Άσπιλοι δημοσιογράφοι, κρίνοντες και ουδέ κρινόμενοι

Με αφορμή ένα άρθρο -αναδημοσίευση- του ΆΝεμου, μερικές σκέψεις για το σύχρονο φασιστοειδή κιτρινισμό. Εξάλλου, από καιρό ήθελα να γράψω κάτι για τα φαινόμενα Αυτιά και Τριανταφυλλόπουλου. Η κατάντια της ιδιωτικής τηλεόρασης είναι τόση, ώστε δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να απαιτέι περαιτέρω επιχειρηματολογία (ειδικά αν σκεφτούμε την πανάκριβη μεσημεριανή ζώνη και τις κάθε είδους τατιανιές ή τα πρωινάδικα και τις γελοιότητες που τα περικλείουν). Ούτε νομίζω αξίζει να αναφερθούμε στα πάσης φύσεων ριάλιτι (κάποτε αναφερθήκαμε και σε τούτα). 

Ωστόσο, έχει ιδιαίτερη σημασία να σημειώσουμε το φασισιστικό τρόπο που λειτουργούν ορισμένες εκπομπές. Πρόκειται για κιτρινισμό φασιστοειδούς ύφους. Δημοσιογράφοι εμφανίζονται ως αυτόκλητοι προστάτες του πολίτη και περνούν την ιδέα ότι μόνοπ μέσα από τις εκπομπές θα λυθούν τα όποια προβλήματά τους. Καταρακώνουν θεσμούς δημιυοργώντας την ιδέα ότι το κράτος δεν αξίζει τίποτα και στηρίζουν ουσιαστικά την αντικρατική στάση (είτε μεταφράζεται ως φοροδιαφυγή είτε ως καταστροφή και αδιαφορία προς την κρατική περιουσία και όποια προπσπάθεια γίνεται). 

Την ίδια στιγμή οι δημοσιογράφοι -ορισμένων εκπομπών που κυρίως κατωνομάσαμε παραπάνω- παρουσιάζονται ως οι μόνοι άσπηλοι, χωρίς συμφέροντα -παρά μόνο τάχα την αλήθεια. Κρίνουν τους πάντες χωρίς να δίνουν δικαίωμα να κρίνονται και χρησιμοποιούν τη δύναμη της τηλεόρασης όχι για την αλήθεια (έστω όπως αυτοί τη βλέπουν) αλλά για τη δική τους προβολή. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι κόντρες με το Λαζόπουλο, τα γλειψίματα των μεσημεριανών εκπομπών, ο διασυρμός προς τα κρίνοντα λαϊκά blogs, ο τρόπος που διακόπτουν όποιον έχει διαφορετική άποψη από αυτούς. 

Κορυφαία ίσως στιγμή όταν ο Τριανταφυλόπουλος κάλεσε πολιτικό να μη μιλάει γιατί αυτός κρίνεται κάθε μέρα, ενώ τάχα εκείνη κάθε τέσσερα χρόνια (!). Μάλλον όμως ξέχασε ο δημοσιογράφος ότι τα επιχειρηματικά του συμφέροντα κρίνονται και όχι η ικανότητά του να εκπροσωπήσει κάποιο πολίτη. Δεν τον όρισε η κοινωνία ως εκπρόσωπο ούτε ως αντιπρόσωπο (πόσο μάλλον εγώ), αλλά ως κρίνοντα μέσα σε κάποια όρια ευπρέπειας και σεβασμού. Εκπρόσωπος μεριδας του λαού ορίστηκε πολύ απλά ένας βουλευτής, που πράγματι κρίνεται καθημερινά. Και μάλιστα απορώ με τους πολιτιτκούς που μέσα στο λαϊκισμό τους παρακαλούν ή αποδέχονται προσκλήσεις σε τέτοιου είδους εκπομπές. 

Γιατί τελικά για το όλο φαινόμενο ευθύνονται οι δημοσιογράφοι που δεν κρίνουν από φόβο και συντεχνιασμό τα κίτρινα φασιστοειδή της δημοσιογραφίας. Ευθύνονται και οι πολιτικοί που αγοράζουν τηλεοπτικές εμφανίσεις με αποδοχή την καταράκωση των θεσμών και της ιδιότητάς τους. Ευθύνονται και οι πολίτες όμως που δε θέλουν να καταλάβουν ότι πίσω από τις αποκαλύψεις και την προβολή προβλημάτων κρύβονται επιχειρηματικά συμφέροντα πολλών εκατομμυρίων και επιχειρηματικές κόντρες (ας θυμηθούμε λίγο μόνο την αγοραπωλησία του Πρώτου Θέματος και την κόντρα των επιχειρηματιών με αφορμή το σκάνδαλο του Ζαχόπουλου).