Κάναμε και τη γυμναστική μας…

Α, ρε μάνα… Καλά μου έλεγες εσύ, όταν ο μπαμπάς μου έδειχνε πώς να οδηγώ και να παρκάρω «πρόσεχε το πεζοδρόμιο. Είναι ιερό. Μην το "καβαλάς"».

Αποφάσισα προχτές να κάνω μια βόλτα με το καρότσι μέσα στην πόλη. Οι πολλοί ελεύθεροι χώροι που διαθέτουμε δε με κάλυπταν (!!!). Ήθελα να πάρει το μωρό ένα βιωματικό μάθημα. Μέσα στην πόλη, λοιπόν, με το καρότσι. Από την αρχή οπλίστηκα βέβαια με υπομονή. Άφησα κατά μέρος τον εαυτό που ενοχλείται εύκολα και βγήκα έξω. Αποδείχτηκε βέβαια πως σε ένα γυμναστήριο ή μια οικοδομή υπό ανέγερση, η κούραση είναι μικρότερη.

Πού να πάω ο καημένος! Τα πεζοδρόμια όλα γεμάτα με αυτοκίνητα. Έκανες μια στροφή αριστερά να αποφύγεις το ένα όχημα που έπιανε γέρνοντας το μισό πεζοδρόμιο και έπεφτες σε άλλο αυτοκίνητο. Έκανες να κατέβεις από το πεζοδρόμιο και ανακάλυπτες ότι ο δήμος ποτέ δε σκέφτηκε να βάλει ράμπα. Ανώμαλος δρόμος, μικρή μου. Θα μάθεις μεγαλώνοντας… Βέβαια, και στο απέναντι πεζοδρόμιο που είχε ράμπα, βρήκε χώρο ελεύθερο κάποιος να παρκάρει το primera (λεφτά για primera υπάρχουν, αλλά για χρήση πυλωτής ούτε λόγος, την κάναμε κατάστημα, δωμάτιο, γραφείο).

Αγώνας σε ανώμαλο δρόμο. Ευτυχώς το μωρό δεν έκλαιγε. Θαύμαζε τα αξιοθέατα: ένα golf στη μία γωνία, απέναντι ένα renault και κολλητά εμπρός του ένα opel... Ανέβα κατέβα το πεζοδρόμιο, προχώρα στη μέση του οδοστρώματος με μάτια στον... μην έρθει και κανένας από πίσω… Ο ιδρώτας είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του.

Λίγο παρακάτω μια γιαγιά μάλωνε με τον ιδιοκτήτη, μάλλον, ενός οχήματος. Της φώναζε γιατί προφανώς του το έξυσε. Από το μυαλό του κάγκουρα βέβαια δεν πέρασε ούτε ξυστά η σκέψη ότι όπως το είχε παρκάρει -σε όλο το μήκος του πεζοδρομίου- αργά ή γρήγορα κάποιος θα το έξυνε. Η γιαγιά με τα ψώνια αμίλητη υπέμεινε το μαρτύριο του εξευτελισμού και συνέχισε αγκομαχώντας.

Πιο πέρα, τα καταστήματα ρούχων και τα καφενεία είχαν κάνει κανονική κατάληψη στο πεζοδρόμιο (οι μαθητικές κι οι φοιτητικές καταλήψεις τελικά είναι ανοργάνωτες, εδώ μιλάμε για επαγγελματίες καταληψίες, σκέφτηκα). Περνούσαμε ανάμεσα από κρεμάστρες με παντελόνια, πουκάμισα, μπλούζες. Η μικρή νόμιζε ότι ήταν για εκείνη κι άρχισε να αρπάζει ό,τι ήθελε (καταναλωτικό πνεύμα). Περάσαμε κι ανάμεσα από δεκάδες τραπεζοκαθίσματα, μια δεξιά, μια αριστερά και βγαίναμε σε δύο μέτρα ισιάδι. Τους χαιρετούσε όλους (η κατάληψη βοηθά και στην κοινωνικοποίηση, φαίνεται). 

Και εκεί που λες ότι τελείωσαν τα βάσανα, νά  ‘σου και η τζαμαρία ενός καταστήματος. Από τα τρία μέτρα πεζοδρομίου, μόνο μισή τσιμεντόπλακα και το κράσπεδο έμειναν για να τα κλείσει ο καθρέφτης ενός παρκαρισμένου. Άντε ξανά βγες στο δρόμο. Πρόσεχε μια αριστερά, μια δεξιά, πίσω και λοξά.

Βιωματική εκπαίδευση, μικρή μου. Να μάθουμε να κινούμαστε ανάμεσα στην αλαζονεία του οδηγού, τον ωχαδερφισμό των καταστηματαρχών, την αδιαφορία των αρχών. Να κάνουμε λίγη γυμναστική, επιτέλους, αγάπη μου. Τα αστικά λεωφορεία ανύπαρκτα, το μετρό θα έρθει όταν η κόρη ενηλικιωθεί, η δημοτική αστυνομία εξαφανισμένη, οι τροχονόμοι μετακλήθηκαν στα γραφεία και τα ΜΑΤ… Και παίζεις εσύ τη ζωή σου κορώνα γράμματα. Κι ας πασχίζει κάθε γιαγιά να κάνει βόλτα το εγγόνι ή να φέρει λιγοστά ψώνια στο σπίτι με το καρότσι…