κυνήγι: άθλος ή δολοφονία;

Συζητούσαμε με την Ελληνίδα -αν θυμάμαι καλά- για κυνήγι. Τώρα βέβαια έχουμε και τη σχετική απόφαση απαγόρευσης του ΣτΕ με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές σε όλη τη χώρα. Από διαφορετικά σημεία κινούμενοι και οι δύο και άλλοι σχολιαστές ήμασταν εντελώς αντίθετοι με αυτό το υποτιθέμενο σπορ. Ένα από τα κύρια επιχειρήματα είναι η ίδια βαναυσότητα του θανάτου που καλλιεργείται. Στην Αρχαιότητα το κυνήγι είχε την έννοια της ηρωικής πράξης -τότε όμως που με τα όπλα της εποχής το κυνήγι ήταν όντως επικίνδυνο- αλλά σήμερα πια είναι απλά και μόνο μία δολοφονική ενέργεια από την οποία ελπίζουμε να αδράξουμε τα συγχαρητήρια των γύρω μας. Δεν ξέρω, αλλά κάτι παθαίνω όταν βλέπω τα βαλσαμωμένα τρόπαια ή όταν μου προτείνουν να φάω σε κάποια εξοχικό εστιατόριο ζαρκάδι ή αγριογούρουνο (όταν είμαι βέβαιος ότι είναι προϊόντα κυνηγιού κι όχι εκτροφείου).

Από την άλλη, σε μία εποχή που η τροφή είναι τόσο εύκολο να βρεθεί, το κυνήγι πια δεν καλύπτει καμία ανάγκη επιβίωσης όπως άλλοτε.

Κάποιοι προβάλουν το κυνήγι ως χόμπι μα και σε αυτή την περίπτωση δε φαίνεται να προσφέρει τίποτα αφού δεν είναι ένα χόμπι από το οποίο μπορεί να κερδίσει τίποτα το ίδιο άτομο. Τα επιχειρήματα περί ανάπτυξης στρατηγικής και το φυσιολατρικό της υπόθεσης ακούγονται στα αυτιά μου ως παραφωνίες της λογικής, αφού σήμερα πια υπάρχουν δεκάδες αθλήματα (και βιντεοπαιχνίδια) στρατηγικής και ακόμα περισσότεροι τρόποι να ψυχαγωγηθούμε στην αγκαλιά της φύσης (περίπατοι, ορειβασία, κανόε-καγιάκ κτλ).

Παράλληλα, μία ακόμα σειρά προβλημάτων έρχεται να στολίζει το πολεμοχαρές αυτό παιχνίδι. Οι ίδιοι οι κυνηγοί συχνότατα προβάλλονται μέσα σε ένα περίεργο εθνικιστικό ζήλο ως ετοιμοπόλεμο έμψυχο υλικό. Ακόμα χειρότερα όμως είναι τα ίδια τα ψυχολογικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσουν κάποια δεδομένη στιγμή. Δεν είναι λίγες οι φορές που οπλισμένοι με κυνηγετικές καραμπίνες έλυσαν μέσα στη θολούρα του οπλικού εγωισμού τους προσωπικές διενέξεις με μπόλικο αίμα να καλύπτει τα δελτία ειδήσεων.

Και αν οι φόνοι σταματούσαν εκεί απλά θα μιλούσαμε για τα σταθερά δεδομένα στατιστικά της εγκληματικότητα. Καθώς οι περισσότεροι κυνηγοί είναι ανεκπαίδευτοι, καθώς δεν υπάρχουν φορείς που να καλύπτουν την ανάγκη εκπαίδευσής τους παρά μόνο η προσωπική εμπειρία. Έτσι, τα ατυχήματα είναι τόσο συνηθισμένα ώστε πολλοί κάνουν λόγο για δολοφονική αμέλεια των αστυνομικών αρχών της κάθε περιοχής και τα συγκρίνουν με εκείνα των τροχαίων ατυχημάτων.

Το κυνήγι όταν ακόμα δεν είχαν εφευρεθεί τα αυτόματα όπλα ήταν ένα άθλημα -με την έννοια του άθλου. Σήμερα είναι απλά η ικανοποίηση των δολοφονικών ενστίκτων ορισμένων. Και όλα αυτά χωρίς καν να αναφερθούμε στις τόσες παράνομες εκτελέσεις ζώων κατά την αναπαραγωγική περίοδο ή γενικότερα την καταστροφή στο ζωικό βασίλειο που επιβάλλουν τα αυτόματα επαναληπτικά όπλα.

Και γιατί έγραψα αυτό το άρθρο θα μου πείτε. Μα επειδή τις προάλλες απλά σκοτώθηκε ένα ακόμα κυνηγός από τον αδελφό του. Ένας ακόμα θάνατος μέσα στην παραζάλη της ασχετοσύνης και της επιθυμίας να ασχολούμαστε και να χρησιμοποιούμε όπλα.