για την εκλογή Ομπάμα

Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με τις αμερικάνικες εκλογές, αλλά η έντονη προβολή με προκάλεσε. Βασική μου αρχή είναι ότι η πολιτική μιας ηπείρου -περί τούτου πρόκειται- δεν μπορεί να αλλάξει στη "δημοκρατία" από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν κάνουμε λόγο για μία ευρωπαϊκή χώρα ούτε για μία αμερικάνικη πολιτεία. Μιλάμε, επαναλαμβάνω, για μία υποήπειρο και αναντίρρητα με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις.

Σε καμία περίπτωση δε συμμερίζομαι τις προσδοκίες που γεννά η εκλογή ενός μαύρου ηγέτη. Η αλήθεια όμως ότι ο ηγέτης αυτός έχει καλύψει μεγάλο μέρος της αμερικανικής γνώμης, αφού υπερψηφίστηκε τόσο από λευκούς όσο και από όλες τις μειονότητες και από όλο το ενεργό δυναμικό του εκλογικού σώματος. Η εκλογή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο εδρών. Όχι μόνο έχει την απόλυτη πλειοψηφία των εκλεκτόρων, αλλά ακόμα και της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Οι ΗΠΑ με την ψήφο τους γύρισαν σελίδα, αλλά δεν ξέρουμε αν θα γυρίσει και η πολιτική της χώρας. Είμαι βέβαιος ότι στην εσωτερική πολιτική η κατάσταση θα αλλάξει σημαντικά -και ειδικά στη σημερινή οικονομική ύφεση. Εξάλλου, ο Κλίντον στο εσωτερικό ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, αφού όσο κανένας άλλος στήριξε τα μεσαία και χαμηλά στρώματα. Ο Ομπάμα με τόση υποστήριξη είναι πια υποχρεωμένος να κινηθεί τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο. Βέβαια, η υποστήριξη αυτή γεννά προσδοκίες μιας νέας πορείας. Επίσης, όμως, βέβαιο είναι ότι αλλάζει και το πνεύμα τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Η πολιτική των νεοσυντηρητικών και το αμιγές νεοφιλελεύθερο πνεύμα θα περιοριστεί. Ακόμα και ο αμερικανικός Τύπος σύσσωμος στηρίζει τον Ομπάμα σε πρωτοφανή βαθμό.

Στο εξωτερικό απλά ίσως να γίνεται πρώτα διάλογος και μετά να πέφτουν οι βόμβες -καμία αυταπάτη για ειρήνη δεν τρέφω. Από την άλλη, όμως, δε θα συμφωνήσω ούτε με τη μαξιμαλιστική θέση του ΚΚΕ ότι όλα μένουν τα ίδια. Νέο πνεύμα σημαίνει αλλαγή. Ούτε όμως βλέπω και τις ΗΠΑ σε παρακμή. Η σχετική αντίληψη του Αλαβάνου μάλλον εκ του πονηρού και προπαγανδιστικά λέγεται απέχουσα από την ορθή πολιτική αντίληψη και ειλικρίνεια που διατρανώνει ότι έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μία πτώση δε σημαίνει παρακμή -ας δούμε λίγο τη διδάσκει η ιστορία και- ας είμαστε ειλικρινείς.

Η γραφειοκρατία δε θα αλλάξει, οι επιτροπές και τα δημορκατικά συμφέροντα θα μείνουν ως έχουν. Ωστόσο, με άλλη σκέψη, με άλλη αντίληψη ο νέος Πρόεδρος και οι συνεργάτες θα δουν τα προβλήματα τόσο των Αμερικανών όσο και της εξωτερικής πολιτικής. Η πολιτική δε διαμορφώνεται μόνο από το δμηοκρατικό συμφέρον, αλλά ακι από την πίεση που ασκείται από τον κόσμο. Φυσικά και δεν κάνω λόγο για αμερικανική πάλη των τάξεων. Ωστόσο, στο πρόσωπο του Ομπάμα για πρώτη φορά συσπειρώθηκαν τόσοι άνθρωποι, τόσες φυλές, τόσα κοινωνικά στρώματα, ο καθένας με τις δικές του ελπίδες.

Η πλάκα για τα ελληνικά εξωτερικής πολιτικής συμφέροντα είναι ότι στο παρελθόν οι Έλληνες νεοφιλελεύθεροι είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους στον ομοϊδεάτη Μπους. Ωστόσο, η παγκόσμια αντίδραση στις φιλοπόλεμες διαθέσεις της πολιτικής του και η στήριξη των Σκοπίων και της Τουρκίας, ενόχλησε τόσο πολύ, ώστε όλοι σήμερα ακόμα και οι δεξιοί στρέφονται στον Ομπάμα και χαιρετίζουν τη νίκη του. Είναι όμως δυνατόν να στηρίξει ελληνικές θέσεις, απλά και μόνο επειδή οι Ελληνοαμερικανοί της στήριξαν; Δεν ξέρω και μάλλον μένω απαισιόδοξος. Ήδη βέβαια η Ντόρα άρχισε τις επαφές, σύμφωνα με ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ.