Οι αυτοκτονίες του ηλικιωμένου, του δασκάλου, του λέκτορα αργότερα και πρόσφατα κάποιων συμπολιτών μας στην Κρήτη και την Αθήνα, έφεραν στο δημόσιο διάλογο με τρόπο
θορυβώδη τα αδιέξοδο που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες. Φάνηκε ξεκάθαρα πως τόσο
για τους αυτόχειρες όσο και για εκατοντάδες συμπατριωτών μας που
επιχείρησαν να τερματίσουν τη ζωή τους η αξιοπρέπεια δεν αντιλαμβάνεται λογιστικούς υπολογισμούς. Η μετανεωτερική αντίληψη που
χαρακτηρίζει τις οικονομικές επιλογές δε συνάδει με την αίσθηση της αυτοεκτίμησης
και της υπερηφάνειας.
Αντίθετα, οι απόπειρες αυτοχειρίας αποδεικνύουν ότι η αξιοπρέπεια είναι ισχυρότερη από τον ίδιο το φόβο του θανάτου, είναι δυνατότερη από τη συστημική βία. Και ίσως είναι λάθος, τελικά, να προσανατολιζόμαστε μόνο στην αξιοπρέπεια. Η επιλογή του τρόπου που θα φύγει κάποιος από τη ζωή είναι τελικά η ύστατη πράξη ελευθερίας απέναντι στην απειλητική χειραγώγηση της ατομικής χρεοκοπίας.
 |
Είδαμε όμως πού οδήγησε η απελπισία της φτώχειας έναν άνεργο στην Κομοτηνή. Είδαμε πού οδηγούνται εκατοντάδες πολίτες μας που επιλέγουν την αυτοχειρία από την εγκληματικότητα.
Δε θέλουν να φανεί πως η κρατική βία από μόνη της διέρρηξε την κοινωνική συνοχή. Αποκρύπτουν πως η κοινωνία έσπασε κάθε συνεκτικό της δεσμό εξαιτίας της ανασφάλειας που γέννησε η κρίση. Η συστημική βία, η αυξανόμενη φτώχεια και η ανεργία οπλίζουν τα χέρια των πολιτών. Η αξιοπρέπεια και η αίσθηση αυτοσεβασμού διαλύουν κάθε τρόμο μπροστά στην ιδέα του θανάτου και της χρήσης βίας.
Ας μην παραβλέπουμε πως η ψυχολογία ενός ανθρώπου διαμορφώνεται σχεδόν
αποκλειστικά από τις κοινωνικές συνθήκες που τον περιβάλλουν. Εξάλλου, αυτό που
ονομάζουμε συχνά ψυχική νόσο
είναι ουσιαστικά η κοινωνική αντίληψη των τρίτων επιστημονικά προσεγγισμένη. Η ψυχική νόσος, δηλαδή, είναι η επιστημονικά ελεγμένη αντίληψη
της κοινωνίας για εκείνον που διαφέρει.
Έτσι, η αύξηση της εγκληματικότητας και της αυτοκτονικότητας συνδέονται άμεσα με την ψυχολογία που διαμορφώνει η κρίση και την υπάρχουσα φτώχεια ή την επαπειλούμενη πληβειοποίηση. Σχηματίζει μία ψυχολογία που συνδέεται με το ατομικό φαντασιακό για το ρόλο και την εικόνα του ατόμου στον κοινωνικό του περίγυρο.
Έτσι, η αύξηση της εγκληματικότητας και της αυτοκτονικότητας συνδέονται άμεσα με την ψυχολογία που διαμορφώνει η κρίση και την υπάρχουσα φτώχεια ή την επαπειλούμενη πληβειοποίηση. Σχηματίζει μία ψυχολογία που συνδέεται με το ατομικό φαντασιακό για το ρόλο και την εικόνα του ατόμου στον κοινωνικό του περίγυρο.
Σήμερα πια η φτώχεια και η χρεοκοπία δεν είναι ατομικά προβλήματα. Κατάντησαν τόσο βαθιά κοινωνικά, ώστε κάθε ένας τα εξωτερικεύει εύκολα. Και η ατομική οργή, ο προσωπικός πόνος, η αγωνία για το ατομικό μέλλον, γρήγορα γίνεται συλλογική έκφραση. Το μίσος αυτό που γεννούν η ένδεια, η ανασφάλεια και η χαμένη αξιοπρέπεια οπλίζει χέρια. Ουσιαστικά η ίδια η νεοσυντηρητική πολιτική στροφή καθοδηγεί το οπλισμένο χέρι.
Οι τρεις αυτοκτονίες -με πολιτική
παρακαταθήκη- και οι άλλες -με σαφή τα κοινωνικοοικονομικά αίτιά τους, κι ουχί την ασθενική προσωπικότητα- επηρέασαν κι ακόμα επηρεάζουν άρδην το προεκλογικό κλίμα. Κι ενώ την ατζέντα του
δημόσιου διαλόγου την καθόριζαν τα διλήμματα περί
χρεοκοπίας και πατρίδας, περί ασφάλειας και μετανάστευσης, περί ευρώ ή δραχμής, εδώ και καιρό στα δίπολα
μπήκαν και η οργή με το φόβο για το ατομικό μας μέλλον, ο φόβος μήπως κι εμείς
οδηγηθούμε/επιλέξουμε ίδιο τέλος.
Γιατί τελικά το επίδικο δεν είναι να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας. Η κοινωνική κρίση που δημιούργησαν δεν είναι ένα τεστ αντοχής για να φανεί ποιοι είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι που αν αντέξουν θα αποτελούν ένα παράδειγμα του 'σύγχρονου μοντέλου' της ανθρώπινης ύπαρξης που διαθέτει ένα εξαίρετο νευροψυχολογικό σύστημα άμυνας απέναντι στις επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού.Όσο και να μην επικαλείται κανένα κόμμα τις αυτοκτονίες, για μεγάλο μέρος των πολιτών, τούτες παραμένουν ένα προσωπικό διακύβευμα άμεσα δεμένο με την πολιτική κατάσταση της χώρας.
σχετικά γράψαμε παλαιότερα
το οργισμένο μας σκοτώνουν, ηλίθιε
και το ψυχραιμότερο με αφορμή μια αυτοκτονία…
54 έκριναν :
Όπως το είπες.
Τώρα δοκιμάζονται οι αντοχές μας.
Με τον άλλο δρόμο ξεπερνιούνται οι αντοχές μας...
Από πλήθος ερευνών που έχουν γίνει φαίνεται πως τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να αυτοκτονήσει εμφανίζει μια ψυχολογική διαταραχή σε ποσοστό τουλάχιστον 90% των περιπτώσεων.
Η συνηθέστερη κατηγορία είναι οι διαταραχές συναισθήματος (καταθλιπτική, διπολική διαταραχή κλπ) με ή χωρίς ταυτόχρονη συνοσηρότητα.
Από εκεί και πέρα διάφοροι παράγοντες που συμβάλλουν στην ύπαρξη της διαταραχής θεωρούνται επιβαρυντικοί.
Πάντως ο αμέσως επόμενος επιβαρυντικός παράγοντας θεωρείται η χρήση ουσιών και πολύ περισσότερο η εξάρτηση από ουσίες και ακολουθούν οι άλλοι.
Αυτό μας έλεγαν και πριν το μνημόνιο, Άσκαρ.
Αθεόφοβε, ουσιαστικά μου λες ότι, αν κατάλαβα καλά, ότι την τελευταία διετία η αύξηση της αυτοκτονικότητας σε τέτοιο βαθμό είναι τυχαία και οφείλεται σε ουσίες ή ψυχικές διαταραχές κι όχι στις κοινωνικές συνθήκες;
Δείμο εξαιρετικό το άρθρο αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη εξαιρετικό σε ένα τέτοιο θέμα.
Αθεόφοβε. Οι διαταραχές συναισθήματος δεν αντιμετωπίζονται ως "πάθηση" σε όλες τις περιπτώσεις. Η κατάθλιψη ή τα καταθλιπτικά συμπτώματα έχουν και ιεράρχιση και πολλές διαφορές ιατρικά. Άλλο η διπολική διαταραχή, άλλο η μανιοκατάθλιψη και άλλο τα καταθλιπτικά συμπτώματα που σε στιγμές πίεσης μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε πράξεις αυτοχειρίας. Σε εποχές κρίσης σαν τη σημερινή, υπάρχει το εξής οξύμορο στατιστικά αλλά απολύτως εξηγήσιμο. Ενώ η κατάθλιψη καλπάζει, οι επισκέψεις σε ειδικούς λιγοστεύουν. Και αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με το οικονομικό τίμημα της αναζήτησηςλύσης. Σε τόσο απότομες αλλαγές όμως σαν αυτή της τελευταίας διετίας, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε έρευνες για να κατανοήσουμε τα αίτια των αυτοκτονιών. Μεγαλύτερη αιτία είναι τα αδιέξοδα. Και δυστυχώς σε πάμπολες περιπτώσεις δεν είναι ζήτημα ψυχανάλυσης αλλά επιβίωσης.
Σ' ευχαριστώ πολύ, Αντίλογε. Ακριβώς, η λογική του αδιεξόδου είναι εκείνη που επιβάλλει την αυτοκτονία.
Aν δεν το λέει η επιστήμη της ψυχοπαθολογίας, πρέπει να το συμπεριλάβει άμεσα. Η εξαθλίωση του ανθρώπου είναι πολύ βλαβερή για τη ζωή του.
Το λέει και η Ψυχιατρική και η Ψυχολογία και η Κοινωνιολογία, swell.
Δήμο, όπως ξέρεις έχω ήδη εκφράσει τις απόψεις μου σχετικά με το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Δεν έχω να προσθέσω κάτι, παρά αυτό το άρθρο από το in.gr http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231198354
Την καλημέρα μου.
Δείμο
Αντιλογο
Προφανώς και δεν λέω ότι οι αυτοκτονίες την τελευταία διετία είναι τυχαίο αποτέλεσμα.
Αυτό που δεν λέω εγώ αλλά όσοι έχουν μελετήσει το θέμα, είναι ότι αυτός που αποφασίζει να αυτοκτονήσει εμφανίζει σαφώς μια ψυχολογική διαταραχή σε ποσοστό τουλάχιστον 90% των περιπτώσεων.
Προφανώς στους επιβαρυντικούς παράγοντες είναι και η κακή οικονομική κατάσταση και όπως αναφέρει ο επιστημονικός υπεύθυνος της τηλεφωνικής γραμμής «Παρέμβαση για την Αυτοκτονία 1018» ένας στους τέσσερις καλούντες αναφέρει ότι αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα.
Η συνταγογράφηση αντικαταθλιπτικών αυξήθηκε πάνω από 40% τα προηγούμενα 4 χρόνια στην Ευρώπη,με τους γιατρούς να δηλώνουν ότι τους επισκέπτονται όλο και περισσότεροι ασθενείς με ανησυχίες για οικονομικά θέματα.
Στην κατοχή πάντως σε οικονομικές συνθήκες κατά πολύ χειρότερες δεν είχαμε αύξηση των αυτοκτονιών.
Ο καθηγητής Andrew Oswald από το Πανεπιστήμιο Warwick,δίνει την εξήγηση ότι όσοι αισθάνονται ότι είναι δυστυχείς σε σχέση με τους γύρω τους μπορεί να αισθάνονται ιδιαίτερα αδικημένοι από τη ζωή.
Αυτές οι αντιθέσεις μπορούν με τη σειρά τους να αυξήσουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας.
Οι κακές εποχές μπορούν να είναι πιο υποφερτές σε ένα περιβάλλον όπου όλοι οι άλλοι είναι και αυτοί δυστυχείς.
Τέλος δε από έρευνα στην Ελλάδα διαπιστώθηκε ότι οι δείκτες αυτοκτονιών σχετίζονται αντίστροφα με τον αριθμό των δημόσιων ή ιδιωτικών δομών ψυχικής υγείας .
Κώστα, συμφωνούμε απολύτως. Ευχαριστώ για το σύνδεσμο.
Αθεόφοβε, οπότε μάλλον συμφωνούμε, υπό την έννοια ότι οι κοινωνικές συνθήκες (οικονομικό αδιέξοδο, ανεργία, αίσθημα κατωτερότητας/πτώση αξιοπρέπειας σε συνδυασμό με τα προηγούμενα) διαμορφώνουν ψυχοπαθολογικές καταστάσεις.
Δε συμφωνώ απόλυτα με τη συγκριτική θέση, αν και η αντίληψη της φτώχειας και της ένδειας είναι εντελώς υποκειμενική. Ο Oswald (αν θυμάμαι καλά από μία παρουσίασή του) και πολλοί κοινωνιολόγοι σημειώνουν τη σημασία της σύγκρισης και της αίσθησης ένδειας μέσα στο υπερκαταναλωτικό μοντέλο (δηλαδή, κάποιος αισθάνεται φτωχός επειδή δεν μπορεί να καταναλώσει).
Ωστόσο, σήμερα, όλοι ξέρουμε τι γίνεται και κάθε σύγκριση μένει μετέωρη αφού όλοι περνάμε τα ίδια (αναλογικά και όλοι κλαιγόμαστε, δικαίως ή αδίκως, άλλο θέμα).
Ουσιαστικά, όπως το αντιλαμβάνομαι κοινωνιολογικά ο αυτόχειρας (ή αποπειρώμενος αυτοχειρίας) συγκρίνει τον εαυτό του, την ζωή του, με την πρότερη κατάσταση. Έχουμε δηλαδή σύγκριση με το βίωμα ή το όραμα/όνειρο, όχι με το κοινωνικό περιβάλλον.
Ο συνταξιούχος κι ο δάσκαλος με το λέκτορα (πιο δημοσιοποιημένες περιπτώσεις) ή προχτές ο μουσικός/στιχουργός δεν έκαναν συγκρίσεις με τον περίγυρο.
Αθεόφοβε,
Ουσιαστικά δεν διαφωνούμε. Προφανώς και κατά κανόνα όταν εξετάζουμε είτε αυτοχειρία, είτε αυτοκτονική διάθεση η ψυχική διαταραχή υπάρχει. Και δεν αφορά μόνο οικονομικά προβλήματα μιας και σε πολλές περιπτώσεις αυτά δεν υπάρχουν σε αυτόχειρες. Εκεί που θα διαφωνήσω είναι στο παράδειγμα της κατοχής και της τότε εξαθλίωσης. Ένα πλήθος ψυχικών διαταραχών (διαταραχές πανικού, αγοραφοβία, γενικότερες διαταραχές που σχετίζονται με το άγχος και το στρές) που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την κατάθλιψη και την όξυνση της αν δεν αντιμετωπιστεί, ονομάζονται και ασθένειες του «σύγχρονου» δυτικού κόσμου ή δυτικού τρόπου ζωής. Είναι όμως συνυφασμένες με την οικονομική κατάσταση του «ασθενή» σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν εμφανίζονται σε χώρες που μπορεί να κυριαρχεί η δυστυχία λόγω οικονομικής εξαθλίωσης. Στη χώρα μας η εμφάνιση τους αποτελεί αποτέλεσμα του τρόπου ζωής μας την τελευταία τριακονταετία. Κατ αντιστοιχία, το ίδιο συμβαίνει και με τα αντικαταθλιπτικά. Ειδικότερα την τελευταία δεκαετία, η εξέλιξη τους απέβαλε πολλές παρενέργειες και προκάλεσε τεράστια αύξηση όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική. Τέλος θα συμφωνήσω πως «Οι κακές εποχές μπορούν να είναι πιο υποφερτές σε ένα περιβάλλον όπου όλοι οι άλλοι είναι και αυτοί δυστυχείς» Πρέπει όμως πρώτα να περάσει το σοκ της απότομης αλλαγής και η παγίωση της θέσης. Στο μεσοδιάστημα η κατάσταση είναι μάλλον εκρηκτική.
Τά ‘χουμε ξαναπεί, άρα, βασιζόμενος στο «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα» να περιοριστώ απλά στην απορία του αν χαμπαριάζεις πως όταν θυμώνει ο κάθε ψυχικά διαταραγμένος τουμπανιάρης και σπάει το τούμπανό του εσύ Δήμο το θεωρείς πολιτική πράξη που αποδεικνύει τις τοποθετήσεις σου. Και η απορία αυτή μόνο σε μια ερώτηση ,μπορεί να οδηγήσει: «Πότε, με χρόνια με καιρούς, θα σταματήσει να παραμυθιάζεται ο Ρωμιός…»
Δημήτρη, ίσως είμαι ηλίθιος και παραμυθιάζομαι, μαζί με μερικές χιλιάδες ακόμα ανθρώπους. Ίσως όμως και να σφάλλεις. Ίσως πάλι να μην κατάλαβες ότι δεν μιλώ για πολιτικές πράξεις, αλλά για αριθμούς και πραγματικές καταστάσεις στη βάση τους που τις ερμηνεύω. Εσύ θες να πιστεύεις ότι τυχαία υπάρχει αύξηση. Δικαίωμά σου...
Δήμο, το ότι λες πως πιστεύω ότι είναι τυχαία η αύξηση αποδεικνύει ότι ποτέ δεν ακούς τις απαντήσεις που σου δίνονται ή τα επιχειρήματα που σου προβάλουν αν καταρρίπτουν κατά κάποιο τρόπο το παραμύθιασμα.
Όταν ένας δυνατός αέρας ρίξει ένα τοίχο, φταίει ο αέρας, ή φταίει ο χτίστης του τοίχου, ή τα υλικά του τοίχου –εφ’ όσον δεν πέφτουν όλοι οι τοίχοι με τον συγκεκριμένο αέρα;
Είναι, απλώς, "παράπλευρες απώλειες".
Στην "πολιτική της χρηματαγοράς", οι άνθρωποι είναι νούμερα και στατίστικς.
Βέβαια κάποτε η οικονομία ήταν ένα τμήμα της ηθικής και της πολιτικής φιλοσοφίας. ενώ σήμερα είναι αέρας,
και μάλιστα αέρας κοπανιστός!
Ρε, Δημήτρη, καλά ο τοίχος (άστοχος ο παραλληλισμός ανθρώπων και τοίχων), αλλά τι ευθύνεται για την αύξηση; Πες εσύ, ίσως εγώ δεν άκουσα όντως
Σπίθα, σε ένα πόλεμο οι παράπλευρες απώλειες και οι άμαχοι είναι που ορίζουν το μέγεθος της φρικαλεότητας ενός πολέμου.
Δήμο, αν έχεις χρόνο πέρνα μια βόλτα από εδώ http://roadartist.blogspot.gr/2012/05/casus-belli.html και διάθεσε 10 - 11 λεπτά από το χρόνο σου για να απολαύσεις μια εξαιρετική ταινία μικρού μήκους που "δένει" άριστα με τις σκέψεις αλλά και την ανάρτησή σου.
Καλό μήνα.
Καλησπέρα. Εγώ πάντως το θέμα της αυτοκτονίας το αντιμετωπίζω/φιλοσοφώ ως μια ΑΠΟΦΑΣΗ. Δεν την κατακρίνω ούτε την επικρίνω.
Είναι μία απόφαση όπως είναι απόφαση το
α)αν θα πάρεις ένα δάνειο με ληστρικούς από το δανιστή όρους,
β) αν θα κρατήσει ή θα ρίξει το παιδί της μία έγκυος,
γ) αν θα διαπράξω μια ληστεία με τον κίνδυνο να φάω 10,20,30 χρόνια φυλακή,
δ) αν θα ζήσω τίμια ή απατεωνίστικα, κτλ.
Γιατί να μη δώσω στον αυτόχειρα το δικαίωμα της ορθής (κατ' αυτόν) επιλογής/απόφασης;
Έτσι αποφάσισε, έτσι έπραξε.
Κώστα, ανταποδίδω τις ευχές και σ'ευχαριστώ για το σύνδεσμο.
Καλύτερε, δεν είναι θέμα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την πράξη (προσωπικά διαφωνώ) ή αν είναι ήρωας ή δειλός ο αυτόχειρας. Το ζητούμενο είναι υπάρχει μία κατάσταση, μία ραγδαία αύξηση της αυτοκτονικότητας, που συνδέεται με τη λιτότητα και την ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχει μία καραρρέουσα κοινωνική πραγματικότητα και αυτή πρέπει -αφού την ερμηνεύσουμε και την εκτιμήσουμε ως τέτοια- να την αντιμετωπίσουμε.
Δήμο, με «τοίχο» σκεφτόμουνα τείχη/οχυρό/κάστρο. Αν τώρα διάβασες τοίχο και σκέφτηκες ότι εννοούσα «ντουβάρι»… οι παραλληλισμοί και οι μεταφορές συνήθως γίνονται στο μάτι του βλέποντος…
Όσο για το τι ευθύνεται για την αύξηση, είναι η παλιά συζήτηση περί αιτίων και αφορμών, όπου εσύ δίνεις στις αφορμές υφή αιτίων.
Αχ, ρε Δημήτρη, τη διγλωσσία μας... ΟΚ. Δε φταίω εγώ, αλλά καταλαβαίνω γιατι έγινε το λάθος. No problem. Βλέπεις, άλλο έγραφες, άλλο εννοούσες γιατί η διαφορά είναι μεγάλη. Τέλος πάντων.
Από εκεί και πέρα, δεν κάνω τις αφορμές αίτια, αλλά τα αίτια τα ίδια θέτω. Δες και πιο πάνω τα άλλα σχόλια δες και τον πίνακα.
Δήμο, δεν ξέρω κατά πόσο φταίει η διγλωσσία… και φυσικά δεν έγραψα άλλο εννοώντας άλλο. Εγώ έγραψα ότι ένας δυνατός αέρας έριξε μερικούς τοίχους. Το να αφήνει κανείς ελεύθερη την απόδοση, του αν ο άλλος καταλάβει «κάστρο» ή «ντουβάρι», απλά δίνει πιο …ενδιαφέρον στην συζήτηση :-)
Δήμο, για πολλοστή φορά μετά την άλλη εκείνη συζήτηση περί αυτού, αν η κρίση ήταν η αιτία των αυτοκτονιών θα είχαν αυτοκτονήσει όλοι. Η κρίση ήταν η αφορμή με την οποία εκείνοι των ανθρώπων που ήταν πιο ευάλωτοι, λόγω, σαφώς, προσωπικών προβλημάτων πνευματικής σταθερότητας και υγείας, αυτοκτόνησαν. Λόγω της κρίσης αυξήθηκε ο αριθμός αυτοκτονιών, αλλά τα αίτια προϋπήρχαν σε εκείνους που ήταν πιο ευάλωτοι στην κρίση. Και αυτό δεν είναι Γιάννης ή Γιαννάκης: έχει τρομερή σημασία το αν αποδίδουμε στην οικονομική κρίση υφή αιτίου ή αφορμής.
Όντως η λιτότητα και η ύφεση της οικονομίας μπορούν να συνδέονται με την αύξηση των αυτοκτονιών. Πιστεύω όμως οτι αποτελλούν αφορμές και όχι αίτια για τις αυτοκτονίες.
Τις αφορμές ούτε να τις προβλέψουμε μπορούμε και κατ΄επέκταση ούτε να τις αντιμετωπίσουμε.
Τα αίτια, από την άλλη, μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε, αλλά αντιμετωπίζοντάς/διορθώνοντάς τα ίσως δημιουργήσουμε νέα αίτια για άλλους δυνητικούς αυτόχειρες. Οπότε το αποτέλεσμα θα είναι να αποθαρρύνουμε κάποιους αλλά να ενθαρρύνουμε κάποιους άλλους.
Γι αυτό λέω οτι αντιμετωπίζω την αυτοκτονία σαν μια απόφαση καθαρά προσωπική.
Δημήτρη, συγνώμη, αλλά όταν λέμε τοίχο εννοούμε τον τοίχο ενός σπιτιού που είναι από τούβλα (πλην παραδοσιακών κατοικιών) και σχεδόν ποτέ ενός κάστρου. Το τείχος είναι μία άλλη λέξη που επίσης μεταφράζεται ως wall ακόμα και με την έννοια του fortress. Τώρα τι εννοούσες και τι κατάλαβα, είναι άλλο θέμα. Αλλά αφού διευκρινίστηκε, δε βλέπω γιατί συνεχίζουμε. Και για να μην έχεις ενστάσεις, ζητώ συγνώμη και τελειώνει η κουβέντα.
Ακόμη μία φορά θα πω ότι η ψυχολογία του ατόμου δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαφορετική/υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας και των κοινωνικών συνθηκών γύρω μας. Τα προσωπικά βιώματα και η αντίληψη του εαυτού μας μέσα στο κοινωνικό σύνολο είναι εντελώς διαφορετικές. Για τον ίδιο λόγο δεν είμαστε όλοι οπαδοί της ίδιας θρησκείας, της ίδιας ομάδας ή του ίδιου κόμματος. Επειδή έχουμε διαφορετικά βιώματα κι αντιλήψεις για τα πράγματα, διαφορετική επίσης ψυχολογία.
Κάποιοι είναι πιο ευάλωτοι, ευαίσθητοι, δειλοί (ό,τι θες πες) και αντιμετωπίζουν διαφορετικά την κρίση. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ευθύνεται η κρίση. Εξάλλου, όταν μιλάμε για αλματώδεις αυξήσεις ενός φαινομένου τότε αναζητούμε τα κοινά στοιχεία στις υποθέσεις.
Για κάποιον ως αίτιο είναι η οικονομική δυσκολία, που πριν ήταν υποφερτή ή έδινε λόγους να παλέψει κάποιος, αλλά όχι σήμερα. Για άλλους είναι άλλα τα αίτια. Όλα όμως τα ατομικά αίτια συνδέονται μεταξύ τους σε έναν παρονομαστή. Διαφωνείς σε τούτη τη διατύπωση;
Καλύτερε, αυτό που λες είναι σαν τη θέση του Δημήτρη/thinks. Παραβλέπεις τη σημασία του κοινού παρονομαστή σε ένα σύνολο πραγμάτων και τον υποκειμενισμό των συναισθημάτων και της αντίληψής μας για τα πράγματα.
Δεν αντιμετωπίσαμε μια ερωτική απογοήτευση (απλό και καθημερινό ψυχικό πρόβλημα) με τον ίδιο τρόπο ούτε ένα χωρισμό. Πόσο μάλλον δυσεπίλυτα προβλήματα.
Στο δήμο βλέπω κόσμο που κλαίει και παρακαλάει για δουλειά ή για λίγα μακαρόνια. Βλέπω ανθρώπους που φωνάζουν κι απαιτούν. Βλέπω ανθρώπους που δε μιλούν και το λένε ψιθυριστά. Κάποιοι ζητούν από το γείτονα κι άλλοι από κανέναν. Και κάποιος αποφάσισε να "φύγει" (το έκρινε πιο αξιοπρεπές πχ, εσύ ίσως το κρίνεις δειλία ή εγώ κάτι άλλο, λίγη σημασία έχουμε εμείς).
Συμφωνώ και αντιλαμβάνομαι την έννοια του κοινού παρονομαστή. Αυτό που θέλω να πω είναι οτι ο παρονομαστής δεν είναι και τόσο κοινός (ίδιος) όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Σε ένα μαθηματικό πρόβλημα π.χ μπορεί κάποιος να σου πει να βάλεις για παρονομαστή τον αριθμό π.
Εσύ μπορεί να βάλεις τον αριθμό 3,14 εγώ μπορεί να βάλω τον αριθμό 3,14159 και κάποιος άλλος τον αριθμό 3,141592653. Και οι τρεις σωστοί θα είμαστε.
Θέλω να πω οτι το "πρόβλημα" της αυτοκτονίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και να πει κα΄ποιος οτι μπορεί να το λύσει. Μπορεί με κάποια μέτρα να αντιμετωπίσει κάποιες αιτίες και αφορμές που οδηγούν στην αυτοκτονία αλλά ταυτόχρονα θα δημιουργεί νέες αφορμές και αίτια για κάποιους άλλους.
Γι αυτό δεν κρίνω την αυτοκτονία, ούτε φυσικά τον αυτόχειρα. Είναι καθαρά μια δική του απόφαση και δεν θα αφίσω δικούς μου συναισθηματισμούς και θεωρίες να κρίνουν την πράξη του. Έτσι γούσταρε, έτσι έκανε.
Εάν "ψάξουμε" όλες τις αυτοκτονίες σίγουρα θα βρούμε στοιχεία για να κατακρίνουμε τον αυτόχειρα και σίγουρα θα βρούμε στοιχεία που θα τον επικρίνουμε για την πράξη του. Οπότε πάσο.
Είναι ενδιαφέρον για μένα Δήμο να συνεννοηθούμε σ’ αυτή την ορολογία χωρίς να είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε. Λες ότι «η ψυχολογία του ατόμου δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαφορετική/υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας και των κοινωνικών συνθηκών γύρω μας» Και, είναι αυτό σωστά διατυπωμένο. Τώρα, αν ένα άτομο πιστεύει ότι αεροπλάνα ψεκάζουν χημικές ουσίες λόγω συνομωσίας σκοτεινών δυνάμεων, τι λέει αυτό για την κρίση και υποκειμενική αντίληψη του ατόμου. Όταν κάποιος λέει ότι αυτοκτονεί γιατί δεν θέλει να είναι φτωχός, και άλλοι δεν αυτοκτονούν αλλά επιβιώνουν, τι λέει αυτό για την υποκειμενικότητα που φέρνει την αυτοκαταστροφή. Δεν βλέπεις εσύ ότι ο άνθρωπος που αυτοκαταστρέφεται για οποιαδήποτε δικαιολογία διαλέγει μια παρα-φύση λύση που η ίδια υποδεικνύει δυσλειτουργία;
Τώρα στο ψητό: Λες ότι «Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ευθύνεται η κρίση», άρα θέλεις να αποδόσεις ευθύνη στην κρίση. Κανένα πρόβλημα. Η κρίση ευθύνεται σαν αφορμή η οποία έφερε στην επιφάνεια τα προσωπικά προβλήματα εκείνων που σαν αποτέλεσμα αυτοκαταστράφηκαν. Έτσι το δέχομαι, αλλά την τελική ευθύνη την έχει το ατομικό, προσωπικό πρόβλημα του ανθρώπου που διάλεξε αυτοκαταστροφή. Απόδειξη: Εσύ που δεν έχεις τέτοιο προϋπάρχον πρόβλημα δεν αυτοκτόνησες.
Όσο για τον «παρονομαστή»… εδώ με μπέρδεψες, η δεν διάβασα σωστά… για κάντο μου λίγο πιο λιανά: ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής πιανού;
Σωστό αυτό που λες, καλύτερε. Ωστόσο, εδώ δε μιλάμε για μια κατάσταση οριακής αύξησης ή για σταθερό ή περιοδικό φαινόμενο. Αλλά για μία απότομη αλλαγή που εμφανίζεται "συμπτωματικά" από ένα χρονικό σημείο και μετά. Κοινωνιολογικά μία ερμηνεία αναζητάται σε τέτοιες αλλαγές μόνο στην κοινωνία. Αυτό που λες είναι σωστό απόλυτα μόνο αν μιλάμε για οριακές αλλαγές ή σταθερές τιμές.
Εξάλλου, παραβλέπουμε στη συζήτηση, τα σχόλια των υπευθύνων της ειδικής γραμμής βοήθειας, που μιλούν για τρομακτική αύξηση την τελευταία διετία (ιδιαίτερα το 2011) ανθρώπων στα πρόθυρα αυτοκτονίας που δίνουν έμφαση στα οικονομικά τους προβλήματα.
Δημήτρη, στο πρώτο μέρος του σχολίου θα φανεί ότι έχει πρόβλημα στην κρίση του κι ότι βλέπει κάποιος με άλλο μάτι τα ίδια πράγματα. Φυσιολογικό βέβαια.
Ωστόσο, στην αυτοκτονία πρέπει να υπερπηδήσει τον έμφυτο φόβο του θανάτου. Δηλαδή, έρχεται το άτομο και ξεπερνά αυτό που του όρισε η φύση. Και τούτο το κάνει συνειδητά πια (πλην γενετικών ανωμαλιών). Η λειτουργία αυτή είναι παρά-φύση, βεβαίως, και στη δυτική ηθική απορριπτέα.
Αλλά αυτά ισχύουν όταν μιλάμε για αυτοκτονίες σε φυσιολογικές συνθήκες, για οριακή ή μηδαμινή αύξηση της αυτοκτονικότητας. Δηλαδή από ένα σημείο και μετά αναζητούμε στην κοινωνία τις άλλες αιτίες (μόνο κοινό σημείο στην απότομη αύξηση μετά το 2010 είναι η πολιτική λιτότητας).
Υποβαθμίζεις το ρόλο των κοινωνικών συνθηκών και της κρίσης. Το κάθε άτομο αντιδρά διαφορετικά στις ίδιες καταστάσεις. Δεν είναι θέμα διαχωρισμού αφορμή ή αιτίων. Όλα είναι αίτια σε ένα πλέγμα. Αλλά το μόνο κοινό μεταξύ όλων των αιτίων είναι η οικονομική κρίση.
Άμα είχαν καταστραφεί σπίτια, δρόμοι, οικονομία κλπ., από ένα σεισμό και αυτοκτονούσαν περισσότεροι από συνήθως θα έλεγες ότι έχει ευθύνη ο σεισμός;
Μα, δε βλέπεις ότι πιθανολογείς, ενώ εγώ προτείνω (κάτι που ούτως ή άλλως λένε οι ειδικοί) μία ερμηνεία γεγονότων;
Με το να μην απαντάς σε ερωτήσεις απλά δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση.
Ίσως να κάνω λάθος για σένα Δήμο… ίσως και εσύ να αυτοκτονείς, αλλά εσύ φαίνεται προτιμάς να μηδενιστείς πιστεύοντας ότι σού πήραν την ζωή οι κακοί στους ταξικούς πολέμους κατά της μεσαίας τάξης… ο καθένας το βιολί του και ότι τον βολεύει στην ονείρωξη. Ίσως οι νέοι μια μέρα να βρουν την σπονδυλική στήλη να αναλάβουν τις ευθύνες που εσύ διώχνεις από πάνω σου καρφιτσώνοντας τες στα τοτέμ που σε βάλαν να υιοθετήσεις στα νιάτα σου. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να πιστεύω ότι είσαι κατά βάθος καλό παιδί και έχεις ελπίδες…
Η τόση ευγένεια εδώ πέρα λιγώνει. Δεν μου πέφτει λόγος βέβαια. Δήμε, συγνώμη για την οικειότητα, έτσι ακούω να σε προσφωνούν, κάνεις ότι δεν ακούς πως ο Δημήτρης, που αλλιώς υπογράφει, σου λέει πως αυτοί που αυτοκτονούν είναι ή σπάταλοι ή τεμπέληδες ή χαζοί ή τέλος πάντων άνθρωποι χωρίς καλά υλικά, άνθρωποι που δεν έκαναν τη μπάζα τους, δεν τα έπιασαν, που αρκέστηκαν στον μισθό τους, το μεροκάματό τους, τη σύνταξή τους, που τα καλοκαίρια ήταν τζίτζικες και γύρναγαν στα νησιά, που έπιναν το ουζάκι τους τα σαββατόβραδα και μάλωναν ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό.. Με άλλα λόγια σου λέει, αν ένας τέτοιος (γιατί για τέτοιους μιλάμε και όχι για τους άλλους) αυτόχειρας είχε τώρα λεφτά θα τον έριχνε ο αέρας; Όχι φυσικά λέω εγώ και φαντάζομαι πως όλοι αυτό λέμε. Έλα που όμως, πες στο Δημήτρη σου, μερικοί προτιμάνε να ζήσουν τη ζωή τους σαν μελλοθάνατοι (γιατί τέτοιοι είμαστε) άνθρωποι παρά σαν μελλοθάνατα, και κουρδισμένα από Γερμανούς, ρομπότ με λεφτά.
Με όλο το θάρρος κι εγώ, Ανώνυμε, (άνευ οιουδήποτε ονόματος), να διορθώσω ότι σε καμία περίπτωση δεν λέω αυτά που αποδίδεις στο πληκτρολόγιό μου. Όταν εγώ δεν είχα να φάω έχτισα εταιρεία από ένα υπόγειο με τούβλα για τοίχο και μπετό για πάτωμα, σε μέρος που ήταν απελευθερωμένα τα επαγγέλματα. Και όταν ένας στο σύνταγμα αυτοκτονεί γιατί η σύνταξή του ήταν μόνο 1500 Ευρώ εν έτι 2012, αναρωτιέμαι τι θέση έχει αυτός ο δυστυχισμένος άνθρωπος στο πάνθεον των ταξικών αγώνων του Δήμου ο οποίος τον χρησιμοποιεί σαν στατιστική για την γραμμή του…
Δημήτρη, πες σε παρακαλώ οι 200 περιπτώσεις είχαν σύνταξη 1500€; Πού έθεσε τους "ταξικούς αγώνες"; Το ίδιο κείμενο έχουμε εμπρός μας; Όταν πεινάς έχει κάποιες λίγες επιλογές: εγκληματείς ή αυτοκτονείς. Βλέπεις επίτηδες κι έχοντας μία δομημένη άποψη προσπαθείς να ξεπεράσεις τον άλλο δείκτη της κοινωνικής ύφεσης την εγκληματικότητα. Ή κι οι εγκληματίες είναι ασθενείς ή αρνείσαι κι εδώ αυτό που ειδικοί δέχονται;
Και 'γω, με όλο το θάρρος, (τί ευγένειες..) σου λέω thinks-Δημήτρη πως ο άνθρωπος σε ρωτάει καθαρά να του πεις γιατί έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες κατακόρυφα. Κυκλοφορεί κανένας νέος ιός; Αυξήθηκαν οι τιμές των τούβλων και του τσιμέντου και δεν μπορούν να στήσουν εταιρίες τη στιγμή που πεινάνε; Όσο για το όνομά μου, τι να το κάνεις, εδώ χάνει ο σκύλος τον αφέντη του.. Ελένη Κ. όπως είδες υπογράφω, αλλά επειδή έχω βγάλει κακό όνομα απέφυγα να το θέσω μη και σας τρομάξω. Τον κτήτορα πάντως δηλώνω πως τον εκτιμάω.
Κάτι παραπάνω από Πολάνσκι:
http://nonews-news.blogspot.gr/2012/06/blog-post_128.html
Δήμο, ο καθένας βλέπει τον κόσμο από τα δικά του μάτια, και το να εξηγώ πως τον βλέπω εγώ καθώς μου λες πως τον βλέπεις εσύ δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά πρέπει να πείσεις εσύ εμένα ή εγώ εσένα μια και σαφώς οι ματιές μας διαφέρουν. Εγώ πάντως, πρώτον δεν βλέπω μόνο τις επιλογές του να εγκληματήσεις ή να αυτοκτονήσεις –βλέπω και άλλες επιλογές που έχω κάνει εγώ. Επίσης είναι γνωστό ότι προσωπικά πιστεύω πως η αυτοκτονία οφείλεται σε δυσλειτουργία του εγκεφάλου, έστω και προσωρινή, και λυπάμαι για οποιονδήποτε αυτόχειρα όπως θα λυπόμουνα για οποιονδήποτε ασθενή, με καρκίνο είτε του κορμιού είτε της ψυχής.
Ελένη Κ., δεν ήξερα ούτε με ενδιαφέρει αν «έχεις βγάλει κακό όνομα». Θα χρειαζόταν κάτι ισχυρότερο από το «κακό» σου όνομα για να με τρομάξεις. Και δεν νομίζω ότι μιλάω «ευγενικά» στον Δήμο, αλλά αν το νομίζεις εσύ και το βλέπεις σαν σκανδάλη ειρωνείας, κανένα πρόβλημα, μίλα μου με όποιο τρόπο σε κάνει να αισθάνεσαι πιο άνετα. Το ξέρω ότι ο Δήμος με ρωτάει γιατί οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί, και του έχω ήδη απαντήσει και εγώ και άλλοι σε μακρήγορες συζητήσεις στο μπλογκ μου και εδώ. Η απάντηση που του έχω ήδη δώσει είναι ότι η αυτοκτονία, η οποία πάντοτε και εξ’ ορισμού οφείλεται σε μόνιμη ή και προσωρινή δυσλειτουργία του εγκεφάλου (του νευρικού συστήματος) γίνεται με αφορμή την μετάφραση των συνθηκών διαβιώσεως από τον αυτόχειρα. Όταν οι συνθήκες διαβιώσεως αλλάξουν δραστικά, θα επηρεάσουν ανάλογες ομάδες ανθρώπων. Οι αυτοκτονίες θα αυξάνονταν είτε λόγω οικονομικής κρίσης, πολέμου, σεισμών, επιδημιών, κλπ., κλπ., και σε κάθε περίπτωση ενώ ο δείκτης θα αυξανόταν θα αυτοκτονούσαν διαφορετικοί άνθρωποι: δηλαδή, ενώ η οικονομική κρίση είναι μια αφορμή για τις συγκεκριμένες αυτοκτονίες, δεν είναι η αιτία. Η αιτία είναι παθολογική και για να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας αυτούς να μην αυτοκαταστραφούν, θα ήταν πιο καίριο και άμεσο να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα σαν πρόβλημα υγείας παρά να κυνηγάμε την αφορμή. Γιατί αφορμές υπάρχουν πολλές και τυχαίες, ενώ τα αίτια είναι περισσότερο προσδιοριζόμενα και ποιο άμεσα αντιμετωπιζόμενα. Επίσης διαφωνώ μονίμως με τον Δήμο στην ορολογία αίτια/αφορμή.
Σε ευχαριστώ που μου δίνεις ένα τόσο μεγάλο κείμενο (είδες πόσο κολλητική είναι η ευγένεια;) αλλά γιατί τόση πρεμούρα να μην "αυτοκαταστραφούν οι συνάνθρωποί μας" πεθαίνοντας και να μην "αυτοκαταστραφούν οι συνάνθρωποί μας" ζώντες. Εδώ μπαίνει ένα μείζων φιλοσοφικό πρόβλημα πανάρχαιο: To be or... Η γνώμη μου είναι πως καλύτερα θα ήταν να ρωτούσαμε την φύση. Τι θέλει επάνω της, ή μάλλον τι χρειάζεται, πολλούς με το μνημόνιο ή λίγους ελεύθερους;
..και κάτι ακόμα, φοβάμαι τους ανθρώπους όταν γίνονται εταιρίες.
..ακόμη και φιλικές, ακόμη και οικογένειες.
Ελενι Κ., εφ’ όσον φοβάσαι τους ανθρώπους που γίνονται εταιρείες, εγώ πρέπει να σε τρομοκρατώ, γιατί αν και είμαι πρόεδρος, κλητήρας και θυρωρός μόνος μου, και δεν ελπίζω τίποτα παρά μόνο ότι μπορώ να δημιουργήσω μόνος μου, δεν φοβάμαι τίποτα –εκτός από τον φόβο, και δεν σέβομαι τίποτα –αν κάτι δεν μου αποδεικνύει συνεχώς ότι αξίζει σεβασμό, και, μια και δεν επηρεάζω την ζωή κανενός και δεν αφήνω κανέναν να επηρεάσει την οικογένειά μου –πρέπει να είμαι πραγματικός εφιάλτης.
Άλλο βέβαια να «επηρεάζει» τους γύρω του κανείς, και άλλο να συνεισφέρει. Εγώ προσπαθώ το δεύτερο και γι αυτό έχω πρεμούρα, όπως λες, να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας με προσωπικά προβλήματα ψυχικής υγείας να μην αυτοκαταστραφούν –γιατί η ζωή είναι πολύτιμη. Τώρα αν οι συνάνθρωποί μας πιστεύαν ότι Λεφτά Υπήρχαν από τον ΓΑΠ και τώρα ΘΑ Υπάρξουν τα Λεφτά για τον Τσίπρα, αυτό δεν είναι πλέον ατομική ψυχική ασθένεια αλλά κοινωνικός καρκίνος, όπου ο καρκινοπαθής πιστεύει ότι δεν είναι άρρωστος αλλά απλά τον ματιάσανε και περιμένει να τον ξεματιάσει η γύφτισα να πάει σπίτι του. Αυτή η δεύτερη περίπτωση είναι πιο δύσκολη, και το μόνο το οποίο μπορούσα να συνεισφέρω ήταν να φύγω στα 17 μπας και επιζήσει η Ρωμιοσύνη κάπου αλλού.
Το ερώτημα Ύπαρξης ή Ανυπαρξίας, όπως παρουσιάστηκε στο γνωστό κείμενο )που ήρθε εδώ με την γνωστή απαίσια και ανίκανη Ελληνική μετάφραση), ήταν κατά κάποιον τρόπο έκκληση στα όπλα της επανάστασης κατά της αρχής, πολύ περισσότερο από σκέψεις αυτοκτονίας. Σε εκείνο το κείμενο η αυτοκτονία μεταφορικά αντιπροσωπεύει τον τερματισμό του κατεστημένου –όχι απαραίτητα της ζωής . Αν επιτρέπει ο Δήμος, μπορώ να σου βάλω λινκ στην απόδοση που προτείνω. Το πρόβλημα βέβαια είναι τι θεωρεί ο καθένας καλό ή κακό κατεστημένο και αυτό συνήθως είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον βαθμό ανάληψης προσωπικής και συλλογικής ευθύνης, ή την αποποίηση αυτής.
Κοίταξε Δημητράκη-παραγνωριστήκαμε βλέπεις-μας χωρίζουν παρασάγγες και δεν θα βγάλουμε τίποτα. Εγώ τους φίλους μου τους άφηνα έναν έναν από τη στιγμή που γένναγε η γυναίκα τους. Εγώ μισώ την οικογένεια, παρ' όλο που των γονιών μου έτεινε προς την ιδανική, για να σε προφτάσω και αρχίσεις τα περί τραυμάτων. Τις οικογένειες των άλλων έβλεπα και τόβαζα στα πόδια. Από την άλλη το να γεννήσω μελλοθάνατους μου έφερνε πανικό από τα δώδεκά μου. Να είσαι πάντα σίγουρος για τον εαυτό σου και οι εταιρίες σου να ευδοκιμούν.
Αθεόφοβος: "Από πλήθος ερευνών που έχουν γίνει φαίνεται πως τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να αυτοκτονήσει εμφανίζει μια ψυχολογική διαταραχή σε ποσοστό τουλάχιστον 90% των περιπτώσεων.
Η συνηθέστερη κατηγορία είναι οι διαταραχές συναισθήματος (καταθλιπτική, διπολική διαταραχή κλπ) με ή χωρίς ταυτόχρονη συνοσηρότητα."
Αυτό που θα ήταν εκπληκτικό θα ήταν να αυτοκτονήσει κάποιος ενώ είναι χαρούμενος!!!
Φυσικά και θα έχει κατάθλιψη κάποιος που έχασε τη δουλειά του και δεν έχει να φάει ή δεν έχει χρήματα να πάει στο γιατρό.
Φυσικά και θα αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα κάποιος που τον έχει τσακίσει η ζωή και δεν έχει βοήθεια από πουθενά, ούτε από νοσοκομεία, ούτε από οργανισμούς.
Μόνο ανόητοι θεωρούν τους ανθρώπους ως άψυχες μηχανές, χωρίς καμιά ευαισθησία. Και θεωρούν περίεργο που κάποιοι παθαίνουν κατάθλιψη αν μείνουν άνεργοι.
Μιλάνε μερικοί εδώ άνετα για την αυτοκτονία του άλλου. Μπορούν να σκηνοθετήσουν μία δική τους;
Ελένη και Δημήτρη, σας άφησα επίτηδες να συνεχίσετε το διάλογο. Με την Ελένη επί της ουσίας όπως είναι φανερό συμφωνώ (αν κι όπως είπε και η ίδια έχω διαφορετικό ύφος). Η διαφορά είναι στο αν θέλουμε να υποβαθμίσουμε την κοινωνική κι οικονομική κρίση ως αίτιο σε αφορμή. Οι ειδικοί δεν την υποβαθμίζουν, ούτε κι ο τύπος ούτε καν το ίδιο το Υπουργείο Υγείας που υπέγραψε τη μνημονιακή διάλυση της υγείας και της εθνικής οικονομίας.
Χριστάκη, αν και δεν ήταν αυτό το σκεπτικό του αθεόφοβου, ωστόσο, κι εκείνος υποβαθμίζει τις ψυχολογικές συνέπειες της κρίσης ιεραρχώντας τα αίτια μίας αυτοκτονικής τάσης. Μερικές φορές όμως η ιεράρχηση παραπλανεί, ειδικά όταν μιλάμε για χιλιάδες ατόμων.
Ανώνυμε, δώσε συμβουλές και ακολουθούμε τα βήματά σου.
Έχουν χρέος αυτοι που αυτοκτονούν να πάρουν ταυτόχρονα μαζί τους και τους αυτουργούς και ενόχους!!!!
Στο χέρι μας είναι, ανώνυμε...
Πολύ συχνά οι στατιστικές των κοινωνικών επιστημών δεν λένε τίποτα για το ποιο είναι το αίτιο και πιο είναι το αποτέλεσμα. Απλώς δείχνουν μια συσχέτιση.
Προφανώς και υπάρχει συσχέτιση αυτοκτονίας και ψυχικού προβλήματος. Προφανώς και υπάρχει συσχέτιση οικονομικών προβλημάτων και ψυχικών προβλημάτων.
Η διαφορά είναι ότι οι νεοφιλελεύθεροι λένε "έλα μωρέ, αυτοί ήταν προβληματικοί άνθρωποι". Και το λένε σαν να είναι βρισιά!
Μα και βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι τριγύρω μας και πολλές φορές αυτοί δημιουργούν τα πιο όμορφα πράγματα και δίνουν αγάπη και ζεστασιά στη ζωή. Η κοινωνία και το κράτος έχουν την υποχρέωση να τους παρέχουν μια μίνιμουμ ασφάλεια ώστε να επιβιώνουν.
Οι νεοφιλελέυθεροι όμως δεν πρόκειται να το δεχτούν αυτό. Είναι υπέρ του κοινωνικού δαρβινισμού, δηλαδή υπέρ μιας κοινωνίας άλογων ζώων κι όχι λογικών και κοινωνικών ανθρώπων που βοηθούν και προστατεύουν τα πιο αδύνατα μέλη τους. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται απλά για μισάνθρωπους...
Συμφωνούμε, απόλυτα, Χριστάκη.
Κανείς από σας δεν σκέφτηκε, την ΜΑΥΡΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, την μεθοδική καλιέργια μιζέριας και ηττοπάθειας. Το έκανα εγώ για σας, εδώ http://mikro-trompaktiko666.blogspot.gr/
Φινέα, ενδιαφέρουσα άποψη, αλλά δε δικαιολογείς, φίλε, την τρομακτική αύξηση της αυτοκτονικότητας. Μένεις μόνο σε ένα γεγονός. Τόσο απλά ξεγράφεις τις άλλες χιλιάδες;
Δημοσίευση σχολίου