Αγορές vs λαός: 1-1

Τελείωσαν οι εκλογές κι ίσως αρχίσουμε πάλι τις ετοιμασίες για νέο γύρο, ωστόσο, το αποτέλεσμα τους/μας εξέπληξε όλους. Ακόμα και οι πιο μυημένοι ενώ αφουγκράζονταν τους κραδασμούς, δε φαντάζονταν τέτοια πτώση, τέτοιο μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος. Οι αναλυτές -+πασχίζουν να δουν τι έφταιξε, γιατί νίκησε ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί επικράτησε η Χρυσή Αυγή. Τρομοκρατήθηκαν από το φασιστικό και το αριστερό σκαμπίλι των Ελλήνων ψηφοφόρων[1].

Ήδη από την Κυριακή το βράδυ παγωμένοι (αν και από καιρό προετοιμασμένοι από τον αόρατο θίασο και τις κραυγές αγωνίες, τα αίμα των αυτοχείρων, τις ουρές των συσσιτίων, τις λιποθυμίες μαθητών, τις ουρές στον ΟΑΕΔ) πολιτικοί και δημοσιογράφοι, απολογητές και στρατευμένοι κήνσορες, κατηγορούσαν τους πολίτες για την επιλογή τους, θλιμμένοι έκαναν λόγο για ψήφο οργής ή απλά διαμαρτυρίας. Δεν είμαστε εκλογολόγοι, αλλά θέλουμε να καταθέσουμε μερικές σκέψεις.

Είναι πολύ εύκολο να δούμε την κατά 75% πτώση του ΠΑΣΟΚ (30% περίπου επί του εκλογικού σώματος) και περίπου 50% πτώση της ΝΔ. Επίσης, εύκολο, αλλά πολύ επιπόλαιο, θα ήταν να δούμε τις μετακινήσεις προς οικείους χώρους ως συγκοινωνούντα δοχεία. Αλλοτινά όμως προπύργια της δημοκρατίας άλλαξαν χρώμα και γέμισαν με ισχυρές πινελιές μαύρου.

Βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι η μεσαία τάξη[2] και οι πιο παραγωγικές ηλικίες (35-55) κινήθηκαν προς το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ακριβώς είναι και η μεγάλη επιτυχία του κ. Τσίπρα. Βέβαια, σε αντιδιαστολή η ύπαιθρος ακόμη μία φορά κινήθηκε στον παραδοσιακό πατριωτικό χώρο.

Εκείνοι όμως που έχουν τον πιο δυναμικό λόγο -οικονομικό και  πολιτικό- στη χώρα κινήθηκαν πιο αριστερά ξεπερνώντας την προπαγάνδα ετών. Αντιλήφθηκαν πως το ΠΑΣΟΚ εξυπηρέτησε συγκεκριμένα συμφέροντα. Ουσιαστικά δε μιλάμε καν για τη γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά για τη μεσογενιά και τα παιδιά εκείνων που πολέμησαν τη δικτατορία. Κανείς δε βίωσε χούντα, κανείς δεν αγωνίστηκε εναντίον της, αλλά όλοι γνώρισαν τη δημοκρατία. Μία δημοκρατία της οποίας όμως τη δεδηλωμένη το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ απεμπόλησαν, τόσο με τη συνεργασία τους με τα χουντικά στραγονίδια (που μούσκευαν  τακτικά τις τηλεοπτικές μας οθόνες τους και γιγάντωσαν τον εγχώριο φασισμό) όσο και με την επίμονη άρνησή τους να ζητήσουν τη γνώμη των Ελλήνων πολιτών.

Οι Έλληνες πολίτες δεν αναγνωρίζουν τη συνευθύνη που θέλησαν να του επιβάλουν. Τα κέρδη των τραπεζών και των δανειστών ή των ελίτ ήταν πολλαπλάσια εκείνων των ψίχουλων που έκλεβαν οι πολίτες για να επενδύσουν αλλού (είναι γνωστή η θέση μας για τη φοροδιαφυγή) ή ακόμα και οι απατεώνες. Και είναι ψίχουλα, γιατί όσα χαρίστηκαν σε τράπεζες κι ελίτ στη συντηρητικότερη απογραφή ξεπερνούν τα 180 δις ευρώ.

Μαζί όμως με τα δύο μεγάλα κόμματα έχασαν τη γη και οι επιχειρήσεις ενημέρωσης. Μοναδικό το χτύπημα σε εκείνους που προσπαθούσαν να στηρίξουν μία αδιέξοδη πολιτική, εκείνους που ηρωοποιούσαν τον τελευταίο πρωθυπουργό και χειραγωγούσαν δημαγωγικά υπέρ του νεοφιλελευθερισμού. Η αστική ενημέρωση χτυπήθηκε ισχυρά. Το διαδίκτυο άλλαξε το ρου της ενημέρωσης. Εκτός από τον απόλυτο πολίτη, προσφέρει διεξόδους σε κάθε πολίτη που αναζητά, δίνει απαντήσεις σε όποιον διερωτάται. Και αυτό το μέσο ακόμα είναι ελεύθερο.

Οι μεγάλοι χαμένοι όμως είναι οι αγορές και η δημοκρατία. Έχασαν οι αγορές; Όχι βέβαια.

Οι αγορές φυσικά δε νικιούνται με εκλογές. Και δε νομίζω ότι ήθελε κανείς από όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ να πολεμήσει τον καπιταλισμό. Ήθελαν όμως να μειώσουν τη δύναμη των αγορών, την επιρροή τους στο εγχώριο πολιτικό σύστημα, να βγάλουν από τη μέση εκείνα τα κόμματα που τις υπηρετούσαν. Στην ουσία ήταν μία εκλογική νίκη της μεσαίας τάξης κατά του νεοφιλελευθερισμού, όχι κατά του φιλελευθερισμού (τον οποίο μάλλον επιθυμούν). Οι μεσοαστοί και οι σύμμαχοί τους με το όπλο των εκλογών προσπάθησαν να ορθώσουν ανάστημα κατά της νεοφιλελεύθερης επίθεσης.

Αντιλήφθηκαν -κι ας λοιδορηθήκαμε όταν από νωρίς το φωνάζαμε- ότι η κρίση δεν είναι δημοσιονομική ή θολά οικονομική, αλλά ένας πόλεμος ταξικός κατά της μεσοαστικής τάξης. Έτσι το εξέλαβαν και οι Έλληνες. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι μετακόμισαν αριστερά, μια βόλτα έκαναν να δουν τη θέα της ελπίδας μόνο. Ένα μήνυμα έστειλαν πως αν χρειαστεί θα πολεμήσουν (αυτό ακόμα δεν το συνειδητοποίησαν συλλογικά).

Η ελπίδα αυτή φάνηκε μόνο από το ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν το μόνο κόμμα που αντέτεινε μία διαφορετική προσέγγιση και μάλιστα τόλμησε κι έθιξε το άρρητο, συνεργασία αριστερών μεταξύ τους κι ίσως και κάποιων δεξιών. Τόλμησε και απέναντι στην κομματική παραδοσιακή χωροταξία αντέτεινε ρητορικά το συμφέρον του λαού. Ίσως ήταν δημαγωγικό, ίσως ρίσκο το ένα όμως ζητούμενο είναι ότι νίκησε. Κι ας προσπαθούν να μειώσουν την επιτυχία του, άλλα κόμματα. Το σίγουρο είναι ότι θα την ήθελαν.

Ο πόλεμος με τις αγορές δεν τελείωσε. Οι Έλληνες πέτυχαν μία νίκη με τον εύκολο κι ανέξοδο για τους πολλούς τρόπο. Ο πόλεμος όμως συνεχίζεται. Τα θύματά του δε θα σταματήσουν στους 2000 αυτόχειρες, ούτε στις εκατοντάδες συσσιτίων που στήθηκαν και τον κοινωνικό ακτιβισμό κάποιων εθελοντών. Τα θύματα υπάρχουν γύρω μας και σε λίγο θα αρχίσει νέα μάχη…

Η παταγώδης όμως αποτυχία των τριών κομμάτων που στήριξαν την κυβέρνηση Παπαδήμου και ταυτίστηκαν με το Μνημόνιο ΙΙ (ανεξάρτητα από τις επιδόσεις τους στις κωλοτούμπες) απέδειξαν στις αγορές ότι οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι υπέγραψαν κι αγωνίστηκαν για τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα, αλλά ποτέ δεν είχαν τέτοια νομιμοποίηση, ούτε πολιτική ούτε ηθική.

δημοσιεύθηκε στο tvxs.gr

---

[1] Ας σημειώσουμε ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι υποκείμενο και άρα δεν αποφασίζει. Ο ελληνικός λαός (ως ουσιαστικό ο λαός ανήκει στα συγκεκριμένα περιεκτικά, περιέχοντας ουσιαστικά πολλά πρόσωπα, όπως η λέξη κόσμος) ψήφισε ανά μόνας, αποφάσισε κι επέλεξε ατομικά και συλλογικά εξέφρασε μία τάση.

[2] Αναφερόμαστε με βάση τα exit polls σε αυτοαπασχολούμενους, δημόσιους υπαλλήλους και επιχειρηματίες μαζί με την πλειονότητα των ανέργων (κάθε ταξικής προέλευσης αυτοί).