Περί αθεΐας ΙΙ

(συνέχεια από τις αναρτήσεις
"Παράγοντες που στρέφουν τον άνθρωπο στη θρησκεία τη λατρεία και την πίστη
"ατομοκεντρισμός της θρησκείας" και "περί αθείας Ι")

Σήμερα πια δε χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να δείξουμε το σημαντικότατο ρόλο που παίζει ο θρησκευτικός ιδεαλισμός στην καθημερινή ζωή μας. Μετά από αιώνες διαμόρφωσης του ανθρώπινου πολιτισμού στη βάση των θρησκευτικών αξιακών συστημάτων φαντάζει λογικό να διαπνέεται κάθε δραστηριότητά μας από αυτό το σύστημα και να διακατέχεται από τα δογματικά σημεία του. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε την ιατρική σκέψη (τη λεγόμενη βιοηθική) για το ανθρώπινο σώμα και όλους τους περιορισμούς που τίθενται σχετικά. Βέβαια, κανένας γιατρός ή ασθενής κάθε φορά που θεραπεύει ένα ασθενές σώμα ή προβληματίζεται διαμαρτυρόμενος για σωματικούς πόνους δε συνειδητοποιεί πως κάθε αντίληψή του επηρεάζεται από το κοινωνικό θρησκευτικό αίσθημα και την ηθική που αυτό εκπορεύει. Πιο συγκεκριμένα μπορούμε πολύ εύκολα να συλλάβουμε τη σημασία της κλωνοποίησης, της άμβλωσης, και ιδιαιτέρως της ευθανασίας -ή και τόσα άλλα- που στηρίζονται στο χριστιανικό αξιακό-ηθικό σύστημα και το λόγο επί των θεμάτων τούτων της Εκκλησίας. Ωστόσο, ανάλογες είναι και οι θέσεις των άλλων θρησκευμάτων.
Σε άλλη περίπτωση μπορούμε να δούμε πιο εύληπτα τις θρησκευτικές επιρροές στο ίδιο το νομικό σύστημα και γενικότερα στο δίκαιο. Ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζεται με την ελευθερία των Πρωτόπλαστων που όμως επέλεξαν το δρόμο της αποστροφής. Ουσιαστικά κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει γιατί η Εύα θέλησε να δοκιμάσει ένα μήλο (ή σεξ) και για ποιο λόγο ο Αδάμ υπάκουσε την Εύα. Έτσι, και η δικαιοσύνη σπάνια ενδιαφέρεται για το λόγο που οδήγησαν έναν εγκληματία στο έγκλημα (ειδεχθές ή όχι δεν έχει σημασία). Όλοι αντιμετωπίζονται με την ίδια μωσαϊκή λογική των Πρώτων αδιαφορώντας για τους κοινωνικούς παράγοντες διαμόρφωσης της προσωπικότητας του ατόμου. Απλά σε περιπτώσεις στέκει η δικαιοσύνη στην ψυχολογία του εγκληματία και έτσι προσεγγίζει πτυχές της προσωπικότητάς του, διακρίνοντάς τον και πάλι όμως από το σύνολο, διαχωρίζοντάς τον από το κοινωνικό γίγνεσθαι του κανιβαλισμού, του ατομικισμού και του ωχαδερφισμού. Ουσιαστικά μέσα στη θρησκευτική λογική εξακολουθεί το δίκαιο να λειτουργεί βάσει της ατομικότητας. Φυσικά, επιμερίζοντας μπορούμε να ομολογήσουμε τα φανερά σημεία απονομής της δικαιοσύνης (όπως ο όρκος, ο Εσταυρωμένος πάνω από το δικαστή που βίαια επηρεάζει με την κολάσιμη απειλή το μάρτυρα κλπ). Εξάλλου, το δίκαιο διαποτίζεται από το θρησκευτικό αίσθημα και σε χώρες που δεν έχουν τέτοια φανερά θρησκευτικά σύμβολα (Γαλλία, όπου απαγορεύεται ο όρκος ή ο Εσταυρωμένος, ισλαμικές χώρες που δικάζουν βάσει της Σαρία, Ισραήλ με δικαϊκό σύστημα στηριζόμενο στο μωσαϊκό νόμο κλπ).
Αναλόγως και η παιδεία είναι άμεσα επηρεασμένη από τη θρησκεία. Οι κοινωνικοί παράγοντες διαμόρφωσης της μαθητικής προσωπικότητας της σχετιζόμενης με τη βαθμολογία διαπνέεται από το ίδιο θρησκευτικό αίσθημα ατομικής ψευτοελευθερίας, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα. Εδώ βέβαια, τίθεται και το ιδιαίτερο ζήτημα της μεταφοράς των ηθών και εθίμων της κοινωνίας μέσω της εκπαίδευσης στα τέκνα και άρα των θρησκευτικών αξιών.
Η παραγνώριση της λειτουργίας αυτών των λογικών υποβολής μπορεί να γίνει κατανοητή εάν υπογραμμιστεί ότι μεγάλος αριθμός αυτών των προσδιορισμών διαδίδονται στο πεδίο του ασυνειδήτου, διαφεύγοντας από τα επίπεδα διαύγειας της ενημερωμένης και αντικειμενικής συνείδησης. Οι αλληλεπιδράσεις των ατόμων και της ιδεολογίας αυτής εκδηλώνονται χωρίς λόγια, χωρίς τα σημεία της ανοιχτής διεκδίκησης.
Με στόχο μια μεταθρησκευτική κοινωνία
Σήμερα πια παρατηρούμε να ασκείται μια ιδιαίτερη κριτική προς τη θρησκεία -και όπως τονίστηκε συνήθως προς το Χριστιανισμό για την Ευρώπη και το λεγόμενο Δυτικό Κόσμο. Ωστόσο, μέσα από την κριτική αντί να εμφανίζονται νέες επιστημονικά τεκμηριωμένες αντιλήψεις πέρα από τη μεταφυσική ανησυχία που να στηρίζουν μία πρόταση προς μια μεταθρησκευτική κοινωνία, παρατηρούμε ένα σύγχρονο θρησκευτικό συγκρητισμό.
Νέες θρησκείες και λατρείες εμφανίζονται στο προσκήνιο διαφημιζόμενες από αστέρες του καλλιτεχνικού χώρου που αναζητούν εκεί τις δικές τους απαντήσεις στην ιδεαλιστική τους αγωνία. Τα νεοεμφανιζόμενα new age θρησκευτικά μορφώματα διαλαλούν ένα μείγμα θρησκευτικών δοξασιών μέσα από μυστηριακές τελετές για να πλησιάσουν την ολότητα του Είναι, του μοναδικού Όντος που δημιούργησε το σύμπαν. Σήμερα πια το σύμπαν έρχεται μέσα από τα μορφώματα αυτά να αντικαταστήσει τον κόσμο και τον περιούσιο λαό των παλιών θρησκειών.
Κοντά σε αυτούς τους συγκρητιστικούς θρησκευτικούς σχηματισμούς εμφανίζονται πιο οργανωμένες ως αντίσταση και μέρος του αγώνα της θρησκευτικής ανεξαρτησίας παλαιότατες παγανιστικές λατρείες και σατανιστικές ομάδες. Ο γράφων σαφώς και διαφωνεί τόσο με τις λατρείες όσο και με τις θρησκείες αναγνωρίζοντας βέβαια το δικαίωμα στο θρήσκευμα. Ο σύγχρονος σατανισμός είναι πια μία θρησκεία με όλα τα χαρακτηριστικά του μισητού εχθρού της, όπως τείνουν να μετατραπούν και οι αρχαίες παγανιστικές λατρείες (λεγόμενοι δωδεκαθεϊστές, νεοκέλτες κλπ).
Ο σύγχρονος προβληματισμός για τις θρησκείες στρέφει, λοιπόν, τον κόσμο σε άλλες αντιλήψεις. Έτσι, όμως αντί να στέκουν στις κλασσικές λατρείες αλλάζουν δογματισμό -ίσως πιο δημοκρατικό, οπωσδήποτε όμως καθόλου ορθολογικό. Και σε όλο το αυτό το θρησκευτικό συνονθύλευμα έρχονται να προστεθούν και διδασκόμενες σε σχολεία αντιλήψεις αστροφυσικών ή άλλων επιστημόνων που αναζητούν το δικό τους Είναι στο σύμπαν και άλλοι που αρχίσουν να αποδίδουν μεταφυσικές ιδιότητες στο διάστημα εκλαμβάνοντάς το σαν Ον.
Για πάρα πολύ καιρό ο άθεος λειτουργούσε σε αντιδιαστολή προς τον ιερέα, σημείο προς σημείο. Η ιστορία της αθεολογίας αποδεικνύει προς οι πρώτοι αρνητές έρχονταν σε σύγκρουση προς το θείο μελετώντας τα ίδια τα χριστιανικά κείμενα, σημείο προς σημείο. Έτσι έφτασαν στο ιδιόρρυθμο σημείο της χριστιανικής αθεΐας. Κατά τον Ισέλ Ονφρέ ο αρνητής του Θεού γοητευμένος από τον εχθρό του δανείστηκε από εκείνο πολλές μανίες και λόξες του.
Ωστόσο, η άρνηση του Θεού δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά ένα μέσο για να οδηγηθεί η κοινωνία μας σε μία μεταχριστιανική ηθική. Ο γνωστός χριστιανικός αθεϊσμός είναι ένας χριστιανισμός χωρίς θεό –μια περίεργη χίμαιρα. Σήμερα συχνότατα παρατηρούμε συμπολίτες μας να αρνούνται το θεϊσμό στρεφόμενοι κατά του Χριστιανισμού άμεσα και προσπαθώντας να φτάσουν στην αποδόμηση της πρώτης πληθυσμιακά θρησκείας. Μα τούτο αποτελεί απλά ένα πρώτο μέσο προκειμένου να οδηγηθούμε στη μεταθρησκευτική κοινωνική ηθική. Συχνά ακούμε να διατρανώνονται θέσεις αθεϊστικές και αντιχριστιανικές που όμως στηρίζονται στο ίδιο αξιακό και ηθικό θρησκευτικό σύστημα. Ένα περίεργο συνονθύλευμα χριστιανικής -ή άλλης θρησκευτικής ανάλογα την περιοχή και το άτομο- ηθικής διαποτίζει πολλούς άθεους. Σκέφτονται με το χριστιανικό τρόπο, έχουν μία θρησκευτική ηθική λειτουργία, αλλά διαφωνούν με την ύπαρξη του Γιαχβέ χωρίς καν να είναι υλιστές.
Στη μεταχριστιανική εποχή όμως τη σκυτάλη από τη θρησκευτική ηθική λαμβάνει η φιλοσοφία. Μπορεί φυσικά πολλές ηθικές αρχές να μένουν ίδιες και να στηρίζονται στον ανθρωπισμό. Ωστόσο, η σημερινή εποχή ξεπέρασε κατά πολύ το ίδιο αυτό θρησκευτικό φιλοσοφικό σύστημα. Η αθεΐα στηρίζεται στη λογική της επιστήμης, της δημοκρατίας και του σεβασμού των άλλων, όχι από το φόβο μίας κόλασης. Οι μεταχριστιανικές αρχές απορρέουν από κοινωνικά ωφελιμιστικές δυνάμεις που σέβονται τη μειοψηφία και δεν την οικτίρουν, ούτε στηρίζουν την ψευτοσωτηρία στην ελεημοσύνη, αλλά στην αρωγή της πολιτείας και των πολιτών.
Κάθε μορφή όμως θεοκρατίας -που παραπέμπει στο μοντέλο ενός φανταστικού χρόνου, εκτός χώρου- στοχεύει μέσα στο χρόνο μιας απτής ιστορίας και μέσα στη γεωγραφία του ενυπάρχοντας χώρου την αναπαραγωγή του εννοιολογικού αρχετύπου. Διότι τα σχέδια της πολιτείας των ανθρώπων είναι αρχειοθετημένα στην πολιτεία του θεού. Αντίθετα, η Δημοκρατία ζει από κινήσεις, αλλαγές, συμβατικές, διαλεκτικά παιχνίδια, ρευστούς χρόνους, διαρκείς δυνάμεις. Δημιουργείται, ζει, αλλάζει, μεταμορφώνεται, οικοδομείται. Καταφεύγει στη χρήση της λογικής στο διάλογο των ενδιαφερομένων μερών. Η θεοκρατία λειτουργεί αντίστροφα· είναι ο πιο επίφοβος εχθρός της δημοκρατίας (πριν το Γαλλικό 1789, πριν το 1978 στο Ιράν, πριν το 2001 στις ΗΠΑ, πριν το 1974 στην Ελλάδα).
Η μεταχριστιανική εποχή μπορεί να οικοδομηθεί μόνο αφήνοντας όλες τις δοξασίες κατά μέρος. Η αποθρησκευτικοποίηση της κοινωνίας δεν περνάει μέσα από μικρές και ανώδυνες αλλαγές (πολιτικός γάμος, πολιτικός όρκος ή κηδεία, γάμος ομοφυλόφιλων ζευγαριών, άμβλωση, διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους κλπ). Χρειάζεται δουλειά φιλοσοφική σε κατεύθυνση υλιστική τόσο στην Επιστήμη όσο και στην εκπαίδευση με βάση τη Λογική και τον Ορθολογισμό. Αν στραφούμε απλά και μόνο ενάντια στην Εκκλησία, θα αλλοιώσουμε τη Χριστιανική φύση της κοινωνίας, ενώ ο κόσμος θα στραφεί στη λατρεία ενός άλλου Είναι (παγανισμός, θρησκευτικός συγκρητισμός), ενός Υπέρλαμπρου -και πάλι ουράνιου- Όντος.
Κάναμε φανερό ότι η σημερινή κοσμική σκέψη είναι ίδια με τη θρησκευτική. Εξάλλου, σε πρώτη όψη οι βασικές αρχές μοιάζουν ίδιες (απαγόρευση φόνων, υποταγή στην εξουσία και τους νόμους, υποβιβασμός του σώματος και των απολαύσεών του προς όφελος του πνεύματος, εθνικισμός -που ομοιάζει με τον κάθε περιούσιο λαό-, στήριξη της χειρωνακτικής εργασίας, της οικογένειας, της -κάθε έννοιας- πατρίδας). Παρά τη διαφορετική διατύπωση –πιο σκεπτικιστική, πιο ορθολογική, πιο επιστημονική- η ηθική παραμένει η ίδια· απλά αλλάζει μορφή, όχι όμως ουσία. Μιλάμε, ερωτευόμαστε, τρώμε, γιορτάζουμε ως πιστοί· ο άθεος δικαιολογεί τις ενέργειές του βάσει των θρησκευτικών κανόνων της κοινωνίας. Η θεοποίηση πια μετατοπίζεται σε κάτι πιο υλικό, σε πρόσωπα υπαρκτά (μέσω των ΜΜΕ)· η λατρεία του αλλοτινού θεού έρχεται στη γη και όχι στον ουρανό. Έτσι, όμως δεν αλλάζουν οι συνειδήσεις, δεν μαθαίνουν να σκέφτονται και να αναλύουν ορθολογικά τα προβλήματά τους και τον γύρω κόσμο τους.

17 έκριναν :

Dyer είπε...

«Η μεταχριστιανική εποχή μπορεί να οικοδομηθεί μόνο αφήνοντας όλες τις δοξασίες κατά μέρος. Η αποθρησκευτικοποίηση της κοινωνίας δεν περνάει μέσα από μικρές και ανώδυνες αλλαγές (πολιτικός γάμος, πολιτικός όρκος ή κηδεία, γάμος ομοφυλόφιλων ζευγαριών, άμβλωση, διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους κλπ). Χρειάζεται δουλειά φιλοσοφική σε κατεύθυνση υλιστική τόσο στην Επιστήμη όσο και στην εκπαίδευση με βάση τη Λογική και τον Ορθολογισμό. Αν στραφούμε απλά και μόνο ενάντια στην Εκκλησία, θα αλλοιώσουμε τη Χριστιανική φύση της κοινωνίας, ενώ ο κόσμος θα στραφεί στη λατρεία ενός άλλου Είναι (παγανισμός, θρησκευτικός συγκρητισμός), ενός Υπέρλαμπρου -και πάλι ουράνιου- Όντος.»
Αυτή η παράγραφος με εκφράζει απόλυτα Δείμο.
«Η ηθική παραμένει η ίδια» είναι ανθρώπινο δημιούργημα χωρίς μεταφυσικές ρίζες ή προεκτάσεις. Για να μη φοβούνται κάποιοι μια αθεϊστική κοινωνία.
Άριστη ανάρτηση

Unknown είπε...

Δεν ξέρω αν θα αποδειχθεί καλύτερη μια εποχή απαλλαγμένη πλήρως από ένα παραμυθάκι καλοσύνης κι ένα πρότυπο αγνότητας. Έχουμε άλλωστε έλλειμμα από δαύτα. Προσωπικά αντιπαθώ τα ιερατεία, αλλά δεν είμαι ενάντιος της θρησκείας. Θεωρώ σημαντική τη συνεισφορά της στην παιδεία, αλλά και στην κοινωνική συνοχή και συνείδηση.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ευχαριστώ, Dyer.

Καμηλοβάτη, ιστορικά ο κλήρος έπαιξε το ρόλο του. Η αποτίμηση αυτού του ρόλου δεν είναι και τόσο θετική ή μάλλον το αντίθετο ακριβώς. Εξάλλου, το δοκίμιο έχει οικουμενικό χαρακτήρα κι όχι εθνικό. Δε βλέπω κάποιο ρόλο ιστορικά σημαντικό στην παιδεία. Αντίθετα, ο κλήρος έσβησε το αρχαίο πνεύμα σε [πολλές περιπτώσεις ή καθυστέρηση την ανάπτυξη επιστημών και την εκλαϊκευσή τους. Αν δεν υπήρχε κλήρος οι επιστήμες θα απλώνοντας στο λαό και θα ήταν κοσμικές χωρίς να περιορίζονται σε αρχαία ιερατεία και μεσαιωνικά μοναστήρια.

Unknown είπε...

Όπως είπα λοιπόν, με το ιερατείο δεν έχω σχέσεις. Όπως επίσης είπα, το ηθικοπλαστικό παραμυθάκι είναι που μου αρέσει. Η θρησκεία, όχι το ιερατείο (κλήρος).
Ας μην τα συγχέουμε, επειδή βολικά ο κλήρος θέλησε να ταυτίσει την εκκλησία με τον ναό και τους ιδίους.

Unknown είπε...

**Και φυσικά το ηθικοπλαστικό παραμυθάκι είναι παιδεία, όχι απλά έχει σχέση με αυτή.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα εξ ορισμού η θρησκεία συνδέεται άρρηκτα με το ιερατείο. Θρησκεία χωρίς επαγγελματικό ιερατείο και δόγμα οργανωμένο δε νοείται. Ό,τι άλλο είναι μία απλή λατρεία, με σκόρπιες ιδεολογικές αρχές. Δόγμα και ιερατείο συνδέονται άρρηκτα τόσο σαν εξουσιαστικός όσο και σαν ιδεολογικός μηχανισμός.

Unknown είπε...

Διαφορετικοί ορισμοί.
Διαφωνώ στο εξ' ορισμού.
Όχι στα υπόλοιπα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα, καμηλοβάτη, ιστορικά και ανθρωπολογικά δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς ιερατείο επαγγελματικό ούτε χωρίς δόγμα. Οι φυλές που δεν είχαν επαγγελματίες ιερείς (όπως και οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, πλην εξαιρέσεων -πχ Δελφούς, Ολυμπία κλπ) είχαν ελεύθερες λατρείες χωρίς τυπικό, χωρίς δόγμα, χωρίς επαγγελματίες. Αυτό που λες δεν είναι θρησκεία, αλλά ή λατρεία ή κάτι που δεν υπάρχει. Σίγουρα όχι λατρεία.

Unknown είπε...

Θέμα ορισμού και πάλι. Η θρησκεία είναι το ηθικοπλαστικό παραμύθι, το σύνολο των "πιστεύω". Η λατρεία περνάει μέσα από το ιερατείο και φυσικά η θρησκεία βρίσκει "εκμεταλλευτές" σε αυτό.
Η θρησκεία έχει (όπως όλα τα πράγματα) και θετικές, και αρνητικές συνεισφορές. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Το θέμα είναι πως μια κοινωνία χωρίς το ηθικοπλαστικό παραμύθι δεν ξέρω αν θα είναι μια καλή κοινωνία, ή μια επιθυμητή κοινωνία.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα, ηθικοπλαστικά παραμύθια έχεις και μακριά από τη θρησκεία. Γιατί να δεχτώ τη θρησκευτική ηθική ως κάτι θετικό (καθώς έχεις και κινδύνους εκμετάλλευσης κλπ) όταν το θετικό το παίρνω και από αλλού (πχ Αίσωπος, Όμηρος, Ηρόδοτος, Οβίδιος, Κικέρων, Τάκιτος κλπ);

Dyer είπε...

Και το σημαντικότερο, αυτό το «αθώο» ηθικοπλαστικό παραμύθι των θρησκειών, στην ευαίσθητη ηλικία, με τις μεταφυσικές του προεκτάσεις και παρεμβάσεις στη ζωή μας, δημιουργεί ανθρώπους που πιστεύουν και ελπίζουν σε θαύματα!

Unknown είπε...

Γιατί και εκεί έχει θρησκευτική ηθική. Απλά, άλλου τύπου.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Η Ηθική στόχο έχει ουσιαστικά να θέσει αρχές για τη συμβίωση. Είναι ένας φιλοσοφικός κλάδος. Γιατί να έχει ανάγκη τη θρησκεία;

Unknown είπε...

Δεν την έχει ανάγκη. Μεταδίδεται όμως πιο αποτελεσματικά, ειδικά στις μικρές ηλικίες όπου πρέπει να χρησιμοποιείς παραμυθάκια σαν τον καλό Σαμαρείτη.

Πέραν αυτών, προτιμώ μια κοινωνία συνεκτικά δεμένη μέσα και από έθιμα.

qas είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τον Darthiir. Άλλο ιερατείο και άλλο θρησκεία, αλλά πρέπει επίσης να τονίσω, δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς ιερατείο. Ακόμα και στις πιο πρωτόγνωρες κοινωνίες, πάντα υπήρχαν άτομα πρόθυμα να αναλάβουν το ρόλο του ιερέα, είτε επειδή είχαν μια φυσική κλίση σε αυτά, είτε τους έλαχε ο κλήρος και οι άλλοι τους ωθούσαν σε αυτό. Αυτό το ρόλο δεν αναλάμβαναν για λόγους ατομικού οφέλους, αλλά για να προσφέρουν στην κοινότητα.

Τη θρησκεία να αντικαταστήσεις με την φιλοσοφία, ή στην τελική ανάλυση με την λογική, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ξέχωρα που η φιλοσοφία σαν ορισμός δεν διαφέρει από την θρησκεία, απλά αντικαθιστάς μια θρησκεία με άλλη, αλλά λογικά δεν υπάρχει λογική. Σαν όντα μας χαρακτηρίζει ο ατομικός ωφελιμισμός (να ένας κλάδος της φιλοσοφίας που θέλεις να αναλάβει την θέσει της θρησκείας), οπότε και να ξέραμε πιο το όφελος για την κοινωνία, ακόμα και το απώτερο ατομικό όφελος μας, εν τούτοις πράττουμε αυτό που κρίνουμε ότι μας ωφελεί μεσοπρόθεσμα. Κλασσικό παράδειγμα το «ου κλέψεις». Δεν υπάρχει δυσκολότερο από το να διδάξεις σε ένα νήπιο, τι είναι κλοπή και γιατί να μη κλέψει. Η χριστιανική θρησκεία το αποδίδει ως εντολή θεού, η φιλοσοφία προσπαθεί να το δικαιολογήσει ως κοινωνική επιταγή, αλλά κοινωνικά επιχειρήματα δεν θα πείσουν ένα τρίχρονο παιδί. Εξάλλου, υπάρχει και η φιλοσοφία του ηδονισμού, που μάλλον θα δικαιώσουν το παιδί.

Hades είπε...

Δείμε, εδώ δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη σε τι γλώσσα μίλησε το φίδι στην Εύα και θα καταλάβουμε τι παίχτηκε με το μήλο; :):)

Πάντως σε αυτό που λες "Αν στραφούμε απλά και μόνο ενάντια στην Εκκλησία......ενός Υπέρλαμπρου -και πάλι ουράνιου- Όντος" δεν έχεις κι άδικο. Αλλά το πρόβλημα εδώ είναι ότι ο περισότερος κόσμος -ακόμη κι από εκείνους που είναι ή θεωρούν εαυτόν ψαγμένοι- ουσιαστικά στρέφονται κατά του θεού (το αναφέρω με φιλοσοφική διάθεση) από την απέχθεια ή και το μίσος τους προς τις θρησκείες και τις εκκλησίες. Κυριολεκτικά γάϊδαρος και σαμάρι δηλαδή. Η γνώμη μου είναι ότι η παραμικρή ενασχόληση με τυχόν ύπαρξη ή όχι θεού είναι απλώς ανούσια, δεν έχει κανένα νόημα διότι απλούστατα δεν μας επηρεάζει πουθενά, σε καμία στιγμή της καθημερινότητάς μας. Μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι. Αυτό που μας επηρεάζει είναι οι θρησκείες και οι εκκλησίες, έμμεσα (ως θεωρία) ή άμεσα (δι'αντιπροσώπων). Οπότε με αυτές πρέπει να ασχοληθούμε, απευθείας όμως κι ουχί διά της τεθλασμένης (ύπαρξη θεού ή όχι).
Βέβαια για να γίνει αυτό θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί η δεισιδαιμονία και ο φόβος για τον θάνατο, πράγμα όχι εύκολο αν δούμε προσεκτικά την ανθρώπινη πορεία πάνω στον πλανήτη.

The Schrodinger's Dragon είπε...

Δείμε, συμφωνώ και ως προς το περιεχόμενο του άρθρου σου αλλά και ως προς τις επιμέρους διατυπώσεις. Συγκεκριμένα το ζουμί βρίσκεται στο:

"Αν στραφούμε απλά και μόνο ενάντια στην Εκκλησία, θα αλλοιώσουμε τη Χριστιανική φύση της κοινωνίας, ενώ ο κόσμος θα στραφεί στη λατρεία ενός άλλου Είναι (παγανισμός, θρησκευτικός συγκρητισμός), ενός Υπέρλαμπρου -και πάλι ουράνιου- Όντος"

Και κάπου εκεί έρχεται και η δική μου πρεμούρα με το 6 στην κλίμακα Dawkins. Το οποίο, από πολλούς άθεους μεν, μη ορθολογιστές δε, μεταφράζεται:

"Δεν μπορείς να απορρίψεις γενικευμένα έναν θεό! Ο χριστιανικός θεός; Ναι, σίγουρα δεν υπάρχει. Αλλά δεν μπορούμε να το γενικεύσουμε."

Και στην ερώτηση "Γιατί;" η απάντηση είναι μόνιμα ένα ξερό "επειδή δεν αποδεικνύεται 100%"! Θαρρείς και παρέστη ποτέ ανάγκη να αποδείξουμε 100% ότι δεν υπάρχουν στον Μπετελγκέζ καραμέλες που παίζουν πόκερ!!!

Μόνο όταν κατανοήσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος ότι χρήζουν απόδειξης μόνο πράγματα που επηρεάζουν απτά έστω και κάποια μικρά τμήματα της ζωής μας, θα έχουμε περάσει σε μια νέα, σημαντικά πιο πολιτισμένη περίοδο της ανθρωπότητας.

ShareThis