η οδύσσεια της "αντιδημοκρατικής" πάλης

Η Λερναία Ύδρα της δημοκρατίας φαίνεται να αντέχει στα χτυπήματα και τις επιθέσεις των ηράκλειων κριτικών. Ενώ δείχνει ότι το αποσαθρωμένο κορμί της καταρρέει, αυτή έχει βρει εκείνους τους μηχανισμούς να αποκοιμίζει τους πολίτες. Η Ύδρα κυνηγά κάθε αντιρρησία και τον γοητεύει με το τραγούδι της ελευθερίας. Μα εκείνη απλά τον παρασύρει στο λαβύρινθο της παραπλάνησης και της υποτέλειας. Επιβιώνει όμως πάντα προς απογοήτευση όσων επιθυμούμε την ανατροπή της. Στο σκληρό αγώνα της αποδόμησής της πολλοί είναι εκείνοι που έπεσαν και άλλοι τόσοι που φοβούμενοι το τέρας των μυθικών δυνάμεων εγκατέλειψαν τον αγώνα. Κάποιοι γίναν φίλοι του πλάσματος, άλλοι παραμονεύουν για ένα ακόμα απέλπιδο χτύπημα και οι ονειροπόλοι ευαγγελίζονται τον Ηρακλή-απελευθερωτή, ελπίζοντας να γίνουν δίπλα του Ιόλαοι.

Αυτή όμως δεν είναι απλά ένας ευρυσθένειος άθλος, αλλά μια οδύσσεια κάθε πολίτη που τολμά να αμφισβητήσει. Κάποιοι βέβαια ξεκινούν ένα ταξίδι αμφισβήτησης. Αναζητούν μία πραγματικά δημοκρατική Ιθάκη αφήνοντας τα όνειρα της χαρούμενης -αν και συχνά πολεμικής- τρωικής ζωής. Και ο πλους της αντιπρότασης τους οδηγεί σε Κίκονες που σκοτώνουν και φυλακίζουν κάθε διαμαρτυρία, κάθε κίνηση ενάντια στη θέσφατη δογματική ιδεολογία της. Στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης και της ασφάλειας, οι Κίκονες πολεμούν κάθε ταξιδιώτη, σκοτώνουν κάθε κίνηση. Αλλά όλο και κάποιος πάντα ξεφεύγει.

Ως Λωτοφάγος πια απομονωμένος από τον κόσμο της δημοκρατίας, ο πολίτης απολαμβάνει τη θαλπωρή της μοναχικής ζωής του. Χαμένος στην ατομικότητά του, κλειδωμένος έξω από την Αισθητική και πεσμένος στη δουλειά -που μοιάζει όλο και περισσότερο συγχέεται με την παρηχόμενη δουλεία-, ψάχνει το φρούτο που θα τον ευτυχίσει στα περιβόλια και τα δάση του καταναλωτισμού. Και αν τυχόν καταλάβει το ψέμα του δημοκρατικού παραδείσου και συνεχίσει το ταξίδι της αμφισβήτησης, τότε φτάνει στις Σειρήνες.

Σα Σειρήνα με μαγικό τραγούδι προπαγάνδας ξεγελά και τρώει τις σάρκες των εκδηλώσεων διαφωνίας. Και μετά τις Σειρήνες, το ταξίδι επιφυλάσσει τη Σκύλα της αυταπάτης και τη Χάρυβδη της ψευδαίσθησης. Αυτές χωρίς να τραγουδούν θάβουν ακόμα βαθύτερα την ικανότητα της αμφισβήτησης, την επιθυμία για βελτίωση. Η Χάρυβδη με τα μιντιακά κεφάλια πνίγει κάθε κριτική σκέψη που ξεφεύγει από τη θορυβώδη και ανούσια πολυφωνία -ή μήπως μονοφωνική συμφωνία;- της δημοκρατίας. Στον αντίποδα, η Σκύλα καταπίνει κάθε κύμα αντίδρασης.

Και πόσοι δεν κατέληξαν στο νησί της Κίρκης ή της Καλυψούς ή της Ναυσικάς. Το μαγικό κίρκειο σχολείο μετατρέπει σε ιονέσκειο ρινόκερο την παιδική αμφισβήτηση. Μαζοποιεί και αδρανοποιεί υπό το φόβο του στιγματισμού το διαφορετικό και το χλευάζει. Η νεραϊδίσια ζωή της Καλυψούς κλείνει στην παραίσθηση της ελίτ τη μόρφωση και το κριτικό πνεύμα αδρανοποιώντας το. Ο πολύχρωμος και οργανωμένος κόσμος των Φαιάκων μαγεύει τον ταλαίπωρο οδοιπόρο. Η πολιτική οργάνωση και οι νόμοι με τις δυνάμεις καταστολής αφήνουν άναυδο τον αποκαμωμένο αμφισβητία. Φυλακίζουν στα κάγκελα της γραφειοκρατίας κάθε απόπειρά του για αλλαγή, συλλαμβάνουν κάθε αγωνιώδη προσπάθεια.

Και η οδύσσεια δε φάινεται να σταματά ούτε στην Ιθάκη. Οι μνηστήρες παραμονεύουν στο όνομα της προόδου. Πρώην σοσιαλιστές αριστοκράτες και νυν αγωνιστές της ψευδότιτλης δημοκρατίας διατρανώνουν την αντίδρασή τους στη δικτατορία του Τηλέμαχου. Πείθουν την αγορά των Ιθακησίων με το φόβο και την κοροϊδία της εκλογικής συμμετοχής τους στη διακυβέρνηση. Πολλοί έφτασαν στην Ιθάκη. Άλλοι μαγεμένοι, άλλοι αποχαυνωμένοι, άλλοι τραυματισμένοι. Κάποιοι -οι πολλοί- έμειναν εκεί από την αρχή. Αυτοί είναι η αγορά.

Μα τελικά ο Εύμαιος, όσο και να τον αγαπά και να το ξεχωρίζει ο ποιητής, παραμένει πάντα δούλος. Και ο γιος του Άρη, ο Δείμος, παραμονεύει σε κάθε βήμα του Εύμαιου.

---

το κειμενάκι αυτό αποτελεί την δόκιμη εισαγωγή για τη νέα, τελική μορφή της δημαγωγίας της δημοκρατίας. Ένα κριτικό δοκίμιο για τη δημοκρατία και κάποιες οραματικές προτάσεις.