Οικονομικοί ανταγωνισμοί, προτεσταντική ηγεμονία και εκλογές

Ήδη από τις αρχές του ΚΑ΄ αιώνα είχε αρχίζει να διαφαίνεται μία αλαζονεία στη γερμανική πολιτική, μία τάση να κυριαρχίσουν πολιτικά στην ΕΕ χάρη στη μεγάλη τους οικονομική δύναμη. Ειδικά όμως μετά την κρίση στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα, η αλαζονεία αυτή άρχισε να αποκαλύπτει ένα εθνικιστικό πρόσωπο. Ο παλιός μεσοπολεμικός εθνικισμός είχε αρχίσει να εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο με την οικονομική αίγλη των αθρόων εξαγωγών προς το ευρωπαϊκό νότο και την ανατολή και με την επιβολή μίας χρηματοπιστωτικής πολιτικής που μόνο το γερμανικό δόγμα εξυπηρετούσε ιδεολογικά και οικονομικά.
Η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας, που ηλίου φαεινότερο δε ευνοεί εκείνον που την εισπράττει, εξυπηρετεί τις ανάγκες των γερμανικών ελίτ και των δορυφόρων τους, εκείνων των αστικών οικονομικών που έχουν δεθεί στο γερμανικό άρμα.
Η νέα real politik μετονομάστηκε σε εσωτερική υποτίμηση, σε λιτότητα, σε 3%. Την ίδια στιγμή, η πανίσχυρη γερμανική ηγεμονία, επιβάλλεται όχι μόνο με την οικονομική δύναμη της βιομηχανίας και των τραπεζών της, αλλά με τρόπο άκρως αντιδημοκρατικό μέσα από την παράκαμψη των ενωσιακών πολιτικών θεσμών. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις και η πολιτική της ΕΕ ορίζονταν ως τώρα στις διμερείς συναντήσεις των προέδρων του γαλλογερμανικού άξονα παρακάμπτοντας κάθε αιρετό όργανο.
Το Ευρωκοινοβούλιο λειτουργεί μόνο τυπικά, οι Επιτροπές υπολειτουργούν και δεν έχουν καμία ουσιαστική παρέμβαση, ο Πρόεδρος υπάρχει μόνο τύποις. Ακόμα και η πανίσχυρη τρόικα (που πια ελέγχει όλη των Ευρωμεσόγειο) και η ΕΚΤ δε δίνουν λόγο παρά μόνο στη γαλλογερμανική ηγεμονία. Και σε αυτά ας συμπληρώσουμε και τις διορισμένες κυβερνήσεις τεχνοκρατών χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση.
Όργανα που δε δίνουν λόγο σε συλλογικούς αιρετούς θεσμούς αλλά καθορίζουν με την τακτική οικονομικών δολοφόνων την πολιτική όλου του ευρωμεσογειακού χώρου. Τα έθνη υποβιβάζονται σε δουλοπαροικιακής λογικής αποικίες χάνοντας όχι μόνο την υπερηφάνεια τους, αλλά κάθε μορφή οικονομικής ανεξαρτησίας.
Απέναντι στη γερμανική νεοφιλελεύθερη κι εθνικιστική ηγεμονία αντίπαλοι υπάρχουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες επιθέσεις απέναντι στη γερμανική πολιτική προέρχονται από αγγλοσαξονικά έντυπα. Στο δυτικό κόσμο οι οικονομικοί ανταγωνισμοί σε υφεσιακό περιβάλλον έχουν φέρει τους αγγλοσάξονες σε σχεδόν συγκρουσιακή πορεία προς το γερμανικό οικονομικό ολοκληρωτισμό. Και οι ελληνικές με τις γαλλικές εκλογές πρέπει να εξεταστούν και μέσα σε ένα τέτοιο ευρωπαϊκό πρίσμα.
Και στο μέσο αυτού του οικονομικού πολέμου έχουμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα και ένα λαϊκό κίνημα που αντιδρά ολοένα και πιο δυναμικά απέναντι στη γερμανική επίθεση. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο, που τα αγγλοσαξονικά έντυπα στηρίζουν έμμεσα ή άμεσα τον Ολάν και τον Τσίπρα (με διαφορετικό βάρος ο καθένας τους, φυσικά). Αποτελούν δύο σημαντικά αντίβαρα/εμπόδια στο γερμανικό εθνικισμό. Οι εκλογές της 6ης Μάη στο πλαίσιο του οικονομικού ανταγωνισμού ήταν μία ισχυρή αντίσταση απέναντι  στη γερμανική πολιτική.
Ο δρόμος της αριστεράς ποτέ δεν ήταν ο εύκολος. Η λογική της σύγκρουσης προκειμένου να εξασφαλιστεί το μέλλον ήταν όμως πάντα ο βασικός άξονας. Ιστορικά γνωρίζουμε πολύ καλά πώς αντιδρούσαν απέναντι στην επεκτατική πολιτική οι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας: δραπέτευαν στον εξωτερικό ή συμμαχούσαν με τον εχθρό. Μόνο η αριστερά έχει στην κουλτούρα της το λογική της παραμονής στο εσωτερικό πεδίο και την ύψωση μίας επιθετικής ασπίδας μάχης. Η αριστερά ήταν μπάντα μπροστά όταν όλοι οι άλλοι λάκιζαν. 
Όχι γιατί η αριστερά έχει κάποια θεϊκή εσωτερική εφόρμηση ή δύναμη. Πολύ απλά γιατί η αριστερά ποτέ δε λειτουργούσε από τα πάνω (κι όποτε το έκανε έχασε ή αποξενώθηκε από το λαό της), αλλά πάντα μέσα από το λαό, αφού η αριστερά είναι ο ίδιος ο λαός.

20 έκριναν :

Swell είπε...

Και μετά λες, είναι δυνατόν το διακύβευμα των εκλογών να είναι ευρώ ή δραχμή; Δραχμή ή το νόμισμα αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βλέπεις, Swell, τα διλήμματα είναι πολλά, φίλε. Νομισματικά, οικονομικά,εθνικισμοί κι αντίσταση... Πολλά είναι τα διακυβεύματα κι όχι μόνο ένα...

Χριστάκης είπε...

Πολύ καλή ανάλυση. Δυστυχώς υπάρχει η εξής συγκυρία:

Οι Αμερικανοί έδωσαν όλη τη βιομηχανία στην Κίνα. Έκοψαν και τους φόρους από τους πλούσιους. Και έτσι έχουν ετήσιο έλλειμμα 600 δις. Οπότε τυπώνουν δολάρια σαν τρελοί.

Οι Άγγλοι ομοίως.

Οπότε, αν δεν υπήρχε αυτή η αναμπουμπούλα με το Ευρώ, το δολάριο θα κινδύνευε να καταρρεύσει τελείως.

Από την άλλη μεριά οι Γερμανοί εξάγουν. Αν έπεφτε το δολάριο και ανέβαινε πολύ το ευρώ τότε πιθανόν να έχαναν εξαγωγές. Ενώ τώρα βάζουν χέρι στο νότο. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται (και οι τράπεζες).


Οπότε, βαράνε όλοι εμάς και είναι ευχαριστημένοι. Και φταίμε εμείς για όλα...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Χριστάκη, έχεις δίκιο. Εξάλλου, όπως είπαμε ανταγωνισμοί είναι. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον ολοκληρωτισμό της Γερμανίας από τη μια και των αγγλοσαξονικών οικονομικών δυνάμεων. Αυτή τη στιγμή, όμως ουσιαστικά εμείς αντιμετωπίζουμε -ως άμεσο ορατό εχθρό- τη γερμανική ηγεμονία. Κι εκεί πιστεύω ότι πρέπει να προβάλλουμε αντίσταση.

αθεόφοβος είπε...

Ενώ σε αρκετά σημεία το κείμενο είναι σωστό η όλη δομή του κάνει την απλούστευση ότι προφανώς πρόκειται να κερδίσουν αν επιβάλλουν στον νότο της Ευρώπης λιτότητα, οπότε προκύπτει το αδήριτο ερώτημα, ποιοι θα αγοράσουν τα προϊόντα τους;
Πάρε παράδειγμα ένα βασικό παράγοντα της βιομηχανίας που αποτελεί η αυτοκινητοβιομηχανία.
Η Γαλλία είδε την αγορά της να συρρικνώνεται κατά 1,9% τον Απρίλιο, ποσοστό που αποτελεί ωστόσο καλύτερη επίδοση σε σχέση με το Μάρτιο, όπου η μείωση των πωλήσεων σε ένα χρόνο ήταν 23,2%.
Η Ιταλία (-18,0%) και η Ισπανία (-21,7%) γνώρισαν μειώσεις σαφώς μεγαλύτερες, υπογραμμίζει η ACEA.
Ωστόσο οι πλέον πληγείσες χώρες από την οικονομική κρίση κατέγραψαν εκ νέου τις μεγαλύτερες πτώσεις σε σχέση με τον Απρίλιο του 2011: η Ελλάδα, με μια μείωση κατά 56,7% και η Πορτογαλία (-41,7%).
Είναι ο έβδομος συνεχής μήνας μείωση των πωλήσεων αυτοκινήτων στην ΕΕ.
Μεταξύ των αυτοκινητοβιομηχανιών, η πρώτη στην Ευρώπη, η γερμανική Volkswagen (εταιρίες VW, Audi, Seat, Skoda) πούλησε τον Απρίλιο 250.023 αυτοκίνητα, παρουσιάζοντας μια μείωση κατά 5,8%.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Γιατί, αθεό, βλέπεις μόνο το εμπορικό τμήμα; Οι τράπεζες κερδίζουν, νέες επιχειρήσεις θα βρεθούν για εξαγορά της δημόσιας περιουσίας, άλλες θα βρεθούν να αναλάβουν τις κρατικές υπηρεσίες... Δεν είναι μόνο το εμπόριο. Σήμερα, γνωρίζεις πολύ καλά, ότι το σύστημα κυριαρχείται κι ελέγχεται από το τραπεζικό κεφάλαιο κι όχι το εμπορικό ή το βιομηχανικό.

Αυτή τη στιγμή η Γερμανία οργανώνει την επέκτασή της προς ανατολικά. Με δεδομένη την κρίση σε όλο το νότο, θέλει να ξεμπερδέψει με τα δημοσιονομικά ελλείμματα (που για δεκαετίες αποτελούσε βασική αρχή του κράτους πρόνοιας) και στραφεί ανατολικότερα, σε νέες αγορές.

Εξάλλου, παραβλέπεις ότι εμπόριο δεν είναι μόνο το αυτοκίνητο. Δηλαδή, ποιος θα εισάγει τρόφιμα στην Ελλάδα που αγροτοποιήθηκε;

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει τρόπους να κερδίζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Το θέμα είναι αν εμείς το δεχόμαστε ή αν τολμάμε να σταθούμε απέναντι στο γερμανικό επεκτατισμό.

George Tsaganelias είπε...

Σαφως λοιπον το ερωτημα δεν ειναι ευρω η δραχμη που βαζουν οι ντοπιοι δοσιλογοι και τα αφεντικα τους. Ειναι η δημοκρατια για την Ελλαδα αλλα και για ολη την Ευρωπη η χρεοκρατια και υποτελεια. Η αριστερα ιστορικα αλλα και τωρα ηταν μπροστα σε ολους τους αγωνες που προασπιζαν τις ανθρωπινες αξιες. Με αυτα δεν παζαρευεις. Τωρα το παιχνιδι των αγγλοσαξωνικων εντυπων μας αφηνουν αδιαφορους. Ολα τα γουρουνια την ιδια μουρη εχουν και ο εχθρος ειναι ενας ο καπιταλισμος. Η κοντρα μεταξυ καρχαριων δεν μας αφορα το οτι ο καπιταλισμος ξαναβαφτιζεται εθνικιστικος δεν ειναι κατι καινουργιο. Αυτοι ειναι ικανοι να αιματοκυλισουν την ανθρωποτητα ολη για τα συμφεροντα τους. Μαλλον η παγκοσμιοποιηση τους τελειωνει ζητω λοιπον ο εθνικισμος. Αυτα για κατι βλακες εθνικιστες.

teleytaios είπε...

Δήμο το άρθρο σου το έχω διαβάσει από εχτές στο tvxs και απλώς θα ήθελα να συμφωνήσω με το σκεπτικό σου. Εκείνο που θα ήθελα να τονίσω, χωρίς να θέλω να φανώ απαισιόδοξος, είναι το γεγονός πως κατά την άποψή μου, όλη αυτή η λανθασμένη (πολιτική) διαχείριση της οικονομικής κατάστασης της Ευρώπης τελικά θα αποδειχτεί η αχίλλειος πτέρνα της και θα γυρίσει εις βάρος όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαίων, ειδικά δε της Γερμανίας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Για τη Γερμανία, Κώστα, δε με νοιάζει. Αυτή τη στιγμή στο όνομα των Ελλήνων και των άλλων νοτιοευρωπαίων ο γερμανικός εθνικισμός προσφέρει μπόλικα χρήματα στις γερμανικές τράπεζες και βιομηχανίες, ενώ ταυτόχρονα απομυζά τις οικονομίες των Γερμανών πολιτών. Η αντίσταση στη γερμανική ηγεμονία δεν είναι οι γνωστές πατριωτικές ιαχές πια, αλλά δημοκρατικό καθήκον. Εξάλλου, για πόλεμο μιλάμε (κι ας διαφωνείς).

2Σx2 είπε...

Καλησπέρα,

Η Γερμανία θα έρθει σύντομα μπροστά στο δικό της δίλημμα το οποίο δεν θα είναι άλλο από την κοστολόγηση και τη στάθμιση της πολιτικής της και των συνεπειών της με ορίζοντα τουλάχιστον 20-30 ετών. Από τη μία να αναλάβει να ελαφρύνει το νότο (με τα ανταλλάγματα που θα πιέσει να πάρει) προχωρώντας ουσιαστικά την ευρωπαϊκή ενοποίηση ή να αυτονομηθεί πλήρως βγαίνοντας η ίδια από αυτό το ευρώ και χάνοντας ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που της προσφέρει ως ένα σταθμισμένο νόμισμα που περιλαμβάνει και αδύναμες οικονομίες οι οποίες το κρατούν χαμηλά.

Το βάρος κάθε επιλογής βαίνει προς κοστολόγηση ενώ έχει και ηθικές προεκτάσεις καθώς φλερτάρει με το κίνδυνο να θεωρηθεί υπαίτια για τα δεινά της Ευρώπης ακόμα μια φορά.

Αναφορικά με τους Άγγλους δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι ο Κάμερον ήταν από τους ελάχιστους που της έβαλαν πλάτη στη σύνοδο των G8 πρόσφατα και παραμένει υπέρμαχος της γερμανικής γραμμής παρά την πίεση των μέσων της πατρίδας του. Όμως όντας εκτός ευρωζώνης μέλος υπηρετεί δικά του συμφέροντα.

Για την Ελλάδα είναι λιγότερο θέμα προσώπων και περισσότερο θέμα συγκυρίας κατά τη γνώμη μου το που θα βρεθεί την επόμενη μέρα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλώς τον (μας έλειψες), 2Σx2. Θεωρώ ότι η Γερμανία υποχρεώθηκε σε αναπροσαρμογή της πολιτικής της, μόνο στα λόγια. Ήδη τη βλέπουμε να πιέζει την Ισπανία του Ραχόι (συναγωνιστή του Λαϊκού Κόμματος) να δεχτεί να ενταχθεί στην προστασία της τρόικας. Άρα, πιστεύω ότι συνεχίζει την ηγεμονική της τακτική.
Φυσικά κι ο Κάμερον εξυπηρετεί δικά του συμφέροντα. Και αυτός κινείται στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού ανταγωνισμού.
Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα πού ταχθεί.

αθεόφοβος είπε...

το σύστημα κυριαρχείται κι ελέγχεται από το τραπεζικό κεφάλαιο κι όχι το εμπορικό ή το βιομηχανικό.

Δήμο μου αυτά τα 3 είναι αλληλένδετα.
Οι τράπεζες κερδίζουν από τους τόκους των κεφαλαίων τους εφ΄όσον υπάρχουν επενδύσεις από τους άλλους.
Όσο για την επέκταση ανατολικά μην ξεχνάς πως η Κίνα επεκτείνεται και αυτή προς τα δυτικά της και με πολύ φτηνότερα προϊόντα!
Η Γερμανία σύντομα θα καταλάβει πως όχι μόνο μακροπρόθεσμα αλλά και μεσοπρόθεσμα είναι λάθος η πολιτική της.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αθεό, δεν ήταν πάντα αλληλένδετα. Κάποτε κυριαρχούσε το βιομηχανικό κεφάλαιο, νωρίτερα στο Μεσαίωνα και αργότερα στα τέλη του ΙΘ΄ αιώνα το εμπορικό κεφάλαιο. Το τραπεζικό κεφάλαιο άρχισε στον Κ΄ αιώνα να συνδέεται με το βιομηχανικό για να οδηγήσει τελικά στο κραχ του 1929. Σήμερα, το τραπεζικό κεφάλαιο ελέγχει ουσιαστικά το βιομηχανικό.

Στην ουσία δεν μιλάμε για κεφάλαιο όμως (με την κλασσική μαρξιστική έννοια), αλλά για άυλους τίτλους καταγεγραμμένους μόνο ηλεκτρονικά. Βλέπεις ακόμα και εκείνη η τραπεζική πίστη του 4%, έχει χαθεί στο υπέρμετρο κυνήγι του κέρδους.

Η Κίνα απλώνεται δυτικά μόνο χάρη στη Γερμανία. Δεν απειλεί με λογική ηγεμονίας κανέναν στην ΕΕ. Μόνο ορισμένες ελίτ (ούτε καν την πλειοψηφία). Προς το παρόν πάντως οι γερμανικές ελίτ δεν το καταλαβαίνουν (βλ. πιέσεις σε Ραχόι για ένταξη στην προστασία της τρόικας και αντιδράσεις στο δίπολο Ολάν-Πρόντι)

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ώστε "η Αριστερά είναι ο ίδιος ο Λαός"!
Τι να πω...
Μένω άφωνος...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αμάν, Άσκαρ, και τώρα χωρίς φωνή πώς θα προσεύχεσαι; Πώς θα ρίχνεις τις γυναίκες; Τι έκανα ο άτιμος...

2Σx2 είπε...

Δείμο,
είπα να επαναδραστηριοποιηθώ κι εγώ!

Κατά τη γνώμη μου ο καθένας που θα ήταν στη θέση της Γερμανίας θα είχε μια λίγο πολύ ηγεμονική στάση. Το θέμα είναι πως θα λειτουργήσει η ιστορική συγκυρία αναφορικά με την Ελλάδα.

Όταν μιλάω για διλήμματα της Γερμανικής πλευράς δεν εξετάζω την ηγεμονική της θέση. Από τη δική τους μεριά είναι απλά και μόνο θέμα κοστολόγησης. Το Γερμανικό bund κινείται ξανά σε ιστορικά χαμηλά υπό αυτές τις συνθήκες για παράδειγμα...

Είναι θέμα πέρα από πρόσωπα - μεγαλύτερο. Ούτως ή άλλως δε βλέπω καμία προσωπικότητα κύρους και διεθνούς αναγνώρισης να διεκδικεί την πρωθυπουργία...Αν τη γλυτώσουμε θα τη γλυτώσουμε επειδή οι καταστάσεις μας συμπεριέλαβαν στη λύση, όχι επειδή εμπνευσμένοι ηγέτες μας έβγαλαν από το αδιέξοδο!

Καλό βράδυ!

ο δείμος του πολίτη είπε...

2Σx2, ούτως ή άλλως με λέξη ηγέτες δεν τα πάω καλά. Οι λαοί αλλάζουν το ρου της ιστορίας με τις θυσίες τους. Οι επικεφαλής απλά καθορίζουν τα διαδικαστικά (ίσως και να εμπνεύσουν ανάλογα με τις συνθήκες).
Το θέμα είναι ότι η γερμανική στάση της Γερμανίας δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά έγινε και άμεσα πολιτική με ευθείες παρεμβάσεις σε κυριαρχικά δικαιώματα εθνών και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις (ή σε προεξκλογικές περιόδους). Δεν την πίεση που δέχεται ο Ραχόι.

2Σx2 είπε...

Δημοκρατία, εθνική κυριαρχία και άσκηση νομισματικής πολιτικής είναι ένα τρίπτυχο που δεν μπορεί να έχει εξ ολοκλήρου και τις τρεις πτυχές του στο πλαίσιο ενός συνεταιρισμού κρατών. Η δημοσιονομική και η πολιτική ενοποίηση δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν παραχωρηθεί μερίδιο εθνικής κυριαρχίας από τα επιμέρους κράτη, νομισματική πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί ενώ και η δημοκρατία αποκτά σχετική έννοια - αρκεί να δει κανείς πως υπερψηφίστηκαν τα μνημόνια λόγου χάριν...
Η Ελλάδα πρέπει να κάνει τις επιλογές της και να τις στηρίξει στο 100% όποιες κι αν είναι αυτές. Δε γίνεται λίγο έτσι λίγο αλλιώς ούτε με τη λογική "πάμε και βλέπουμε".

ο δείμος του πολίτη είπε...

2Σx2, συμφωνώ σε αυτό. Δεν είμαι κατά του Μάαστριχτ. Αλλά άλλο πράγμα η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο πλαίσιο μίας ενοποίησης κι άλλο η επιβολή εξωθεσμικά (γιατί ουσιαστικά δεν υπήρχαν θεσμοί ελέγχου) της εθνικής οικονομίας και του τρόπου καταμερισμού των εξόδων. Δηλαδή, εδώ έχουμε μία επιθετική ηγεμονική κι αλαζονική βεβαίως στάσης της Γερμανίας.

Xenoudis - Ξενούδης είπε...

Μια μεγάλη οικονομική δύναμη χωρίς ενεργειακή επάρκεια παραμένει τρωτή. Το μέλλον ανήκει στην ενέργεια. Σκεφτείτε την Ελλάδα του μέλλοντος...
Ξενούδης

ShareThis