Έχουν τελικά δικαιώματα οι 800.000 μουσουλμάνοι στη χώρα μας;

1,57 δισεκατομμύρια μουσουλμάνοι ζουν σε oλόκληρο τον κόσμο, ένας στους τέσσερις κατοίκους. Κατοικούν σε 232 κράτη με τους σιίτες να αποτελούν το 10 έως 13% του μουσουλμανικού πληθυσμού του κόσμου και κατά 80% να ζουν σε Ιράν, Πακιστάν, Ινδία και Ιράκ. Οι περισσότεροι όμως μουσουλμάνοι κατοικούν στην Ασία -δεν είναι Άραβες εκ των πραγμάτων.

Τα δύο τρίτα του παγκόσμιου μουσουλμανικού πληθυσμού ζουν σε δέκα κράτη, έξι στην Ασία (Ινδο-νησία, Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές, Ιράν και Τουρκία), τρία στη βόρεια Αφρική (Αίγυπτος, Αλγερία και Μαρόκο) και στην Τανζανία. Η Ινδονησία έχει το μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό του κόσμου (203 εκ). Στη δε Ευρώπη ζουν 38 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, εκ των οποίων τα τέσσερα εκατομμύρια στη Γερμανία, ενώ στην αμερικανική ήπειρο 4,6 εκατομμύρια μουσουλμάνοι.  

Σύμφωνα με την έρευνα στη χώρα μας ζουν περίπου 310.000 πιστοί του Ισλάμ κάτι που μεταφράζεται περίπου στο 3% του ενήλικου πληθυσμού. Σύμφωνα όμως με τον πρόεδρο της Ένωσης Μουσουλμάνων, Ναΐμ Ελγαντούρ, που ζει 35 χρόνια στη χώρα μας, στην Ελλάδα ζουν περίπου 800.000 μουσουλμάνοι, οι 500.000 με άδεια παραμονής και άλλοι 250.000 με πράσινη κάρτα. Και φυσικά το ερώτημα που προκύπτει είναι τι γίνεται με τον πληθυσμό αυτό;

Οι θρησκευτικές μου θέσεις είναι βέβαια γνωστές (βλ. "δοκίμιο), αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει κάποτε να δούμε συνολικά το ζήτημα των υποχρεώσεων του κράτους απέναντι στους κατοίκους αυτής της χώρας που δεν είναι Χριστιανοί.

Η πρόταση για μουσουλμανικά τεμένη έχει πολλάκις κατατεθεί από τον προοδευτικό κόσμο. Λόγοι ασφαλείας (αφού μέχρι τώρα συνωστίζονται σε υπόγεια ή καταστήματα) και κυρίως λόγοι σεβασμού των ανθρωπίνων και θρησκευτικών δικαιωμάτων των μεταναστών και των ημεδαπών επιβάλλουν άμεσα την οικοδόμηση -δύο τουλάχιστον- τεμένων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στα δικαιώματα των κατοίκων αυτής της χώρας δε μπορούν να γίνονται εκπτώσεις. Όσο και να κραυγάζουμε ότι η εθνική μας θρησκεία είναι άλλη, δε μας επιτρέπεται ηθικά να εμποδίζεται η λατρεία των αλλόπιστων. Η ισότητα των πολιτών δεν είναι ούτε απόφθεγμα κενού νοήματος ούτε μπορεί να περιορίζεται μόνο ανάμεσα σε Έλληνες και δη Χριστιανούς. Μία παρατήρηση: σεβασμός θρησκευτικών δικαιωμάτων, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει αποδοχή κοινωνικών συμβάσεων που στο όνομα της θρησκευτικής ελευθερίας μπορούν να οδηγήσουν σε σεξιστική αντιμετώπιση των γυναικών.

Βέβαια, στο όλο ζήτημα οφείλουμε να θέσουμε και το ζήτημα του ρατσισμού που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι, όχι τόσο λόγω της θρησκείας, όσο λόγω της αλλοδαπής καταγωγής τους. Τελευταία, η τρομοκρατική έξαρση ενέτεινε το συναίσθημα του φόβου σε συνδυασμό με την έλλειψη αστυνόμευσης και όλο το εγκληματοφοβικό και ξενοφοβικό σύνδρομο που καταλαμβάνει τους συμπατριώτες μας. Την ίδια στιγμή όμως παρατηρείται και μία έλλειψη παιδείας αναφορικά με το Ισλάμ. Το αίτημα για θρησκειολογική εκπαίδευση στο ελληνικό σχολείο παραμένει επίκαιρο, ειδικά όταν οι μουσουλμάνοι αυξάνονται παράλληλα με τις μεταναστευτικές ροές.

Μερίδιο ευθύνης στο όλο ζήτημα έχει όμως και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μοιρασμένη σε μικρές μονάδες, χωρίς μητροπολιτική σύνδεση στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν μπορεί να πάρει θέση. Παράλληλα, εξαρτημένη από εκλογικές φοβίες δεν τολμά -ακόμα και όταν πρόκειται για προοδευτικές διοικήσεις- να προβάλει αυτονόητα δικαιώματα. Εξαρτημένη δε από την υποχρηματοδότηση και την αδυναμία χάραξης στρατηγικών πολιτικών ισότητας και κοινωνικής συνοχής καταλήγει πάντα να αποφεύγει τις καυτές πατάτες των θρησκευτικών ερίδων.