Οι διερευνητικές εσώθησαν

Ακούω διάφορα όλες αυτές τις μέρες. Ανεξάρτητα από τη θρησκευτική διάσταση που δίνουν πολλοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί στην περιφορά της διερευνητικής εντολής, πιο πολύ με ανησυχεί η μανία εκείνων των πολιτών που κρίνουν με πολιτικά, αλλά παραβλέπουν επιμόνως να δουν το αποτέλεσμα των εκλογών.

Οι διερευνητικές τελείωσαν, εσώθησαν. Σταμάτησε η δημοκρατία ή άλλαξαν οι συσχετισμοί;

Και βέβαια δεν άλλαξαν αφού, ουσιαστικά αφού ο αντιδημοκρατικός νόμος -έκτρωμα- έδειξε πόσο υποβαθμίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα τη λαϊκή βούληση. Γιατί εδώ προκύπτει (το ξαναείπαμε) το ζήτημα κατά πόσο οι εκλογικές επιλογές των Ελλήνων πολιτών είναι μεταξύ ένας ίσες. Γιατί φάνηκε ότι στα μεν αστικά κέντρα οι δεξιές ψήφοι μετριούνται ως διπλές και πως σε επίπεδο επικράτειας οι ψήφοι των επαρχιακών περιφερειών έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνη των αστικών κέντρων (όπου ζει το 70% των ψηφοφόρων). Και εξάλλου, πόσο δημοκρατικός νόμος είναι εκείνος που αποκλείει από κοινοβουλευτική εκπροσώπηση το 17% των ψηφοφόρων; Ένας νόμος που απαγορεύει στο 17% των ψηφοφόρων να μην εκπροσωπείται, δεν μπορεί να θεωρείται δημοκρατικός και ό,τι δεν είναι δημοκρατικό δεν πρέπει να είναι συνταγματικό (αλλιώς το Σύνταγμα θα είναι αντιδημοκρατικό).

Άρα, λοιπόν, η ευθύνη σχηματισμού κυβέρνησης δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά των δύο κομμάτων. Άλλωστε βλέπουμε το τραγελαφικό, το πρώτο κόμμα με 108 έδρες να υπεκφεύγει γρήγορα γρήγορα και να δίνει την εντολή για κυβέρνηση στο δεύτερο ως παιχνιδάκι για να τον εκθέσει. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά είναι εντολοδόχος ενός ποσοστού ψηφοφόρων και πρέπει να κινείται βάσει αυτής της εντολής.

Ο ελληνικός λαός έδειξε πασιφανώς ότι δε θέλει άλλη πολιτικής λιτότητας, θέλει στροφή μακριά από τη δεξιά/νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολούθησε ο δικομματισμός τόσα χρόνια και θέλει μια φρέσκια ιδέα με νέα πρόσωπα. Η ιδέα μιας αριστερής κυβέρνησης δημοσκοπικά συγκέντρωνε 25%, όταν τα άλλα εναλλακτικά σενάρια συγκυβερνήσεων έπαιρναν μόνο 2-3%.

Γιατί λοιπόν τον κατηγορούν που ακούει το +70% των Ελλήνων ψηφοφόρων και υπακούει στην εντολή του 17% τους που τον υπερψήφισε με συγκεκριμένη ατζέντα; Κάποιοι νομίζουν ότι ο Τσίπρας θέλει σώνει και καλά να γίνει πρωθυπουργός... Ποντάρουν στη φιλοδοξία του. Μα το όνειρό του έγινε πραγματικότητα ήδη. Έφερε την Αριστερά εκεί που κανείς δεν την έφερε ακόμα κι όταν ήταν ενωμένη. Αλλά κάποιοι δε θέλουν να δουν ότι οι πολίτες δεν ψήφισαν Τσίπρα για να μην βγουν οι ΝΔΣΟΚ. Δε θέλουν να δουν ότι το οικοδόμημα που στήριζαν τόσα χρόνια με ιδεολογήματα κατέρρευσε.

Και αν το δικομματικό οικοδόμημα που υποστήριζαν τα μιντιακά συμφέροντα δεν κατέρρευσε ακόμα εκλογικά, κατέρρευσε στη συνείδηση των πολιτών. Οι πολίτες ξεπέρασαν όλες τις αγκυλώσεις και τα στερεότυπα που είχαν επιβάλει κομφορμιστικά οι δημόσιοι χειραγωγοί. Ο πολίτης άφησε πίσω του το κομματικό παρελθόν, την οικογενειακή λειτουργία της ψήφου, την πελατειακή σχέση και ξεπέρασε μέσα από τις συμπληγάδες της προπαγάνδας τον τρόμο να μη στηρίξει τον κακό αριστερό, τον αναρχικό κλπ. Και κυρίως το ξεπέρασαν οι μεσοαστοί και οι πιο παραγωγικές ηλικίες.

Η πλάκα είναι ότι ένας που το κατάλαβε είναι ο Βενιζέλος. Κατάλαβε τι θέλει ο κόσμος, αλλά πια δεν μπορεί. Τον έφαγε το παρελθόν του. Βέβαια, προσπαθεί (και καλά κάνει) να αναγεννήσει το φοίνικα του ΠΑΣΟΚ και να σπρώξει το ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιο λάθος. Ωστόσο, παραμένει πιστός στην πολιτική που υιοθέτησε και μόνο με λόγια προσπαθεί να την ξεπεράσει. Ο δε Σαμαράς κατάλαβε πρώτος από όλους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα βρει με τον "μικρό".

Κάποιοι δημοσιογράφοι -επηρεάζοντας όμως πολλούς πολίτες- βρίσκουν αφορμή και σχολιάζουν την περιφορά της εντολής από τον Τσίπρα. Παραβλέπουν εσκεμμένα ότι αυτό ήταν προεκλογική του δέσμευση, όπως  και τα 5 σημεία προγραμματικής σύγκλισης. Τα ότι ήθελαν να τον σκεπάσουν τα δύο -πρώην μεγάλα- κόμματα είναι αλήθεια. Ήθελαν να τον σύρουν σε μια κυβέρνηση με ψήφο ανοχής, αλλά ουσιαστικά θα τον έριχναν στην πρώτη ευκαιρία. 

Ή μήπως έχουμε την αυταπάτη ότι θα υπερψήφιζαν ένα νόμο για άνοιγμα των σχολείων που έκλεισε η Διαμαντοπούλου ή τη λειτουργία νοσοκομείων που κλείνει ο Λοβέρδος; 'Ή ένα νέο φορολογικό νόμο βάσει του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ; Ή θα υπερψήφιζαν νόμους για προσλήψεις προσωπικού σε παιδεία, υγεία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες (πχ ελεγκτικούς μηχανισμούς); Και τέτοιοι νόμοι ουσιαστικά είναι αντίθετοι από τα μνημόνια και τη λιτότητα που υπηρέτησαν, υπερψήφισαν και συνυπέγραψαν.

Τόσους μήνες τα δύο κόμματα ταύτιζαν τη σωτηρία της χώρας με την πολιτική της λιτότητας που υπηρετούσαν. Με έντονο πατερναλιστικό ύφος κι ελιτίστικη χροιά στη φωνή θύμιζαν ότι μόνο εκείνοι μπορούν να μας σώσουν και πως όσοι αντιδρούν είναι λαϊκιστές, δημαγωγοί, καταστρέφουν τη χώρα, μας επιστρέφουν στη δραχμή και τόσα άλλα ευτράπελα. Μόλις ήρθαν τα αποτελέσματα των εκλογών και οι πρώτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, αμέσως ανακάλυψαν νέες διαδρομές στο μνημόνιο (αναδιαπραγμάτευση από το Βενιζέλο που το υπέγραψε νόμους και μνημόνια, επαναδιαπραγμάτευση από το Σαμαρά που το έλεγε και το ξείπε και το ξαναθυμήθηκε μπροστά στο γκρεμό όταν άκουσε τον αόρατο θίασο του εκλογικού ποσοστού της Πολιτικής Άνοιξης

Όταν ειρωνεύτηκε με εντελώς αντι-μαρξιστικό κι αντι-κινηματικό στυλ η Αλέκα τον Τσίπρα πώς θα διαπραγματευτεί τους μεγάλους της ΕΕ, τόσο καλύτερος είναι (;), εκείνος αντέτεινε τη δυναμική των εκλογών με έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις ήρθε ένα ισχυρό μήνυμα (κι έπεται κι ισχυρότερο τελικά) όλοι θυμήθηκαν νέες διαπραγμετεύσεις, την ανάπτυξη κλπ. Τώρα και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα λένε (ψηθιριστά ακόμα είναι η αλήθεια( αυτό που λέει το ελληνικό κίνημα εδώ και καιρό. Βρέστε άλλο δρόμο.

Ας το φωνάξουμε πιο δυνατά να το ακούσουν καλύτερα, λοιπόν.