μονόλογος μιας εταίρας

Ουφ, επιτέλους. Τι μαρτύριο κι αυτό! Να πρέπει να τους λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Τι στο διάολο από την αρχή τα παραδέχτηκα όλα. Τα ομολόγησα, ρε γαμώ το! Άει σιχτίρ!

Πότε, πού, πώς, με ποιον, πόσο... Και νά ’ταν μια ή δυο φορές. Οχτώ φορές τα ίδια ερωτήματα μού ’καναν. Κι ούτε νερό δε μου έδωσαν. Ευτυχώς τουλάχιστον μ’ άφησαν να καπνίζω.

Κι εκείνος ο νεαρός μπάτσος! Λες και πρώτη φορά κοιτούσε γυναίκα. Δε λέω έχω και το πρώτο σώμα στην πιάτσα, αλλά αυτός είχε γουρλώσει τα μάτια του και κοιτούσε συνέχεια στο στήθος και τα μπούτια μου. Σαν να μην είχε ξαναδεί τόσο στητό βυζί -και να’ ταν και μεγάλο, τριάρι είναι το καημένο, αλλά στητό. Όλοι τους με έγδυσαν. Αν ήταν, ίσως, να γλυτώσω όλη την ταλαιπωρία θα τους έπαιρνα και τζάμπα. Ιδίως τον σμηναγό ή ό,τι άλλο ήταν τέλος πάντως.

Και τώρα λέει πάει δικάσιμος. Γιατί ρε παιδιά, τι έκανα; Επειδή έκανα πιάτσα στην Πολυτεχνείου; Πρώτη φορά είδαν πουτάνες εκεί; Όλοι το ξέρουν αυτό. Και μόνο εμένα βρήκαν να πιάσουν. Οι άλλες οι ρουφιάνες, οι καριόλες τη γλίτωσαν. Κι εγώ που δεν έχω άντρα πίσω μου την έκατσα...

Λες, ρε πούστη, να με κάρφωσε ο πρώην ο κερατάς για να με ξαναπάρει; Δεν θα του περάσει. Και οι μπασκίνες, βέβαια, στο κόλπο... αν τους υποσχέθηκε τίποτα φιστίκι τζάμπα, χαζοί είναι να χάσουν το κελεπούρι; Αφού τα δικά μου τα κόλπα, οι δικές τους οι μυξοπαρθένες δε τα κάνουν.

Αλλά σε νταβά δε ξαναγυρνώ. Δε τους κάνω κι ούτε τα πάω ίσα κι ομαλά. Στο τάλιρο τα τέσσερα δικά του και για μένα που βγάζω στη φόρα το... αιδοίο, καθώς λένε οι σοφιστές του τόπου, το μουνί δηλαδή, να βγάζω μόνο ένα χιλιάρικο. Κάτσε, ρε φίλε, επειδή τα χώνεις σε μπάτσους, θα μου φας τις τέσσερις χήνες;

Άσε που μόνος του κλείνει δουλειές με ό,τι κόσμο νά ’ναι, αρκεί να βλέπει το καφέ ή τον Κολοκοτρώνη να σπαρταρά. Ο καθένας με το βίτσιο του! Άλλος θέλει ξύλο και να μου γλείφει τις μπότες. Κι εγώ σαν πόρνη θα πρέπει να το απολαμβάνω. Ο άλλος γουστάρει να με σπάσει στο ξύλο, με μαστίγιο, με ζώνη κι ό,τι κατεβάσει για γούστα το τσουτσούνι του. Και αν δεν καυλώσω, δε γουστάρει και δε πληρώνει. Κι εμένα πλακώνει στις μάπες ο νταβάς. Κάτσε, ρε μίστερ, όλα τα ψώνια πρέπει να μ’ αρέσουν; Πώς να καυλώσω με το ξύλο; Εσένα πρέπει να σου σηκωθεί, όχι εμένα.

Μέχρι και σε τσόντα πήγα, για να πάρω το 15% και τ’ άλλο ο άντρας. Τι είπε; Α, ναι: για λαδώματα, γιατί η μηχανή θέλει γράσο, για τα έξοδα και άλλες τέτοιες μαλακίες μου τσαμπουνούσε. Και δε μου λες, ρε φιλάρα, στις 200.000 το 15% είναι μόνο είκοσι χήνες ή μ’ έριξε; Εγώ δεν ξέρω μάθημα..., μαθήματα..., μαθηματικ... ή όπως το λέτε εσείς που τελειώσατε το σχολείο. Μια αγράμματη μηνυμένη πουτάνα είμαι κι ούτε καν το λύκειο τελείωσα. Οι σπουδές μου φτάνουν ως πτυχίο καύλας και ντοκτορά στο καλό και γρήγορο ξεπέταγμα...

Α, μη μου το παίζεις, Οσία Μαρία. Σ’ εμένα ξέρουμε καλά γιατί ήρθες, άσχετα που σε πρήζω ώσπου να φτάσουμε στο καλύβι σου για το πήδημα. Ο Θεός γι’ αυτό έφτιαξε το μουνί. Και η Εύα της δουλειάς ήταν. Όπως εγώ, ξεπέταξε τον Αδάμ κι ο Κύριος ημών Θεός τους έδιωξε.

Και για να επιστρέψω σ’ ό,τι έλεγα, για να καταλάβεις έχω πάρει μέρος μέχρι και σε διαφημιστικά για hot lines. Ξέρεις, μωρέ, εκεί που δείχνουν βυζιά και κώλους με το νούμερο του τηλεφώνου. Θά ’ταν είπε ο δικός μου καλή διαφήμιση, αφού όλοι πριν βγουν στην πιάτσα πρώτα βλέπουν τις γκόμενες. Κι αν μ’ έβλεπαν πριν στην τηλεόραση με την κορμάρα μου, θα μ’ επέλεγαν οι πελάτες.

Και το βράδυ, ή μάλλον το πρωί μετά τη δουλειά, έπρεπε να τον πάρω κι αυτόν. Τι κι αν ήμουν κουρασμένη; Είναι καθήκον μου να του κάθομαι κι όπως το θέλει, μάλιστα. Ξέρεις τι ξύλο έφαγα που δεν μπορούσα ή δε τό ’θελα; Βιασμός σε πουτάνα δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον από τον νταβατζή της. Μια φορά μ’ έδειρε, επειδή δεν το απολάμβανα κι αυτός το κατάλαβε. Δεν ήταν και μαλάκας. Με πουτάνες είχε να κάνει όλη μέρα.

Αρκετά, βέβαια, σου τα έπρηξα με τον νταβατζή μου. Τώρα πού ’μαι ελεύθερη διαλέγω όποιον θέλω και αφήνω στην άκρη και σύξυλους όσους θέλουν βίτσια με αλυσίδες, χειροπέδες, μαστίγια κι από πίσω. Έκοψα και τα λεσβιακά, εκτός κι αν η πελάτις είναι κόμματος. Τότε τα ζυγιάζω και αποφασίζω ναι ή όχι.

Πάλι μ’ έπιασε η φλυαρία μου. Και πώς να μη με πιάσει με τόσες ώρες στο ανακριτικό. Και να σκεφτείς ότι είναι η τρίτη ή η τέταρτη μήνυση που μού ’καναν. Την προηγούμενη φορά τη γλίτωσα, γιατί μου την έπεσαν με το στανιό δύο στρουμφάκια του Τμήματος ταυτόχρονα. Βασικά, να πούμε, με βίασαν κι οι δυο, αλλά τι να πω; Ποιος θα πίστευε μια πουτάνα; Εξάλλου, κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Αν το έκανα θα μου τον φορούσε όλη η μπατσαρία. Κι άλλες φορές γίνεται αυτό.

Να σου λένε τα κορίτσια ιστορίες για μπάτσους... Για να μην πάνε τάχατες στη στενή, έκαναν παρτούζες ή λεσβιακά κι άλλα βιτσιόζικα με τους μπάτσους, τους φίλους και τις γυναίκες τους. Κάποια στην Αθήνα την έστειλαν στο νοσοκομείο απ’ το πολύ ξύλο, επειδή δε γούσταρε να τους κάνει τσιμπούκι. Την άλλη την χαράκωσαν και άκουσα πως κάποια στην Τουρκία, νομίζω, τη βίασαν με κλομπ. Ναι, αυτό που χρησιμοποιούν οι ΜΑΤατζίδες σε πορείες και αγώνες ποδοσφαίρου...

Τι νόμιζες, ότι είναι εύκολη η πουτανιά; Αγόρι μου... Όλοι οι κίνδυνοι του κόσμου είναι για το μουνί και το γαμήσι. Είναι εδώ κάτω. Μαχαίρια και πιστόλια -ως και calasnicov με έναν και δύο Κολοκοτρωναίους βρίσκεις στην πιάτσα- τα βίτσια τους, τους μπάτσους και τους νταβατζήδες. Ή νόμιζες ότι είναι εύκολο να βγάλεις την τρύπα σου στη φόρα και όσους αρπάξει η βραδιά;

Τα μόνα καλά που έχει αυτό το επάγγελμα, το αρχαιότερο -που λένε- αφού πρώτη το έφερε η Εύα, η Σαλώμη, γυναίκες στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Τα μόνο καλά, που λες, είναι ότι δε θέλεις πτυχία -λες και θα γίνεις καθηγήτρια- και δεν έχει εφορία κι αφήνει, αν πιαστείς κι είσαι λεύτερη από άντρα, πολλά και καλά λεφτά. Οι πιο έξυπνες στην πιάτσα έχουν στάνταρ πελάτες, που αφήνουν λεφτά. Και τα λεφτά τα βάζουν στην τράπεζα κι αυτά αυγατίζονται. 27 - 30 χρονών φεύγουν από τη δουλειά και παντρεύονται και ζουν άνετα. Πολλές παίρνουν ‘‘εις γάμου κοινωνίαν’’ και πελάτες τους ακόμα, διαφόρων χρονών: σαραντάρηδες, τριαντάρηδες ή και φοιτητές, που τους συντηρούν ως το πτυχίο τους.

Δύο χρόνια στην πιάτσα, έχω δει τα πιο ευχάριστα και τα πιο φρικιαστικά συμβάντα. Η νύχτα είναι μεγάλη δασκάλα, η ρουφιάνα. Χειρότερη κι από μάνα. Όλα γίνονται εκεί. Μαχαιριές, φόνοι, ό,τι θες βλέπεις. Πριν από τρεις βδομάδες δυο Αλβανοί πλακώθηκαν γιατί ήθελαν την ίδια γκόμενα, πόρνη, δηλαδή. Ο ένας τις έτρωγε για τα καλά -βλέπεις ο άλλος ήταν αρσιβαρίστας, σαν το Δήμα, ξέρεις τώρα- μέχρι που έβγαλε μια κουμπούρα μεγαλύτερη απ’ το... παλαμάρι του, καταλαβαίνεις; Με πιάνεις; Και του έκοψε του παλικαριού τα απαυτά για να μην ξαναπάει με τη δική του πόρνη.

Την άλλη φορά μία δικιά μου -πόρνη κι αυτή- κάποιος την καθάρισε, γιατί δεν ήθελε τα βίτσια του. Μια άλλη πήγε με πελάτη και αυτός για 10.000 φράγκα θα την έδενε και θα την... έκανε. Αλλά δεν την πέρασε μόνος του αυτός, αλλά και έξι άτομα της παρέας του. Της νύχτας κι αυτοί με μπαρ, στριπτιζάδικο -ξέρεις τώρα- και τη βίασαν, γιατί δεν ήθελε να δουλέψει εκεί και μετά της χαράκωσαν το κορμί και την έκαψαν με τσιγάρα για να μην ξαναδιανοηθεί και ξαναμείνει γυμνή μπρος σε άντρα και γυναίκα. Ίσα που κατάφεραν και την κράτησαν στη ζωή απ’ την αιμορραγία και εγκαύματα οι γιατροί. Και είχε μια κορμάρα η πουτάνα...

Μόνο τη νύχτα ικανοποιούνται τα βίτσια και οι ανωμαλίες με τα φονικά. Πιο παλιά ένας τακτικός πελάτης, που μου έφερνε ο δικός μου, με χάιδευε με μαχαίρια στο στήθος και στις τρίχες μου, ενώ με έδενε με χειροπέδες. Του άρεσε έτσι κι αν ξαφνικά έκανα κάτι κακό ή δεν τον ικανοποιούσα μ’ απειλούσε να μου κόψει τις ρόγες και να με χαρακώσει. Κι εγώ χεσμένη απ’ τον φόβο μου έκανα ό,τι ήθελε. Έχεις ακούσει εκείνο το ρητό που λέει ‘‘έχεσε το μουνί απ’ το φόβο κι ο κώλος έχυνε’’ ; Για μένα τό ’βγαλαν μ’ αυτόν. Αλλά τα ίδια νιώθουν και συναντούν και οι άλλες συναδέλφισσες.

Γι’ αυτό σου λέω της νύχτας τα καμώματα είναι πολλά, μυστικά κι ένοχα και κόκκινα απ’ τη βία και το αίμα. Γι’ αυτό κι εγώ ένα-δυο χρονάκια θα δουλέψω ακόμη και μετά θα τα παρατήσω όλα και θα ζήσω μια ήσυχη ζωή στο φως της μέρας, μακριά από τα σκοτεινά σοκάκια και τ’ αυτοκίνητα π’ αριβάρουν για ψώνισμα.

Ξέρεις τι θέλω να κάνω μετά τη σύνταξη; Θα ήθελα πάρα πολύ να σπουδάσω. Θα τελειώσω το λύκειο με ιδιαίτερα και μετά θα σπουδάσω, δε ξέρω κι εγώ τι... Ίσως φιλογία... αυτή, μωρέ, την επιστήμη για την ποίηση. Ίσως μάλιστα γράψω κι εγώ ποιήματα. Έχουν δει τα μάτια μου εμένα... Άκουσα πως αν δε μάθεις τη ζωή και δεν έχεις εμπειρίες, τότε δε γράφεις κι αν γράψεις θα είναι πεπονόφλουδες. Τουλάχιστον έτσι λέει ένας καλός μου πελάτης.

Είναι νέος γύρω στα τριαντα-πέντε και δεν έχει γκόμενα. Μού ’ρχεται δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα και πληρώνει για ολόκληρη νύχτα. Με προσέχει και με πληρώνει καλά. Και τη γυναίκα τόσα θα της έδινε για να του κάτσει και πιο πολλά, μόνο που θα έλεγε ότι είναι για ψώνια για το σπίτι.

Αυτόν που λες δε θα έλεγα όχι να τον παντρευτώ. Θα με προσέχει και θα μ’ αγαπά. Εγώ θα του κάνω -και μόνο σ’ αυτόν- τα σεξουαλικά κόλπα μου και με τον καιρό θα μάθω να τον αγαπώ και θα τον φροντίζω.

Είναι, που λες, καθηγητής σε σχολείο. Κάνει φυσική και τέτοια. Τα λεφτά του και όσα μαζεύω εγώ φτάνουν για να με παντρευτεί και για σπιτικό, φιλάρα.

Όταν μάλιστα οι πελάτες θέλουν να το απολαμβάνω το σεξ κι εγώ και να τελειώνω, τότε φαντάζομαι ότι το κάνω μαζί του. Δεν του αρέσουν οι ανωμαλίες. Γι’ αυτό και τον κρατώ πελάτη μου. Αν ήταν βιτσιόζος θα τον διαολόστελνα κι αυτόν και τα σαράντα χιλιάρικα που αφήνει κάθε βδομάδα.

Τώρα, θα μου πεις, κάνω όνειρα και λογαριασμούς -καθώς λένε- χωρίς τον ξενοδόχο, το Θεό. Δε πιστεύω ότι υπάρχει. Κι αν υπήρχε με ξέχασε στο βούρκο της νύχτας. Αλλιώς θα με βοηθούσε και δε θα μ’ άφηνε να βγω στη ‘‘δουλειά’’. Εγώ πιστεύω στον θεό της νύχτας, που με προστατεύει. Στην Αρχαιότητα λέει ο δικός μου θά ’μουν ιέρεια της θεάς Αφροδίτης, θεά του σεξ ήταν -μεγάλη πουτάνα, που λες- ή του Διονύση, που οργάνωνε παρτούζες με πολύ κρασί μαζί με Βάκχες... ή Βάκχους... Τι στο διάολο, όπως τους λέγανε τέλος πάντων...

Τι κι αν παντρευτώ; Κούκλα είμαι, κορμί θανατερό έχω, κι αν σταματήσω και τη δουλειά και τις ολονυχτίες, θα ομορφύνω κι άλλο ( γιατί η τσούλα η νύχτα σε χαλάει ), λεφτά θα έχω στην άκρη, κόλπα ξέρω στο κρεβάτι. Ε, όλο και κάποιον κάπως ωραίο που θα μ’ αγαπήσει θα τυλίξω. Όμως θα ξέρει την αλήθεια και την προηγούμενη δουλειά μου.

Θα μάθω κομπιούτερ και θα γίνω γραμματέας σε κάποιο γραφείο, για να έχω λεφτά.

Σαν τον αείμνηστο τον Αντρίκο τον Παπαντρέου μιλάω συνέχεια με τα ‘‘θα’’. Ας σταματήσω τη δουλειά σε δυο χρόνια και τ’ άλλα θά ’ρθουν μόνα τους. Δε βιάζομαι. Είκοσι χρονώ είμαι ακόμη.

Πάμε τώρα σπίτι σου για τα κολπάκια μου και βλέπουμε. Και είπαμε, ε! Δεν θέλω βίτσια και ανωμαλίες τη... Προσεχε φορτηγό! Την νταλίκα αριστερά σου, μαλάκα! Φρέναρε, φρέν...

---

Το κείμενο αυτό το έγραψα το 1997 και δημοσιεύεται για πρώτη φορά.