Τρομοκρατικά διλήμματα

Για τις παρεμβάσεις των Ευρωπαίων θεσμικών παραγόντων έχουμε γράψει και στο παρελθόν[1]. Πολλές είναι και οι αναλύσεις δημοσιογράφων και ιστολόγων επί του θέματος. Η Νέα Δημοκρατία ποντάρει με ιδιαίτερη έμφαση σε μία άνευ προηγουμένου πολωτική προεκλογική εκστρατεία, ενώ το αδύναμο ΠΑΣΟΚ προσπαθεί με κόπο να ακολουθήσει το παιχνίδι της.

Προσπαθούν από κοινού να δώσουν στις εκλογές αυτές δημοψηφισματικό χαρακτήρα. Βέβαια, τον χορό αυτόν είχε αρχίσει να τον σέρνει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές της 6^ης Μάη με το διακύβευμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Τώρα, υποχρεώνεται να ακολουθήσει το χορό που ξεκίνησε προ μηνών ακόμα. Δεν ξέρουμε ακόμα εκλογικά ποιος θα ωφεληθεί από τέτοιες ρητορείες.

Το σίγουρο είναι από τα τρομοκρατικά διλήμματα, κερδισμένος δε θα βγει ο λαός. Όσο η ΝΔ -ως ο ισχυρός πόλος του παλαιού δικομματισμού- και το ασθμαίνον ΠΑΣΟΚ επιμένουν σε ρητορικά σχήματα που στηρίζονται σε διακυβεύματα, τόσο ο πολιτικός λόγος θα υποβιβάζεται στο συναίσθημα. Και ίσως κάποιοι εκτιμήσουν ότι ο συναισθηματικός λόγος τους ευνοήσει[2]  και βελτιώσουν τα ποσοστά τους συγκριτικά με το Μάη.

Το διακύβευμα σε εκλογές δεν είναι κάτι σπάνιο. Αντιθέτως αποτελεί βασικό στοιχείο όλων των εκλογικών αναμετρήσεων και βασική επιλογή του δικομματικού συστήματος. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει τον εκλογών της 6^ης Μάη ήταν ότι αν και μακριά πολύ από το δικομματισμό κατάφερε να επιβάλλει το δικό του διακύβευμα. Μόνο που εκείνο το διακύβευμα δεν είχε να κάνει με το συναίσθημα, όσο με τις υλικές συνθήκες και τη λογική.

Σήμερα όμως το διακύβευμα θυμίζει όχι μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά προδικτατορικές. Η επιλογή ενός διακυβεύματος μέσα ή έξω από την ευρωζώνη (πέρα από το ηλίθιο και το ρητορικό της υπόθεσης, αφού μόνο το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή –σ.σ. δεν ταυτίζουμε τους δύο χώρους- το καθιστούν κεντρικό θέμα και προαπαιτούμενο) μας φέρνει σε εποχές άμεσα μετεμφυλιακές. Θυμίζει τα πατριωτικά κελεύσματα του δεξιού προδικτατορικού δικομματισμού.

Από το μνημόνιο ή χάος περάσαμε πια στο ευρώ ή χάος. Το δίπολο που εφευρέθηκε ίσως ευνοεί τη ΝΔ περισσότερο από το ΣΥΡΙΖΑ. Άκρως αντιλαϊκό στη βάση του, διατηρεί όλα τα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά αποπροσανατολισμού από έναν πολιτικό διάλογο για την έξοδο της χώρας από το ευρώ.

Πρακτικά, με το νέο διακύβευμα η ΝΔ και όσοι υποστηρίζουν το μνημόνιο κατάφεραν να μεταφέρουν το διάλογο από τα κοινωνικά και τα οικονομικά προβλήματα των Ελλήνων, σε ένα μέλλον το οποίο κοντολογίς δεν αναλύεται. Έτσι, η ΝΔ προσπαθεί να περάσει στο απυρόβλητο τις ευθύνες της για την υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου και την υιοθέτηση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου διάλυσης του κράτους.

Υποχρεώνει το ΣΥΡΙΖΑ να αμυνθεί όχι στη βάση μιας διαφορετικής οικονομικής πρότασης, αλλά στη θέση του για την ευρωζώνη. Όσο και να φαντάζει εύκολο κάτι τέτοιο δεν είναι. Όχι λόγω του εσωτερικού πλουραλισμού στο ΣΥΡΙΖΑ (λες και τα άλλα κόμματα δεν έχουν τάσεις με διαμετρικά αντίθετες φωνές που ακυρώνουν η μία την άλλη[3]), αλλά επειδή δεν επιτρέπει στο ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει κριτική στην πολιτική της ΕΕ.

Υπό το συναισθηματικό φόρτο του δημοψηφισματικού χαρακτήρα του διακυβεύματος αυτού, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ασκηθεί κριτική στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ με παράλληλα αποδοχή της ύπαρξης της χώρας σε αυτήν. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνηθισμένος από τις ιδεολογικές συγκρούσεις με το ΚΚΕ να υπερασπίζεται κριτικά την ΕΕ.

Το ευρωπαϊκό διακύβευμα, λοιπόν, που υιοθετείται ουσιαστικά λειτουργεί ως τρομοκρατική απειλή για τον ψηφοφόρο. Όχι μόνο δεν επιτρέπει να γίνει ένας εποικοδομητικός και κριτικός διάλογος ώστε να αναδειχθεί μία άλλη οικονομική πολιτική μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά και αποπροσανατολίζει από την πολιτική αυτή που επέβαλαν οι ευρωπαϊκές ελίτ στην ελληνική κοινωνία και τόσο εύκολα αποδέχτηκε ο εγχώριος δικομματισμός.

Πρόκειται για πολιτική προσπάθεια εκλογικού εκφοβισμού των Ελλήνων και χειραγώγησης του σώματος. Καταστροφολογούν για το νόμισμα και την εθνικη οικονομία. Η προσπάθεια αυτή είναι συντονισμένη και επιχειρείται όχι μόνο από τα δύο κόμματα, αλλά και από άλλες φιλελεύθερες δυνάμεις, επιχειρηματικές και μιντιακές.

Τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία λεηλατείται προς όφελος των ευρωπαϊκών πολυεθνικών κολοσσών, τα μέσα προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους ψηφοφόρους -και ιδιαίτερα τα μεσαία στρώματα που κινδυνεύουν άμεσα με πληβειοποίηση- ποντάροντας την ανάσταση του δικομματισμού και σπέρνοντας τον πανικό σε ψηφοφόρους κι επιχειρηματίες. Ο ελληνικός λαός ουσιαστικά εκβιάζεται και αποτρέπεται από την καταγγελία των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων που διαλύουν το κράτος πρόνοιας και την πολιτική μονόπλευρης λιτότητας.

update: όταν γράφονταν το κείμενο δεν ήρθε στη δημοσιότητα η δημοσκόπηση της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή. Στη δημοσκόπηση φάνηκε ότι τα τρομοκρατικά διλήμματα φιλελεύθερων -Ελλήνων κι Ευρωπαίων- δεν πείθουν μέχρι τώρα τους πολίτες. Στη δημοσκόπηση (όπου καταγράφεται πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ με 30% και μετά η Νέα Δημοκρατία 26%) φαίνεται οι πολίτες τάσσονται κατά του Μνημονίου με 62% (έναντι 28% υπέρ) και την ίδια στιγμή το 85% στηρίζουν την παραμονή στο ευρώ σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα (με μόλις 12% κατά).

Έτσι αποκαλύπτεται με σαφήνεια ότι οι πολίτες με συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνο δεν αποδέχονται το τεχνητό δίλημμα και την ταύτιση του μνημονίου με την παραμονή στο ευρώ, αλλά ζητούν ξεκάθαρα παραμονή στην ευρωζώνη με απεξάρτηση από το Μνημόνιο. Στέλνουν, δηλαδή, δημοσκοπικά ένα ξεκάθαρα μήνυμα τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που επιμένουν να κινούνται προεκλογικά με τρόπο διχαστικό.

---

[1] Βλ. το άρθρο μας φάντασμα πλανιέται ή αυτοί βλέπουν φαντάσματα;

[2] Δημοσκοπικά παρατηρείται μια μικρή συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ. Η πράσινη αυτή αύξηση ποσοστών έρχεται σε βάρος του ΚΚΕ και των Οικολόγων, αλλά οφείλεται σε μετακινήσεις νέων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος όμως ενισχύει τα ποσοστά του των δύο μικρότερων κόμματων. Ανάλογες μετακινήσεις έχουμε και στο δεξιό πόλο, αν και κεντρικός πυρήνας της ατομικής εκλογικής παραμένει το μνημόνιο.

[3] Παρενθετικά, έχει πλάκα να βλέπουμε να γίνεται λόγος για τις διαφορετικές θέσεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν η ΝΔ στο εσωτερικό της έχει ρεύματα ακροδεξιά (Βορίδης, Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης, Πλεύρης και Κιλτίδης), φιλελεύθερα (Αλογοσκούφης, Μητσοτάκης κλπ), λαϊκοπατριωτικά κι εθνικιστικά. Ομοίως και στο ΠΑΣΟΚ συχνά οι διαφορετικές τάσεις έρχονται σε πλήρη σύγκρουση μεταξύ τους καθώς από τη μια πρόσφατα είχαμε τους μεταρρυθμιστές (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), τους εκσυγχρονιστές (Λοβέρδος, Βενιζέλος, Παπουτσής), τους κεντροασριστερούς (Κατσέλη, Καστανίδης), την αριστερή τάση (Γεωγακόπουλος) και πιο δεξιές (Χρυσοχοϊδης).