17 Νοέμβρη, ερωτήσεις, αναζητήσεις και τι άλλο;

    Τέτοιες μέρες είθισται να συζητούνται διάφορα σχετικά με την εποχή της χούντας και να διοργανώνονται γιορτές -συνήθως επετειακές. Είναι μια μέρα όπως και τόσες άλλες που μέσα στην παραζάλη του καταναλωτισμού και του ατομοκεντρικού κανιβαλισμού θυμόμαστε εκείνη την εφταετία που σκέπασε με το πέπλο της την Ελλάδα. Τι θυμόμαστε; Σίγουρα λίγα πράγματα, σίγουρα μία σχετική μυθολογία, σίγουρα τα βασανιστήρια, αλλά επί της ουσίας ξεχνάμε και τόσα άλλα. Σαν μία μέρα εθνικής γιορτής[1] αποτελεί αφορμή παιδαγωγικών προσεγγίσεων και ιστορικών αναδρομών. Έχουμε φτάσει όμως στο σημείο απλά να κάνουμε μία επίδειξη της αριστεροφροσύνης μας. Πόσο αριστερός είσαι; Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για το Πολυτεχνείο σήμερα μέρα που είναι...

    Δίπλα σε αυτό ας θυμηθούμε όμως και τις ευτράπελες σχολικές γιορτές -που τελικά ούτε το κλίμα καλά-καλά δε μεταφέρουν-, ας θυμηθούμε εκείνους που μόνο στο φοιτητικό χώρο περιορίζουν τη δράση -και φυσικά δεν κάνω λόγο για δεξιές φασίζουσες αντιλήψεις περί ψεύτικων νεκρών.

    Κι όμως στην πραγματικότητα θυμόμαστε ότι η δημοκρατία ήρθε; Θυμόμαστε ότι πέρα από λαθολογίες, πέρα από την προβολή συνθημάτων -περί σοσιαλισμού κτλ που καθόλου δεν άγγιζαν τους φοιτητές- και το σύνολο του γύρω συμπαραστεκόμενου κόσμου, η δημοκρατία ήρθε; Δεν κατηγορώ όσους εκμεταλλεύτηκαν τη δράση τους και ανέλαβαν πόστα πολιτικά, ούτε κατηγορώ εκείνους που άλλαξαν τα ιδανικά τους. Δε θα το κάνω εγώ τουλάχιστον. Και η δράση ήταν δική τους και την εξαργύρωσε όπως ήθελε ο καθένας και τα ιδανικά αλλάζουν με το πέρασμα των εποχών.

---

    Ο αγώνας ήδη πριν το Νοέμβρη είχε αποκτήσει πρόσωπο. Στις 14 του μήνα εκείνου του πένθιμου έτους είχε αρχίσει να αποκτά και όνομα. Κι όμως πλάι στους νέους εκείνους ήταν ακόμα χιλιάδες, εκατομμύρια Ελλήνων που μέσα στο φόνο και το φόβο σώπαιναν. Με τη σιωπή τους έδιναν το δικό τους σύνθημα. Με την αγωνία και τον τρόμο παραβίασης της οικογενειακής γαλήνης και του σπιτικού τους ασύλου, σώπαιναν. Δίπλα στους επώνυμους πια φοιτητές, ήταν και ένα πλήθος ανώνυμο, φοβισμένο. Ένα πλήθος πολιτών που αγωνιούσε για το μέλλον μιας χώρας που βυθίστηκε στο κιτς και την προπαγάνδα. Αγωνιούσε για την ελευθερία τους. Αυτοί γιατί ξεχνιούνται;

    Από την άλλη, θέλουμε συχνά να παραβλέπουμε ότι η χούντα εκτός από παραδοσιακός εκπρόσωπος του κιτς[2], αποτέλεσε και το ξεκίνημα της διαφήμισης και της υπερκατανάλωσης στην Ελλάδα. Ο καταναλωτισμός στη χώρα μας συμπνέει με το κιτς, με τις αποπροσανατολιστικές διαφημίσεις, με τα πρώτα επιδόματα, με την τηλεοπτική προβολή προτύπων.

    Ως γιορτή όμως, η σημερινή, αποτελεί μία καλή ευκαιρία απλά να εξετάσουμε το γύψο που έσπασαν κάποιοι νέοι, τις συνειδήσεις που αφύπνισε εκείνος ο αγώνας και τέλος πάντων να εξετάσουμε την ίδια τη δημοκρατία και αν είναι αυτό που θέλουμε ή αν χρειάζεται βελτιώσεις και αλλαγές. Είναι ευκαιρία να αμφισβητήσουμε τη δομημένη μορφή της Πολιτείας και του πολιτεύματος, όπως έκαναν κι εκείνοι οι νέοι κάποτε. Τόσο μακριά χρονικά χαμένοι μέσα στη μυθολογία που αιρετικά τους περιβάλλει και τόσο κοντά μας στα πρότυπα που καθιέρωσαν.

    Προτείνω πάντως σε κάθε περίπτωση μερικά κλασσικά ηχητικά ντοκουμέντα του ραδιοφωνικού πομπού του Πολυτεχνείου που είχαν οι εξεγερθέντες φοιτητές. και μία σχετική παρουσίαση φωτογραφικού υλικού του Δήμου Σταυρούπολης.

---

[1] Η 17η Νοέμβρη έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας εθνικής γιορτής πλην της αργίας. Έχει επετειακό χαρακτήρα, την αναγνωρίζουν όλοι οι Έλληνες, αποτελεί αφορμή γα συζητήσεις και σίγουρα το σύμβολο ενός αγώνα για ελευθερία -αν και όχι εθνική μας, πολιτική.

[2] Κιτς είναι το αταίριαστο. Είναι ο αρχαιοελληνικά ντυμένος στρατιώτης δίπλα στα σύγχρονα όπλα, η προβολή των αρχαίων ιδανικών και η απόκρυψη της σοφιστικής διδαχής και της δημοκρατίας, είναι η προβολή του τίποτα με την αίγλη ενός ιδανικού