστεύω ότι τα στοιχεία που παρουσιάζονται δεν δείχνουν το πραγματικό πρόβλημα μιά και δεν φτάνουν "όλα" στην... έρευνα!!!
καλημέρα σου

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Περιμένω τη συνέχεια για να σχολιάσω καταλλήλως.

Unknown είπε...

«η Ελλάδα κατέχει την ενδέκατη θέση με ποσοστό περίπου 6%»

Θα ήταν, νομίζω, χρήσιμο να δούμε ποιες χώρες μας προσπερνούν και με τι ποσοστά. Προσωπικά έχω την εντύπωση πως το ποσοστό του 6% απέχει δραματικά της πραγματικότητας και ίσως να σχετίζεται με μια αντίληψη ότι η οικογενειακή βία μπορεί είναι ευθύνη του θύματος και κάπου - κάπου ακόμη και αναγκαία. Το ποσοστό των αλλοδαπών γυναικών (16%) που είναι σαφώς υψηλότερο του ποσοστού τους στο συνολικό πληθυσμό μπορεί και να επιβεβαιώνει ότι η Ελληνίδα πολύ δύσκολα καταγγέλλει την κακοποίηση.

tsopanis είπε...

Παρόλο που θα συμφωνήσω ότι δεν φτάνουν όλα τα πραγματικά στοιχεία στις έρευνες, ωστόσο πιστεύω πως όσο περνάει ο καιρός ο "φόβος" -που ενδεχομένως υπήρχε κυρίως στις γυναίκες για να βγουν και επίσημα να καταγγείλουν την όποια μορφή βίας που υπέστησαν- σιγά σιγά μάλλον θα εξαλειφθεί.Βέβαια υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη...
Οι πατροκυρίαρχες οικόγενειες μειώνονται ότως ή άλλως εκ των πραγμάτων (συγχρονη αστική πραγματικότητα).
Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι αντρικό προνόμιο. Άλλωστε όπως σωστά επισήμανες, η Βία δεν εχει φύλο...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τον προβληματισμό μου σχετικά με τα ποσοστά τον έθεσα λίγο ή πολύ. Είναι πράγματι περίπλοκο το ζήτημα. Θεωρούμε ότι είναι μεγαλύτερο, αλλά αυτό μένει αόριστο. Ακόμα και το 6% είναι ελαφρώς αυθαίρετο. Και στο εσωτερικό όμως των αριθμών και την ανάλυση που υπάρχει εντοπίζονται πολλά κενά. Είναι όμως η μόνη βάση για να ξεκινήσουμε μία ανάλυση δεδομένων και στατιστικών. Δυστυχώς, και πάλι οι αριθμοί είναι πολύ πικροί. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι τα νούμερα αναφέρονται μόνο σε στατιστικές κακοποίησης και όχι ψυχολογικής βίας (που ούτε νομικά ορίζεται, ούτε όμως και καταγράφεται αφού δεν φαίνεται εύκολα).

Καπιταλιστικό κομμούνι, -με το οξύμωρο όνομα- πράγματι θα συμφωνήσω απόλυτα με το σχόλιό σου. Ήδη το είχα γράψει για το επόμενο κείμενο.

Αλκιμήδη μου, είναι αναγκαίο να μάθουμε να ανακατευόμαστε σε αυτά τα οικογενειακά. Δεν είναι εύκολο, αλλά χρειάζεται και κυρίως οι εκπαιδευτικοί που έρχονται σε επαφή και με μητέρες και με παιδιά. Αλλά και κάθε γείτονας.

Μελομένε, είναι αλήθεια και όποιος το αρνηθεί δε γνωρίζει τι συμβαίνει στον κόσμο.

Αντώνη, περίμενε.

Vrennus, η Ελληνίδα είναι εγκλωβισμένη στο φόβο του κουτσομπολιού. Η κακοποίηση των ξένων φαίνεται και καταγγέλλεται είτε επειδή σχετίζεται με την πορνεία, είτε επειδή δεν υπάρχουν παιδιά ή δέσιμο με τη γειτονιά (όπως με τον ιθαγενή).

Τσομπάνη, αλλάζουν τα πράγματα. Και αλλάζουν πιο γρήγορα από ότι νομίζεις, αλλά μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Στις κλειστές κοινωνίες της υπαίθρου θεωρείται φυσιολογικό. Στις πόλεις ακόμα θεωρείται φυσιολογικό να δέρνει το ίδιο σου το παιδί για να βάλει μυαλό.

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ:
Το καπιταλιστικό κουμμούνι μια οξύμωρη, αντιφατική και (για μένα) αστεία ονομασία πάει αντάμα με την "τσουκνίδα", είναι μια τσουκνιδιά από μόνο του..
Μη ξεχνάτε τι έγραφα στο προτελευταίο πόστ μου για τον μετεωρισμό.

Συγνώμη Δείμε.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Και καλά κάνεις. Προσωπικά μου αρέσει πολύ ως οξύμωρο σχήμα και αποτελεί πράγματι τσίμπημα που φέρνει φαγούρα στη σκέψη μας.

Kapetanios είπε...

Η τάση για εξουσία εκεί που δεν εμφανίζετε με τον "λόγο" εμφανίζεται με την "ράβδο" .Ότι μπορεί κάνει ο καθένας.
Γεια σου δείμο , ελπίζω να πέρασες καλά. :)

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙ .. αντικρίζοντας το ψευδώνυμο σου νιώθω ότι απευθύνεσαι... σε μένα! :))

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εγώ καλά είμαι, εσύ που χάθηκες;

Kapetanios είπε...

Δ Μακεδονία( όχι Σκόπια) και Β Ήπειρο ( όχι Αλβανία).
Γιάννενα και Νάουσα δηλαδή, με την πρώτη να είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου και την δεύτερη να είναι μια πόλη ΚΑΘΑΡΟΤΑΤΗ, με θαυμάσια πάρκα, με μια φυσική ομορφιά (Βέρμιο)να την περιβάλλει, με πάρκα εκτροφής αλλά και προστασίας ( απαγορεύεται το κυνήγι σε όλη την περιοχή) άγριων ζώων κλπ.
Ήταν να κάνω Πάσχα στο Κεφαλόβρυσο (χωριό μου ) αλλά μόλις ήρθε ο Κωστάκης μετά της συζύγου και των τέκνων του και έσκασε μούρη στην πλατεία δεν άντεξα και για να μην βιαιοπραγήσω ( ανήκω και εγώ στους βίαιους, εξωοικογενειακά όμως) έφυγα! :))
Άγιος Νικόλαος ( ξενοδοχείο "το νησί της Μαργαρίτας") και τα μυαλά στα κάγκελα! Ηρεμεί τα πάθη. Έκανα και αποτοξίνωση από το ιντερνετ :))
Καλημέρα σου.
ΥΓ. Έχει πάρει το μάτι μου κάτι μισές μερίδες "ανθρώπων" οι οποίοι αδυνατώντας να ορθώσουν το ανάστημα τους ( η δειλία είναι κύριο χαρακτηριστικό τους) "έξω", μαγκίζουν στην γυναίκα τους και στα παιδιά τους, ενίοτε και στους υπαλλήλους τους (εάν υπάρχουν) . Αυτό που τους χρειάζεται είναι αυστηρό κολοδάχτυλο και στρατιωτικό περίπατο και θα γίνουν όλα μια χαρά. Μην διστάσεις ούτε λεπτό να εφαρμόσεις την συνταγή μου ( 99% επιτυχία , σου μιλάω εκ πείρας) εάν τους δεις στην γειτονιά σου , μετά την «θεραπεία» γίνονται και οι καλύτεροι υποτακτικοί να ξέρεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

:))))

Ανώνυμος είπε...

μπορεί να εξαλειφθεί η οικογενειακή βία μέσα σε ένα τέτοια ανταγωνιστικό περιβάλλον; Δεν νομίζω... Όμως μπορεί βεβαίως να μειωθεί σημαντικά μέσω της επιμόρφωσης, της συνεχής όμως, όχι σποραδικά και ανοργάνωτα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Ροΐδη: Βία υπήρχε και σε μη ανταγωνιστικά περιβάλλοντα. Ο νοών νοείτω.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Η Ιαπωνία είναι πρώτη; Μήπως γιατί εκεί οι γυναίκες δεν κωλώνουν και δημοσιοποιούν το πρόβλημα;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μιχαλάκη, αν εντόπισα το αίτιο οφείλεται στην παρουσία αφενός μεν ψυχολόγων σε κάθε μεγάλη εταιρία και στην ψυχανάλυση που αγαπούν τόσο πολύ οι Ιάπωνες. Ωστόσο, μη ξεχνάς ότι πρόκειται για μία πολύ πατριαρχική κοινωνία και η μόρφωση έρχεται σε κόντρα με αυτό, ώστε εκεί να εμφανίζονται σιγά-σιγά γυναίκες που να το δηλώνουν.

Ροϊδη, η ενδοοικογενειακή βία εντοπίζεται και σε κοινωνίες μη ανταγωνιστικές -όπως τονίστηκε-, αλλά όντως στο ανταγωνιστικό περιβάλλον με την περιρρέουσα βία φτάνει σε υψηλότατα επίπεδα.

Ανώνυμος είπε...

Πολὺ ὡραία δημοσίευση. Ὄντως ἡ κοινωνία μας πάσχει ἀπὸ βία.

ο δείμος του πολίτη είπε...

GordonGR, η βία έχει πολλές μορφές. Γνωρίζουμε ότι η βία αυτή δεν εμπεριέχεται μόνο στην οικογένεια ή το έγκλημα, αλλά και στο στιγματισμό προσώπων για προσωπικές τους επιλογές. Ακόμα και η ομοφοβία αποτελεί μορφή ψυχολογικής βίας, αλλά αυτό είναι άλλο ξεχωριστό θέμα. Συχνά, όμως, η ομοφοβία σε σπίτια οδηγεί σε ξυλοδαρμό ή ψυχολογική βία ενός ομοφυλόφιλου γιου.

Ανώνυμος είπε...

Πού είναι όμως οι κοινωνικές υπηρεσίες να προσφέρουν βοήθεια?
Οι κοινωνικές υπηρεσίες της περιοχής μου υπάρχουν για να απασχολούν άνεργους μόνο(βοήθεια στο σπίτι).Όσες φορές χρειάστηκε να επέμβουν απλά δεν το έκαναν.Για γέλια ε?
κιόμως αληθινό.
Σε μια περίπτωση εγκατάληψης ηλικιωμένου που τουσ καλέσαμε μας είπαν, και τι να κάνουμε εμείς?

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλά κι εσύ, άλλο η εγκαταλελειμμένοι γέροντες (που είναι και κρατική και δημοτική ευθύνη και της Εκκλησίας στο κάτω-κάτω) και άλλο πράγμα η συμμετοχή τους στην κακοποίηση. Συχνά όντως δεν μπορούν να χειριστούν ένα τέτοιο ζήτημα, αλλά όλοι ξέρουν φορείς που μπορούν και παραπέμπουν εκεί το θύμα ή κάνουν άμεσα οι ίδιοι την καταγγελία.

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

Μάνα γιατί με έκανες σερνικό...

(συμφωνώ πως έτσι έχουν τα πράγματα όπως τα λες και όοπως τα παρουσιάζουν οι έρευνες και οι μελέτες που αναφέρεις αλλά γιατί συχνά πυκνά όταν τις διαβάζω νοιώθω και γ...μένος και δαρμένος;)

Εξαιρετικό το ιστολόγιό σου!!!

ΤΑΣΟΣ είπε...

Πιστεύω ότι από αυτές τις εργασίες δεν θα προκύψει κάποια νομοθεσία που να "ρυθμίζει" και να "παρεμβαίνει" στις σχέσεις των ανθρώπων.
...
...
...
Δηλ deimo αν δεν "τσακώνουμε" με τη σύζυγό μου τότε με ποιόν???

Alkyoni είπε...

χρόνια σου πολλά δείμο
μετά από πολύ καιρό μπήκα επιτέλους κι εγώ εδώ...
θα ξαναπεράσω...θέλω ν αφήσω σχόλιο και δεν προλαβαίνω τώρα στο προηγούμενο περί κριτικής ποστ σου
φιλιά

ο δείμος του πολίτη είπε...

Απ' αλλού, ευχαριστώ για τα καλό σου λόγια. Καλά κάνεις και νιώθεις έτσι, αφού τα περισσότερα παιδιά έτσι αισθάνονται.

Αλκυόνη, πάντα ευπρόσδεκτη.

Τάσο μου, ο νόμος έχει πολλά κενά -θα το σχολιάσω στο μέλλον- και δεν καλύπτει με τίποτα την ψυχολογική βία. Μένει μόνο στην επιφάνεια του ξυλοδαρμού και δεν έχει καμία αναφορά στον οικονομικό ή κοινωνικό έλεγχο της/του συζύγου.

Από εκεί και πέρα ο τσακωμός δεν ενοχλεί, η βία ενοχλεί. Κι εγώ τσακώνομαι, αλλά δεν ασκώ -προσπαθώ τουλάχιστον- ψυχολογική βία ή ελέγχω στη γυναίκα μου.

advocatus diaboli είπε...

Μεγάλο και σοβαρό το θέμα που θίγεις. Ναι, μια στις πέντε γυναίκες έχει ή θα υποστεί βία κάποιας μορφής από κάποιον άνδρα, συνήθως του περιβάλλοντός της. Και συνήθως δεν θα αντιδράσει δημόσια, γιατί φοβάται, ντρέπεται ή και τα δύο. Επομένως, χρειάζεται βοήθεια και από εμάς. Αλλά πώς να βοθήσει η ελληνική κοινωνία όταν ακόμη πιστεύει πως το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δικηγόρε μου διαβολικέ, πόσο δίκιο έχεις. Μερικές φορές την κατάδοση τέτοιων θεμάτων τη βλέπω με πολύ θετικό μάτι (και σαν εκπαιδευτικός και σαν πολίτης και γείτονας). Πρέπει σιγά-σιγά να αλλάξει. Βέβαια, ο νόμος δεν προσθέτει κάτι το ιδιαίτερο, εμείς θα αλλάξουμε έτσι απλά;

Ανώνυμος είπε...

Μηχαλάκη & Δείμο, ο κόσμος δεν έχει γνωρίσει ακόμη μη-ανταγωνιστική κοινωνία. Ο νοών νοείτω.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σαφώς και ο ανταγωνισμός, όπως τον θέτεις αποτελεί στοιχείο εκ φύσεως. Εγώ μιλούσε για τον αδεισώπητο ανταγωνισμό.

herinna/ είπε...

Έχω να πω πολλά για το θέμα αυτό. Όχι με βάση τις στατιστικές, τις γνώμες και τα συμπεράσματα των ψυχολόγων/στατιστικολόγων. Ωστόσο η προσωπική κατάθεση του κάθε ανθρώπου συμπεριλαμβάνεται σε ένα σχήμα που αποτελεί τη γενική εικόνα της κατάστασης. Όχι ότι αυτό δεν είναι αλήθεια αλλά δίπλα από αυτό έρχονται και κολλάνε κάτι χαρακτηρισμοί και συμπεράσματα που συχνά ενέχουν μια ρατσιστική αντιμετώπιση απέναντι στα θύματα της βίας. Δηλαδή δεν φτάνει ότι την υπέστησαν, κρίνονται μετά και χτίζεται η εικόνα τους με βάση αυτό που πέρασαν, για το πόσες ικανότητες έχουν να γίνουν καλοί γονείς, και οι πιθανότητες είναι συντριπτικά εναντίον τους, έτσι που αν αυτοί τις λάβαιναν υπόψη δεν θα έπρεπε ποτέ να επιχειρήσουν να φέρουν παιδιά στον κόσμο. Τι αδικία. Εδώ, σ' αυτό ήθελα να μείνω και παρενέβην, γιατί τα άλλα όλα τα ξέρουν καλύτερα οι έρευνες και οι στατιστικές και τα προβάλλουν.
Είναι σοβαρά τα στοιχεία που καταθέτεις και δεν είναι να τα αγνοεί κανείς. Ελπίζω να κατάλαβες το πνεύμα μου.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Και το πνεύμα σου κατάλαβα και θα με βρεις συμφωνώ. Εϊναι όμως αλήθεια ότι συχνά αυτά τα άτομα χρειάζονται ψυχολογικής υποστήριξης. Και τούτο δεν είναι ρατσιστική αντιμετώπιση -φευ μακριά από εμένα όποιος διαχωρισμός των ανθρώπων. Όταν όμως αποδεικνύεται ότι το παλαιό θύμα ως νυν γονέας είναι επιρρεπής στη βία, τότε χρειάζεται να τον φροντίσουμε εμείς ως μέσο εξυγίανσης της κοινωνίας. Όχι βέβαια ότι όλοι είναι έτσι. Κάθε άλλο. Πολλοί γονείς λειτουργούν άψογα.

ShareThis