Άργησα, αλλά επέστρεψα

Έχω αργήσει το ξέρω να γράψω. Πάνω από μήνα, το ξέρω. Τα πράγματα όμως πέραν των επαγγελματικών υποχρεώσεων ήταν πολύ άσχημα. Ένα ανεύρυσμα με υποχρέωνε για τρεις βδομάδες να πηγαινοέρχομαι με τη γυναίκα μου στην εντατική και μετά 4-5 φορές την εβδομάδα στο δωμάτιο του Παπανικολάου για να δούμε τη συγγενή μας. Βγήκε αισίως από το νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση, αλλά τώρα σε μονάδα αποκατάστασης ελπίζουμε να πάνε όλα καλά.

Η εμπειρία μου βέβαια από το Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης; Η χειρότερη. Εξαίρετοι γιατροί και νοσοκόμοι που πρέπει να καλύπτουν ολόκληρες πτέρυγες και τρέχουν σχεδόν καθημερινά χωρίς να προλαβαίνουν. Αν δεν υπήρχαν χρήματα από την οικογένεια για αποκλειστικές νοσοκόμες, η δική μας θα είχε "φύγει" προ πολλού. Οι τουαλέτες και τα κρεβάτια μοιάζουν με στοιχεία ονείρου νοσοκομειακής φαντασίας. Η συμπεριφορά των σεκιουριτάδων κατάπτυστη (φέρονταν σαν καρδινάλιοι στο μεσαίωνα, φώναζαν -χωρίς κανένα σεβασμό στο χώρο- μέσα σε δωμάτια αρρώστων να απομακρυνθούν οι επισκέπτες). Γενικώς μία σκέτη απογοήτευση η κατάσταση.

Οι δουλειές παραμένουν με φούντες. Αφού κάναμε μία μεγάλη προσπάθεια για προβολή του προβλήματος του ανολοκλήρωτου κολυμβητηρίου στην περιοχή της Ηλιούπολης τώρα στρεφόμαστε στις εκδηλώσεις του περιβάλλοντος που θα πραγματοποιηθούν στο χώρο του πρώην στρατοπέδου του Παύλου Μελά. Μία ακόμα κίνηση διεκδίκησης ενός ιστορικού αδόμητου χώρου που θέλουμε οι Σταυρουπολίτες να μετατραπεί σε χώρο πρασίνου, Μητροπολιτικό Πάρκο. Ήδη υπάρχει συνεργασία με άλλους 4 Δημάρχους (Καλαμαριάς, Πολίχνης. Νεάπολης, Ευκαρπίας). Βέβαια για το στρατόπεδο έχω γράψει και στο παρελθόν εδώ κι εδώ, όπως και για το κολυμβητήριο (και εγώ και η magica γράψαμε για αυτό). Η κατάσταση όμως έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η αδιαφορία της Πολτιείας είναι αξιομνημόνευτη.

Άλλη φορά δεν θα αργήσω τόσο, αλλά ελπίζω να με καταλαβαίνετε.