Μία χούντα άρχισε σαν σήμερα, αλλά σήμερα


έχουμε φευ δημοκρατία. Δε μας δέρνουν βέβαια στα καλά καθούμενα, ούτε μας συλλαμβάνουν για τα φρονήματά μας. Ούτε έχουμε φάκελο, αλλά μάλλον δεν έχουμε και δημοκρατία.
Σήμερα όμως δεν είναι μέρα ανάμνησης της χούντας των συνταγματαρχών. Σήμερα είναι μέρα να θυμηθούμε ότι η δημοκρατία πάντα κινδυνεύει. Η αποφράδα ημέρα θα περάσει, αλλά η δημοκρατία ακόμα να έρθει. Δεν είμαι από εκείνους που θα μιλήσουν για χούντα σήμερα (το έχω ξαναπεί), αλλά δε θα μιλήσω και για δημοκρατία.
Η δημοκρατία απέχει πολύ από τη δημοκρατία. Νόθα και ψευδότιτλη παρασύρει λεκτικά και συναισθηματικά τον πολίτη. Η δημοκρατία δε σταματά στις εκλογές. Οι εκλογές είναι μόνο ένα μικρός της μέρος. Η δημοκρατία στηρίζεται στην κρίση, τον έλεγχο, την ευκαιρία (όχι απλά το δικαίωμα). Η δημοκρατία είναι στάση ζωής.
Σήμερα όμως όσο ποτέ άλλοτε βιώνουμε τη δικτατορία της δημοκρατίας. Εκπομπές και δημοκράτες απολογητές έχουν ρίξει όλο τους το είναι στην προσπάθεια να μας πείσουν να επιλέξουμε σωστά. Σωστά βέβαια με τα δικά τους κριτήρια. Είναι ώρα ευθύνης, λένε. Επικαλούνται την πατρίδα, το έθνος, το λαό. Είναι οι ίδιοι που στο όνομα της ευθύνης (sic) μάς επέβαλαν ένα διορισμένο πρωθυπουργό, οι ίδιοι που θέλουν να εγκλείσουν σε στρατόπεδα στο όνομα του ανθρωπισμού όποιον διαφέρει, εκείνοι που μας χρεοκόπησαν, αυτοί που κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα υπηρετώντας τη δημοκρατία συνέβαλε στη φθορά της πραγματικής δημοκρατίας. Η απομάκρυνση των πολιτών από τις δημοκρατικές διαδικασίες και η επικράτηση της λογικής της συνδιαλλαγής έθεσαν τη δημοκρατία σε δεύτερη μοίρα. Οι ίδιοι επιλέξαμε να αυτοενεχειριάσουμε την ελευθερία μας στο λαίκισμό, την αποδοχή του πατερναλισμό, στις αγορές.
Τελικά, η δημοκρατία είναι ο εχθρός των αγορών. Το δικαίωμα του λαού να αποφασίζει ελεύθερα έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της αγοράς. Το βιώσαμε όταν διόρισαν πρωθυπουργό σε Ελλάδα και Ιταλία, όταν παρεμβαίνουν υπέρ των κομμάτων που υπερψήφισαν το Μνημόνιο ΙΙ, όταν επιβάλουν συνταγματικές διατάξεις.
Η 21η Απρίλη δεν είναι μέρα ανάμνησης, αλλά περισυλλογής. Η σημερινή μέρα πρέπει να οριστεί σαν η μέρα ανάμνησης των συνεχών κινδύνων που απειλούν τη δημοκρατία. Άλλοτε από τα όπλα εσωτερικού εχθρού, άλλο εξωτερικού, άλλοτε από το χρηματιστηριακό κεφάλαιο κι άλλοτε από τη δική μας επανάπαυση.
Ειδικά φέτος ενόψει εκλογών, η ημέρα τούτη αποκτά ακόμα ένα βαρύτερο συμβολισμό και μας υποχρεώνει σε βαθύτερες σκέψεις. Δεν είναι μόνο ο ορατός πια κίνδυνος εισόδου της νεοναζιστικής ακροδεξιάς στο Κοινοβούλιο, αλλά και η ευθύνη που θα κληθούμε να αναλάβουμε απέναντι στον εαυτό μας.
Η ευθύνη μας δεν είναι απέναντι στους άλλους, αλλά απέναντι σε εμάς τους ίδιους και την οικογένειά μας. Το δίλημμα ότι έχουμε ευθύνη απέναντι στην κοινωνία είναι μία φενάκη όσων θέλουν να επιφορτίσουν στην ψήφο μας τις δικές τους ανομίες και να μας κάνουν συνυπεύθυνους. Ας ξεφύγουμε από τα αντιδημοκρατικά διλήμματα και τους διπολικούς εκβιασμούς. Γιατί δεν υπάρχει δημοκρατία που να υπακούει σε εκβιασμούς. Η δημοκρατία δε γνωρίζει αδιέξοδα και μονοδρόμους. Η δημοκρατία τρέφεται μόνο με λογική σκέψη.
Ας ισορροπήσουμε ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική κι ας σκεφτούμε τελικά ποιο είναι το ατομικό μας συμφέρον, πόσο κοντά είναι στο συμφέρον του γείτονα. Αφού κάποιοι σκέφτονται κι ενεργούν πολιτικά σε βάρος της κοινωνίας μόνο για την επιβολή των δικών τους συμφερόντων, ας δούμε κι εμείς το δικό μας συμφέρον. Και είμαι βέβαιος ότι κάπου στο δρόμο, θα δούμε δίπλα μας και το γείτονα και τον άγνωστο εκείνο μεσήλικα. Γιατί τελικά και το δικό τους ατομικό συμφέρον δεν απέχει πολύ από το δικό μας.
Ας δούμε τη δημοκρατία ως μια αφετηρία κατάδειξης ευθυνών σε όσους μας χρεοκόπησαν, όσους μας έδιωξαν στο περιθώριο των αποφάσεων, όσους στο όνομα της δημοκρατίας λειτούργησαν αντιδημοκρατικά και ποτέ δε μας ρώτησαν. Ας συλλογιστούμε ψύχραιμα τις ευθύνες εκείνων που μας φοβούνται κι ας τους φοβίσουμε τελικά. Γιατί στο κάτω, δεν είναι δυνατόν να φοβάται ο λαός την κυβέρνησή του, αλλά η κυβέρνηση το λαός της.

16 έκριναν :

Θανασης Ξ. είπε...

Συνυπογράφω 100% ! Μπράβο Δήμο...

marianaonice είπε...

Σήμερα όμως όσο ποτέ άλλοτε βιώνουμε τη δικτατορία της δημοκρατίας...

Πόσο δίκιο έχεις... και πόσο κρίμα για μας που βιώσαμε τη δικτατορία της χούντας...
πόσο κρίμα που η επιτυχία της Χρυσής Αυγής και η είσοδός της στη βουλή φαντάζει στα μάτια κάποιων αγανακτισμένων και απελπισμένων δημοκρατών, ο μόνος τρόπος να ελπίσουν στην κάθαρση και τιμωρία...
ξεχνώντας όμως ότι οι δικτάτορες δεν έχουν χρώμα... κι ότι συνήθως οι εκκαθαρίσεις τους καίνε μαζί με τα ξερά και τα χλωρά...
πόσο κρίμα που πάλι στραβά αρμενίζουμε στο όνομα της "δημοκρατίας" τους και χάρη στους "δημοκράτες" της τσέπης τους και της αρπαχτής!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Χαίρομαι που συμφωνούμε, Θανάση.

marianaonice, το κρίμα για εκέινους που έζησαν τη χούντα είναι οι ελπίδες τους που σήμερα διαψεύδονται τόσο βίαια. Ωστόσο, Μαριάνα, δε χρεοκόπησαν τα όνειρα, μόνο η τσέπη μας

Hades είπε...

Συμφωνώ απολύτως με το πνεύμα σου Δείμε, μόνο που επειδή αμφιβάλλω το κατά πόσον μας νοιάζει να θυμόμαστε θα διερωτηθώ μεγαλοφώνως τα εξής:
-η επί σχεδόν μια τετραείτα λυσσαλέα προσπάθεια άρσης της ανωνυμίας των μπλογκ, μήπως είναι μια σύγχρονη μορφή λοκρισίας και κατάθεσης πιστοποιητικών πολιτικών φρονημάτων;
-η διεύθυνση ΙΡ μήπως είναι ο σύγχρονος φάκελος που είναι γνωστό ότι και παρακολουθείται και μπαίνει σε αρχείο εάν απαιτηθεί;
-πότε ήταν η τελευταία φορά που αποδείξαμε ως πολίτες ότι μας ενδιαφέρει να διαπιστώσουμε τι είδους (ποιοτικά) δημοκρατία έχουμε;
-πότε αποδείξαμε στην πράξη ότι μας ενδιαφερει η συμμετοχή;

Διότι για να καθιερώσουμε μια μέρα ανάμνησης θα πρέπει να γνωρίζουμε και το αντικείμενο της μνήμης. Το γνωρίζουμε;
Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς και η Δημοκρατία καθ'όσον Δήμος, με τη σύγχρονη έννοια. Έχουμε τα φόντα να φτιάξουμε Δημοκρατία; Μήπως αυτήν την αδυναμία και την άγνοιά μας είναι που εκμεταλλεύονται;

marianaonice είπε...

Σίγουρα τα όνειρα και η ελπίδα πάντα θα αναζητούνται...
Όσο για την τσέπη μας... μπορούμε να ζούμε και με τα λίγα εμείς... άλλοι να στενοχωρούνται...
:)))

ο δείμος του πολίτη είπε...

Έτσι, είναι, Μαριάννα, έτσι.

Άδη, σε τέτοιες μνήμες πάντα έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις (όπως για τη 17 Νοέμβρη ή τις εθνικές γιορτές). Μόνο που υπάρχει ένας άνθρωπος να θυμίζει κάτι, τότε υπάρχει ελπίδα. Και ελπίδα δε σημαίνει κομφορμιστικά όλοι να αποδεχόμαστε το ίδιο σκεπτικό, αλλά την ίδια ανάγκη να εκφραστούμε και να ελπίσουμε.

akrat είπε...

καλημέρα

έτσι ήταν έτσι είναι έτσι θα είναι η αστική δημοκρατία...

αθεόφοβος είπε...

..δεν είναι δυνατόν να φοβάται ο λαός την κυβέρνησή του, αλλά η κυβέρνηση το λαός της.

Αυτό είναι πολύ ωραίο σε θεωρητικό και λεκτικό επίπεδο.
Πως όμως μπορεί να γίνει σε πρακτικό επίπεδο όταν ο λαός είναι χωρισμένος σε καμιά 10ρια κόμματα και κομματίδια;
Εκτός βέβαια αν αυτή η πολυδιάσπαση αποτελέι τελικά και το φόβητρο στην εξουσία .
Ίδωμεν!

katabran είπε...

τραγελαφικά πράγματα...
δεν ξέρω γιατί μου χει κολλήσει εκείνο το χαζό τραγουδάκι
μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω
απ τη Ζουζού και την Κοκό ποια να διαλέξω...
τη Ζουζού την αγαπώ μα μ'αρέσει κι η Κοκό...
...
καλά τα λες τα πράγματα, αλλά καλά, θα πάνε;
με τηλεδημοκρατικούς χαιρετισμούς

ο δείμος του πολίτη είπε...

Akrat, πιστεύω ότι υπάρχουν περιθώριο βελτίωσης πολλά. Αρκεί να τα διεκδικήσει το κίνημα.

Αθεό, παραβλέπεις ότι τα αντιμνημονιακά κόμματα μοιάζουν να συσπειρώνουν σε ψήφους άνω του 50% των εκλογέων (πόσο μάλλον του ενεργού πληθυσμού). Και μόνο με αυτή την προπτική ήδη φοβούνται τις εκλογές οι διάφορες ελίτ. Αν μπορούσαν θα τις εμπόδιζαν και ήδη το φοβόμασταν.

Σίγουρα είναι δύσκολο. Το ζήσαμε στην εφταετία όπου ο λαός (ως σύνολο όχι μεμονωμένα) φοβόταν την κυβέρνηση που αντιδημοκρατικά και βίαια επιβλήθηκε και λειτουργούσε. Σίγουρα είναι δύσκολο.

Katraban, καλώς ήρθες. Όπως είπα και παραπάνω είναι δύσκολο. Καμία συνειδητοποίηση που απαιτεί να αλλάξουμε τον προηγούμενο τρόπο σκέψης, δεν είναι εύκολη. Αλλά θα έρθει. Ήδη αρχίζουμε με την αλλαγή της κομματικής υποστήριξης.

Αντίλογος είπε...

Τα είπες όλα μόνος σου. Τι να προσθέσει κανείς.. Καλημέρα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλημέρα, Αντίλογε, χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε.

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η ανάρτησή σου με εκφράζει απόλυτα. Νιώθω μια δικαίωση από τις σκέψεις ενός συνανθρώπου δηλαδή εσένα και όσους εξίσου συμφωνούν μαζί σου. Μοιράστηκα την ανάρτησή σου σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, ελπίζω να μην υπάρχει πρόβλημα.

Καλή σου μέρα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Χαίρομαι πολύ, κουφετάριε.

Unknown είπε...

Όντως η δημοκρατία είναι εχθρός των αγορών και το έλλειμα δημοκρατίας σήμερα βρίσκεται στο ότι ο άνθρωπος υπηρετεί την αγορά και όχι την κοινωνία.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άρα, καμηλοβάτη, ο μόνος δρόμος να πολεμήσουμε τις αγορές είναι να διεκδικήσουμε περισσότερη δημοκρατία. Ή πολεμώντας τις αγορές να θωρακίσουμε τον αγώνα μας επέκταση της δημοκρατίας και βαθύτερη κι ουσιαστικότερη συμμετοχή του πολίτη στα πολιτικά δρώμενα.

ShareThis