Μία πρώτη αποτίμηση των εκλογών

Εδώ και λίγες μέρες βλέπουμε μερικές σκηνές από τη δεύτερη μεγάλη μάχη στον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι αγορές κατά των λαών και κυρίως των μεσοαστών (αυτό που ακόμα και δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ και του ΑΝΤ1 σήμερα παραδέχονται, αλλά εμείς λοιδορούμασταν). Μαζί όμως τις αγορές σε αυτή τη μάχη, έχασε κάτι και η δημοκρατία. 

Πραγματικά είναι ντροπή να βλέπουμε ένα τέτοιο ποσοστό να κερδίζεται από τη Χρυσή Αυγή. Μόνη ακτίνα φωτός οι δημοκρατικοί πολίτες. Εκείνοι οι προοδευτικοί πολίτες που τρομοκρατήθηκαν (ειδικά στο αθηναϊκό επίκεντρο) από τον ακροδεξιό σεισμό που εξέφρασαν οι Παπουτσής, Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος μαζί με το Σαμαρά και τη Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ[1].

Πολιτική σε δημοκρατία χωρίς να ακούγεται ο λαός δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και μονόδρομος ή αδιέξοδο. Μόλις καταποντίστηκαν τα δύο κόμματα, στο εξωτερικό άρχισαν να μιλάνε μεγαλόφωνα για "ανάπτυξη", για "συζητήσεις για αλλαγές" (χωρίς καν να είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας ή η Παπαρήγα -sic). Η δυναμική των εκλογών, η άρνηση της υποταγής και τα προηγούμενα κινήματα, άλλαξαν την εικόνα της χώρας.

Από το 2004 μέχρι σήμερα οι πολιτικοί επέλεγαν να μην ακούν τους πολίτες. Και αυτό το πλήρωσαν ειδικά με τη στράτευσή τους σε συγκεκριμένο στρατόπεδο στον πόλεμο που ξέσπασε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τυχαία επιλογή, γιατί στο χώρο της αριστεράς υπήρχαν κι άλλες ανέξοδες επιλογές. Αν ο πολίτης ψήφιζε θυμωμένος, μόνο βάσει θυμικού, θα στήριζε το ΚΚΕ που δε θέλει να κυβερνήσει ή τον Κουβέλη για τον ίδιο λόγο. Οι Πολίτες στήριξαν ελπίδα. Δίνουν μια ευκαιρία στην ελπίδα, σε εκείνους που -από το 2008 ακόμα αλλά ειδικά- τα δύο χρόνια ήταν δίπλα σε όλα τα κοινωνικά κινήματα και τόλμησαν κι είπαν το άρρητο: συνεργασία σε μία κοινή βάση μπας κι αλλάξουμε την πολιτική που μας επέβαλαν χωρίς να μας ρωτήσουν.

Αυτό είναι αριστερή-κινηματική λογική και μόνο, δυστυχώς, ο Τσίπρας (το πιστώνεται και προσωπικά) προσπάθησε να το υλοποιήσει ή έδειξε ότι θέλει να το υλοποιήσει. Ας μη βαφτίζουμε τους Έλληνες ηλίθιους ή απλά θυμωμένους. Είναι άδικο γιατί δε μιλάμε για ένα πρόσωπο, αλλά για εκατομμύρια πολίτες που ψήφισαν ανά μόνας.

Ένα ζητούμενο είναι αν έλαβε ο πολιτικός κόσμος το μήνυμα από τους πολίτες; Επί μήνες δεν το λάμβαναν. Τώρα το άκουσαν; Έφτασε η φωνή αυτή ως τις Βρυξέλλες; Θα το δούμε τις επόμενες ημέρες, αλλά αμφιβάλλουμε, γιατί έχουν ταχθεί στην υπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, μακριά από εκείνα των πολιτών. Και ο λαός πλέον τους έχει καταλάβει και τους έχει απορρίψει.

Ένα άλλο ζητούμενο είναι αν η αριστερά βρήκε τρόπο να βγει από το περιθώριο ή θα ξαναγυρίσει. Οι πολίτες άνοιξαν διέξοδο από τη γωνία. Οι αριστεροί πήραν για πρώτη φορά μια μεγάλη χαρά. Ας ελπίσουμε να την κρατήσουν για χρόνια ακόμα. Μόνο κακό καταγράφουμε τη μη είσοδο των Οικολόγων-Πρασίνων, που μας λύπησε.

Ένα ακόμη ζήτημα είναι ότι για πρώτη φορά φάνηκε τόσο καθαρά η νοθεία που επιβάλλει αυτός ο αντιδημοκρατικός εκλογικός νόμος. Ενώ όλοι το έλεγαν και θα έλεγα το ξέρανε, ποτέ δεν έζησαν Έλληνες πολίτες, το δεύτερο κόμμα σε κάποια περιφέρεια να συγκεντρώνει περισσότερους -τους διπλάσιους συχνά- βουλευτές από το πρώτο κόμμα. Φάνηκε, δηλαδή, ότι στο Λεκανοπέδιο (4-5 εκλογικές περιφέρειες) και την Α΄ Θεσσαλονίκης οι ψήφοι των Νεοδημοκρατών δεν είναι ίσες με εκείνες των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι δεξιοί βγάζουν διπλάσιους βουλευτές, ενώ οι αριστεροί απλά βγάζουν κάποιον. Και μετά θέλουν να μας πείσουν για συνταγματικότητα. Και τούτο όμως συνδέεται άμεσα και με την κοινοβουλευτική αριθμολογία.  

Ας σημειώσουμε αφοριστικά ότι ακόμα δημαγωγοί πολιτικοί κι απολογητές δημοσιογράφοι -κήνσορες όλοι τους της αριστεράς και των κινημάτων- δεν κατάλαβαν το μήνυμα των εκλογών. Μένουν κολλημένοι στις κομματικές υποταγές των βουλευτών και το αρχηγικό μοντέλο που υπήρχε μέχρι πριν τις εκλογές. Όποιος αντιλήφθηκε το μήνυμα των εκλογών, θα έβλεπε ότι ο λαός θέλει μιας αριστερής πολιτικής κυβέρνηση με κάθε βουλευτικό στήριγμα πέρα από κομματικές γραμμές.

Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε ανέξοδα και δημαγωγικά. και δε θέλουν να παραδεχτούν ότι -τα νούμερα που δε βγαίνουν με την πιστή κομματική υποταγή των βουλευτών- δεν αποτελούν πρόβλημα του Τσίπρα, αλλά τον πριμοδοτούν (όπως και τόσους μήνες που τον κατηγορούσαν και έφτιαχναν το αντισυστημικό του προφίλ). 

Από την άλλη, ως αριστερός ο Τσίπρας κάνει κάτι που ξεχνούν όλοι οι πολιτικοί της τηλεόρασης: αφουγκράζεται τη λαϊκή επιθυμία, τη δυναμική της κοινωνίας που θέλει να συνεργαστούν κόμματα της αριστεράς με κάθε στήριξη, αλλά σε μια αριστερή κυβέρνηση με μια αριστερή ατζέντα.

 Ένα επιπλέον ζητούμενο είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης και η κατανομή των βουλευτικών εδρών. Ποια κυβέρνηση με 20% νομιμοποιείται να κυβερνήσει πιστή στο καταψηφισμένο πρόγραμμά της; Και τούτο ακριβώς δείχνει μία ήττα των αγορών, που πρέπει τουλάχιστον να περιορίσουν τις νεοφιλελεύθερες αξιώσεις τους.

Και επιλογικά, ας μιλήσουμε για την αποχή, επειδή πολλοί τη βλέπουν ως πολιτική στάση. Δεν είναι όμως απλά μια πολιτική επιλογή. Είναι πολύ βολικό να μεταφράζεται ως τέτοια, αλλά εκτιμούμε πως κατά ένα μεγάλο μέρος της οφείλεται στις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες πολιτών που κατοικούν μακριά από τον τόπο ψηφοφορίας (στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί κλπ) και της ήσυχης/κρυφής και πάλι διαδικασίας καταγραφής ετεροδημοτών στους τόπους κατοικίας. Παράλληλα, η αποχή μπορεί να ερμηνευτεί και στο αυξημένο κύμα μετανάστευσης.

---

[1] Το φαινόμενο το προσεγγίσαμε παλαιότερα και σίγουρα θα μιλήσουμε και στο μέλλον για αυτήν. Σχετικά διαβάστε: το ακροδεξιό κλίμα γεννά τα Τάγματα Ασφαλείας και θεριεύει τη Χρυσή Αυγή ή η επιτυχία της Χρυσής Αυγής εξευτελίζει το πολιτικό σύστημα και τα συγγενή η κυριαρχία της ακροδεξιάς επί της δεξιάς, στροφή προς τα ακροδεξιά, κυνήγι μαγισσών, θεσμοθετούνται στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο κίνδυνος των "άκρων".

---