17 Νοέμβρη, ερωτήσεις, αναζητήσεις και τι άλλο;

    Τέτοιες μέρες είθισται να συζητούνται διάφορα σχετικά με την εποχή της χούντας και να διοργανώνονται γιορτές -συνήθως επετειακές. Είναι μια μέρα όπως και τόσες άλλες που μέσα στην παραζάλη του καταναλωτισμού και του ατομοκεντρικού κανιβαλισμού θυμόμαστε εκείνη την εφταετία που σκέπασε με το πέπλο της την Ελλάδα. Τι θυμόμαστε; Σίγουρα λίγα πράγματα, σίγουρα μία σχετική μυθολογία, σίγουρα τα βασανιστήρια, αλλά επί της ουσίας ξεχνάμε και τόσα άλλα. Σαν μία μέρα εθνικής γιορτής[1] αποτελεί αφορμή παιδαγωγικών προσεγγίσεων και ιστορικών αναδρομών. Έχουμε φτάσει όμως στο σημείο απλά να κάνουμε μία επίδειξη της αριστεροφροσύνης μας. Πόσο αριστερός είσαι; Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για το Πολυτεχνείο σήμερα μέρα που είναι...

    Δίπλα σε αυτό ας θυμηθούμε όμως και τις ευτράπελες σχολικές γιορτές -που τελικά ούτε το κλίμα καλά-καλά δε μεταφέρουν-, ας θυμηθούμε εκείνους που μόνο στο φοιτητικό χώρο περιορίζουν τη δράση -και φυσικά δεν κάνω λόγο για δεξιές φασίζουσες αντιλήψεις περί ψεύτικων νεκρών.

    Κι όμως στην πραγματικότητα θυμόμαστε ότι η δημοκρατία ήρθε; Θυμόμαστε ότι πέρα από λαθολογίες, πέρα από την προβολή συνθημάτων -περί σοσιαλισμού κτλ που καθόλου δεν άγγιζαν τους φοιτητές- και το σύνολο του γύρω συμπαραστεκόμενου κόσμου, η δημοκρατία ήρθε; Δεν κατηγορώ όσους εκμεταλλεύτηκαν τη δράση τους και ανέλαβαν πόστα πολιτικά, ούτε κατηγορώ εκείνους που άλλαξαν τα ιδανικά τους. Δε θα το κάνω εγώ τουλάχιστον. Και η δράση ήταν δική τους και την εξαργύρωσε όπως ήθελε ο καθένας και τα ιδανικά αλλάζουν με το πέρασμα των εποχών.



    Ο αγώνας ήδη πριν το Νοέμβρη είχε αποκτήσει πρόσωπο. Στις 14 του μήνα εκείνου του πένθιμου έτους είχε αρχίσει να αποκτά και όνομα. Κι όμως πλάι στους νέους εκείνους ήταν ακόμα χιλιάδες, εκατομμύρια Ελλήνων που μέσα στο φόνο και το φόβο σώπαιναν. Με τη σιωπή τους έδιναν το δικό τους σύνθημα. Με την αγωνία και τον τρόμο παραβίασης της οικογενειακής γαλήνης και του σπιτικού τους ασύλου, σώπαιναν. Δίπλα στους επώνυμους πια φοιτητές, ήταν και ένα πλήθος ανώνυμο, φοβισμένο. Ένα πλήθος πολιτών που αγωνιούσε για το μέλλον μιας χώρας που βυθίστηκε στο κιτς και την προπαγάνδα. Αγωνιούσε για την ελευθερία τους. Αυτοί γιατί ξεχνιούνται;

    Από την άλλη, θέλουμε συχνά να παραβλέπουμε ότι η χούντα εκτός από παραδοσιακός εκπρόσωπος του κιτς[2], αποτέλεσε και το ξεκίνημα της διαφήμισης και της υπερκατανάλωσης στην Ελλάδα. Ο καταναλωτισμός στη χώρα μας συμπνέει με το κιτς, με τις αποπροσανατολιστικές διαφημίσεις, με τα πρώτα επιδόματα, με την τηλεοπτική προβολή προτύπων.

    Ως γιορτή όμως, η σημερινή, αποτελεί μία καλή ευκαιρία απλά να εξετάσουμε το γύψο που έσπασαν κάποιοι νέοι, τις συνειδήσεις που αφύπνισε εκείνος ο αγώνας και τέλος πάντων να εξετάσουμε την ίδια τη δημοκρατία και αν είναι αυτό που θέλουμε ή αν χρειάζεται βελτιώσεις και αλλαγές. Είναι ευκαιρία να αμφισβητήσουμε τη δομημένη μορφή της Πολιτείας και του πολιτεύματος, όπως έκαναν κι εκείνοι οι νέοι κάποτε. Τόσο μακριά χρονικά χαμένοι μέσα στη μυθολογία που αιρετικά τους περιβάλλει και τόσο κοντά μας στα πρότυπα που καθιέρωσαν.

    Προτείνω πάντως σε κάθε περίπτωση μερικά κλασσικά ηχητικά ντοκουμέντα του ραδιοφωνικού πομπού του Πολυτεχνείου που είχαν οι εξεγερθέντες φοιτητές. και μία σχετική παρουσίαση φωτογραφικού υλικού του Δήμου Σταυρούπολης.


[1] Η 17η Νοέμβρη έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας εθνικής γιορτής πλην της αργίας. Έχει επετειακό χαρακτήρα, την αναγνωρίζουν όλοι οι Έλληνες, αποτελεί αφορμή γα συζητήσεις και σίγουρα το σύμβολο ενός αγώνα για ελευθερία -αν και όχι εθνική μας, πολιτική.

[2] Κιτς είναι το αταίριαστο. Είναι ο αρχαιοελληνικά ντυμένος στρατιώτης δίπλα στα σύγχρονα όπλα, η προβολή των αρχαίων ιδανικών και η απόκρυψη της σοφιστικής διδαχής και της δημοκρατίας, είναι η προβολή του τίποτα με την αίγλη ενός ιδανικού


9 έκριναν :

ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ είπε...

Μπορεί να μην έχει καμία σημασία μπορεί να έχει και τη σημειολογία της. Με εξαίρεση την 28η Οκτωβρίου 25η Μαρτίου και την 1η Μαή όλες οι υπόλοιπες αργίες σχετίζονται με θρησκευτικές γιορτές (σε μία χώρα με ανεξιθρησκεία υποτίθεται). Η μοναδική εξέγερση με αίτημα τη δημοκρατία δεν αξίζει να αποτελεί επίσημη αργία; Και γιατί παρακαλώ "μέρα Δημοκρατίας" να θεωρείται η έλευση του Καραμανλή από τις διακοπές του στο Παρίσι, ενός Καραμανλή που δεν είχε ανάγει τη 17η Νοεμβρίου σε γιορτή ούτε καν σχολική; Ίσως ακούγονται ως λεπτομέρειες αυτά που λέω αλλά μπορεί να έχουν και τη σημειολογία τους ειδικά σκεπτόμενος τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ήταν στο Πολυτεχνείο χωρίς να εξαργυρώσουν αυτή τους την παρουσία.

akrat είπε...

θα ήθελα να τιμήσω σήμερα τους συμμαθητές μου τους άγνωστους συμμαθητές στο 10 εξατάξιο Γυμνάσιο Αμπελοκήπων ... πηγή της εξέγερσης του 1973. Παιδιά του εννιαίου ΜΑΧΗΤΗ, της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ, της ΜΟΔΝΕ, της ΑΑΜΠΕ που είχαν γεμίσει σε όλες τις τάξεις συνθήματα, την ώρα ΠΟΥ ΤΑ ΤΑΝΚΣ έζωσαν την γειτονιά μας και εκατοντάδες φαντάροι μας σταματούσαν στους δρόμους όταν πηγαίναμε σχολείο μια ημέρα μετά την καταστολή.
Μικρός τότε στην πρώτη γυμνασίου δεν καταλάβαινα πολλά πέρα από το ότι η αδελφή μου για να γλυτώσει μπήκε σε κολόμπαρο, όπου οι πουτάνες την έκρυψαν.
Το 10ο, το 3ο, το 16ο το 5ο όλα τα ιστορικά αυτά σχολεία της εξέγερσης ΉΤΑΝ ΠΑΡΟΝΤΑ.
Οι Αμπελόκηποι ζούσαν μια κατοχή γεμάτη από τανκς, καναδέζες και φαντάρους....

ο δείμος του πολίτη είπε...

Το μέρα Δημοκρατίας, προφανώς δεν αναφέρεται σε εμένα, κάθε άλλο, ελπίζω, απειρώτα. Προσωπικά θεωρώ μέρα-γιορτή της δημοκρατίας την 17η του Νοέμβρη και όντως έπρεπε να αποτελέι επίσημη αργία.

akrat, αυτά που αναφέρεις δεν τα γνωρίζω, βέβαια.

ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ είπε...

Και φυσικά ΔΕΝ αναφέρεται σε σένα.

Mandalore είπε...

Θα διαφωνίσω σε ένα μόνο σημείο. Ο λαός δεν ήταν εξαρχής με τους φοιτητές. Ήταν και θα είναι ο ίδιος λαός που ενδιαφέρεται για τον εαυτό του και μόνο. Ο λαός που το βουλώνει και πληρώνει τους μεγαλύτερους φόρους στην ΕΕ για να είναι η χειρότερη χώρα από άποψη υποδομής τώρα, είναι ο ίδιος ο λαός που τότε δεν έλεγε κουβέντα, και μάλιστα έλεγε μπράβο στη χούντα γιατί έφερε επιτέλους τάξη στην Ελλάδα.

Η 17 Νοέμβρη είναι άλλη μια απόδειξη, οτι τις αλλαγές τις κάνουν πάντα οι λίγοι, και οι πολλοί ακολουθούν. Ο λαός, απλά ακολούθησε, μετά τις αναταραχές. Η 17 Νοέμβρη είναι μία μέρα που θυμόμαστε μέχρι και σήμερα, επειδή η νεολαία κατάφερε να κάνει τον λαο να ακολουθήσει.

Οπότε επέτρεψε μου να διαφωνήσω και να χαρακτηρίσω ως ήρωες (ίσως και ρομαντικούς - παλαβούς) τους πρωτεργάτες ΜΟΝΟ. Οχι την μάζα που ακολούθησε "γιατί έτσι έπρεπε".

Διότι αν υπήρχε τότε η τηλεόραση έτσι όπως είναι σήμερα, οι Ελληνάρες θα πετούσαν την γκρίνια τους στο τάδε κανάλι, αλλά δεν θα πήγαιναν παραπέρα, όπως ακριβώς είναι σήμερα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Mandalore, δεν είναι όπως το θέτεις ακριβώς. Ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία έμεινε ουδέτερος. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέπω τη σημαντικότατη παράμετρο του φόβου, του τρόπου και της αδυναμίας αντίστασης απέναντι σε μία καλοστημένη προπαγάνδα -που σήμερα βέβαια είναι αρτιότερης οργάνωσης.

Πάντως είναι τραγικό και αντιιστορικό λάθος να κάνουμε λόγο για επανάσταση φοιτητών. Όπως βέβαια είναι και λάθος να πούμε ότι οι φοιτητές εξέφραζαν όλο το λαό.

demetrat είπε...

ούτε καλά καλά το κόμμα τους δεν εξέφραζαν.
Το αίμα τους που έβραζε εξέφραζαν.
Τη ζωή που κύλαγε στις άλλες χωρες δίπλα τους και την μυρίζονταν εξέφραζαν.
Γιαυτό και όταν ξεκίνησαν πήραν παραμάζωμα και κόμματα και γραμμες.
Ο φοβος.
Ο φοβος εκείνος δεν ειναι ευκολο να γινει κατανοητός τώρα.
Η κορη μου μου ειπε πριν χρονια σε μιά κουβέντα.

-και πως τους επιτρέπατε !!(στην ασφάλεια εννοούσε)να μπουν στο σπιτι σας και να σας παρουν τα βιβλία;
Δεν μπορουσε να καταλάβει αυτό ,το σου παταω χαμω τη ζωή επειδή μου γουστάρει.
Ήταν φόβος εξαφάνισης και θανάτου.
δ

Ανώνυμος είπε...

Μαλιστα το ξεκινημα της
διαφημισης και της υπερκαταναλωσης

οφειλονται στην χουντα...
Το οικονομικο θαυμα του

Παπαδοπουλου τωρα δικαιωνεται...
Τι αλλο θα διαβασουμε...

Την απολυτη δημοκρατια βιωνουμε
φιλε μου δηλαδη το δικαιωμα ο

καθενας να κανει οτι του καπνισει
πανω στις πλατες των αλλων και

οταν λεμε ο καθενας εννουμε ολοι
απο τους αναρχικους που τα σπανε
οποτε τους κανει κεφι, μεχρι

τις 50 οικογενειες που

κυβερνανε την Ελλαδα με την
ανοχη μας, αν οχι την συγκαταθεση
μας...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δήμητρα, ο φόβος είναι το τελευταίο που χάνεται τελικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Και όταν χάνεται, τότε έχουμε ή τρέλα ή επαναστατική δράση.

Δηλαδή, ουτοπία, θα έπρεπε να έχουμε ένα φύλακα-φοίνικα να μας προσταύτσει;

ShareThis